You are here: Home > Tussendoortje: Indonesië > Een moeilijke keuze

Een moeilijke keuze

De meest gedenkwaardige momenten buitelen over elkaar heen als ik de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken de revue laat passeren. Het valt dan niet mee om een selectie te maken voor dit verslag, laat staan om het mooiste moment te kiezen.

Neem bijvoorbeeld mijn eerste, echte aardbeving met een 6.3 op de schaal van Richter, waarvan het epicentrum slechts een paar honderd kilometers van ons verwijderd was? Nu moet ik eerlijkheidshalve wel vermelden, dat ik eerst de volgende dag gewaar werd, dat we een aardbeving hadden meegemaakt toen Ostik, onze gids, dat vertelde. Maar ik wist wel meteen waar hij het over had. Het was ongeveer half elf ’s avonds, de avond voordat we ’s nachts om 3.30 uur moesten opstaan voor ons bezoek aan de Bromo-vulkaan. Wil lag al in Morpheus armen en ik had net het licht uitgedaan. Nu moet je weten, dat we zo’n bed hadden met een grote tweepersoonsmatras met binnenvering, die je het gevoel geeft of je op zee zit, op het moment dat de ander zich omdraait.

Aardbeving 2016

Aardbeving 2006

Dus zo rond half elf, dacht ik dat Wil een spannende droom kreeg. Soms heeft ze dat wel vaker; dan begint ze te praten en ook met haar armen en/of benen te bewegen. Dan probeer ik een goed gesprek aan te gaan, maar krijg nooit antwoord. De volgende dag vraag ik hoe het afgelopen is, maar dan weet ze van niets. Zoiets nam ik aan, zou nu ook wel weer het geval zijn. Wel vond ik het dit keer wel erg heftig worden en lang duren. Juist toen ik mij zorgen begon te maken, “kwam ze tot rust”, namen de trillingen van de matras af en besloot ik niets te doen. Dat nu was dus mijn eerste aardbeving. Als Nederlander herken je die signalen niet. Het is ook bij die ene schok gebleven. Van mensen om ons heen hoorden we wel, dat die het er veel serieuzer mee omgaan. Zo vertelde een ober in een volgend hotel ons, dat hij op zo’n moment meteen opstaat, zijn kinderen oppakt en naar buiten gaat. Je kunt tenslotte nooit weten of er nog een veel zwaardere, vernietigender schok overheen komt. Verder is een aardbeving hier zo gewoon, dat er nauwelijks melding van wordt gemaakt. En voor zover ik het heb kunnen vaststellen, is er ook niets over in de Nederlandse pers verschenen. Googlen met “aardbeving Java” levert als reactie, de aardbeving van 2006 op, toen meer dan 3.000 mensen de dood vonden. Wil sliep de slaap der onschuldigen en heeft van die hele aardbeving niets gemerkt!

Een ander gedenkwaardig moment was ons bezoek aan de Borobudur, een enorm boeddhistisch bouwwerk, waarvoor je alleen al een keer naar Java moet. Omdat het overal waar wat

Talloze afbeeldingen op de Borobudur

Talloze afbeeldingen op de Borobudur

belangwekkends te zien is, ontzettend druk is, vroegen we ons vooraf wel af of het niet op een deceptie zou uitdraaien. Van onze reisagent Antarin kregen we zelfs een stencil met de niet eens retorisch bedoelde vraag: “De Borobudur maar overslaan?” en vervolgens een opsomming van vervelende zaken. Dat is voor ons echter nooit een issue geweest. Natuurlijk zijn heel veel mooie dingen in de wereld wat “overbevolkt” geraakt, maar dat is natuurlijk wel omdat het juist zo bijzonder is. Zoals ik ook in ons vorige verslag al vermeldde heeft het regenseizoen een hele grote plus: ’s morgens is het altijd droog, schijnt meestal de zon en zijn er beduidend minder toeristen op pad. Bovendien kun je voor een bezoek aan de Borobudur een “Early Bird” pakket kopen, business is business, waardoor je bijna twee uur voordat de poort opengaat voor de meute, al toegang hebt. Uiteraard doen de meeste westerse toeristen dat, zodat het toch nog druk genoeg is. De Borobudur staat op de lijst van Unesco en het zal daarom wel zijn, dat ook de omgeving van het bouwwerk er fantastisch mooi bij ligt. Ook de organisatie rondom het gebeuren verloopt uiterst soepel en professioneel. Wat wel stoort is, dat je als westerse toerist in dit soort landen enorm gediscrimineerd wordt. De toegangsprijs voor ons is vele malen hoger, dan dat van een inwoner van Indonesië. (Hoe zien ze dat trouwens? Zouden ze iemand uit Thailand of Vietnam als zodanig herkennen? Of zou het gewoon op huidskleur zijn?) Moet je maar niet te lang bij stilstaan, vooral niet als je beseft dat Unesco feitelijk met onze belastingcenten betaald wordt. De “Early Bird” wordt ook wel als “Sunrise Tour” verkocht; dat doet het overal in de wereld

Mediteren op de Borobudur

Mediteren op de Borobudur

kennelijk goed. Maar waarom mensen dan meteen naar het hoogste punt rennen en daar dan wat dom naar het oosten zitten te kijken, in afwachting van de zon, ontgaat ons volledig. Waarschijnlijk staan wij niet voldoende open voor de magische krachten, die van zo’n bouwwerk afstralen. Zo hier en daar zie je ook werkelijk mensen in de lotushouding zitten om meer Boeddha te worden. Wij gebruiken dit moment van algemene “sun gazing” om op de lagere bordessen op ons gemak de talloze mythologische afbeeldingen te bekijken, zonder dat we door andere mensen gestoord worden. Ook het uitzicht naar het westen boeit ons veel meer, want boven de omgeving hangt nog een mooie ochtendnevel, die het geheel wel iets mystieks meegeeft. Verhipt, we zijn kennelijk toch ook wel een beetje beïnvloedbaar!

Ook veel indruk heeft het bezoek aan het Prambanan tempelcomplex gemaakt. De Borobudur is niet de enige tempel, daar in de buurt, laat staan in heel Java. Heb ik al eens van een vriend de naam gekregen, dat als je met mij op reis gaat, dan ga je kerk in, kerk uit, deze reis zou het tempel in, tempel uit kunnen zijn. Bij wijze van spreken dan, want in de meeste tempels kun je niet in. Als je naast de Borobudur ook het Prambanan tempelcomplex gezien hebt, dan heb je ze allemaal gezien. Daarna ga je dus

Prambanan Tempelcomplex

Prambanan Tempelcomplex

ook echt tegen de gids zeggen, dat die volgende die nog op het programma staat, gerust over mag slaan. De Prambanan is de Hindoeïstische tegenhanger van de Borobudur. Per tempel misschien iets minder indrukwekkend dan zijn boeddhistische zusje, maar omdat het een heel complex van tempels is, toch ook overweldigend. Als je bovendien aan de hand van de restanten, die het geheel omringen je een voorstelling probeert te maken, van hoe het ooit geweest is, voordat de diverse aardbevingen er een hoop stenen van hebben gemaakt, dan wordt het alleen maar nog boeiender. Ook hier is weer geld van Unesco in gegaan, wat duidelijk te zien is aan het fraaie park, wat het geheel omzoomd.

Veel indruk had ook een bezoek aan de Bromo vulkaan moeten maken. Ik denk dat er maar weinig rondreizen door Indonesië worden aangeboden, waarin een “Sunrise” bezoek aan deze vulkaan niet is opgenomen, meestal voorzien van lyrische verhalen. Een te hoog verwachtingspatroon zorgde er voor, dat dit voor ons toch eigenlijk wel een beetje een tegenvaller werd. Al heel vroeg moet je je bed uit terwijl het waarom mij niet helemaal duidelijk was. Doorvragend naar het waarom, van huis uit kom ik nou eenmaal alleen om een goede reden vroeg mijn bed uit, en de zon komt toch immers pas om half zes op, blijkt de werkelijke reden te zijn, om met de verplichte jeep, zo ver mogelijk naar boven te kunnen komen. Hoe later op weg, hoe verder je moet lopen om op het uitzichtpunt te komen. In het hoogseizoen rijden daar 350 jeeps! Ons bekroop steeds sterker

Bromo, de zon net op

Bromo, de zon net op

het gevoel, dat we een soortgelijke ervaring zouden krijgen als toen we in Sikkim met honderden schreeuwende en joelende Indiërs, naar de zonsopkomst bij de

De Bromo, met de zon al aardig hoog

De Bromo, met de zon al aardig hoog

Mount Everest stonden te kijken. Vraag me niet hoe, maar om de een of andere reden had ik de indruk gekregen, dat we bij de Bromo op een bergtop zouden worden gedropt, waar je dan een plekje kunt zoeken om het schouwspel gade te slaan. Hoe naïef kun je zijn. Niets bleek minder waar. Het uitzichtpunt bestond uit een soort bordes, niet eens al te groot, waar al die mensen al dringend een plaatsje moeten zien te bemachtigen. Gelukkig, het is laagseizoen (daar zijn we weer) en daarom hoeven wij onze ellebogen niet te gebruiken. Maar zie, de zon komt voor de kijkers van links. Laat ik nou gedacht hebben (alweer fout) dat de zon als een soort tegenlicht over de vulkaan op zou komen; of van achteren. Kijk, omdat de Mt Everest nu eenmaal de allerhoogste berg ter wereld is, wordt die top als allereerste door de opkomende zon beschenen en steekt daarom dan mooi af tegen de omringende toppen. Dat is het moment dat al die Indiërs bijna in extase geraken. Maar van zo’n effect is hier geen sprake. Wat maakt het dan zo bijzonder? Waarom moet je daar persé bij zonsopkomst zijn? Wil je een eerlijk antwoord? Geen flauw idee! Mijn mooiste foto’s zijn gemaakt toen de zon al een uurtje op was. Ook het uur daarna, als iedereen vertrokken is voor het vervolg van de excursie, kun je die foto’s nog maken. Natuurlijk, mij hoor je niet zeggen, dat het geen mooi gezicht is, de grote krater met daarin de Bromo en op de achtergrond de Kursi, die af en toe een pufje zwarte rook uitstoot. Maar om met z’n allen daar alleen bij zonsopkomst te zijn…..?

img_0148Als je uitgekeken bent haast iedereen zich terug naar zijn Jeep, die vervolgens de vlakte van de krater in rijdt. Een kilometer voor de Bromo moeten we uitstappen en worden we belaagd door ruiters, die ons een ritje per paard proberen te verkopen. Waarom we die laatste kilometer ook niet per jeep afleggen blijft een vraag. Zal wel iets met de lokale business te maken hebben. In colonne beklimmen we vervolgens de Bromo, wat zeker niet meevalt, zo steil. Het laatste stuk is zelfs een uit 253 treden bestaande trap. Als je dan eindelijk naar adem happend in de krater kijkt, zie je weinig! Het is een grote soepketel, waar de soep behoorlijk staat te koken. Het stoomt dan ook geweldig, maar het kokende water laat zich maar af en toe zien, als de flarden stoom door de wind even wat opzij geblazen worden. Na een paar minuten heb je het dan ook wel gezien en sjok je weer terug naar de jeep. De Bromo excursie zit er op en krijgt van ons geen topnotering.

Nee, dan heeft onze expeditie naar Sukumade veel meer indruk gemaakt, vooral ook omdat, die op een gegeven moment zelfs in het water dreigde te vallen, doordat een

rivier, die wij per auto moesten doorwaden, zodanig gezwollen was door de overvloedige regenval, dat hij bijna onpasseerbaar was geworden. Vanuit Kalibaru hadden we deze trip geboekt, omdat

We zijn getuige

We zijn getuige

zich in Sukumade een Nationaal Park bevindt, waar grote zeeschildpadden aan land komen om eieren te leggen. Zo’n beest legt vele eieren tot wel 100 stuks toe en dat is hard nodig om de soort in stand te houden, want nadat ze haar eieren in een gat gedropt heeft en met zand afgedekt, zijn de potentiële nakomelingen aan hun lot overgeleverd. Een deel sneuvelt al, als ze nog in het ei zitten, doordat ze door wilde zwijnen of hagedisachtigen worden opgegraven en verorberd. Als na circa 60 dagen de eieren uitkomen, haasten de jongelingen zich richting het water. Weer een zeer gevaarlijke fase, want tijdens het oversteken van het strand loeren weer andere vijanden, zoals krabben en roofvogels, die wel een lekker hapje willen. In het Nationaal Park worden met name deze eerste twee fasen beschermd door de mens. Vooraf was al uitdrukkelijk gezegd, dat je wel geluk moet hebben, omdat niet iedere avond een schildpad zich verwaardigt om het strand op te komen.

Deze ging nog gemakkelijk

Deze ging nog gemakkelijk

We vertrokken met een oude Landrover vanuit het hotel, samen met een lokale gids. Ostik moest zich dus een dagje zonder ons vermaken. De weg naar het NP is onbeschrijfelijk slecht. In Afrika zouden we met onze auto allang omgekeerd zijn onder het motto: “Dit is niet leuk meer”. Maar ineens was daar het avontuur. De derde rivier die we moesten oversteken was sterk gezwollen. De onder normale omstandigheden gebruikte doorwaadbare plek, was onbruikbaar geworden. Dus op een andere plek geprobeerd. Onze chauffeur trok zijn broek uit en ging het water in: enerzijds om vast te stellen hoe diep het was en anderzijds om de stroming te meten. Wachten totdat het water wat gezakt was, was ook een optie, maar nadat een kleine vrachtwagen de oversteek had gewaagd, besloot onze chauffeur het voorbeeld te volgen. Het grootste gevaar, dat ons op dat moment bedreigde, was als we zouden gaan drijven en de auto daardoor stuurloos zou worden. Soms zie je dat wel eens op het nieuws. Maar mede dankzij de kilo’s die Wil en ik samen op de weegschaal brengen, hield de auto voldoende contact met de bodem van de rivier en zo haalden we ongeschonden de overkant. Het water was wel binnen in de cabine gekomen, maar vooraf hadden we onze bagage al van de vloer gehaald, zodat er verder geen schade was ontstaan. Uiteraard heb ik de oversteek proberen te filmen, kan Wil het ook nog een keer terugkijken, want met de ogen dicht achterin de auto, zie je niet veel!

Meestal heb ik het niet vaak over de hotels waarin we verblijven, maar deze reis variëren ze nogal in kwaliteit. In Sukumade zou het primitief zijn, maar dat hoeft natuurlijk nog niet te betekenen, dat wanneer je een emmer in de doucheruimte verplaatst er meteen een heel legertje kakkerlakken tevoorschijn moet komen, dat wild alle kanten op begint te rennen, dus ook de onze. Ik kwam voeten te kort om ze te vermorzelen. Wil heeft er, niet helemaal onbegrijpelijk, slecht van geslapen.

Voor de rest zaten we onder een gelukkig gesternte. Vrij snel nadat we ’s avonds op het strand waren aangekomen, kwam de melding dat een schildpad was gesignaleerd, een zogenaamde green

Ze rennen naar het water

Ze rennen naar het water

back. Men geeft het beest eerst de tijd om een gat te graven en pas als het proces van het eieren leggen begonnen is, mogen we dichterbij komen. Bijgelicht door een van de parkwachten, zie je dan met enige regelmaat een ei naar beneden vallen. Ze moeten een taaie schaal hebben, want het gat is wel 60 tot 80 cm diep. Als de klus geklaard is, begint ze het gat dicht te maken; het zand vliegt in de rondte. Mooi om van zoiets een keer getuige te mogen zijn. Vervolgens wachten we tot de schildpad weer het ruime sop kiest. Terwijl die zich moeizaam over het strand beweegt, worden de eieren opgegraven. Die worden op een veilige plaats weer ingegraven om later, als ze uitgekomen

Roofvogels in de buurt

Roofvogels in de buurt

zijn, naar het strand te worden gebracht. Dat mochten wij de volgende ochtend doen met een eerdere lichting. Met een emmertje jonge schildpadjes gaan we naar het strand om ze daar los te laten. Meteen zetten ze het op een rennen richting het water. Behalve die ene dan; die bleef maar hardnekkig evenwijdig aan het water lopen. Waarschijnlijk de eerste die het van deze groep niet gaat halen. Hoewel er roofvogels in de lucht hingen, zorgde onze aanwezigheid ervoor dat ze allemaal het water konden halen. Daarna loeren er nog vele gevaren, want minder dan 1% haalt de volwassen leeftijd. Deze excursie zullen we ons ongetwijfeld als een hoogtepunt van deze reis blijven herinneren.

En dan heb je al zoveel indrukken te verwerken gehad, dan komt nog het bezoek aan de voor ons laatste vulkaan van Java: de Kawah Ijen. Wat een fantastische ervaring was dat. Al in de voorbereiding had ik hier veel over gelezen en hoewel ik mij best enige zorgen maakte of ik die trip wel aan kon in verband met de zwaarte van het traject, heb ik me er toch aan gewaagd. De Kawah Ijen is vooral ook een plaats waar actief zwavel wordt gewonnen. Dankzij een artikel dat ik gelezen had, was ik bekend geworden met het verschijnsel “Blue Fire”. De Lonely Planet rept hier met geen woord over, terwijl het toch het meest spectaculaire is, wat je hier kunt zien. Je moet er wel je nachtrust voor opofferen. Om

Blue Fire

Blue Fire

middernacht staat de jeep voor de deur met daarin naast Ostik ook een lokale gids. Omdat we heel bewust twee nachten in het gelijknamige resort geboekt hadden, kon onze gids ook mee. De meeste toeristen verblijven hier maar een nacht: ze komen ’s avonds aan, gaan ’s morgens vroeg (drie uur) naar de vulkaan en rijden daarna meteen door naar Bali. Ze missen dan dat spectaculaire “Blue Fire”. Omdat wij twee nachten bleven en er tijd was om uit te rusten, gaf dat Ostik ook de mogelijkheid om mee te gaan. Het zou ook voor hem de eerste keer worden. Om circa 1.30 uur begin je aan de beklimming. Over drie kilometer moet je een hoogteverschil van 600 meter overbruggen. De eerste kilometer gaat tamelijk geleidelijk, maar de tweede is een echte beproeving. Ik tel iedere twee stappen en neem me voor op die manier de 100 te halen, denkend dat dat ook ongeveer met 100 meter overeenkomt. Maar al gauw kan ik dat niet meer volhouden en ben ik al blij, als ik de 30 haal om vervolgens happend naar lucht de hartslag weer enigszins tot bedaren te brengen.  Gelukkig wordt mijn 10 kg zware fototas door de lokale gids gedragen. Voor hem een peulenschilletje (voor mij had het peuleschilletje mogen blijven), want tot twee jaar geleden was hij een van die dragers, die met 75 kg zwavel op hun nek die afstand dagelijks aflegden. Eindelijk sta je dan boven aan de kraterwand en kijk je in de diepte, waar je een paar honderd meter onder je al wel het blauwe schijnsel ontwaart. Het lijkt wel of de bergwand geflambeerd wordt. Wie A zegt moet ook B zeggen, dus beginnen we aan de listige afdaling. Via een nauwelijks te onderscheiden smal pad, waarbij je vaak van steen naar steen stapt, daal je af langs de rotswand, soms bijna op handen en voeten steun zoekend. Afrasteringen ontbreken hier volledig. Met hoogtevrees heb je hier niets te zoeken, want voortdurend kijk je in dat grote gat, waar helemaal beneden wat lichtjes flikkeren. Gelukkig licht een half maantje het geheel wat bij. Na ongeveer een half uur ben je dan eindelijk beneden en kun je genieten van het schouwspel dat zich voor je ogen ontvouwt. Hier spuwt de vulkaan feitelijk de zwavel uit, die nog in vloeibare vorm is. Soms licht het vuurrood op, maar altijd hangt dat blauwe schijnsel er boven. Als ik met de gids ook de laatste meters afdaal, sta je naast de

Zwaar werk voor een karig loon

Zwaar werk voor een karig loon

mensen die de zwavel aan het verzamelen zijn. Het lijkt wel een inferno, wat een baan! Als de gaswolk jouw kant opkomt, moet je gauw je mond en neus bedekken, want anders krijg je het Spaans benauwd. Er zijn vooraf ook een soort gasmaskers verstrekt, maar een handdoekje, dat ik bij me heb, om het zweet uit mijn ogen te houden, voldoet ook. En dan ineens is het licht en verdwijnt het verschijnsel. Wat blijft zijn al die felgele zwavelblokken met daartussen die mannen om dit zware werk te verrichten. En het besef, dat je dat pad omhoog nog voor de kiezen hebt. Enkele cijfers: er lopen zo’n 200 dragers. Een drager draagt per keer tussen de 60 (oud en zwakker) en 90 kg (jong en sterk). Dat doet hij zo’n drie keer per dag. Hij krijgt 1.000 roepia’s per kilogram. Gemiddeld betekent dat 200.000 roepia’s (= 14 euro). Waarom hier niet een eenvoudig kabelliftje aangelegd wordt is mij een raadsel. Het zal wel met economische motieven te maken hebben. Maar mijn ervaring was onvergetelijk en ik ben ontzettend blij, dat ik dit mocht meemaken.

verstappenMaar moet ik dan toch het hoogtepunt van de afgelopen twee weken kiezen, dan kies ik voor de inhaalrace van Max Verstappen op het kletsnatte Interlagos circuit in Brazilië. Zelf beleef ik ook veel lol aan een wedstrijdje autoracen in de Westfield Cup, maar waar ik echt een grondige hekel aan heb is een natte baan. En dat is heel verklaarbaar, want bijna al mijn “nat-weer-races” eindigen in de grindbak (die zijn er nog wel degelijk!), waardoor ik vervolgens lijdzaam moet afwachten, totdat ik door de Marshalls bevrijd wordt. Als je dan ziet wat “onze” Max gedaan heeft, dan grenst dat voor mij aan het onmogelijke. De race zelf heb ik niet live kunnen volgen, maar ik kon niet genoeg krijgen, van alles wat op YouTube verscheen. Ik weet zeker, dat zo lang mijn geheugen blijft functioneren, ik die race nooit zal vergeten.

De eerste vier weken zijn voorbij en Java zit er op. Morgen neem we de ferry en vervolgen dan onze reis op Bali en Flores. In principe een paar weken met meer tijd voor nietsdoen. Jullie zullen later wel merken of dat nog stof voor een volgend verhaal heeft opgeleverd.

12 Responses to “Een moeilijke keuze”

  1. Henk en Gyonne schreef:

    Wat een geweldige belevenissen! Dikke pluim voor jou Gerard, voor je ondernemingslust en doorzettingsvermogen, want daardoor mogen wij ook genieten van hele bijzondere foto’s en filmpjes!
    Ga vooral een beetje meer uitrusten op Bali en FLores maar blijf je ogen de kost geven!
    Nog een paar geweldig mooie weken met bijzondere momenten daar!

  2. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Mooi verhaal weer. Ja, zo’n lift bedenken wij westerlingen, maar op hun manier blijft er werk.
    Veel genoegen in Bali en Flores.

    Vr. gr.

    Han

  3. Susanne kolsté schreef:

    Gerad wat heb je jou belevenis mooie beschreven ?Geweldig om zoiets mee te mogen maken ?En wat onze Max Verstappen betreft…Geweldige wat een Race.Hat er kippenvel van?Wens jullie nog heel veel mooie momenten?

  4. Rik schreef:

    Wat een schitteren verslag weer! In 1 ruk uitgelezen, vergeefs scrollend voor meer. Geduld is een schone zaak..

  5. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi Gerard en Wil,
    Bedankt voor je mooie reisverslag, de waterschilpadden heb ik ook mogen beleven op het griekse eiland Zakyntos, maar ook op 1 van mijn Turkse zeilreizen
    De kakkerlakken ervaring heb ik ook brrrrr maar heb jij die vermorzeld? Ze zeggen toch als je een kakkerlak kapot trapt er weer 100 eitjes uitkomen? Of is dat een fabel?
    Deze kakkerlakken ervaring was op het Spaanse eiland GranCanaria
    Vulkanen heb ik nog nooit gezien en of ik ze wil zien? Dus mijn vakantie’s blijven dan maar binnen de europese grenzen, op turkije na?
    Veel plezier, en vertel volgende x wat over het heerlijke pittige? Indische eten?
    Groeten Tim

  6. Huub schreef:

    Beste Gerard en Wil.
    Een prachtig verslag en in een keer gelezen. Ik heb op t.v. al wel eens documentaires gezien over de streek die jullie bezocht hebben en dit verslag past hierop volledig aan.
    Wens jullie nog een fijn verder verblijf toe en tot ziens weer in Winterswijk.
    Groeten
    Huub

  7. Saskia schreef:

    Hallo Gerard en Wil,

    Wauw, weer van die mooie foto’s!!! Verslag ook uiteraard, maar de foto’s zijn favoriet.
    Goede reis verder en geniet van het “nietsdoen”, zeker weten dat daar weer een verhaal uit komt. Never a dull moment bij jullie!

    grtjs

  8. dick en jacq schreef:

    Ademloos gelezen, en ja ook wij hebben de overspoeling van tempels als Ankor Wat meegemaakt. Er komen 1 miljard chinezen aan die net zo veel willen beleven en reizen zoals wij nu doen!
    En ik moest met een glimlach aan Jacq denken met de oogjes dicht op een of ander steil spannend pad in Cuba net als Wil, Haaltie het wel of haaltie het niet….

    tOT DE 18E!

  9. dick en jacq schreef:

    oH JA EN mAX, capslock , was legendarisch! niet te geloven dat ik afgelopen zomer op 50 cm afstand stond!, had een zellufie moeten maken..

  10. dick en jacq schreef:

    En wij ons maar druk maken over CO2….. foto 25

  11. First Lady schreef:

    My dear President & Wil,

    Lastig om een keuze te maken uit de vele gebeurtenissen? Wat mij betreft geen enkel probleem om dan alles te beschrijven, want ze zijn allemaal even spannend.
    En weet je wat ik knap vond/vind?????? Namelijk dat je probeert een goed gesprek aan te gaan met Wil, terwijl ze in haar diepste moment van haar slaap is. Wauw. In die fase van je slaap/onderbewustzijn krijg je never nooit een antwoord my pres.
    Wel eng een aardbeving. Twee keer in mijn leven meegemaakt en dat is wat mij betreft basta.

    Lijkt me ook een enige ervaring de kleine schildpadjes een handje te helpen richting De Zee. Had als kind ook schildpadjes en toen mijn eerste schildpad dood ging, los van vele tranen, heb ik hem begraven in een schoenendoos. Veels te groot natuurlijk, maar dan had hij ruimte dacht ik. Tijdens mijn scuba diving periode heb ik ook veel schildpadden gezien, maar dat waren de big boys. Vroeger was er veel schildpadvlees op de markt verkrijgbaar, maar inmiddels zijn het beschermde dieren. Schildpadvlees is verrukkelijk.

    Overigens een diepe buiging voor het traject Kawah Ijen. Lijkt me inderdaad pittig, maar dan is de kick des te groter, want je hebt het gehaald. En respect voor de zwavel verzamelaars die zo hun brood moeten verdienen. Wat is de wereld toch ongelijk verdeeld. besef het telkens weer.

    En wat Max Verstappen betreft……………………..is alles al gezegd. Hij wenst overigens niet genomineerd te worden tot sportman van het jaar.

    Neem aan, dat jullie uitstapje naar Indonesie zowat passé is, dus we horen nog van elkaar.

    Blijf genieten.
    Greetz Fstldy

  12. Virtual Private Servers schreef:

    Het Zilveren Kruis stelt dat – ondanks dat men zeer tevreden over ons is – wij niet meer voldoen aan hun eisen. Het Zilveren Kruis wil verder met grote bedrijven en de eisen die ze stellen zijn een stok om mee te slaan.

Laat een berichten achter aan Huub