You are here: Home > Canada & Alaska > Closed for the season

Closed for the season

Dat we vroeg in het seizoen waren, was natuurlijk al wel duidelijk toen we thuis plannen maakten, maar dat we zo vroeg zouden zijn, dat we veel voor toeristen belangrijke zaken gesloten zouden vinden, dat hadden we nou ook weer niet verwacht.

IMG_2218De tekst “Closed for the season” of gewoon “Closed” hebben we veel te vaak gezien. Bijna alle door de overheid geëxploiteerde campings in natuurreservaten bijvoorbeeld, zijn nog gesloten. Zelfs musea of  bezoekerscentra zijn nog niet geopend. Een uitzondering vormde de Liard River Hotsprings, maar ja, die blijft door zijn unieke karakter het hele jaar open. Nee, zelfs de grensovergang naar Alaska via de zogenaamde “Top of the World Highway” was nog niet bemand. Dat de natuur zelf ook nog een duit in het zakje doet, door de ferry over de rivier de Yukon bij Dawson City onmogelijk te maken door te veel ijsgang zo laat in mei, doet daar niets aan af.

Werden wij een beetje droevig van al die bordjes, waar we ook niet blij van werden waren soortgelijke mededelingen als “no overnight parking”, waarbij helaas geen uitzondering werd gemaakt voor “off season”. We kunnen ons voorstellen, dat men in het hoogseizoen niet overal campers wil zien, maar wie maalt daar nu om buiten het seizoen?

Wij verlieten jullie de vorige keer met de vraag of we onze route moesten aanpassen, toen bleek dat de weg naar Jasper gesloten was in verband met een gigantische lawine. Naar aanleiding van

Trucker

Trucker

ons bericht kregen we van een FB-vriendin ook nog een link door met de vermelding, dat ten noorden van Jasper de weg eveneens was geblokkeerd. Mede omdat we de Icefields Parkway toch niet op de manier konden beleven zoals die vooral mij voor ogen stond, besloten we deze weg te bewaren voor later dit jaar en verder te gaan op de Trans Canada Highway om dan via Revelstoke en Kamloops naar Dawson Creek te rijden. Maar opnieuw zat moedertje natuur ons dwars, want eenmaal op weg bleek de nr. 1 getroffen te zijn door een modderlawine. Bij een plaatsje met de naam Golden werd iedereen tegengehouden, wat uiteraard voor een enorme verkeerschaos zorgde. Als je je huis bij je hebt is wachten niet zo’n groot probleem, dus hebben we ons ergens geïnstalleerd in afwachting van de dingen die komen DSCN2899gingen. Omdat de middag al aardig ver gevorderd was, gingen wij er eigenlijk al vanuit, dat we daar de hele nacht zouden blijven, maar toen de meute weer in beweging kwam en ons gezegd werd, dat je nooit kunt weten of ze de weg later weer dichtgooien, zijn wij ook maar gaan rijden. Als je op dit deel van de Trans Canada Highway rijdt, over een weg die aan weerszijden geflankeerd wordt door steile bergwanden, en je weet, dat hier jaarlijks vele meters sneeuw naar beneden komen, dan besef je, dat het lawinegevaar hier echt constant op de loer ligt. Niet veel later, we waren de plek van de modderlawine gepasseerd, kwam het verkeer opnieuw tot stilstand. Omdat ze de personenauto’s in Golden als eerste hadden laten gaan, stonden wij te midden van de truckers. Die krijgen waarschijnlijk via hun bakkies wel door, wat er aan de hand is, maar wij wisten van niets. Toevallig stopte er een auto, die van de andere kant kwam, vlakbij ons. De vrouw was zo aardig om naar ons toe te komen en om enigszins ontdaan haar relaas te doen. Er bleken twee van die enorme vrachtwagens op elkaar geknald te zijn. Beide chauffeurs zouden dood zijn en de weg voor minstens 6 tot 8 uur geblokkeerd. Zij reden weer terug naar Golden om daar onderdak voor de nacht te zoeken. Gelukkig was vlak naast de weg waar we stonden wat extra asfalt en daar hebben we ons Mannetje maar geparkeerd. Via het internet werden updates van de situatie gegeven. Toen in het bulletin van 23.00 uur de verwachting werd uitgesproken, dat het nog minstens tot 2 uur ’s nachts zou duren, zijn we maar gaan slapen. Om circa half vier kwam de rij weer in beweging. We zijn nog wat blijven liggen, maar van al die vrachtwagens die langs je heen razen, wordt je ook onrustig, dus zijn we om half zes maar gaan rijden. En als je dan langs de plek van het ongeval komt, dan besef je, dat onze tegenslag heel betrekkelijk is. Hoogstwaarschijnlijk hebben twee gezinnen te horen gekregen, dat vader niet wat later thuiskomt, maar helemaal nooit meer.

Bij Dawson Creek begint de Alaska Highway. Hoewel de wegen hier ook allemaal gewoon een nummer hebben, spreekt men in dit deel van de wereld eigenlijk alleen maar over wegen met eenIMG_1583 eigen naam, die ze allemaal ontlenen aan een stukje geschiedenis. Daardoor krijgen ze iets heroïsch. Ik ontkom er niet aan, om jullie ook deelgenoot te maken, van in ieder geval een deel van die informatie, want anders zou dit verslag ook maar saai worden: mooie weg, mooi landschap, morgen nog mooier, etc.

Zoals gezegd begint de Alaska Highway in Dawson Creek. Daar staat een groot monument op de plek waar de highway begint: “Mile zero”. Iedereen, dus ook wij, laten zich hier vereeuwigen voor het nageslacht voordat aan de eigenlijke reis begonnen wordt. De Alaska Highway is in 1942 aangelegd door de Amerikanen. Na de aanval van Japan op Pearl Harbor vreesde men een inval van de Japanners in Alaska. Om militair materieel naar het hoge Noorden te krijgen, had men alleen de beschikking over een aantal vliegvelden, maar het vliegen, in het bijzonder het landen op die banen, was vaak niet eenvoudig door de barre weersomstandigheden. Dus moest er een weg komen. Zonder zelfs maar met de Canadezen overlegd te hebben, begonnen 25.000 man, militairen en burgers, voorzien van een ontzagwekkende hoeveelheid materieel, met de aanleg van de weg. Acht maanden later waren ze kaar; 2.450 kilometer bedroeg de totale lengte. Nu is weg een betrekkelijk begrip: het was meer een pad, waar een auto op z’n best een gemiddelde van 20 km per uur kon halen. Na de oorlog werd een belangrijk deel van de weg overgedragen aan de Canadese overheid. In de loop der jaren is het een prachtige geplaveide weg geworden en zit er qua moeilijkheidsgraad ook geen enkele uitdaging meer in. Zelfs het natuurschoon links en rechts naast de weg is mooi, maar vraagt nog niet om superlatieven. Maar ook deze kwalificatie is betrekkelijk, omdat wij hem vergelijken met eerdere (en latere!) ervaringen. Zou je die niet hebben, dan zou je er ongetwijfeld al heel anders tegenaan kijken. Bovendien moeten wij het mooiste stuk van deze weg nog krijgen, maar dat doen we pas op de terugweg als we Alaska achter ons hebben gelaten.

Hot pool

Hot pool

Hoewel het behoorlijk frisjes was en het echt wel enige moed vergde om je kleding te verruilen voor een zwembroek, heb ik toch ook maar een bad genomen in de hete bronnen van de rivier de Liard. En verdomd, het was een waar genoegen. Je kon zelf kiezen hoe heet je het water wilde hebben. Niet door er koud of heet water bij te doen, maar door gewoon wat dichterbij of verderaf van de bron te gaan zitten. Zoals ik thuis ook altijd verhit uit een bad kom, zo gebeurde dat hier ook. Dat je dan in je blootje gewoon nog even uitdampt op het droge voordat je weer je kleren aantrekt, is dan opeens zo gek niet meer.

Langs de route zijn vele memorabele punten, die allemaal zijn terug te voeren naar de aanleg van de weg en die een vermelding hebben in de zin van “mile zoveel”. In IMG_1787Watson Lake heeft een Amerikaanse soldaat met heimwee naast dit mijlenpaaltje een bordje gehangen met de afstand tot zijn woonplaats. Wat hij nooit heeft kunnen bevroeden is dat zijn actie gevolgd zou worden door nog eens 80.000 anderen. Ik betwijfel of er een gek te vinden is, die de moeite zou nemen om al die bordjes te tellen, maar de plaatselijke VVV meldt, dat het er nu zoveel zijn en dat er ieder jaar nog vele bij komen. Helaas hadden wij geen bordje bij ons en uiteraard was het nog te vroeg in het seizoen (“Closed for the Season, see you next year”), zodat er ook geen nijverige autochtoon zich opwierp om iets voor ons te maken. Het viel ons wel op, dat ze met name in Duitsland zo hier en daar wel een plaatsnaambordje zullen missen.

Onze eerste beer

Onze eerste beer

Even dreigde zich bij Wil een soort “luipaard-syndroom” te ontwikkelen. Luipaard? Waar heb jij het nu over? Dat zal ik vertellen. Onze trouwe lezers weten, dat wij na talloze wildparken in Afrika bezocht te hebben, nooit een luipaard zijn tegengekomen, daar waar anderen dat genoegen al bij hun eerste bezoek mochten smaken. “In Canada ga je beren zien, wis en waarachtig” zo was ons al menig maal verzekerd, het meest uitgesproken door de juffrouw van de VVV in Dawson Creek, maar toen we bij de Hot Springs waren, hadden wij wel bisons, herten en een eland gezien, maar nog steeds geen beer. Toen Wil vervolgens bij de hotsprings met iemand aan de praat kwam, die net aangekomen was en zei, dat zij vlakbij wel beren had gezien, begon de twijfel toe te slaan. “Het zal toch niet weer zo zijn, dat wij ….?” Maar gelukkig, we waren net de grens tussen British Columbia en Yukon gepasseerd, toen we onze eerste beer zagen. Pfff, pak van mijn hart! Inmiddels zijn het er meerdere, hoewel we die moeder beer met jongen nog te goed hebben.

In Whitehorse, een plaats waar je niet omheen kunt als je naar Alaska wilt, hebben wij de Alaska Highway verlaten om via de Klondike Highway en Dawson City de

Dawson City

Dawson City

grens met de USA over te steken. Aan het eind van de 19e eeuw werd bij de rivier de Klondike goud gevonden. Dat leidde er in zeer korte tijd toe, dat een nederzetting van enkele honderden zielen, voornamelijk indianen en pelsjagers, kon uitgroeien tot een stad van 30.000 inwoners. Als je de foto’s uit die tijd ziet kun je je ogen nauwelijks geloven. De meeste gelukzoekers kwamen echter veel te laat omdat al gauw alle grond geclaimd was door maatschappijen. Toen aan de Gold Rush een eind kwam, verviel het stadje natuurlijk ook in snel tempo. Toch is er voldoende overgebleven om je een goede indruk te geven van hoe het eens was. De laatste jaren heeft men veel gebouwen gerestaureerd, waardoor toerisme naast goud, jazeker, ook goud nog, een belangrijke bron van inkomsten is geworden.

Dredge no. 4

Dredge no. 4

De manier waarop hier goud gedolven werd, zou tegenwoordig vast niet meer geaccepteerd worden. Men bouwde enorme, drijvende fabrieken, die met grof geweld de rivierbedding “afgraasden”. Door een soort eigen meertje te creëren spoelden ze de aarde los en werd de IMG_1996grond met grote bakken in de muil van het gevaarte geschept. Binnenin werd dan het goud afgescheiden. Alles wat niet bruikbaar was, verreweg het meeste dus, werd aan de achterkant weer uitgepoept. Excusez mes mots, maar dit benadert toch het best, zoals het werkt. De uitwerpselen, die hopen gruis en grind, zie je nog overal liggen en bepalen het landschap rondom Dawson City. Het deed ons sterk denken aan het plaatsje Cody Pedy in Australie, waar de hele omgeving omwoeld is door mensen op zoek naar opaal. Wij wilden nog zo’n mastodont in ruste bezoeken, maar je raadt het al: ”Closed for the Season”.

Het goede nieuws toen we de 16e mei in Dawson City aankwamen was, dat de grens met de USA zondag de 21ste open zou gaan. Het betekende wel, dat we nog iets DSCN3044moesten verzinnen voor de tussenliggende dagen, maar een plannetje zat eigenlijk al bij vertrek in mijn achterhoofd. Vanuit deze plaats kun je namelijk ook de Dempster Highway nemen, de enige weg in Canada, die je boven de poolcirkel brengt en uiteindelijk bij de Poolzee eindigt. Nou was dat niet ons doel, maar de poolcirkel en de weg er naar toe wel. Er zullen veel mensen zijn, die er de lol niet van inzien om een weg heen en weer te rijden met geen ander doel als het rijden zelf. Die vragen zich aangekomen op de Noordkaap in Noorwegen ook af, wat ze daar doen. “Er is daar toch niks te zien!”. Voor deze route halen wij echter wel de superlatieven uit de kast. Wat een ervaring! In uren kom je niemand tegen noch wordt je ingehaald, terwijl zich links en rechts een fantastisch mooi landschap met toendra’s en besneeuwde bergtoppen aan je ogen ontvouwt. Een belangrijk deel van de weg wordt je vergezeld door een woest stromende rivier, waar nog overal het ijs inzit. Het enige wat eigenlijk tegenviel, was de dierenwereld. Volgens de brochures mochten we van alles verwachten tot en met grizzly’s toe, maar het bleef beperkt tot een enkele beer en eland, die bovendien zo schuw waren, dat we niet eens de kans kregen om ze fatsoenlijk te fotograferen. “Closed for the Season!” zullen we maar zeggen.

DSCN3075Omdat de Dempster Highway een onvervalste gravelweg is en we de eerste dag ’s middags een regenbuitje kregen, ziet ons Mannetje er nu verschrikkelijk uit. Die moet nodig een wasbeurt krijgen, hoewel iedereen het ons afraadt omdat men er van uit gaat, dat we in Alaska ook nog wel wat gravel tegen zullen komen.

Bij terugkomst op de camping in Dawson City, blijken er nog maar weinig plaatsen beschikbaar te zijn. Tijdens onze afwezigheid is die dus behoorlijk volgestroomd. Als al die mensen van plan zijn om naar Alaska te gaan, dan wordt het morgen een gekkenhuis bij de ferry. Deze heeft maar een beperkte capaciteit en met die gigantisch lange combinaties waarmee hier wordt rondgereden, is die gauw vol. Mocht het echt te gek worden, dan blijven we hier nog wel een dag; gaan we als de meute weg is wel naar de overkant. Misschien valt het allemaal wel mee, we zullen zien, maar dat horen jullie de volgende keer dan wel.

 

Bekijk HIER de foto’s.

 

6 Responses to “Closed for the season”

  1. joost schreef:

    Hallo Gerard & Wil,
    Gelukkig niet wéér dat luipaard syndroom. Beregoed!
    Wat een contrast qua weersomstandigheden met jullie Afrika-trips. Maar wel weer fraai.

    Groet, Joost

    ps. ik kan de foto’s deze keer (helaas) niet openen. Wel bij alle andere verslagen. ???

  2. Henk en Gyonne schreef:

    Lieve Gerard en Eil,

    “Never a dull moment” voor jullie, en als het er een enkele keer wel is, hebben jullie bijna altijd een goed idee om de tijd weer door te komen! Oefening baart kunst!
    Fijn dat het berensyndroom jullie bespaard is gebleven. We wachten nu natuurlijk wel op de ultieme foto van een beer die op zalm aan het vissen is!
    Jammer dat er zoveel bezienswaardigheden nog gesloten zijn, maar misschien vinden jullie nog op enig ander moment tijd om die “schade” in te halen?
    Een voorspoedige oversteek en veel rijplezier in Alaska!
    Lieve groeten,
    Henk em Gyonne

  3. Rinus Sinke schreef:

    Beste Gerard,
    IK dacht dat het in de gebieden waar je nu bent allemaal prima in orde is of je bent te vroeg in het seizoen.
    IK wens jullie verder een voorspoedigere reis.
    Groeten ook aan Wil,
    Rinus

  4. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Net terug van een zeer geslaagd vijfde lustrum van de MX5-club las ik het verslag. Reizen blijft een enerverende ervaring!

    Vr. gr.

    Han

  5. dick en jacq schreef:

    Pasta choca beregoed! heeft wil nog een berenbontje gescoort?

  6. dick en jacq schreef:

    Bij het zien van de foto’s denk kkkkkoud!

Laat een berichten achter aan Rinus Sinke