Alaska, here we come!

Dat is tenminste wat het plan is. Uit eerdere ervaringen weten we dat planningen nogal eens de neiging hebben om niet uit te komen. Bovendien zaten er in de aanloop naar ons vertrek al de nodige kinken, wat ons nog wat voorzichtiger maakt. Ging de verscheping van ons Mannetje vanuit Zuid-Afrika naar Hamburg helemaal volgens de regels, nu van Hamburg naar Halifax in het oosten van Canada kunnen we dat helaas niet zeggen. Eerst werd de vertrekhaven veranderd in Antwerpen. Ook werd de datum van inscheping met ruim een week vervroegd. Zowel in Hamburg als in Antwerpen hadden we het plan om met vrienden een dag langer te blijven. Niet dus, weer werd de datum gewijzigd, nu een paar dagen later, waardoor andere, bestaande afspraken een langer verblijf in Antwerpen verhinderden. Gelukkig bleef het wel Antwerpen en nog steeds hadden deze wijzigingen geen consequenties voor de Expected Time of Arrival (ETA) in Halifax. Dat veranderde echter op het laatste moment, toen we de auto al in Antwerpen hadden afgeleverd. Helaas is nu het resultaat wel, dat de auto vertraagd aankomt, gelijk met ons op woensdag de 19^e april en niet een paar dagen eerder, waar we wel ons vertrek op hadden afgestemd. Nu moeten we maar afwachten of we de auto nog voor het weekend kunnen ophalen; normaliter duurt het twee werkdagen voordat de auto wordt vrijgegeven. Dat wordt dus spannend, maar op dit moment houden we er ernstig rekening mee, dat het wel eens een paar dagen later zou kunnen worden.

En dan de verzekering voor de auto. Nooit geweten, dat die Amerikanen geen geld willen verdienen. Trouwens, Nederlanders kunnen er ook wat van (zie hierna). Maandenlang ben ik bezig geweest om de auto verzekerd te krijgen. Op het moment, dat ik mij er in begon te verdiepen, bleek het probleem al overal op het internet rond te zingen. Sinds april vorig jaar blijkt het als buitenlander vrijwel onmogelijk te zijn om een (verplichte) verzekering in Noord-Amerika af te sluiten. Uiteindelijk leidde alle informatie naar één tussenpersoon, die nog wel voor een dure oplossing kon zorgen. Dat was de Lions Group bij monde van Jens Haselhuhn. Volgens de offerte werd het risico ondergebracht bij de Progressive American Insurance Group. Ik noem ze maar even met naam en toenaam, zodat andere lezers er eventueel ook wat aan hebben. Jens, joviaal zoals Amerikanen kunnen zijn, en ik waren het in principe eens, alleen kon hij de polis pas een paar weken voor vertrek afgeven. Dat moment was begin deze week al ruimschoots aangebroken en wat gebeurt er? Ja hoor, maandag j.l., nadat ik mij gemeld had, trekken ze zich terug. Als ik vraag wat dan wel de reden is en of dit nog wel fatsoenlijk is, laat onze joviale Jens niets meer van zich horen. Het zijn nog lafaards ook!

Met nog 1,5 week te gaan bleef er nog maar één optie over en dat was het nog veel duurdere aanbod van SeaBridge, de organisatie die ook de verscheping regelt. Na een slapeloze nacht, deden zij gelukkig hun aanbod wel gestand, want anders hadden we nu een mega serieus probleem gehad. Heel even hebben we zelfs overwogen om de mogelijkheid te onderzoeken om de auto in Liverpool, de laatste haven die in Europa wordt aangedaan, van boord te laten halen. Helemaal opgelost is het probleem nog steeds niet, want de auto is nu nauwelijks verzekerd tegen casco schade, de schade aan ons Mannetje dus, omdat we zwaar onderverzekerd zijn. Ik leefde in de veronderstelling, dat mijn bestaande polis, die ook vijf jaar in Afrika voor casco-dekking heeft gezorgd, dat ook in Noord-Amerika wel zou doen Helaas, ook hier een domper toen bleek, dat het sinds kort nagenoeg onmogelijk is, om een verzekering voor buiten Europa af te sluiten. Dat zijn dus Nederlandse ondernemers, wat een schijtlaarzen. Dus rijden we straks onderverzekerd rond. Er gebeuren momenteel rare dingen in de wereld en dit is zeker niet het belangrijkste, maar gek is het allemaal wel. Dus als iemand nog een suggestie heeft, dan hoor ik dat graag, want met de huidige verzekering krijg ik in geval van een calamiteit slechts een vijfde van mijn eigen schade uitgekeerd!

De Atlantic Star, het schip waarop ons Mannetje zich bevindt, heeft inmiddels alle havens aangedaan, die na Antwerpen nog op zijn planning stonden en bevindt zich in de Ierse Zee op weg naar de Atlantische Oceaan. Dat de auto sinds een paar weken niet meer op de oprit staat heeft voor de nodige rust bij schrijver dezes gezorgd, want zolang als het Mannetje onder handbereik is, kom je in de verleiding om te blijven knutselen en dat leidt niet persé tot verbeteringen. Zo hebben we het dashboard (laten) vervangen door het zo goed als nieuwe exemplaar uit de donorauto. Helaas blijkt die nu juist voor kleine probleempjes te zorgen, die allemaal terug te voeren zijn naar corrosie van de aansluitingen. De laatste, een temperatuurmeter die te hoog oploopt, openbaarde zich pas op weg naar Antwerpen. Daar zullen we te zijner tijd in Canada wat aan moeten doen, want het is gewoon hinderlijk als die meter voortdurend tegen het rood aanstaat.

In ons laatste verslag uit Indonesië maakte ik al melding van het nieuwe schoeisel waar ons Mannetje nu op staat. Na het kapotte banden drama in Namibië, waardoor we noodgedwongen twee nieuwe, niet zulke fijne Pirelli’s moesten kopen, moest er wat gebeuren. Van de 8-gats 20 inch wielen zijn we nu overgegaan naar 22,5 inch wat meer de standaard van nu is. Dat heeft nog wel enige voeten in de aarde gehad, want vanwege dat 8-gats moesten die speciaal gemaakt worden; 10-gats is de standaard. Ook zien we af van de 100% terreinband zoals de Michelin XZL omdat we per saldo weinig gebruikmaken van die specifieke kwaliteit, die ook nog eens duur betaald moet worden. Achteraf maar goed ook, want met de huidige verzekeringspolis is het ons zelfs verboden om off road te gaan! Ten einde gewicht te besparen hebben we ook een velg minder bij ons. Het is nu een reservewiel en een losse reserveband. Om zelf in geval van nood een band te kunnen verwisselen heb ik bij Ronden Banden in Doetinchem een cursus gevolgd. Met allemaal vers, tubeless rubber en verklikkers op de ventielen, hopen we, dat we de eerstkomende 50.000 kilometer verschoond blijven van kapotte banden. Het mag dan wel weer een smeuïg verhaaltje opleveren, maar daar doen we het niet voor.

Weer geen Elfstedentocht dit jaar maar koud hebben we het de afgelopen maanden best wel gehad. En ook nu nog. Eerlijk gezegd begonnen we ons al af te vragen of het wel zo’n goede beslissing was geweest om Afrika de rug toe te keren. Die strakblauwe luchten van Namibië met een temperatuur van een graadje of 30 hebben we echt al wel gemist. En zullen we ook de komende weken nog wel missen, want de vooruitzichten voor Canada zijn al net zo slecht als die voor Nederland. Het is te hopen, dat de gereviseerde kachel in de auto het wel wel blijft doen. Natuurlijk weten we dat het in Alaska alle kanten op kan, ook de slechte, maar we hopen uiteraard op de goede. De eerste twee weken zal het ons niet al te veel kunnen schelen, want dan gaan we kilometers maken: in één ruk van Halifax naar Calgary, een afstand van zo’n 5.400 kilometer. Met een gemiddelde maximum snelheid van zo’n 70 km per uur toch gauw netto 77 uur rijden. Het lijkt verdorie wel werk!

Vanaf Calgary begint dan feitelijk onze rondreis door het westen van Canada en Alaska. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar naar het noorden van het Amerikaanse continent heb je niet veel keus. Daarom heb ik maar leentjebuur bij SeaBridge gespeeld, die twee camperreizen aanbiedt: een door het westen van Canada en een door Alaska. Die twee heb ik gecombineerd en dan ziet het plaatje er globaal zo uit.

Goed, nog een paar dagen en dan is het zover, maar eerst hebben we nog ons traditionele paasdiner met de kinderen en kleinkinderen. Daar kijken we naar uit. Het zal vast weer gezellig worden.

Dan rest ons tot slot alleen nog maar onze inmiddels bijna vertrouwde kreet: zij die gaan reizen groeten u!