You are here: Home > Pan American Highway > Baja California, Mexico

Baja California, Mexico

Het is een schiereiland en het “hangt” onder Californië. Je zou kunnen zeggen dat het een soort appendix is van de Verenigde Staten en zo zien zowel de Amerikanen als de Mexicanen dat geloof ik ook. In ieder geval wordt dit deel van Mexico in de winter overspoeld met inwoners uit Canada en de koude staten van de USA.

Ze wonen in van die gigantische motorhomes; hier worden ze veelal Recreation Vehicle, kortweg RV genoemd. Heeft helemaal niets meer met “recreatie” te maken, maar alles met een tweede huis op wielen. Sterker nog, voor heel veel gepensioneerde Noord-Amerikanen is dit het enige “home”. ’s Winters zoeken ze de warmere oorden op, in de zomer kunnen ze dan eindelijk hun eigen land eens nader bekijken. Als ik tegen een gepensioneerde Amerikaan zeg, dat ik al voor de vijfde keer aan de rand van de Grand Canyon sta, dan valt hij bijkans steil achterover. Voor hem is het meestal de eerste keer.

Best wel groot zo’n Joshua Tree

Maar goed, terug naar het moment waar we jullie de vorige keer hebben achtergelaten. Dat was bij de ingang van het Joshua Tree National Park. In mijn vorige berichten

ben ik al wat nader ingegaan op de vooral nostalgische betekenis voor mij van dit park. Dat zal ik nu maar achterwege laten. Wel kan ik nog vermelden, dat ook dit park zich inmiddels in een overweldigende belangstelling mag verheugen. ’s Zomers is het natuurlijk heel erg warm en misschien voor de lokale bevolking niet aantrekkelijk, maar zo druk als het nu was, dat verbaasde mij zeer. De bomen waar het park zijn naam aan ontleent bevinden zich vooral in het westelijke deel van het park. Het zijn

Met je blote handen!

overigens niet alleen de Joshua Trees, die de bezienswaardigheid vormen. Ook de grillige steenhopen en rotsformaties zijn zeer fotogeniek. Voor weer andere mensen, en die waren er ook best veel, vormen ze een uitdaging om met blote handen beklommen te worden.

Inmiddels alweer geruime tijd geleden, kreeg ik van mijn zoon Niek maandelijks een muziektip door. Hij maakte mij dan attent op een groep of artiest (m/v) waarvan hij dacht, dat ik die ook wel kon waarderen. Zo werd ik mij bewust van de groep Calexico, muziek met een sterke Mexicaanse inslag, niet alleen muzikaal maar ook qua thematiek. Het nummer, dat altijd voorkomt op mijn lijst met favorieten luidt “Across te Wire” van het album “Feast of Wire”. Zoek hem maar eens op; het is zeer aanstekelijke muziek.  Hoe dan ook, tot voor kort klonk de naam mij dus vertrouwd in de oren maar wist ik absoluut niet, dat er een grote grensplaats bestaat met die naam, de tegenhanger van Mexicali in Mexico. Die grensovergang gingen wij nemen. Voor een overlander, zo zien andere reizigers ons, dus gebruiken we die betiteling ook maar, is een grensovergang nog steeds een belangrijke, niet te onderschatten gebeurtenis. Het kan meevallen, maar het kan ook vooral tegenvallen. En als je hem eenmaal gepasseerd bent en alle formaliteiten zijn vervuld, dan slaak je toch weer een zucht van verlichting. Bij deze overgang zaten ook weer een paar verrassingen, maar zowel aan de Mexicaanse als aan de Amerikaanse kant, waren ze zeer behulpzaam en dat maakt dan veel goed. Zo langzamerhand moet ik misschien zelfs mijn mening herzien over Amerikaanse grensbeambten.

Laat aan duidelijkheid niets te wensen over!

Nietsvermoedend meldden wij ons in Mexico, na een paar bordjes met de kreet “laatste mogelijkheid om terug te keren in de USA” genegeerd te hebben. Waarom zouden we terug willen niet waar? Nee, willen niet, maar wel moeten. Want wat bleek? Voor ons Mannetje moeten we een tijdelijke invoervergunning kopen. Die is onmisbaar als je verder Mexico in wilt reizen. Blijf je op de Baja, dan heb je niks nodig. Nog een bewijs, dat het ook door Mexico als een verlengstuk van de VS wordt gezien. Nu wist ik niet beter of bij iedere grensovergang kon dit geregeld worden. Niet dus, niet bij deze toch hele grote en drukke plaats. Er bleek nog een andere, meer oostelijk gelegen overgang te zijn, die vooral voor vrachtverkeer gebruikt wordt. Daar bevindt zich wel een kantoor, dat zo’n tijdelijke invoervergunning kan regelen. Maar goed, toen moesten we weer terug. De Mexicanen waren zeer behulpzaam bij het keren van de auto, maar vonden daarna dat ze hun plicht hadden gedaan. Vervolgens komen wij voor een gesloten hek te staan. Niemand die aanstalten maakt om dat hek te openen, dus ben ik zelf maar zo vrij geweest. Zo’n handeling leidt wel onmiddellijk tot een reactie, want zomaar via de achterdeur binnenkomen, dan kan natuurlijk niet! Hoewel we dus konden uitleggen, wat de reden van onze binnenkomst was, moesten we in

Eye catcher

quarantaine. Niet letterlijk, maar het betekent wel, dat we net zo behandeld worden als anderen, die uit de lijn gehaald zijn voor nadere controle. Van een afstandje mogen we toekijken, hoe ze met een spiegel onder de auto gaan en het interieur bekijken. Maar als er geen contra bande gevonden is, wil iedereen weten, waar we vandaan komen en of we echt door Afrika geweest zijn. Ook die blote Himba vrouw in onze fotocollage aan de binnenkant van de deur, die nu openstaat, trekt veel aandacht. We krijgen uitvoerige aanwijzingen hoe we bij de oostelijke grensovergang komen en nemen daarna afscheid als vrienden.

Bij die andere grenspost bleek het er allemaal zeer relaxed aan toe te gaan. Nadat eerst ons visum was geregeld, mocht een vrouwelijke beambte, de vergunning verzorgen. De combinatie van Nederlandse taal op het kentekenbewijs en het merk dat ze niet kennen (MAN/VW) plus onze zeer beperkte kennis van het Spaans zorgde voor veel vragen en zweetdruppeltjes bij de niet onaantrekkelijke jongedame. Maar uiteindelijk hadden we tegen betaling van slechts 50 US dollar onze tijdelijke permit. Hoewel tijdelijk? Alles is betrekkelijk natuurlijk, maar we mogen hier tien jaar verblijven en dat is best heel bijzonder. Wij kennen geen land, waar dit ook kan. Later deze reis komen we zelfs in landen, waar je maar toestemming voor een maand krijgt!

Dan sta je dus ineens in Mexico. Nog geen twee dagen later, hadden we al meer “Afrikaanse” ervaringen verzameld, dan in 1,5 jaar Canada en de USA. De wegen zijn weer smal, zo smal dat je voor je gevoel echt moet mikken, als je een grote vrachtauto tegenkomt. Voor de zekerheid, heb ik de spiegel maar wat verder naar binnen geklapt, zodat de kans wat kleiner wordt, dat die er door een tegenligger afgereden wordt, zoals toen in Marokko. Nu is niet alleen het asfalt wat krap bemeten, maar daar waar het asfalt ophoudt, houdt dikwijls ook het talud op. Met andere woorden, een berm ontbreekt en de weg ligt op een verhoging. Naast het asfalt komen betekent onherroepelijk een duik, als het al niet erger is. Om het nog spannender te maken, komen we ook weer ouderwetse potholes tegen. Zijn er nog lezers, die geen idee hebben wat een pothole moet voorstellen? Of slaggate zoals de Afrikaanders zeggen? Kunnen we ons voorstellen, want potholes zie je in Nederland niet, maar dat zijn gaten in het asfalt, van klein tot heel groot. Zo groot dat je er soms een Fiat 500 in kunt stallen! Veel kun je ontwijken door bijvoorbeeld links te gaan rijden, maar ja, als er op dat moment ook net iemand van de andere kant komt, dan ….., dan kun je alleen maar hard remmen, GVD of woorden van gelijke strekking roepen en hopen dat er niets afbreekt!

Blubber

Problemen zoeken we niet op, maar soms raken we er gewoon in verzeild, zo heeft de ervaring door de jaren heen uitgewezen. Even niet goed op de kaart gekeken, gewoon blind de TomTom volgen, kan al zo’n situatie opleveren. Eigenlijk doe ik de TT te kort want hij waarschuwde al: onverharde wegen op het traject (maar ja, die boodschap krijg je ook als je het laatste stukje over onverhard naar het strand rijdt). Nee, de verwachte aankomsttijd had ons echt aan het denken moeten zetten, want het gemiddelde lag zelfs voor onze begrippen heel laag. Wat wist de TT wel en wij (toen) nog niet? De meeste noord-zuid reizigers beginnen in Tijuana aan de westkust en volgen dan de hoofdweg over het schiereiland. Wij moesten natuurlijk zo nodig aan de oostkust beginnen met als eerste doel het enthousiast beschreven kustplaatsje San Felipe. Als je verder naar het zuiden wilt, dan ontkom je er niet aan om een doorsteek te maken. Dat bleek dus dat onverharde te zijn, waar de TT het al over had: zo’n 80 km over een zeer stenig, ongelijk pad. Hoewel we dan in de eerste plaats aan ons Mannetje denken en hoe die gepijnigd gaat worden, was dat op zich nog niet eens het probleem. Nee, men is bezig om de weg opnieuw aan te leggen. Een project waar ze naar onze inschatting al jaren mee bezig zijn en waar ze ook nog jaren mee bezig zullen zijn. Nu eens reed je op het oorspronkelijke rotsachtige tracé, dan weer over een stuk waar de nieuwe weg moet komen en af en toe over een tijdelijk aangelegd pad. Soms stond aangegeven, hoe je geacht werd te rijden, maar meestal ontbraken dat soort aanwijzingen. Of het nu daardoor kwam of niet, misschien zaten we inderdaad wel op het verkeerde weg, noem

het maar de weg i.o., maar op enig moment was het zeer modderig en net zoals toen in Congo, nam de zwaartekracht de leiding van mij over en schoof ons Mannetje onherroepelijk de blubber in. In eerste instantie ben je bang, dat hij over de rand gaat maar gelukkig lag daar een behoorlijke aarden wal. Je stapt uit en zakt meteen weg in de drek om poolshoogte te nemen. Helaas, geen

Onze schoenen waren ook aan een wasbeurt toe

boom in de buurt waarmee de lier zich nuttig zou kunnen maken. Om in deze viezigheid mijn rijplaten tevoorschijn te halen is ook geen aanlokkelijke gedachte: die vind je na gebruik nauwelijks meer terug. Medeweggebruikers waren er toevallig (?) ook niet. Iedere bewonderaar van onze auto zegt altijd dat we met deze auto alles aan kunnen. Nou laat dat eens zien dan! Lage gearing ingeschakeld en beide sperren erop en gassen. Het is als kijken  naar de wijzers van een klok, maar verdomd, aan de modder die weg geperst wordt kun je zien, dat er beweging in zit. En zo kruipen we dan millimeter na millimeter achterwaarts uiteindelijk op eigen kracht uit de brei. Zo’n drie kwartier later konden we onze weg weer vervolgen. In Guerrero Negro hebben we auto meteen naar een autowasbedrijfje gereden. Het Mannetje was al lang aan een wasbeurt toe, maar nu kon het geen verder uitstel meer verdragen. Hij is er behoorlijk van opgeknapt.

Zo dichtbij

Als je Guerrero Negro zegt, dan zeg je grijze walvissen. Er zijn meerdere plekken langs de kust van Baja California waar tijdens de wintermaanden grote groepen walvissen uit de Beringstraat komen overwinteren. Nu waren we al wel wat gewend door wat we in Hermanus, Zuid-Afrika gezien hebben, maar wat je hier ziet overtreft dat vele malen. Naar schatting zo’n 1.500(!) walvissen komen hier in de lagunes bijeen om te paren of te baren. Met kleine bootjes ter grootte van een sloep vaar je tussen deze enorme dieren door. Soms lijkt het wel of ze het wel leuk vinden om met ons te spelen. Ze komen zo

Je kunt ze aanraken

dichtbij, dat je ze met de hand kunt aanraken. Overal waar je kijkt, zie je hun aanwezigheid. De bekende fonteinen, als ze uitademen, zie je op meerdere plaatsen tegelijk. Nog duidelijker zijn ze te zien, als ze bijna rechtstandig met hun kop behoorlijk ver uit het water komen. Het lijkt wel of ze aan het watertrappen zijn. Dat hebben we die walvissen uit de zuidelijke ijszee daar in Hermanus niet zien doen. Deze soort maakt nog net geen salto, zoals de orka’s die we bij Alaska gezien hebben, maar als zo’n groot lijf weer terugvalt in het water, gaat dat toch met een waar watergordijn gepaard. Terwijl we daar zo aan het spelevaren zijn, maakt ook een groep dolfijnen nog hun opwachting. Wat een indrukwekkend schouwspel was dit. Dus als je ooit hier in de buurt komt, dan mag je dit absoluut niet missen.

Het strandleven

Na deze fantastische ervaring hebben we een van de vele strandjes opgezocht, waar de Baja om bekend staat. Daar staan al die Amerikanen ook te overwinteren. Je betaalt maar een gering bedrag per nacht. Er zijn zelfs een paar restaurantjes, die ook nog eens voor een avondje live muziek zorgen. Dan loopt nagenoeg de hele gemeenschap opgedoft uit om dit vertier niet te missen. Verblijven de meesten dus in die grote kasten, onze tijdelijke buren rijden in

Hippies

een doorgeroeste hippie bus. Althans, zo is die beschilderd. Nauwelijks comfort aan boord, zo kan het dus ook. Een redelijk grote plaats, Mulégé, is dichtbij, maar eigenlijk hoef je helemaal niet weg, zelfs niet voor water, want ook dat wordt dagelijks aangeboden door lokale handelaren. De komende weken zullen we hoogstwaarschijnlijk nog vele van dit soort strandjes zien.

We zijn nu in La Paz, waarvandaan we vanavond, 27 februari, de ferry naar het vasteland nemen. Tot aan Guatemala volgen we de kustweg met nummer 200. Omdat we in het verleden ook al twee keer een rondreis door Mexico hebben gemaakt, gaan we dit keer niet het binnenland in. Dus ons volgend verslag zal wel eentonig zijn: zon, zee, strand, zonsondergangen en nog meer zon. De verrassingen moeten ergens anders vandaan komen. We zullen zien.

O ja, dat was me bijna ontschoten, maar ik moest onlangs ineens aan Patricia Paaij denken. “Patricia Paaij? Waar heb jij het in vredesnaam over?” hoor ik je al zeggen. Kan ik mij heel goed  voorstellen, maar let op, dan zal ik mij nader verklaren. De afgelopen tijd hebben we ons regelmatig in woestijnachtige omgevingen opgehouden, waar alles dor en droog was en de natuur snakte naar water. Op enig moment deed de roep van de natuur mij besluiten om in een stil hoekje mijn blaas te ledigen. Terwijl ik al doende was, schoot ineens een klein hagedisje onder een cactus vandaan en begon zich te goed te doen aan die kostelijke nattigheid, die ik daar zomaar, zonder een wolkje aan de lucht, stond te produceren. Helaas had ik mijn fototoestel even terzijde gelegd, anders had ik het bewijs ook nog kunnen leveren. Tja, en toen moest ik ineens aan onze Patries denken. Ik hoop, dat ze er net zo van genoten heeft als mijn hagedisje!

Tot de volgende keer!

7 Responses to “Baja California, Mexico”

  1. joost & marlien schreef:

    Gerard & Wil,

    Vraag: Wat is de overeenkomst tussen een mexicaanse hagedis en patricia paay?
    Antwoord: Ze hebben allebei geen smaak!

  2. dick en jacq schreef:

    Nou Gerard, met fotograveren en tegelijk plassen is het een uitdaging om je schoenen droog te houden!
    En voor de lach van de dag;
    Wat is een patatje Paay?
    Alles erover behalve Curry

  3. dick en jacq schreef:

    Fotograferen

  4. Trudy&Kees schreef:

    Hallo Wil en Gerard,

    De verrassingen blijven komen.
    Houden zo!!!!!

  5. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard en Wil,

    Mooi verhaal weer. Geen al te grote tegenslagen. Die muziek die je noemde ga ik opzoeken.

    Vanuit een regenachtig Spanje,

    Vr. gr.

    Han

  6. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi Wil en Gerard,
    Hierbij een spontane TimTip, wat ik vaker spontaan doe voor mijn collega’s:
    Eindig je verslag met een ludieke grap, het gevolg is dat je dan ineens meer reactie’s krijg, wat weliswaar dan helaas wel een soort kort FB reactie is
    Brrrrrr door de blubber rijden en geen mensen in de omgeving dat de MAN techniek je dan toch niet in de steek laat, of doe je op dat soort momenten een schiet gebedje naar boven?
    Leuk dat ik nu pas? het route icoontje heb ontdekt zodat ik me er ook echt een beeld bij kan vormen
    Hier in Nl nog de laatste echte koude -10 nacht , vandaag kan men nog schaatsen en dan komt de Nederlandse lente
    Geniet van jullie strandjes en het heerlijke eten, ook tijd om wat te sporten??
    Groeten Tim tip

  7. First Lady schreef:

    Hello my Pres & Wil,

    Que tal mi presidente, donde estan ahora ? Waar zijn jullie nu is de vraag. Hopen we binnenkort te horen. Klinkt allemaal relaxed tot nu toe. Vroeg me wel af of jullie een guerrero negro hebben aangeraakt. Lijkt me overigens een fantastische beleving zo dicht bij zulke kolosale dieren.
    Groenten uit de Boschplaat en tot een volgende keer.
    Saludos y hasta la proxima.
    FSTLDY

Laat een berichten achter aan First Lady