You are here: Home > Canada & Alaska > Alaska, the last frontier

Alaska, the last frontier

In Dawson City doen ze er werkelijk van alles aan om de dagen van weleer, de dagen van de gelukzoekers op te roepen. Zo zijn wij de laatste avond nog naar een show geweest met ouderwetse can-can-danseressen in een casino.

CanCan in Dawson City

Het personeel was gekleed, alsof ze uit de voor-vorige eeuw waren weggelopen. Zelfs het verhaal dat op het podium werd uitgebeeld, ging over snel rijk worden en hoe je

omgeving, vooral de lichtekooien, vervolgens hun best deden om je weer arm te maken. Best vermakelijk en we hebben dan ook een heerlijke avondje gehad. Het hielp ons bovendien om niet te lang stil te blijven staan bij de mogelijke problemen, die de volgende dag op ons af zouden kunnen komen met de ferry en/of grensovergang.

Het vuil van de Dempster Highway wordt verwijderd

Met die mogelijke problemen, hadden we jullie de vorige keer achter gelaten. Nou, die bleken allebei enorm mee te vallen. Bij de ferry stond slechts één wachtende voor ons, bij de grens, die dus echt open was gegaan, helemaal niemand. De beambten waren voor Amerikaanse begrippen zelfs bijzonder aardig: er was, geloof het of niet, tijd voor een praatje. De weg van Dawson City naar de grens heeft de in onze ogen wat aanmatigende naam “Top of the World Highway”. Ja, dat Amerikanen konden overdrijven, dat wisten we al langer, maar bij de Canadezen had ik iets meer relativiteitsvermogen verwacht. Als je bedenkt dat je in Scandinavië nog een heel netwerk van wegen hebt boven de poolcirkel, dan is het toch wel overdreven om deze weg een naam te geven alsof je echt op de top van onze aardbol rijdt. Maar goed, op zich was het wel een mooie gravelweg, die zich over een soort bergkam hoog door het berglandschap slingert.

Downtown Chicken

Ons eerste doel in Alaska was het plaatsje Chicken, evenals Dawson City ook ontstaan tijdens de Gold Rush.  Eigenlijk stelt het helemaal niets voor, maar we waren getriggerd door een leuk verhaaltje in een van de reisgidsen. Door een vrouw, die hier 30-40 jaar geleden was neergestreken, wordt een winkel annex liquor store annex cafe annex restaurant uitgebaat. Het geheel krijgt de naam “Downtown Chicken” maar dit ene bouwsel is zo ongeveer alles. Net als vroeger wonen er maar een handjevol mensen, die zich ook nu nog hoofdzakelijk met het zoeken naar goud bezig houden. De gastvrouw paait haar gasten door gratis een overnachtingsplaats aan te bieden en daar zijn wij ook best gevoelig voor, want de dollars vliegen ons al snel genoeg de zak uit. Wat je op deze manier uitspaart gaat echter dubbel en dwars weer op aan je bestedingen. Dat begint met een biertje in het café, dat gaat verder met de aanschaf van sokken met kippenmotief (cadeautje van Wil) en een boekje met een zich in Chicken afspelend verhaal uit de beginjaren om in het restaurant (nou ja, cafetaria op z’n best) te eindigen. Ook mevrouw had haar nering pas de vorige dag geopend en was nog druk doende om alles te organiseren. Zo aan het eind van de dag was het haar kennelijk allemaal een beetje teveel geworden, want van haar goede humeur,

In gesprek met een goudzoeker

zoals het ook beschreven stond, hebben wij niet veel gemerkt. Net zoals al die heerlijkheden, die ons vooraf van papier hadden toegelachen, zoals een biefstuk van bison. Helaas,  moest allemaal nog geleverd worden. Gelukkig was haar zoon er ook en daarmee hebben we wel een onderhoudend gesprek gehad. De jongeman bleek net afgestudeerd aan de Sorbonne in Parijs en kwam deze zomer zijn moeder helpen. Ondertussen was hij op zoek naar een baan ergens in Afrika, waarmee hij het geleerde en zijn vloeiende Frans ook in de praktijk kon brengen. Een erg leuk en interessant gesprek had ik met een oude goudzoeker, die de hele tijd zuchtend en steunend bij een potkachel in een hoekje had gezeten. Aan de hand van een getekend kaartje probeerde hij mij uit te leggen waarom zijn claim d.w.z. het stuk grond waar hij mag zoeken, veelbelovend is. Ik kreeg een hele verhandeling te horen over de loop van riviertjes, die in de loop van decennia al of niet door mensenhanden, waren gewijzigd en waarom juist daar hij aan het zoeken was. Gaandeweg zijn verhaal kwam er steeds meer enthousiasme in zijn stem, alsof hij zichzelf opnieuw aan het overtuigen was, dat ooit zijn geluksdag zou komen. Zo zullen al die gelukzoekers door de jaren heen allemaal hetzelfde gehoopt hebben.

Als we onze weg vanuit Chicken vervolgen, die aan deze kant van de grens de Taylor Highway heet, komen we weer terug op de Alaska Highway. Vergeleken met andere trajecten is de weg naar Fairbanks niet echt indrukwekkend, hoewel de route altijd gelardeerd wordt met besneeuwde bergtoppen; die zijn hier in Alaska nooit ver weg. Vlak voor Fairbanks woont de Amerikaanse kerstman in het dorpje North Pole. Het is niet zo groots opgezet als in Rovaniemi in Lapland, waar de Europese versie huist en waar je tenslotte ook nog eens op de poolcirkel staat, maar uiteraard is er wel een winkel waar je het hele jaar door kerstpullen kunt kopen. Binnen hangt aan een groot prikbord een selectie van brieven, geschreven door kinderen en gericht aan de kerstman en heel aandoenlijk om te lezen. Buiten ontbreken zelfs de rendieren van de Kerstman niet, die van hun welverdiende rust liggen te genieten.

Top of the world highway

Tussen twee van de belangrijkste maar niet zo interessante steden van Alaska, Fairbanks en Anchorage, ligt een van de hoogtepunten van onze reis naar deze uithoek van de wereld en dat is het Denali National Park. Als je de brochures mag geloven, dan zijn alle superlatieven, die je maar kunt bedenken, op dit park van toepassing. Hoor bijvoorbeeld wat deze vrije vertaling in Fodor’s Travel zegt:  “Het park is het hart van Alaska, met de grootste, hoogste bergen, de wildst stromende rivieren en een overvloed aan wild, zodat je camera overuren moet maken om het allemaal mee te krijgen”. Het is qua oppervlakte ontegenzeggelijk groot, net zo groot als de staat New Hampshire, waar we ook nog een blauwe maandag gewoond hebben. Daarmee is het  vele malen groter dan bijvoorbeeld het Yellowstone NP, onze favoriet. Door vele ervaringen wijs geworden, hebben wij toch altijd de basishouding van “we zullen wel zien” aangenomen. Dat je bijvoorbeeld alleen maar met een duur betaalde bus het park in mag, spreekt al niet tot onze verbeelding. Dat de weg nog gedeeltelijk gesloten was, waardoor we niet helemaal tot het eind konden, was ook een tegenvaller. Niettemin kunnen we  vaststellen, dat het georganiseerde uitstapje de vele dollars meer dan waard was, met als advies aan iedereen die nog die kant op wil: neem de goedkopere versie. Er is maar één gravelweg in dit park, die je dus heen en weer aflegt. De eerste dag hebben we de dure variant genomen. D.w.z. een iets luxere bus met gesproken commentaar door de chauffeur/gids. De veel goedkopere versie bleek de volgende dag echter nauwelijks onder te doen voor de dure. OK, de bus was nog slechter (geen raam sloot meer 100 procent dus tochtte het lekker) maar de chauffeur deed nauwelijks onder voor zijn collega. Een erg steekhoudende opmerking werd aan het begin van de rit door de eerste gemaakt,

Grizzly, zonder jongen

toen hij zei, dat vrijwel iedereen naar Alaska gelokt wordt met brochures waar allemaal fantastische foto’s in staan (zie citaat) van al het wild dat je hier KUNT zien, maar dat niemand zich vooraf goed realiseert, dat in deze koude gebieden, dieren heel wat meer leefruimte nodig hebben, dan in zuidelijke contreien om te overleven. De kans dat je een hert tegenkomt is daarom al een stuk kleiner dan bijvoorbeeld in, alweer, het Yellowstone NP. Daar lopen meer herten dan er in heel Denali aan zoogdieren te vinden zijn. Kijk, dat noem ik nog eens de verwachtingen managen. Vanaf dan ben je al gelukkig met een hert. Niettemin hebben wij veel van het beloofde

Een wolf staart ons aan

gezien, zelfs een grizzly met twee jongen van vorig jaar. De jongen blijven minimaal twee jaar bij hun moeder en soms zelfs drie. De krent in onze pap werd gevormd door een wolf, die ons vanuit het struikgewas aanstaarde. De passagier die hem ontdekte, moet wel erg scherpe ogen hebben gehad. Pas toen de wolf wegliep en een open stukje bos overstak, was ik in staat om een foto van hem of haar te maken. Kijk, en dat is natuurlijk weer een voordeel als je met nog dertig anderen in een bus zit: 30 paar ogen zien tenslotte veel meer dan twee.

Het Denali NP dankt zijn naam aan Mount Denali, met zijn ongeveer 6.190 meter de hoogste berg van het-Amerikaanse continent. Ze noemen hem wel de langste berg ter wereld. Zoals we allemaal weten is de Mount Everest de hoogste, maar sta je aan zijn basis, dan sta je op het Tibetaans plateau, waar je door z’n hoogte al last van hoogteziekte kunt krijgen. Mount Denali rijst voor je ogen op vanaf amper 200 meter boven NAP! Meestal hult hij zich in de wolken, dus er is amper een kans, dat je de top ziet. Op de weg naar Anchorage is een uitzichtspunt en wij zijn ervan overtuigd, dat we toen de top hebben gezien.

De eerste nacht van ons verblijf in het park was het best wel koud en had het zelfs behoorlijk gesneeuwd. Op het tijdstip, dat wij opstonden was het op onze hoogte de sneeuw alweer gedooid, maar toen we later het park inreden, de eerste 18 mijl mag je nog zelf rijden, lag overal een vers sneeuwdek. Met de zon erboven leverde dat mooie plaatjes op, zoals trouwens alle drie de dagen een lust waren voor het oog. Eigenlijk krijg je een soortgelijk probleem als bij de zandduinen in Sossus Vlei in Namibië: het ene beeld is nog mooier dan het andere. Selectief zijn bij de keuze maken uit honderden foto’s vormt dan een grote uitdaging.

Russisch kerkje

Wisten jullie trouwens dat Alaska ooit tot Rusland behoorde? Nee? Wij aanvankelijk ook niet en wat we al helemaal niet verwacht hadden, was dat er vooral aan de kust nog vele overblijfselen te vinden waren uit die tijd. In 1867 zat Rusland dringend om geld verlegen omdat zij de Krimoorlog uitvochten tegen de Britten en de Fransen. Ze verkochten toen hun belangen in Alaska aan de USA voor $ 7,2 miljoen. Dat zal toen ongetwijfeld een heel bedrag geweest zijn, want in Washington was veel kritiek op die overeenkomst. De tegenstanders vonden het een belachelijk hoog bedrag en dat voor …. ja waarvoor eigenlijk? Een nauwelijks bewoonbaar, ongenaakbaar stuk land waar alleen wat vissers en pelsjagers rondzwierven. Maar o wat zullen die Russen daar een spijt van hebben gekregen. Eerst al aan het eind van de 19e eeuw, nauwelijks dertig jaren waren verstreken, toen er goud gevonden werd, en later, toen de zwarte, vloeiende versie van het edelmetaal werd aangeboord. Op weg naar het schiereiland van Kenai, waarop ook het gelijknamige nationale park ligt, kom je door plaatsjes waar je nog van die typische Russische kerkjes vindt met de bekende bol aan de top van de kerkspits. Wij bezochten er ook een en dan zie je op het omliggende kerkhof tal van Russische gfrafopschriften, die nog niet eens zo ver in de tijd teruggaan.

Op maandag 29 mei reden we van Anchorage naar Homer op voornoemd schiereiland. De weg leidt voor een belangrijk deel langs de kust, wat steeds weer een prachtig uitzicht opleverde. Het

Homer Spit

was Thanksgiving Day, de dag waarop de VS zijn gevallenen eert en iedereen vrij heeft. Dat hebben we geweten. Het was lang geleden, dat we met zoveel weggebruikers tegelijk onderweg waren. In Homer hebben we gekampeerd op de Homer Spit. Dat is een soort blindedarm die kilometers ver de oceaan insteekt. Het is een prachtige locatie omdat je rondom tussen de besneeuwde toppen staat.

Lokale kroeg in Homer

Ook in Homer bleken ze weer een kroeg-met-traditie te hebben. In onze reisgids had die het nog niet tot een vermelding gebracht, maar de passagiers van het cruiseschip de Amsterdam van de Holland Amerika Lijn, die toevallig in de haven lag, wisten er van, zo bleek ons, toen onze biologische klok zo tegen vijven meldde, dat het wel weer eens tijd werd voor een alcoholische versnapering en wij de kroeg op eigen kracht wisten te vinden. De zoldering en alle wanden waren behangen met beschreven één dollarbiljetten. Om het je gemakkelijk te maken liggen de punaises en de viltstift al op tafel klaar. De meeste passagiers kwamen alleen maar binnen om een foto te maken, sommigen om een dollarbiljet op te hangen, maar weinigen bleven voor een drankje. Het was wel een vermakelijk tafereeltje. Alleen dat die deur iedere keer openging en een bak koude lucht naar binnen bracht, was wat minder. Het ene biertje en het ene wijntje werd toch weer iets meer, omdat twee lokalen bij ons aanschoven. Daarmee hebben we een heel tijd zitten praten. Zij leidde met haar man ’s winters een bedrijf, dat netten maakte. Hij was kapitein/eigenaar van een grote vissersboot, die de vangst van de kleinere bootjes overnam en naar de visafslag bracht.

Seward

Op weg naar Homer klaarde het weer steeds meer op en hoewel nog zeker niet warm (koude wind) hebben we de afgelopen week fantastisch mooi weer gehad. Van Homer gingen wij naar de andere kant van het schiereiland, naar Seward. Die gemeente heeft het heel handig aangepakt. Vrijwel de hele kuststrook hebben ze gebombardeerd tot camping. Niet veel meer dan normale parkeerplaatsen met een parkeermeter erbij. OK, er zijn wel wat voorzieningen en op sommige plekken heb je zelfs aansluitingen voor water en stroom, maar simpel blijft het wel. Wij betalen dan op de eenvoudigste plek toch nog 20 dollar en dat is uiteindelijk nog goedkoop. Ook hier is het fjord helemaal omsloten door besneeuwde toppen, werkelijk een toplocatie.

Onze eerste dag in Seward hebben we besteed aan een bezoek van de Exit Gletsjer. Deze gletsjer behoort tot het zogenaamde Harding Icefield, groot ongeveer 1.600

Exit Glaciar

km2 en telt meer dan 40 gletsjers. De Exit is de meest toegankelijke en kan redelijk gemakkelijk per voet bereikt worden. Het weer is stralend, dus een wandeling is niet verkeerd. Onderweg komen we een begeleide wandeling tegen. Een groep mensen doet dezelfde route onder leiding van een ranger. Toevallig waren we er getuige van hoe die mensen op die typische, in onze ogen kinderlijke manier, opgezadeld worden met een spelletje, waarvan de uitkomst op voorhand al duidelijk is. Iedereen staat dan ook op de goede plaats hetgeen in dit geval betekent, dat de vraag of de mens het klimaat beïnvloedt met ja beantwoord moet worden. Omdat juist die dag bekend werd, dat president Trump besloten heeft zich terug te trekken uit het klimaatakkoord van Parijs, kon ik me maar net bedwingen om niet te roepen: “En jullie president dan?” Toch maar niet gedaan. Maar of de mens nu verantwoordelijk is voor de opwarming van de aarde of dat het gewoon hoort bij de era waarin wij leven, feit is wel, dat gletsjers als de Exit zich in een verbazend hoog tempo terugtrekken, wat op pijnlijke wijze duidelijk wordt gemaakt door de bordjes met jaartallen, die overal geplaatst zijn.

 

Zeeotter

Een andere, nog gemakkelijker manier om een gletsjer te bekijken is met een boot. Veel gletsjers in deze omgeving eindigen namelijk in de oceaan. Uiteraard hebben wij ook zo’n tocht gemaakt, waarbij het overigens niet alleen om sneeuw en ijs gaat, maar ook om de dieren die je hier op en in het water kunt aantreffen. Zo hadden wij nog niet vaak een zeeotter gezien, maar hier nu meerdere malen. Heel vermakelijk hoe die beesten vrijwel altijd op hun rug zwemmen, waarbij ze de schelpdieren, die ze eten, kapotslaan op een steen die op hun buik ligt. We hebben ze zelfs zien slapen, althans, dat denken wij, want ze bedekten hun ogen met de voorpoten. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze onze aanblik niet konden verdragen en dat ze daarom hun ogen bedekten!

De trip duurde in totaal 8,5 uur en we hebben van iedere minuut volop genoten. De Alalik gletsjer lag te schitteren in de zon en liet ook tijdens ons verblijf een groot stuk ijs los, dat dan met veel geraas in het water verdwijnt. Op sommige plekken op onze aardbol worden op die manier ijsbergen gevormd, maar hier zijn het hooguit brokken ijs. Het moet gezegd worden, dat in het Parque Nacionales des Claciares in Chili wat dat betreft de gletsjers een nog mooier schouwspel laten zien. Daar drijven zulke grote stukken in het water, dat je het al bijna een ijsberg kunt noemen. Hoe meer je gaat zien, hoe meer je gaat vergelijken. En dat is gevaarlijk. Je moet gewoon doen, wat Bart zei: “Geniet van het moment!”. Who the f**k is Bart? Ja, ja, ik begin al aardig met die Amerikanen mee te doen, maar op Bart kom ik nog terug.

Walvissen zwemmen hier ook nog regelmatig rond en konden zelfs vanaf de camping gezien worden. Het probleem met die beesten is, dat je er altijd maar zo weinig van te zien krijgt. Minutenlang zit je door de zoeker van je fototoestel te turen om uiteindelijk met wat armzalige foto’s thuis te komen. Een fonteintje als ze lucht uitblazen, een glimmende rug of een staartvin, dat is wel zo ongeveer het maximale wat je uit een sessie haalt. Maar deze trip had ik eindelijk eens een keer geluk. Twee orca’s verhieven zich uit het water om met een grote plons weer terug te vallen. Natuurlijk kijk je dan net weer de verkeerde kant op, maar gelukkig deden ze meteen daarna hun showtje nog een keer over en toen was het wel bingo. Ik ben heel blij met het resultaat.

Dan nog even over Bart. Nee, niet die Bart uit Windhoek. Veel mensen vinden het al avontuurlijk wat wij doen, maar dat is niks vergeleken met deze Bart. De eerste morgen in Seward staat ineens iemand bij onze voordeur en zegt hallo in het Nederlands. Dat bleek Bart te zijn, die toch wel even wilde zien wie er achter dat Nederlandse kenteken schuilgingen. Net als vele Amerikanen vond hij onze auto geweldig en inderdaad, met zoiets wilde hij ook wel over land reizen. Maar of dat ooit gaat gebeuren waag ik te betwijfelen, want Bart doet de wereld per boot. In zijn eentje is hij met zijn zeiljacht al bijna twee keer rond de aarde gezeild, waarbij hij de meest exotische plaatsen heeft aangedaan. Die informatie hoorden we, toen we gevolg hadden gegeven aan de uitnodiging om een kijkje aan boord te komen nemen.

Bart

Toevallig leek zijn vriendin uit Tasmanië ook onverwacht opgedoken, toen we ons bij zijn boot meldden. Hoe zo’n vriendschap in stand blijft moet wel heel bijzonder zijn, want zoals ze heel spontaan zei op mijn vraag of zij ook een poolnacht in het ijs mee wilde maken: “I love that guy, but not that much!”. Bart is bij zijn eerste reis om de wereld bewust in een baai voor anker gegaan, waarvan hij wist, dat die zou dichtvriezen, waardoor hij maanden vastzat. Dat levert wel unieke foto’s op zoals van die ijsbeer die door een van de raampjes naar binnenkijkt. Maar ach denk ik dan relativerend, bij de één staat een olifant aan te kloppen, bij de ander een ijsbeer. Wat is eigenlijk gevaarlijker? Een paar dagen eerder wilde hij nog deze zomer opnieuw de noordelijke passage nemen, maar de dag van ons bezoek zijn de plannen alweer aan het veranderen. Hij had net gelezen, dat in deze uithoek van de wereld ’s winters ook allerlei leuke (lees spannende) dingen te doen waren, zoals een berg beklimmen om die vervolgens skiënd af te dalen. . Onder het genot van een koud biertje, wat goudse kaas en plakjes worst hebben we een heel genoeglijk uurtje beleefd.

We zijn weer terug in Anchorage, bijna onvermijdelijk als je op een schiereiland bent geweest en het wegennet niet al te dicht is. Vanaf hier gaat het in principe alleen nog maar zuidwaarts waar nog meer moois op ons ligt te wachten. Terwijl het in Nederland vroeg zomer is met zelfs tropische temperaturen, gaan wij nog even verder met onze “overzomeringsreis”!

Voor fotoalbum klik HIER

5 Responses to “Alaska, the last frontier”

  1. Henk en Gyonne schreef:

    Lieve Gerard en WIl,
    Alweer veel avonturen en dito foto’s waarop menigeen ( een beetje) jaloers wordt! Ooit zal dat boek er toch moeten komen , lijkt ons! Vooralsnog heel wat kilometers te gaan voor jullie! Maak er wat moois van, dan mogen wij ook volop mee blijven genieten! Xxx

  2. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Het begint zowaar op een vakantie te lijken. Een kabbelend voortgaan in de winterse pracht en kou. Vandaag regent het hier voor het eerst sinds weken. Het gras is geel verkleurd, maar zal nu wel weer groen worden. Mooie reis verder.

    Han

  3. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hallo Wil en Gerard,

    Nu snap ik ook waarom jullie niet meer op wintersport gaan al jaren die halen jullie nu wel in met al je mooie winterse plaatjes geweldig
    Deze x geen zondagochtend ritueel maar een zaterdagse?
    Bedankt weer voor je update tot laters
    Groetjes Tim

  4. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Aanvullinkje:
    Geweldig mooi die foto link met al die 58 top plaatjes, daar kan je goed druk mee zijn om die te selecteren nogmaals een top aanvulling op je verslag thx

  5. dick en jacq schreef:

    Scribent, wat leest dit toch lekker!

Laat een berichten achter aan Tim Hovenier ook allias Menno Menno