De draad wordt weer opgepakt

De bladeren beginnen weer te vallen, de dagen worden weer korter, het gras is ’s morgens alweer wit, dan wordt het voor ons tijd om te vertrekken. De zomer was er een om in te lijsten, vooral natuurlijk vanuit het oogpunt van vakantie vieren en niks doen. Als we naar onze tuin kijken, dan zijn we wat minder positief. Het gazon heeft veel weg van een steppe mede door de verwoestingen, die de mollen hebben aangericht. Zal het gras zich wel weer herstellen, zo is de verwachting, meerdere heesters en coniferen hebben definitief het loodje gelegd. De rekening van het waterleidingbedrijf zal er ook niet om liegen, want ook onze vijvers moesten we af en toe wat helpen om de leefomgeving van de vissen en de kikkers niet in gevaar te brengen. Daar staat tegenover dat onze elektriciteitsrekening veel lager zal zijn, omdat wij sinds 10 september j.l. ook leverancier zijn geworden met 35 zonnepanelen op dak, goed voor ruim 10.000 kWu. Die panelen hebben de afgelopen weken al lekker geleverd. Met zo’n zomer zou je denken, dat het ook een prima broedseizoen moest worden, maar helaas, onze waterhoentjes hebben maar voor slechts twee nakomelingen gezorgd. De eerste is niet ouder geworden dan circa twee weken, de tweede is bijna volgroeid en zal binnenkort wel door zijn ouders verjaagd worden om elders zelf een gezinnetje te stichten.

Sinds we eind juni teruggekomen zijn uit Panama hield één ding ons echt bezig voor het vervolg: het regelen van het transport van ons Mannetje naar Colombia. Zoals jullie inmiddels wel weten loopt er geen weg van Panama naar Colombia. Het grensgebied van die twee landen bestaat uit een ondoordringbaar oerwoud en moeras; de zogenaamde Dorian Gap. Hoewel er ooit wel plannen zijn geweest voor het aanleggen van een weg, zijn die nooit gerealiseerd. De Pan American Highway is dus eigenlijk een fictie. Je zult hoe dan ook de boot moeten nemen wil je met je motorvoertuig van Midden- naar Zuid-Amerika reizen. Uiteraard zijn er altijd mensen die het wel geprobeerd hebben, bijvoorbeeld te voet of met een motor, maar daar wordt vaak niets meer van vernomen. Niet helemaal verrassend, want het gebied wordt feitelijk beheerst door smokkelaars en drugsbendes. Die zitten niet te wachten op pottenkijkers. Maar dat terzijde. We zaten dus te wachten op aanbiedingen om onze auto te verschepen, maar ondanks dat ik maanden geleden al contact had gelegd met ene Boris van de firma Evergreen Logistics, die op het internet aanbevolen werd als zijnde het adres voor verscheping naar Colombia, laat die het volledig afweten. Ondanks een “we are happy to serve you” volgt er verder niets. Zelfs op een simpele vraag krijg ik geen

Wallenius Wilhelmsen

antwoord. Gelukkig had ik mijn kaarten niet alleen op Boris gezet, maar ook nog op een grote rederij: Wallenius Wilhelmsen. Die stelde echter nogal stringente eisen aan wat wel en wat niet in de auto mag blijven. Eigenlijk niets en dat is in ons geval ondoenlijk. Later werden deze eisen wat afgezwakt en omdat ik inmiddels alle vertrouwen in Evergreen verloren had, hebben we een paar weken geleden groen licht aan Wallenius gegeven met als resultaat dat we  donderdag j.l dan eindelijk een datum kregen. De verwachting is nu, dat de auto de 19^e oktober op de boot gaat. En dat was best een teleurstelling. Nu moeten we ons dus bijna drie weken extra in Panama vermaken, iets wat we eigenlijk niet voorzien hadden en uiteraard ook niet gehoopt. Maar goed, er zijn ergere dingen in het leven. Om geen probleem met de tijdelijke invoervergunning van de auto te krijgen, hebben we voor de eerste week een auto gehuurd. Daarmee gaan we dan nog wat plekjes verkennen, waar we de vorige keer niet geweest zijn.

Dit deel van het verhaal had eigenlijk voor ons vertrek de lucht in zullen gaan, maar dat is er niet van gekomen; te druk met van alles en nog wat. Inmiddels zijn we al begonnen aan die verdere verkenning van Panama en zijn we ook alweer een aantal ervaringen rijker. Bij aankomst in Panama City werden onze namen afgeroepen. Dat betekent doorgaans niet veel goeds en inderdaad: een deel van onze bagage was niet meegekomen. Met name ook een tas met hoofdzakelijk de kleren van Wil. Gelukkig hadden we voor een overnachting in Düsseldorf genomen. Zo had ze in ieder geval een extra onderbroek bij zich! Gezien de enorme rij voor het bagage service loket, waren we niet de enige met pech.

Villa Marina Lodge

Heel rustig, te rustig zo zal later blijken zijn we de volgende dag op weg gegaan naar ons eerste reisdoel: de Villa Marina Lodge aan het Playa Venao. Toen we vertrokken

Het ontbijt wordt geserveerd

stond de verwachte aankomsttijd op circa 17.00 uur. Dat was heel wat vroeger dan de 19.30 uur van onze daadwerkelijke aankomst. Normaliter kan de TomTom een grote hulp zijn, maar in landen als Panama blijkt de kaartinformatie verre van volledig, waardoor juist een puzzelrit wordt gecreëerd. Onverharde wegen worden niet gemeld, sterker nog, ze worden op gelijk niveau gezien als de verharde weg. Ook de kaart van Panama die wij hebben, maakt dat onderscheid niet. Zo kon het gebeuren, dat wij een op het oog logische route namen, die al rijdende steeds meer het karakter kreeg van een lokaal landweggetje. Begon de twijfel al toe te slaan, toen we ook nog eens voor een door modder onbegaanbaar stuk kwamen konden we niet anders dan op onze schreden terug te keren. Gelukkig dat ik die modder op tijd ontdekte, want anders had hier alweer een zeer smeuïg verhaal gestaan waarin modder de boventoon gevoerd zou hebben! Die terugweg was ook was ook niet echt lekker, want het begon al aardig te schemeren. Afijn, we zijn er gekomen om verrast te worden door een Nederlandse gastheer. En nu maar hopen, dat de rest van onze bagage afgeleverd wordt.

Mooie patronen in het zand