Afrika, hier zijn we weer!!

Hoewel wij emotioneel de afgelopen weken wel door meerdere dalen zijn gegaan en ook over een enkele berg, valt er im großen und ganzen, zoals onze Oosterburen plegen te zeggen, niet veel te melden.

In de wetenschap, dat het minimaal tien dagen zou gaan duren voordat Wil’s nieuwe paspoort er zou zijn, besloten we om er dan maar een rondreis Spanje van te maken. Uiteindelijk werd het een reisje langs de Costa’s. Al snel ontstond namelijk het idee om niet een rondje te rijden, maar langzaam af te zakken naar Malaga en vandaar een retourtje met het vliegtuig naar Barcelona te nemen om het paspoort op te halen. Met die prijsvechters van tegenwoordig is vliegen tenslotte goedkoper dan rijden; voor 85 euro pp een retourtje met Spanair. Het zou een behoorlijke tijdwinst opleveren, want in Malaga ben je al een aardig eind op streek naar Algeciras, waar we de ferry vertrekt. Heel leuk bedacht, maar helaas, zonder paspoort kom je een vliegtuig niet meer in. Zelfs niet als je een kopie van je paspoort hebt en een verklaring van de politie, dat je paspoort is gestolen en de mogelijkheid aanwezig is om jou en je (beetje) bagage volledig te visiteren. En dat zelfs niet op een binnenlandse vlucht. Eigenlijk te gek voor woorden. Als we dan niet met z’n tweeën kunnen, dan moet schrijver dezes maar alleen even heen en weer gaan. Voor de zekerheid toch maar eerst even gecheckt bij het consulaat of dat kan. Nee dus, ook die mogelijkheid wordt afgesneden: het paspoort dient persoonlijk door mevrouw opgehaald te worden. Maarrrr…… en toen steeg ons humeur weer naar grote hoogten, we kunnen het ook opsturen naar Torremolinos, want daar hebben we ook een consulaat. Fantastisch toch, T. ligt nog iets dichter bij de ferry dan Malaga, dus dat is helemaal mooi. Dat het een paar dagen langer gaat duren, neem je dan op de koop toe. We hebben tenslotte geen haast, nietwaar? Maar als we ons op maandag jl. bij het consulaat in T. melden, wordt ons laconiek medegedeeld, dat de post in Spanje zeer onbetrouwbaar is en dat het wel drie weken kan duren. Ze zal ons wel bellen als het zover is. Dat was dus weer een zeer diep dal waar we emotioneel doorheen gingen, te meer daar Barcelona liet weten het paspoort eerst die dag af te zullen sturen.  Ik zal hier maar niet herhalen, wat wij die dag meerdere malen gezegd hebben!

Waren onze verwachtingen dus behoorlijk omlaag gemanaged, onze euforie kon daardoor niet groter zijn, toen het consulaat in T. ons amper twee dagen later belde met de mededeling, dat het paspoort gearriveerd was. Nog geen uur later stonden we bij ze op te stoep om daarna meteen koers te zetten naar Algeciras. Nog dezelfde avond de overtocht voor de volgende dag geboekt, dit keer naar Tanger Med, omdat die ferry geen probleem heeft met de hoogte van ons Mannetje. Rond het middaguur vertrokken en vanwege een uur tijdverschil, eveneens rond het middaguur in Marokko aangekomen. Linea recta doorgereden naar de hoofdstad Rabat, waar we de visumaanvraag voor Mauritanië hebben ingediend. Maandagmiddag kunnen we de paspoorten weer ophalen. Na het bezoek aan de ambassade hebben we een camping opgezocht op een rustige plek nabij een natuurreservaat aan de kust bij Moulay Bousselman.

Dat was de rode draad, die door de afgelopen weken liep: het verkrijgen van het nieuwe paspoort. Ondertussen hebben we overwinterd te midden van duizenden andere overwinteraars uit Noord Europa. Zonder iemand te kort te willen doen of voor het hoofd te willen stoten, maar die vorm van overwinteren zal je ons niet gauw (meer) zien doen. Overvolle campings, waar men op niet al te grote plaatsen zich heeft ingericht voor een verblijf van enkele maanden. Vaak ook nog in dorpen, waar werkelijk niets te beleven is, zoals in Benicasim. Heel naargeestig: een boulevard met alleen maar tweede huizen, die in de winterslaapstand zijn gezet. Vrijwel alle winkels en horecagelegenheden gesloten. Dan is je enige vertier het happy hour aan het eind van de middag en s’ avonds de bingo in de kantine van de camping. Hoewel veel Nederlanders het ook om de kosten doen (zeggen ze zelf), voelen wij ons meer verwant met de “wildkampeerders”. Dan kan het echter weer gebeuren, dat je een leuke plek aan het strand hebt gevonden, zoals bij Torre del Mar, samen met nog een twintigtal anderen, maar dat de Hermandad vindt, dat het de spuigaten uitloopt en iedereen op de bon slingert. Het waarom van zo’n actie ontgaat je, want het is een stuk braakliggende grond, waar zomers een permanente kermis wordt gehouden. Dan is het toch een prima winterbestemming? De mensen die er staan, gaan allemaal naar de lokale supermarkt en drinken ook nog wel eens wat in een van de vele cafeetjes. Ook de twee aanwezige campings kunnen zich niet beklagen, want die zitten bomvol.  Iedereen tevreden zou je zeggen, maar ja, de regeltjes he.

Wat hebben we verder nog te melden? Dat we in ergens  op een heel groot en leeg plein midden in een stad stonden te wildkamperen en dat we ’s nachts wakker werden, omdat een tiental jongelui besloten had om uitgerekend vlak naast ons een nachtvergadering te beleggen, die rond 1.00 uur een aanvang nam en tot 3.00 uur voortduurde? Of moet ik nog vertellen, dat Wil volgens haar nieuwe paspoort nu als mannetje (nu heb ik er twee!) door het leven gaat en dat daarmee mogelijk weer een toekomstig probleem is gecreëerd, als een overijverige ambtenaar de discrepantie merkt tussen papier en werkelijkheid? Dat we heerlijk met Marlien en Joost, die even uit Nederland kwamen buurten, gezellig tapas hebben gegeten in de jachthaven van Benalmadena, waardoor ons humeur weer een positieve boost kreeg? Of juist toch over de betrekkelijkheid van het leven, die eens te meer duidelijk werd, door het plotselinge en onverwachte overlijden van onze nog veel te jonge buurman, een gebeurtenis die droevige herinneringen uit het verleden weer tot leven bracht? Daar allen zou jeerwerpen zou je weer een verhaal kunnen schrijven, maar niet op deze plaats.

Hoe gevaarlijk het is om een planning te maken, hebben we nu wel vaak genoeg bewezen, maar toch hebben we er weer een gemaakt. Tenslotte moet je ook bij de visumaanvraag aangeven, wanneer je denkt Mauritanië binnen te gaan. Als datum hebben wij 15 februari opgegeven. Dat impliceert, dat we in ieder geval de komende twee weken nog in Marokko en Westelijk Sahara zullen verblijven. Hoe die zijn verlopen, vernemen jullie in een volgend verslag.