De laatste ronde

De beslissing is genomen, de teerling is geworpen: dit worden onze laatste maanden “Afrika”. Wisten we begin oktober nog niet helemaal hoe we na deze winter verder zouden gaan, nu is die duidelijkheid er wel. Eén ding wisten we al wel zeker, toen we aan deze laatste wintereditie begonnen: we gaan in ieder geval niet meer voor langere tijd naar Afrika. Vooral ondergetekende, nog meer dan Wil (ja, jullie lezen het goed), heeft het wel “gehad” met Afrika en krijgt de onbedwingbare drang om nieuwe horizonten te gaan verkennen. Wel hielden we nog rekening met de mogelijkheid om de auto in Namibië of Zuid-Afrika achter te laten om af en toe voor kortere tijd weer terug te keren, maar om dezelfde reden waarom we niet een tweede huis ambiëren, viel deze optie al snel af. Tijdens ons verblijf in Zimbabwe hebben we nog wel enige tijd met het idee gespeeld om via de oostelijke route terug te rijden naar Nederland. Die gedachte kwam op, nadat we een heel positief verhaal van Jan en Mariska uit Iran ontvingen. Nu hebben we wel vaker van mensen, die dit land bezochten enthousiaste verhalen gehoord, dus helemaal verbaasd waren we niet. Naast prachtige paleizen en moskeeën blijken de mensen ook nog eens heel aardig te zijn. Door de berichtgeving over de wereldpolitiek en de rol, die Iran daar in speelt, gaan we ten onrechte ook denken, dat al die gewone burgers niet deugen. Jan berichtte, dat als ze aan iedere spontane uitnodiging gehoor hadden gegeven, ze iedere avond bij mensen thuis op bezoek waren geweest. Omdat Iran ook al lang op onze wensenlijst staat, begon het toch te kriebelen, want eenmaal in Iran, kun je letterlijk weer alle kanten op: verder via Turkije, Griekenland, de Balkan, et cetera, maar ook door interessante landen rondom de Kaspische Zee. Ja, op enig moment was ik weer helemaal enthousiast en kreeg het plan steeds vastere vormen. We zouden de maanden januari-april in 2016 gebruiken om de auto naar Ethiopië te rijden, hem daar te stallen om dan de reis in januari 2017 voort te zetten. Voor een groot deel zou dat dezelfde route zijn, als die we vorig jaar afgelegd hebben. En daar begon de schoen toch te knellen. Weer al die grensovergangen? Weer al die kaarsrechte, saaie wegen? Weer die vervelende politieposten? Weer soebatten om visa? Vooral Saoedi Arabië is voor reizigers uit het Westen een regelrechte ramp. Ze doen altijd heel moeilijk bij het afgeven van een visum, vooral als ze horen, dat je naar de Verenigde Arabische Emiraten wilt, want dan beseffen ze, dat je eigenlijk naar Iran gaat, hun aartsvijand. En dat dateert van ver voor de executie van die sjiitische leider, de terechtstelling die onlangs heeft plaatsgevonden. Voor de Saoedi ’s reden genoeg om de aanvraag nog meer te traineren. Als je dan na veel gesmeek (je vrouw in tranen te laten uitbarsten schijnt te helpen) een visum krijgt, is het alleen maar geldig voor drie dagen! Je moet dus ook nog eens flink doorrijden om op tijd het land weer uit te zijn. Verder moet je onderweg ook nog twee keer met de boot een stuk water oversteken, een ideale gelegenheid, zo hebben wij geleerd, voor louche figuren om ons een handvol dollars afhandig te maken. Nee, daar hebben wij geen zin meer in. Het had trouwens ook nog tot een huwelijk kunnen leiden, want de wet in Saoedi Arabië zegt, dat je als man en vrouw niet ongetrouwd in een auto mag zitten! En zo zijn we gaandeweg in de afgelopen maanden tot de conclusie gekomen, die ik in de eerste zin al verwoord heb.

Inmiddels hebben we al de nodige stappen gezet om ons Mannetje naar Europa te verschepen. We zijn in zee gegaan met het Duitse bedrijf SeaBridge, dat veel ervaring heeft met het verschepen van mega campers. Onze auto is te groot om in een container vervoerd te kunnen worden, daarom vindt het transport plaats middels het roll on, roll off systeem. In gewoon Nederlands: je rijdt hem de boot op en later er weer af. Via Sjors en Monique zijn we in contact gekomen met Duncan van African Overlanders in Stellenbosch, Zuid-Afrika. Hij gaat er voor zorgen, dat ons Mannetje just-in-time in de haven van Port Elisabeth wordt afgeleverd, zodat de auto met een minimum aan wachttijd aan boord gebracht kan worden. Dat is heel belangrijk omdat havens in Afrika berucht zijn vanwege hun dievengilde; er wordt enorm veel gestolen waarbij men niet schroomt zich met geweld toegang tot de auto te verschaffen. De afvaart staat gepland voor de eerste helft van april. Wijzelf zullen vlak voor de Pasen, heel vroeg dit jaar, weer in Nederland aankomen.

En dan? Houden jullie dan al dat reizen voor gezien? Zeker niet! Zo lang onze gezondheid dat toelaat zullen we reizen blijven maken; niet alleen ver weg maar ook naar mooie plekken in Europa. Zo staat voor dit najaar al een reis met vrienden langs de gehele westkust van Italië gepland. De ene keer zullen we een volledig verzorgde reis boeken, de andere keer huren we een auto of camper om daarmee op eigen gelegenheid rond te reizen. Er zijn nog zoveel plekken op deze aardbol, die we nog zouden willen bezoeken, zelfs als we er al eerder geweest zijn. Zo verschuift onze focus zich de laatste tijd steeds meer richting Amerika. In de Europese winter zouden we dan vooral Midden-Amerika en het noorden van Zuid-Amerika willen bezoeken. Maar ook het westen van Canada en de Verenigde Staten en niet te vergeten Alaska hebben onze warme belangstelling. Inmiddels alweer jaren geleden ben ik erg onder de indruk geraakt van al dat natuurschoon, dat je hier aantreft. Nergens in de wereld vind je zulke mooie Nationale Parken met zoveel afwisselend natuurschoon. Een bezwaar is wel, dat deze plekken op het Noordelijk Halfrond liggen, waardoor het geen typische winterbestemmingen zijn, maar het voor- en najaar moeten niettemin wel mogelijkheden bieden. In 1991 ben ik met een vriend in september door de Rocky Mountains in Canada gereisd: strak blauwe lucht boven wit besneeuwde bergtoppen, omzoomd door goudgele berken; fantastisch, echt genieten!

Met de hulp van Klaus, de Duitser waarmee we in 2012 door de woestijn in Mauritanië zijn getrokken en die al eerder met dit bijltje heeft gehakt, onderzoeken we de mogelijkheid om in de VS een campertje te kopen. Ik zeg bewust “tje” want volgens Amerikaanse maatstaven is die dan al groot genoeg voor onze begrippen. Alhoewel onze auto te koop staat, zoeken we ook uit of het Mannetje in de States welkom is. Ik meen me te herinneren, dat ik ooit ergens gelezen heb, dat een oude truck het land niet binnenkomt. Al mijn navragen tot nu toe hebben echter nog geen “no go” opgeleverd. Zelfs de website van de Amerikaanse ambassade in Nederland laat geen blokkades zien. Dus wie weet, krijgt ons “From here to …?” avontuur nog een vervolg in Amerika!

Wil’s verjaardagsfeestje!

Ons Kerstreces zit erop. We hebben weer veel geïnvesteerd in onze sociale contacten, waarbij we kosten noch moeite gespaard hebben. Onze naaste familie- en vriendenkring zal dat kunnen beamen. Voorzien van een extra laagje vet, dat zich heeft afgezet op de toch al rijkelijk aanwezige lagen, vertrekken we a.s. zaterdag 16 januari onder winterse omstandigheden naar Kameelfontein. Als ik zo naar buiten kijk, hoeven we daar geen spijt van te hebben. Juist in de afgelopen weken is ons weer duidelijk geworden, waarom we ’s winters zo graag op het Zuidelijk Halfrond verblijven. Weliswaar valt er in Kameelfontein in de komende dagen ook wel eens een bui, zo luidt de verwachting, maar dat gebeurt dan wel bij een temperatuur van 25 graden of meer.

De komende maanden krijgt onze reis een “vaarwel” karakter. Omdat we in oktober niet wisten of we ooit nog in Windhoek zouden terugkeren, hebben we daar niet echt afscheid genomen. Dat gaan we nu doen. Overigens niet alleen daarom, maar ook omdat we onderweg nog een paar mooie plekken willen meenemen, zoals het Kalagadi NP op de grens van Zuid-Afrika en Botswana en de Sossus Vlei in Namibië; op herhaling dus. Dat herhalingselement zal deze reis heel sterk zijn omdat opnieuw de nadruk op Zuid-Afrika zal liggen. De verhalen zullen derhalve misschien soms ook bij jullie een déja vu oproepen. Het avontuurlijke zal waarschijnlijk ook een stuk minder zijn. Althans, dat denken we nu, maar soms verzeil je ongewild in situaties, die toch weer stof tot schrijven opleveren, zo is in het verleden wel gebleken. We zullen zien. Voor nu: zij die gaan reizen groeten u!

Sinds 28 december j.l. allebei 70 jaar!