You are here: Home > Panama > De Darien Gap

De Darien Gap

Eigenlijk stonden de afgelopen weken volledig in het teken van de Darien Gap, het voor auto´s onbegaanbaar gebied op de grens van Panama en Colombia, dat bestaat uit moerasland en oerwoud. Had daar namelijk wel een weg gelopen, dan had ik er hier geen woorden aan vuil hoeven te maken, maar nu dwingt het ons om de boot te nemen en dat heeft de nodige voeten in de aarde. Maar daarover later meer.

Niet vervelend

Over de eerste week van ons verblijf in Panama valt eigenlijk niet veel te vertellen. Dat onze bagage met enige vertraging arriveerde, had ik al gemeld. Het leidde noodgedwongen tot een langer dan gepland verblijf op de eerste locatie, de Playa Venao, hetgeen overigens geenszins betekende, dat we het daar niet naar onze zin hadden. Integendeel, maar het leidde er uiteindelijk wel toe, dat we niet naar de eilandengroep Bocas del Torro zijn gegaan, zoals eigenlijk het plan was, omdat dan de tijd weer zou gaan dringen.

Twee ervaringen in die eerste week zijn het vermelden waard. Het landschap in de omgeving van Winterswijk kent houtwallen, die een afscheiding vormen tussen de verschillende percelen. Het zorgt ervoor, dat een argeloze bezoeker de indruk krijgt, dat er heel veel bos is, terwijl het maar smalle stroken zijn. Dat noemen we dan het coulissenlandschap. In Midden-Amerika kennen ze ook zoiets, maar in tegenstelling tot in Nederland, waar men de neiging heeft om ze uit economische overwegingen te kappen, worden ze hier nog aangeplant. Juist de manier waarop dit gebeurt is de moeite waard om te vermelden. We zagen het voor het eerst op de finca van Sepp in

Net gepoot

Costa Rica  en hebben het onderweg vele malen gezien, zo ook nu weer in Panama. Het gaat heel eenvoudig. Je zaagt of hakt wat rechte takken af van een (waarschijnlijk speciale) boom en steekt die, niet te ver van elkaar, in de grond. De natuur doet de rest. De groeikracht is zo enorm, dat ze binnen de kortste keren wortel schieten en gaan uitlopen. Na een paar jaar is er een nagenoeg ondoordringbare groene muur ontstaan. Zo simpel gaat dat hier.

De tweede ervaring is van een heel andere orde. Er wordt in de pers nogal eens gefulmineerd tegen de farmaceutische industrie, vooral als “men” vindt, dat ze belachelijke winsten maken op geneesmiddelen. Vaak wordt vergeten, dat er ook veel kostbare research aan vooraf gaat. Voor bijzondere geneesmiddelen, die

pas op de markt zijn, kan het dus heel valide zijn, maar wat als het om zoiets simpels als paracetamol gaat? Als Achterhoeker weten wij natuurlijk al, dat onze oosterburen de paracetamol in Nederland kopen. Niet alleen omdat het zonder recept verkregen kan worden, maar vooral ook omdat

Volgende stadium

het bij ons goedkoper is. Wat dan te zeggen van onze ervaring hier in Panama, een land dat nog steeds niet bekend staat om zijn welvaart? De tabletten worden per stuk verkocht. Als wij zeggen, dat we een hele doos willen met 40 stuks, valt de drogist/apotheker bijna van zijn stoel, zo ongebruikelijk is die vraag kennelijk. Vervolgens vallen wij van diezelfde spreekwoordelijke stoel vanwege de prijs: omgerekend zo’n 18 euro. Dan hebben wij ook de neiging om “schandalig” te roepen. In een welvaartsland als Nederland betalen we maar een schijntje. Hoe is het dan mogelijk, dat mensen, die toch al niet veel hebben, voor zo’n alledaags medicijn een poot wordt uitgedraaid?  Dan is er duidelijk sprake van woekerwinst en zou toch eigenlijk de overheid in moeten grijpen.

Muurschilderingen in Pedasi

Na dus een week hoofdzakelijk aan de kust van de Grote Oceaan te hebben doorgebracht, besluiten we om ons Mannetje uit het depot te gaan halen. Steeds weer wordt bevestigd, dat de boot,

Depot Transbal – In goed gezelschap

waarmee de auto vervoerd gaat worden, volgens schema in Panama gaat aankomen, zodat er nauwelijks een risico is, dat de tijdelijke vergunning voortijdig verlopen zou zijn. Nadat we de huurauto hadden ingeleverd, hebben we een deal gemaakt met een taxichauffeur, om ons van de ene naar de andere locatie te rijden. Het hele proces staat tot in detail op het internet beschreven inclusief de gps coördinaten, zodat het eigenlijk een piece of cake is. Het valt ons opnieuw op, hoe slecht de taxichauffeurs hun stad kennen. Daarnaast spreken ze geen woord Engels, maar de translator van Google doet hier weer zijn werk. Via een verzekeringsagent voor de verplichte autoverzekering (gelukkig maar, die verplichting, want in Europa krijgen we onze auto niet meer verzekerd), de douane voor een nieuwe tijdelijke invoervergunning en het hoofdkantoor van Transbal, het bedrijf waar onze auto gestald staat, rijdt hij ons naar Chilibre, zo’n 30 kilometer buiten de stad waar het feitelijke depot is. Ons Mannetje staat daar in gezelschap van zo’n 5.000(!) nieuwe auto’s, die allemaal op importpapieren wachten. Net als de vorige keer worden we behandeld als VIP-klanten, hoewel het voor hen zakelijk gezien eigenlijk peanuts is. Toevallig liepen we de eigenaar tegen het lijf, die ook nu weer aangeeft het gewoon leuk te vinden om overlanders zoals ons te helpen. Goed, dat er nog van dat soort mensen zijn. En dan is het natuurlijk weer spannend of ons Mannetje er weer zin in heeft om ons ten dienste te staan. Deur open…

Leuke plek in de buurt van Portobello

mooi, het licht in de cabine gaat aan. Sleutel in het contactslot, starten, en jawel, meteen lopen. Dat is altijd weer een opluchting. Afgezien van wat spinnenwebben, ziet het er in de cabine normaal uit. Van Chilibre zijn we direct doorgereden naar de Caribische kust. Daar vonden we een leuke stek in de buurt van Portobello. Terwijl het zuidoosten van de Verenigde Staten geteisterd wordt door de orkaan Michael, kijken wij uit op een kabbelende zee, zonder getijden. Als je niet beter wist zou je denken, dat je aan een meer staat.

“En hoe trof je het Mannetje aan?” zo hoor ik daar al iemand vragen. Nou, om eerlijk te zijn, het viel niet mee. Alles wat binnen kon verroesten, is verroest. De sluitingen van de klepkastjes werken niet meer, pianoscharnieren zijn vastgeroest. Aan één kant van de auto is het vocht doorgeslagen en vertoond de wand grote zwarte plekken. Daar zal ik nog een keer met de verfkwast bij moeten. Het beddengoed zit op sommige plekken, daar waar het contact maakt, vast aan de wand. Mijn wegenkaarten zijn onbruikbaar geworden omdat ze helemaal aan elkaar vastgeplakt zijn. In Cartagena moeten we op zoek naar nieuwe, want de TomTom heeft voldoende bewezen in deze regio niet betrouwbaar te zijn. Veel van de reservesleutels, die we in het kluisje bewaren, zijn ook zwaar verroest en daardoor nagenoeg onbruikbaar geworden. Maar gelukkig werkten alle belangrijke systemen, zoals de toiletspoeling, de koelkast, het gas en de (warm)watervoorziening, wel meteen. Eén ding stond wel vast: we hoefden ons daar aan die Caribische kust niet te vervelen!

Ook wij merken steeds meer hoe afhankelijk we worden van het internet. Vooral als je in zo’n fase zit, dat je belangrijke berichten verwacht, kun je eigenlijk niet zonder, want iedereen gaat er vanuit, dat je online bent. Zo stuurt de agent van de scheepvaartmaatschappij ook alles per email. Het was dus beslist niet handig, vooral financieel niet, dat we niet meteen een lokale simkaart hebben gekocht. Omdat er in de wijde omgeving geen wifi voorhanden was, moest ik de dataroaming aanzetten en dat heb ik geweten. In no time kreeg ik de waarschuwing van mijn provider, dat het maximum van 65 euro was bereikt. Daar had ik aardig wat lokale gigabytes voor kunnen kopen. Gelukkig miste ik daardoor een belangrijke mededeling niet, die ons vertelde, dat de boot een dag voorliep op schema en dat we eerder in Panama City terug verwacht werden voor de noodzakelijke formaliteiten.

Nu weten onze trouwe lezers zo langzamerhand wel, dat grenspassages altijd flinke hobbels zijn in het leven van een overlander, maar de overtreffende trap vindt plaats als je per boot een land verlaat dan wel binnenkomt. Na de formaliteiten op het kantoor van de rederij Wallenius Wilhelmsen vervuld te hebben (easy) wacht de meest vervelende stap: de politie moet controleren of je wel de juiste auto gaat uitvoeren d.w.z. dezelfde als waarmee je het land bent binnengekomen. Dat vindt plaats op een keuringsstation, ergens in een achterbuurt. Op deze locatie worden met name auto’s gecontroleerd, waar iets mee gebeurd is, zoals de vervanging van een motor of het overspuiten in een andere kleur. En nu komt het: om te voorkomen dat ze overwerkt raken, vinden er maar 20 keuringen per dag plaats. Om dus zeker van een plekje te zijn, moet je voor dag en dauw (de eerste stond er al om 3 uur ’s nachts) opstaan en voor de poort plaatsnemen, die om 6.30 uur opengaat om je volgnummertje te krijgen. Dat was op een vrijdag. We hadden al te horen gekregen, dat we ’s maandags in Manzanillo verwacht werden, de haven waar vanuit de verscheping plaatsvindt. Dat veroorzaakte dus wel enige stress, want stel je voor, dat we die vrijdag niet aan de beurt zouden komen, wat dan? Gevolg: nauwelijks geslapen en om 5.30 uur stonden wij voor de poort. Volgens de gelukkig ruim aanwezige politie, hadden wij nummer 14,  dus nog niet eens ruim voor de 20! De keuring zelf begint niet eerder dan 7.45 uur of daaromtrent. Die duurt in ons geval nauwelijks 30 seconden, want alleen het chassisnummer wordt gecontroleerd. Dat het daarmee ook weer fout kan gaan ondervindt een Duits echtpaar, waar een verschil geconstateerd wordt. Ze moeten weer terug naar de douane en mogen daarna weer terugkomen. ’s Middags mag je dan op een ander kantoor je vrijbrief ophalen: de bureaucratie ten top.

Omdat we verder in Panama City niets meer te zoeken hadden, hebben we “ons” plekje in Gamboa aan het Panamakanaal weer opgezocht. Op weg daar naar toe rijden we

over de “Bridge of the Americas”, de belangrijkste brug van Panama City, maar die ook een symbolische betekenis heeft: ze verbindt Noord- met Zuid-Amerika. Dus rijden we iedere keer als we de brug passeren van het ene naar het andere continent. Het deed beslist geen pijn, maar het is toch wel grappig als je er even bij stil blijft staan, net zoals we ooit met onze Austin Healey op de brug over de Bosporus reden. Het is waarschijnlijk omdat het zulke duidelijk afgebakende punten zijn, dat je het gevoel krijgt iets bijzonders te ervaren. Meteen over de brug probeerde de TomTom ons weer in de luren te leggen. Ook op de kaart konden we niet meteen zien, dat we op een doodlopend spoor zaten. Ik heb al eens gelezen, dat voor landen, waar ze eigenlijk nog niet het juiste kaartmateriaal hebben, ze aan de wegen komen door het scannen van de best beschikbare kaart. Op onze kaart leek het ook of de weg doorliep. Alleen als je heel goed keek, zag je dat hij doodliep.

De nieuwe sluis in het Panamakanaal

Daarom waren de Tracks4Africa, die we in dat continent gebruikt hebben, ook zo goed: dat waren bewezen, door meerdere mensen bereden routes. In dit geval leverde het

Op ons plekje in Gamboa

wel een leuk intermezzo op, want we kwamen bij de nieuwe, veel grotere sluizen in het Panamakanaal uit. Net op dat moment verliet een enorm groot containerschip van Maersk de sluis, een indrukwekkend gezicht. Weer terug op de juiste route, passeren we ook de verderop gelegen tweede brug over het kanaal en zien onder ons datzelfde schip aankomen. Nog leuker werd het, wanneer we aangekomen op ons overnachtingsplekje, de boot ook nog een keer van zeer nabij kunnen bewonderen. Overigens ging aan de Maersk nog de Volendam vooraf, een cruiseboot van de Holland America Line. Die kom je ook overal tegen. Dezelfde Duitsers als van de inspectie hadden hier hun bivak ook opgeslagen. Ze blijken Detlef en Rosemarie te heten en hebben ook al heel wat met hun camper over de wereld gereden. Ze zijn zeker niet zulke wintervluchters als wij, want ze hebben zowel Siberië als Alaska in hartje winter gedaan! Daar moeten wij toch echt niet aan denken. Zowel zij als wij waren vervolgens druk om onze campers en bagage voor te bereiden op het komende zeetochtje. Zij nog mee dan wij, want zij moeten provisorisch een afscheiding maken tussen de cabine en het woongedeelte, om de gelegenheid niet tot dief te maken.

Op maandagmorgen hebben we ons gemeld bij de lokale agent in de haven. Die begeleidde ons verder door het proces om ons Mannetje over te geven aan de scheepvaartmaatschappij. Dat daar weer het nodige papierwerk aan vooraf ging, hoeft verder geen betoog. Hoeveel kopieën er wel niet gemaakt zijn is werkelijk niet te tellen; zelfs kopieën van kopieën. Dan komt het belangrijkste moment: de inspectie. Die is dit keer zeer grondig. Er wordt niet alleen gecontroleerd op mogelijk schade aan de auto (dat is goed) , maar ook op drugs. Ha, ha, ha, drugs smokkelen naar Colombia! Is dat niet zoiets als water naar de zee dragen? Speciaal voor die drugscontrole komt iemand opdraven met een hond. Het arme beest moet zelfs onze zeer hond onvriendelijke trap op. Ze hebben niets gevonden. Pfff, wat een opluchting. Om circa 13.00 uur is dan het moment gekomen, dat we de sleutels overhandigen en nog even achterom kijken. Vervolgens met een taxi terug naar Panama City, waar we voor de volgende dag een vlucht boeken naar Cartagena. Ook boeken we voor de eerste paar nachten een hotel. Nog niet langer, omdat we eerst meer zekerheid willen hebben over de verwachte vrijgave van de auto.

Leuke straatjes in Cartagena

Dit verslag komt uit Cartagena, volgens de boekjes een van de mooiste steden van Colombia en op dit moment hebben wij geen reden daar aan te twijfelen. We zijn

Leuke plaza’s

inmiddels al een paar keer in de oude stad geweest en dat is ons bijzonder goed bevallen. Het doet enigszins denken aan Havana, maar de status van de gebouwen is hier vele malen beter. Wat toch ook wel verrassend was, is hoe toeristisch deze stad is. Het merendeel van de winkels is gericht op toeristen. Het “barst” er zogezegd van de restaurantjes, die allemaal dingen naar de gunst van de toerist. Er zijn tal van leuke “plaza’s” waar het goed toeven is. Dat er naast al dit toeristische gedoe ook nog ruimte is voor spontaniteit, bleek uit het volgende voorval. Als het begint te schemeren, komen de muzikanten los. Men probeert bij jouw aan tafel een “Guantanamera” of iets in dezelfde stijl te slijten. Opeens neemt een gast aan een tafeltje naast ons zelf een snaarinstrument ter hand en begint de tokkelen. Al snel komt een van de straatmuzikanten erbij, die zelfs aanwijzingen geeft. Even later komt een oud koppel met zeer verlopen koppen aanlopen, die er allebei werkelijk niet uitzien. Ook zij voegen zich bij die andere twee. Eerst staan ze nog, later zitten ze allemaal om de tafel. Het ene na het andere nummer wordt gespeeld en ze gaan helemaal op in hun muziek. Als ze ’s avonds thuiskomen, zal moeders de vrouw wel verwijtend zeggen: “Heb je weer niets verdiend!”. Nee, maar hij heeft wel fijn gemusiceerd. Geweldig, dit zijn leuke dingen om mee te maken.

Spontane sessie

Tegelijk met de muzikanten, verschijnen ook de paardenkoetsen in beeld en uiteraard begint Wil aan iedereen die het horen wil (dit keer Detlef en Rosemarie waarmee we afgesproken hadden) weer te vertellen hoe graag ze met mij in zo’n koets wil, maar dat ik iedere keer de boot (eigenlijk de koets dus) afhoud. Het is niet, dat ik niet zou willen, maar niet voor de prijs die dit soort jongens doorgaans vragen. Eén keer, in St Louis in Senegal, zijn we in een koets gestapt, maar die telt volgens haar niet mee! Tot nu toe is ze nog niet op idee gekomen om te vragen wat het kost en mij uit te nodigen. Maar goed, we zijn hier nog een aantal dagen, dus wie weet. Hoe dat en het ophalen van onze auto verder afloopt, lezen jullie wel in het volgende verslag.

Onze boot

 

 

8 Responses to “De Darien Gap”

  1. joost & marlien schreef:

    Hallo Gerard & Wil,

    Toch maar goed dat Gerard nooit koppijn heeft na een drinkgelag. Dat scheelt in Panama een heleboel nagenoeg onbetaalbare paracetamol. Met dat geld kun je dan tenminste de gygabites betalen, zodat je tijdig bericht ontvangt dat je een dag eerder wordt verwacht voor de overscheping. Ja, het is wat zo’n paracetamolletje. En dan moet je ook nog het geluk hebben dat die drugshond naast het potje pist.

    Joost

  2. Desiree schreef:

    Wederom een mooi verhaal. Ik zat eerlijk gezegd telkens te lezen in afwachting wat er is zou gaan bij keuringen/douane of anderszins. Maar gelukkig, afgezien van wat roest kun je gelukkig met een gerust hart een keer de “koets” ingaan met Wil. Wie weet komen daar ook weer mooie verhalen van. Tenslotte 1x koetsje rijden in senegal zal toch echt anders zijn als in cartagena.
    We zien het volgende verhaal weer met plezier tegemoet.
    Vanuit een zonnig (gelukkig kouder) Winterswijk hartelijke groet.
    liefs
    Desiree

  3. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Het gaat allemaal – min of meer – voorspoedig. Geen al te rare dingen. Ik neem aan dat je je overall hebt meegenomen, zodat je de klusje in en om het mannetje uit kunt voeren.

    Nu eerst de koets maar in.

    Vr. gr.

    Han

  4. Dick schreef:

    Bedenk goed wat je met jet laatste koetsje doet!

  5. Tim Hovenier schreef:

    Goedemorgen Wil en Gerard,

    bedankt weer voor het vervolg verslag, hierbij een Timtip (zoals mijn bank collega’s het wel is benoemen) ijzeren sleutels kunnen roesten, wat dacht je van nieuwe reservesleutels maar dan van geel koper, veel gevonden messing sleutels gaan in mijn recycling bak?
    schanieren van roest vast staal kost wel wat meer maarja als jullie Mannetje nog jaren mee moet

    in nederland kan je voor weinig geld in een paardenkoets rijden dus Wil of Gerard …….

    groeten Tim

  6. Jasonjoype schreef:

    Good man! Look at a good offers for you.

    http://bit.ly/2EDsjC8

  7. First Lady schreef:

    Querido Presidente y Wil, que tal ?

    Wat een paar prachtige foto’s van de vrouwen die fruit verkopen en de vrouw die loopt met de fruitbak op haar hoofd. De vele kleuren zowel van fruit als van kleding maakt het geheel kleurrijk. En als ik foto’s zie met de blauwe zee, dan verlang ik weer naar de tropen.

    Afijn, bien venido a Latino America.
    En nu weet ik ook wat ik me moet voorstellen bij de Darien Gap, dankzij jullie verhalen.

    Waarom is de paracetamol zo duur in arme landen ? Een bijna net zo moeilijke vraag als waarom veel overstromingen, bevingen en orkanen juist in arme landen ?????
    In ieder geval gebruiken zij veel drugs om hun pijn te bestrijden. En blijft het vooralsnog -wereldwijd- een moeilijke vraagstuk met de farmaceutische industrie.

    My President, met mijn tropen ervaring weet ik hoe snel alles vastroest en verbleekt, soms ontmoedigend, maar dan weer: alles went. Een Timtip is dan geen gek idee.

    Tja, Cartagena schijnt the place to be en zo te lezen hebben jullie erg van genoten. Wat ik me herinner aan verhalen van vrienden, dat je voor kunst, theater en muziek in Cartagena moet zijn. Ga ik beslist een keer naar toe.

    Al met al niet een al te slecht begin. Kijk uit naar jullie volgende verhalen.

    Mucho placer en Colombia. Les va a gustar el café.
    Saludos fstldy

  8. Barrykek schreef:

    Look what we closed looking allowing in place of regarding you! politeoffers
    Are you in?

    https://drive.google.com/file/d/18d6TKFG7kntAwgYgW6XYvr2NIG3cunfP/preview

Laat een berichten achter aan First Lady