De schrik van mijn leven

De verhalen zullen derhalve dikwijls bekend voorkomen, het avontuurlijke zal ook een stuk minder zijn. Althans, dat denken we nu, maar soms verzeil je ongewild in situaties, die dan toch weer stof tot schrijven opleveren. We zullen zien. Voor nu: zij die gaan reizen groeten u!

Met deze zinnen eindigde ik ons vorige verhaal dat medio januari het licht zag. Hoe waar blijken ze weer eens te zijn! Ook het gezegde “Wie verre reizen maakt kan veel verhalen” is natuurlijk niet vanuit het niets ontstaan. De titel boven dit verhaal had helaas ook kunnen luiden: “Hoeveel pech kun je hebben?”. Maar uiteindelijk is het toch de titel geworden zoals je hem gelezen hebt omdat het incident, dat tot die uitspraak geleid heeft, tenslotte de meeste impact heeft gehad in de afgelopen weken. Maar laten we met de pech beginnen. Het begon al op Schiphol. Zitten we goed en wel in het vliegtuig wordt er door de gezagvoerder gemeld, dat vanwege de harde wind de verkeersleiding heeft besloten alle starts naar een andere startbaan te verleggen: het eerste halve uur vertraging is daar. Dan de mededeling, dat vanwege hevige sneeuwval, die wij volgens de gezagvoerder wel gezien moeten hebben maar niet gezien hebben, de startbaan compleet is afgesloten; het tweede halve uur wordt toegevoegd. Tja, en dan is het natuurlijk heel druk geworden met wachtende vliegtuigen, die allemaal willen vertrekken zodra de baan weer wordt vrijgegeven en nog maar een half uur erbij. In totaal dus  1,5 uur vertraging, precies de tijd die we als overstaptijd in Nairobi hadden. Nu zitten ze meestal nog wel ruim in hun schema en zo kunnen wij onze aansluitende vlucht naar Johannesburg, mede dankzij extra hulp op de luchthaven van Nairobi in de vorm van speciaal vervoer, nog wel halen, maar onze koffers natuurlijk nooit. En mochten we nog stilletjes wat hoop gehad hebben, als je namen al afgeroepen worden terwijl je nog met je paspoort bij de immigration in Johannesburg staat, dan is die hoop ook weer snel voorbij. Gelukkig blijkt de service in Zuid-Afrika net zo goed als in Nederland en wordt de bagage nog dezelfde middag bij Ronald in Kameelfontein afgeleverd. Chapeau!

Ronald, gastvrij en altijd behulpzaam. We zullen je missen!

Na een weekje klussen, boodschappen doen en ons vermaken in het aangename gezelschap van Ronald, Sjors en Monique, zijn we zaterdag de 26^e januari luid toeterend met

Mevrouw Struis komt voorbij

onze nieuwe luchthoorn op stap gegaan. Ons eerste reisdoel betrof het Marakele National Park, niet al te ver van Pretoria. Het park bestaat uit twee gedeelten, waarbij in het ene, afgesloten deel the Big Five moet verblijven. In het andere deel, waarin de niet omheinde camping ligt, loopt van de grote vijf alleen de neushoorn rond. Die hebben we ook gezien. Weliswaar niet in het kamp, wat ook gekund had, maar toch. Best wel leuk en heel ontspannend om bij de ondergaande zon allerlei wild voor je deur te zien lopen.

De volgende morgen, als we het “wilde” deel van het park willen gaan bezoeken, blijkt onze linker voorband gevaarlijk zacht geworden te zijn. Geen rondrit dus vandaag,

Een “gewone” lekke band

maar hard werken, want dat is het vervangen van een wiel van ons Mannetje voor mij nog altijd. Zal ook wel nooit meer anders worden. Maar goed, we hebben de tijd en omdat de band nog op spanning te brengen is, hoeft er niet veel gekrikt te worden. Bovendien staan we niet ergens langs de kant van de weg, maar op een mooie rustige camping en dat scheelt ook.

Nu willen we niemand voor leugenaar uitmaken, maar dat in het Marakele NP The Big Five zou rondlopen, daar geloven wij eerlijk gezegd niets van. Het park is landschappelijk gezien heel mooi met zelfs een hele smalle, steile, billen samenknijpende bergweg naar een hooggelegen, mooi uitzichtpunt, maar de leegheid van het landschap is voor een wildpark gewoon stuitend. Een belangrijke voorwaarde voor het bestaan van de grote katten is toch immers, dat er ook genoeg “voer” voor ze moet zijn. Dat bestaat doorgaans uit bokjes, zebra’s, wildebeesten, kudu’s en wat nog meer op hoeven rondloopt en die door de carnivoren tot hun dagelijkse kost worden gerekend. Juist als je van zo’n hoogte neerkijkt op die mooie grazige weiden in de dalen, zou je dat wild moeten zien lopen. Ook de buffels houden zich doorgaans op dat soort plekken op. maar zelfs die laten zich niet zien! Of de leeuwen c.s. zijn aan het uitsterven omdat ze alles al opgevreten hebben of ze zijn er nooit geweest!

Het Palace Hotel in Sun City

Niet ver van Johannesburg ligt Sun City, een bezienswaardigheid van een geheel andere orde. Het werd in vroeger tijden ook wel eens Sin City genoemd, maar dat is zeer betrekkelijk. De Godvrezende Boeren beschouwden gokken als een zonde en zo ontstond de naam. Wij denken bij zonde aan heel andere dingen, nietwaar? In beschrijvingen wordt nog wel eens vergelijking gemaakt met Disney World, maar dat lijkt ons behoorlijk overdreven. Een bezoek aan het Grand Palace Hotel vonden wij nog het meest interessante deel van ons uitstapje naar dit oord van vermaak. Daar kom je werkelijk ogen te kort om alle ornamenten waarmee het hotel is versierd, te bekijken. Het mag dan wel kitsch genoemd worden, dat is het ook, maar het is wel kitsch van hoog niveau, vergelijkbaar met sommige uitbeeldingen in Las Vegas. Omdat we geen zin hadden in een golfslagbad, waar iedere vijf minuten zegge en schrijve één golf voorbij komt en ook het casino wegens renovatie werkzaamheden gesloten was, zijn we maar weer teruggegaan naar het aangrenzende Pilanesberg NP, waar we de vorige dag al waren neergestreken. Ook in dit park moet weer de grote vijf te zien zijn. We hebben de grote katten niet gezien, maar de claim is hier wel veel geloofwaardiger want er loopt heel veel “voer” rond. Bovendien is het landschap heel afwisselend met mooie glooiende heuvels met daartussen open dalen. Bijna twee dagen zijn we hier rondgereden en daar hebben we enorm van genoten.

Vanaf Pilanesberg  hebben we veel kilometers gemaakt en zijn we in een flinke ruk westwaarts gereden op weg naar het Kgalagadi NP op de grens van Zuid-Afrika en Botswana. Volgens Sjors en

Hier ging het nog goed

Monique zouden we hier “zeker” het luipaard gaan zien. Maar voordat we in dat park aankwamen, slaat de pech opnieuw toe. Terwijl we voor ons doen met een stevig gangetje van 80 km per uur over een kaarsrechte weg van Upington noordwaarts rijden, loopt ineens de rechterachterband binnen enkele seconden leeg. Het is nog net geen klapband, maar het gevolg is ongeveer hetzelfde. Een hoop gerinkel en de stukken ijzer komen ons voorbij. Daar sta je dan terwijl de zon bijna loodrecht boven je hoofd staat en de thermometer zich ergens rond de 45 graden beweegt. Een totaal verwrongen band grijnst je aan. Alleen het tevoorschijn halen van alle benodigde hulpmiddelen vraagt al de nodige energie. Maar goed, enige handigheid begin ik inmiddels wel te krijgen. Mede dankzij de spierkracht van een behulpzame voorbijganger, die wel stopte om te helpen, konden we na ruim twee uur weer verder rijden. Het idee om die avond nog in het Kgalagadi NP aan te komen, konden we echter wel vergeten, al was het maar

Meteen krijg ik gezelschap

omdat ik na zo’n inspanning alleen maar rust wil. Hebben we deze dagen met een luchtvochtigheid van slechts 20 % toch al een nauwelijks te stillen dorst, na zo’n inspanning is de behoefte aan vocht enorm. Dondert niet in welke vorm, als het maar koud is. Gelukkig was niet ver van de plek des onheils een lodge annex camping met zelfs een mooi groen gazonnetje. Daar heb ik mij heerlijk neergevlijd en kreeg daarbij meteen gezelschap van een enorm grote hond, nadat ze mij bij wijze van begroeting eerst even een lik had gegeven.

Jan en Ellen

In het Kgalagadi NP aangekomen, maken we al snel kennis met Jan en Ellen. Zij hebben reizen ook ongeveer tot hun belangrijkste levensinvulling verheven. Als werknemer van Shell Exploratie, is hij al op veel bijzondere plekken op deze aardbol werkzaam geweest. Na zijn pensionering zijn ze gaan varen. Met hun catamaran hebben ze al diverse tot de verbeelding sprekende oorden aangedaan. Als ze niet zeilen, dan reizen ze met hun Toyota en campingwagen door Zuidelijk Afrika. Soms zijn ze ook thuis….. Het gemak waarmee ze praten over het doen van een rondje Atlantische Oceaan vervult ons landrotten met ontzag. Zo’n trip staat nog voor later dit jaar op hun planning. Hun leeftijd? Ellen is 72, Jan is 78 jaar! We blijven dus hoop houden!

Samen hebben we de eerste game drive gemaakt. Heel veel leeuwen gezien, maar alweer geen luipaard. Jan en Ellen hebben zo’n gevlekt beest hier al wel eens gezien, liggend op een tak, juist na de ingang van het park! Maar ja, dat was toen en niet nu. Het heeft de laatste tijd in deze contreien veel geregend waardoor overal plassen zijn ontstaan, waar de dieren hun dorst kunnen lessen. Ook de dagen daarna en vele kilometers verder zal onze luipaard-score op nul blijven staan. Maar met Jan en Ellen hebben we in ieder geval een genoeglijke avond beleefd.

Dan slaat op weg naar Windhoek het noodlot opnieuw toe. Op een mooie gravelweg begint de auto ineens van achteren weg te schuiven en ja hoor, weer is de rechter achterband helemaal aan gort.

Bij deze ging het bijna fout. Die balk is de grote boosdoener.

Er zijn heel wat krachttermen geuit voordat ik voldoende moed verzameld had om de procedure van het wiel verwisselen te beginnen en ons tweede en tevens laatste reservewiel aan te spreken. Altijd als je bezig bent met het opkrikken van de auto, moet je denken aan wat er zou kunnen gebeuren als de krik wegschiet en jij ligt er onder. Vooral als je zoiets denkt terwijl je in bed ligt kan het zweet je uitbreken. Met dat in je achterhoofd lig ik te worstelen met de twee krikken, waarover ik de beschikking heb, als een van de krikken wegschiet, vervolgens de tweede meeneemt en de auto met een klap naar beneden komt. Nu was het kapotte wiel nog niet verwijderd, dus was de situatie nog redelijk veilig, maar doordat ik op mijn zij lag en ook mijn arm nog eens op mijn borstkast rustte, voelde ik toch even hoe mijn ribben samengedrukt werden en het spierweefsel van mijn arm geplet werd. Heel even, in een split second, dacht ik echt dat mijn nachtmerrie bewaarheid zou gaan worden. Dat kwam tot uitdrukking in de vreselijk gil die ik geslaakt heb, terwijl ik me onder de auto uit wurmde en met verbazing zat te kijken naar de deuk in mijn arm, waar zich meteen een behoorlijke bloeduitstorting vormde. Gelukkig bleek niets gebroken, maar toen ik ’s nachts in bed lag kwam die ene schrikseconde steeds weer opnieuw voorbij. De moraal van het verhaal: je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Het gevaarlijkste moment is altijd, wanneer blijkt, dat de auto net niet voldoende opgekrikt is, als het goede wiel met de band op spanning, nog net niet past en er nog een slinger aan de krik gegeven moet worden. Dat gaan we dus nooit (meer) doen. Erewoord! Verder zal ik mij nog bezinnen over de aanschaf van andere hulpmiddelen, die de hele procedure eenvoudiger, lichter maar vooral ook veiliger moeten maken.

Terwijl ik nog met een zak ijs op mijn arm wat beduusd voor me uit zat te kijken, komt er een vrachtauto aanrijden. De chauffeur en zijn bijrijder stappen uit, nemen de situatie in ogenschouw en gaan aan de slag. Als dan even later ook nog een bestelauto stopt zijn we redelijk snel weer en route. Met het risico, dat we bij een volgende lekke band helemaal niet meer verder kunnen, rijden we in één ruk door naar Windhoek, waar we ongeveer half zeven in de avond aankomen. Daar konden we in The Trans Kalahari Inn onder het genot van een drankje het verhaal van de lekke band aan Wil II vertellen. Of moet ik zeggen navertellen?

Na deze gebeurtenissen is het vertrouwen in de resterende Michelin XZL banden geheel verdwenen. Het liefst hadden we dan ook vier nieuwe banden gekocht, maar dat valt door de bijzondere maat niet mee. Bart, onze vaste monteur in Windhoek, wist twee passende Pirelli Pista’s te traceren en daar zijn we maar voor gegaan. Als we vanaf nu onder een wat gelukkiger gesternte komen en verschoond blijven van nog meer kapotte banden, dan kopen we er in Nederland wel weer vier bij, zodat we weer “fris” zijn voor nieuwe avonturen.

Dat bleef er over van de glasplaat

Genoeg pech gehad? Wij vonden van wel maar het lot nog niet. Zitten we de eerste ochtend in Windhoek koffie te drinken, klinkt er ineens een luide knal. We schrikken ons zogezegd rot. Het blijkt dat de glasplaat waarmee de gaskookplaat in ruste netjes wordt afgedekt is gesprongen. Vijf winters is het goed gegaan, maar dit keer dus niet: Wil had vergeten het gas uit te draaien alvorens de plaat te sluiten. Een ongeluk zit in een kleine hoekje ….

Zoals jullie in ons vorige verhaal hebben kunnen lezen, nemen wij deze reis vooral afscheid van Afrika en de mensen, waarmee we een band hebben gekregen. Omdat de

Met onze aangenomen dochter Ellen bij Joe’s Beerhouse

beslissing pas genomen is, toen we alweer onderweg waren, zei ons gevoel ons, dat we niet zonder ooit formeel afscheid te hebben genomen, zomaar weg konden blijven. Onder meer daarvoor zijn we nog een keer naar Windhoek gereden. Dat afscheid van Wil Bouwers van de Trans Kalahari Inn, Bart van Hal, onze monteur met zijn vrouw Penny en zeker niet in de laatste plaats onze aangenomen dochter Ellen met haar partner Vincent heeft inmiddels plaatsgevonden en heeft weer een paar hele gezellige avonden opgeleverd.

De komende weken gaan we nog een paar hoogtepunten van Namibië bezoeken, zoals de beroemde zandduinen van de Sossus Vlei. Daarover volgende keer meer.