You are here: Home > Pan American Highway > Een onverwachte wending …..

Een onverwachte wending …..

….. met een voor alsnog onduidelijke afloop. Eindigden we ons vorige verslag met de opmerking, dat we nog drie weken te gaan hadden om Panama City te bereiken, een toevallige ontmoeting met Jörg en Inka Moser leidde tot een geheel ander plan.

Jörg und Inka

Bijna ieder land staat maar een beperkte periode toe om een auto in te voeren. Vaak is dat drie maanden. Als de auto na die periode het land nog niet uit is, heb je een

Swiss Palmgarden

probleem. Je moet dan in principe invoerrechten betalen en die kunnen oplopen tot 60% van de waarde van de auto! Een oplossing om dit probleem te omzeilen is door de auto achter te laten op een speciale parkeerplaats van de douane. Dan wordt de tijdelijke invoervergunning opgeschort en kun je dus met een gerust hart een half jaar wegblijven. Op het internet verzamelen reizigers allerlei informatie over dit soort zaken; wat mag wel en wat mag niet. Zo hadden we dus al het adres van de douane in Panama City. Die was duur en wordt ook regelmatig bezocht door het dievengilde. Via de app iOverlander belandden we min of meer toevallig op de camping Swiss Palmgarden van Jörg en Inka in Parrita, Costa Rica. Zij wisten te vertellen, dat de auto ook bij hen gestald kon worden. Alleen moest er dan een document opgemaakt worden door een soort notaris, die dan na drie maanden de verlenging kon regelen. Verder maken zij deel uit van de grote Zwitserse gemeenschap in Costa Rica, bestaande uit meer dan 35.000 zielen en kenden een volgens hun zeggen hele goede monteur, die zijn hele leven (hij is 75!) al diesel had geademd. Tijdens onze afwezigheid kan hij al het noodzakelijke onderhoud doen. Dat klonk ons als muziek in de oren. Het verhaal werd telefonisch bevestigd door de jurist en ook Sepp, zoals de oude baas heet, zag het wel zitten. Hij wist meteen over welk model MAN ik het had. Meteen daarop de rest van ons reisschema aangepast. Een hotel in San Jose, de hoofdstad van CR geboekt en een vlucht naar Panama City met verblijf van een paar dagen aldaar. Toen moest alleen nog even een contract opgesteld worden. Het zal de aard van het Midden-Amerikaanse beestje wel zijn, maar pas op de allerlaatste avond lag om 21.00 uur dat op tafel. En wat bleek? Het was nog helemaal niet zeker of die tijdelijke permit wel verlengd kon worden! Opeens was er sprake van mogelijke boetes. Pardon? Maar dat was niet de bedoeling! Was hij de week daarvoor met zo’n verhaal gekomen, dan waren we ongetwijfeld bij ons oorspronkelijke plan gebleven en waren we al lang in Panama City geweest. De emoties liepen even heel hoog op, te meer, daar we die jurist alleen maar aan de telefoon hebben gehad. Zijn moeder, tevens secretaresse,  was de brenger van het slechte nieuws en die wist van niets. Heel even overwogen om de volgende dag naar San Jose te rijden en hem dan maar bij de douane te parkeren, zoals we anders in Panama gedaan zouden hebben. Uiteindelijk toch maar besloten om het erop aan te laten komen. Terwijl we in San Jose waren, kregen we bericht van de jurist, dat de eerste drie maanden verlenging gratis zouden zijn, maar dat bij de tweede verlenging het geld gaat kosten. Veel vertrouwen hebben we niet meer in hem, maar we zullen te zijner tijd wel zien, onder welke condities we het land weer uit kunnen. De laatste berichten, die ons bereiken worden steeds somberder. Toevallig ontvingen we net van andere, ons bekende overlanders een horror verhaal van wat er kan gebeuren: www.amworldtour.nl.

Was het bovenstaande niet gebeurd, dan had de titel van dit stuk ook “Strandleven deel 2” kunnen heten, want dat is wat we op een enkele uitzondering na gedaan hebben. Al die landen, waar meestal met een schuin oog naar gekeken wordt en waar ook nogal eens een negatief reisadvies voor wordt afgegeven, zijn we zonder enig probleem gepasseerd. Het zijn ook allemaal kleine landen zodat je er meestal in een etappe of twee doorheen kunt rijden. Zo hebben we achtereenvolgens Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua doorkruist. Behalve het eerste stuk in Guatemala, waar ik de vorige keer al verslag van heb gedaan, waren de wegen redelijk tot goed. Bovendien werd er bijna overal hard gewerkt om ze nog beter te maken. De overheden zien duidelijk het belang in van een positief klimaat voor toeristen. Wat ons betreft wordt dat ook zichtbaar bij de checkpoints van de politie of het leger. Vrijwel altijd werden we door gewuifd en dat hebben we in Afrika, met als triest dieptepunt Gambia, wel eens anders meegemaakt. Niemand heeft een poging gedaan om ons te chanteren. Eigenlijk is het enige vervelende geweest de bureaucratie bij de grenzen. Daar zouden ze nog wat aan moeten doen. Zelfs een Costa Rica, waar de toeristen al jaren welkom zijn, worstelt nog met dit probleem. Nu komen de meeste reizigers natuurlijk per vliegtuig binnen en die merken er weinig van, maar met een auto op buitenlands kenteken is dat een geheel ander verhaal. Zo moet je verplicht een verzekering afsluiten. Dat is op zich prima, maar dat je daarvoor in een rij moet aansluiten met een wachttijd van bijna een uur, omdat maar een man bezig is de juiste gegevens in de computer te krijgen, dat kan dan toch eigenlijk niet.

Over Costa Rica gesproken, het was alweer 10 jaar geleden dat we hier met een huurauto een rondreis hebben gemaakt. Het is opvallend hoeveel meer toeristen de weg hebben gevonden naar dit land en al helemaal vergeleken met zijn buren. Maar wat ons het meest verbaasde was het grote aantal buitenlanders, dat hier inmiddels zijn tweede huis heeft of er zelfs permanent is gaan wonen. Ik gaf al aan, dat er meer dan 35.000 Zwitsers wonen. Ze zoeken niet alleen het mooie weer op, maar zijn voor een deel ook ”economische vluchtelingen”. Door de dure franc hollen de hoge kosten voor levensonderhoud de pensioenen uit. De rijke Russen krijgen zelfs de schuld, die zouden alles opkopen. Dat althans zeiden Jörg en Inka. Jörg is een voormalig gezagvoerder van Swiss Air, dus toch zeker niet de minst verdienende categorie. Het aantal Amerikanen schijnt nog vele malen hoger te zijn. Ook opvallend zijn de vele bordjes “se vende” die je overal ziet, langs de kust maar ook in het bergachtige binnenland. De overeenkomst met Spanje in vroegere jaren en later ook Zuid-Afrika nadat de Apartheid was afgeschaft, is evident. Er wordt weer goudgeld verdiend door de projectontwikkelaars! Maar Costa Rica zal nooit een Spanje worden, want in de grondwet is vastgelegd, dat het strand van iedereen is en aan de kust wordt grond hooguit in pacht uitgegeven. Voor ons is dat ook aantrekkelijk, want we kunnen ons Mannetje gewoon op zo’n strandje zetten en niemand, die daar een probleem van maakt. Of ze in Nicaragua dezelfde wet hebben, weten we niet, maar ook daar hebben we in het wild gekampeerd onder het oog van een permanent bemande politiepost. Zijn we drie dagen gebleven, maar het hadden waarschijnlijk ook wel drie weken mogen zijn. Eigenlijk gingen we vandaar ook alleen naar de Swiss Palmgarden om de watertank weer te vullen en de gratis wifi te benutten.

Het evangelie wordt ook op het strand verkondigd

Het Paasweekend stonden we op Playa Venturas. In Costa Rica zijn Witte Donderdag en Goede Vrijdag belangrijker dan de Paasdagen zelf. Iedereen heeft vrij en dat

Partytent als parasol

hebben we geweten. Op woensdag is het al heel erg druk: we konden nog maar amper een plaatsje bemachtigen. Overal in het palmenbos worden tentjes neergezet en overal gaat de BBQ aan. We hebben nog niet eerder op zulke drukke campings gestaan. We zijn wel heel erg blij, dat we ons eigen toilet hebben, want om in de rij voor een dixie te gaan staan als je nodig moet, lijkt ons bepaald geen pretje. Om ons te beschermen tegen de uitbundige zonnestralen van de zon, die bijna recht boven ons staat, huren we op het strand een partytent. Daaronder kunnen we het met het briesje van zee goed uithouden. Het strand dankt zijn naam aan twee gaten in de rotsen, vensters, waar bij vloed het water doorheen geperst wordt. Dat geeft leuke effecten, dan is het net of van de andere kant een reus het water er met grote kracht doorheen blaast. Bij eb kun je gewoon in die tunnels lopen, maar bij vloed laat je dat wel uit je hoofd.

Eb

Vloed

Omdat we zo langzamerhand toch wel een beetje genoeg hadden van de zeer hoge temperaturen, zijn we eerste Paasdag de bergen ingetrokken. Op 3.300 meter is het dan behoorlijk fris en moeten de vesten weer tevoorschijn gehaald worden. De hele dag zien we auto’s luid toeterend rondrijden met vlaggetjes, iets wat je bij ons wel eens ziet als Oranje tijdens een toernooi een belangrijke wedstrijd wint. Wanneer gaan we dat nog eens meemaken? Als we in Cartago neerstrijken, nog steeds op zo’n 1.200 meter en bekend om zijn mooie basiliek, is het helemaal een heksenketel. Dan wordt ons verteld, dat vandaag in een tweede ronde de nieuwe president wordt gekozen. Als we op een terras een biertje willen drinken, wordt er nogal spastisch gereageerd. Niettemin krijgen we ons glaasje bier wel. Eerst ’s avonds wordt ons duidelijk wat er aan de hand is. Als we bij het eten een wijntje bestellen, krijgen we te horen, dat er op de verkiezingsdag een absoluut verbod op het verkopen van alcohol staat. De emoties lopen toch al hoog op, daar kunnen ze geen dronken

Een nieuwe president

mensen bij gebruiken. ’s Nachts krijg ik spijt, dat ik mijn dekbed opgeruimd heb. Op deze hoogte wordt het toch al beduidend kouder, dan vlak aan zee. Eigenlijk wilden

Mangrovebos

we nog wat werkende vulkanen bezoeken, maar daar hebben we van afgezien. De brandstofpomp begon behoorlijk te lekken. Daar al eerder was vastgesteld, dat die wel een revisiebeurt kon gebruiken en we niet het risico wilden lopen, dat we niet op tijd terug zouden zijn in Parrita, besloten we meteen terug te gaan. Daar hebben we nog een paar dagen op het strand bij Jörg en Inka gestaan. Die hadden inmiddels bezoek gekregen van een jonge Zwitser, Lenny geheten, die als belegging ook wel wat vastgoed wil kopen. Met hem heb ik nog een bezoek gebracht aan een mangrovebos. Altijd goed voor wat mooie foto’s van vooral vogels. We verrasten ook nog een soort wasbeer, die bezig was met zijn maaltijd. Waarschijnlijk wilde hij zijn buit niet achterlaten en daarom kregen wij alle tijd om hem op de foto te zetten.

Uitzicht vanaf 63-ste verdieping

Met nog een week te gaan hebben we ons Mannetje achtergelaten bij Jörg en Inka. Op vrijdag zijn we door eerstgenoemde, samen met Lenny naar San Jose gebracht, de hoofdstad van Costa Rica. Lenny moest ’s nachts vliegen, wij hebben ons ondergedompeld in de geneugten, die een goed hotel te bieden heeft. Dat lukte vervolgens helemaal goed in het Hard Rock Hotel in Panama City. Alleen rondwandelen in dit hotel is al een belevenis. Overal

Het leven is zo slecht nog niet!

portretten van sterren uit de muziekwereld en alom klinkt de muziek luid uit de speakers. En als ’s avonds om 18.00 uur het dakterras op de 63-ste verdieping opengaat en je met een cocktail in je hand, gezeten op de lounge set geniet van het geweldige uitzicht, tja, dan is het leven toch weer helemaal goed. Hoewel we naar verwachting later dit jaar nog uitgebreid door Panama zullen reizen, hebben we alvast wel een Citytour gemaakt en een bezoek aan het beroemde kanaal gebracht, met name aan de sluizen, die het niveauverschil met de Pacific Ocean moeten overbruggen. Dat viel eigenlijk best een beetje tegen, want het was echt niet veel anders dan de sluizen bij IJmuiden. Je kunt ook een dagtocht per boot maken naar de Caribische Zee en weer terug. Dat is misschien wel iets voor de volgende keer.

Als je zo terugkijkt naar wat we de afgelopen 2,5 maand gedaan hebben, dan lijkt Canada en de overvloedige regenval alweer een eeuwigheid geleden. Maar ook stellen we dan vast, dat vanaf ergens in het noorden van Californië de lucht is opgeklaard en het tot de zaterdag voor Pasen, toen we op Playa Venturas een tropische onweersbui op

Tropische bui

ons dak kregen, het niet meer geregend heeft! Meer dan 12.000 kilometer hebben we afgelegd en dat is best veel. Het zal ook wel met dit continent te maken hebben, maar we gaan dat in de toekomst niet meer doen. Hoewel de praktijk vaak bewijst, dat je net zo goed je plannen toch niet kunt ontvouwen, omdat ze nogal eens wijzigen, willen we jullie wel een indruk geven, want die vraag krijgen we toch. Begin oktober zetten we de reis weer voort. Gezien de situatie met de invoervergunning, moeten we we dan zo snel mogelijk Costa Rica uit, want iedere dag langer kost geld. De bedoeling is om Nicaragua met een toeristisch bezoek te vereren. Dan keren we terug naar Costa Rica. Voor een deel gaan we dan overdoen wat we 10 jaar geleden gedaan hebben. Vervolgens maken we een rondreis door Panama, een land dat ook steeds populairder wordt bij de toeristen. We hebben al enkele tips ontvangen van mooie plekjes. Het ligt voor de hand om dan voor ons Kerstreces terug te keren naar de Swiss Palmgarden, daar je in Panama maar maximaal één maand de auto kunt invoeren. Bovendien kan Sepp dan weer een servicebeurt uitvoeren. Maar dat is uiteraard ook afhankelijk van hoe het de komende maanden gaat en hoe het met die vergunning afloopt. Ook “worstelen” we nog met de vraag of twee maanden niet wat lang is voor bovenstaand plan. Met andere woorden: blijven we al die tijd nog in Midden-Amerika of verschepen we ons Mannetje naar Columbia? “Verschepen” hoor ik daar iemand denken. Ja, dat is juist. Tussen Panama en Columbia gaapt de Dorian Gap. Dat is strook onbegaanbare, moerasachtige wildernis van zo’n 200 kilometer breed waar geen weg doorheen loopt. Wil je dus verder, dan moet je vervoermiddel op de boot. En dat is een dure grap, zo weten we inmiddels! Om die beslissing te kunnen nemen, moeten we eerst meer weten over de mogelijkheden om de auto in Columbia veilig te kunnen stallen.

Dan ben ik jullie nog de uitslag schuldig van de prijsvraag die ik de vorige keer heb uitgeschreven. De vraag was, wie dan wel die Johnny Weissmüller was. Ik had natuurlijk moeten zeggen, dat de antwoorden op mijn gewone e-mailadres moesten worden ingestuurd, want nu kwamen de antwoorden meteen voor iedereen zichtbaar binnen. Inderdaad, Johnny Weissmüller was een vijfvoudig Olympisch zwemkampioen, die heel veel records heeft gezet. Zo is hij de eerste man die de 100 meter vrij onder de minuut zwom. Na zijn sportieve carrière werd hij nog beroemder door zijn rol als Tarzan, The Apeman, slechts gekleed in een lendendoek. Aan zijn zijde natuurlijk Jane en Boy. Het voert te ver om hier zijn hele carrière samen te vatten. Als je nog niet gegoogled hebt, moet je dat nu maar doen. Slechts één inzender reageerde op mijn mailadres en dat was Rik Gommers. Dat vond ik ook meteen de beste. Uiteraard wist hij ook te vermelden, wat iedereen wel weet (o ja?), maar het verhaaltje erbij, hoewel niet te verifiëren, was doorslaggevend. Tijdens filmopnames werd gewerkt met krokodillen, waarvan de kaken zorgvuldig op elkaar waren gebonden. Daar zwom Johnny tussen, toen plotsklaps bleek, dat bij één krokodil, het toch niet zo zorgvuldig was gebeurd. Hij moest zwemmen voor zijn leven en zoals hij zelf zei, zo snel had hij nog nooit gezwommen. Kijk, zo’n verhaal, waar of niet waar, maakt het tot de prijswinnende inzending. Proficiat Rik met deze eervolle vermelding!

Tarzan

En dit keer is het gelukt: we hebben iets van het mooie weer uit Midden-Amerika meegenomen. Geniet ervan, dat gaan wij ook doen. Tot de volgende keer.

 

5 Responses to “Een onverwachte wending …..”

  1. Rik schreef:

    Hoi Gerard en Wil,

    Telkens weer een verrassend verhaal.. En ik blijf ’t zeggen,, of schrijven eigenlijk,, niet in de laatste plaats door de wanneer waarop je verslag doet..
    Dank voor de eervolle vermelding!
    Tot ziens in ons mooie Winterswijk.

    Grtn Rik

  2. Rinus Sinke schreef:

    Beste Gerard en Wil,

    Met veel plezier en verbazing het verhaal gelezen. Ook op Facebook gekeken. Het is allemaal bijzonder en spannend om te lezen.
    Groet,
    Rinus Sinke

  3. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Al met al een rustige reis geweest. In de pyreneeën wordt het minder rustig :-).

    Vr. gr.

    Han

  4. First Lady schreef:

    My Pres & Wil,

    Mama Mia, minstens 12.000 km gereden. Dat is niet niks. Is dit overigens een record ??!!!
    Het strand leven is zeker relaxed en af en toe is dat best lekker en goed voor de gezondheid. Genoeg tijd om over het leven na te denken.

    Het uitzicht van de 63ste verdieping doet me denken aan New York, maar dat is passé. Van de Trump towers zal je geen kick krijgen, wellicht van onze eigen nederlandse Lee Towers in Rotterdam.

    Wat een ervaring weer en het wordt weer spannend hoe het gaat aflopen met jullie mannetje. Voorlopig Home sweet home nu en dat is ook weer genieten.

    Greetz from temporary sunny Diemen.
    FSTLDY

  5. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Welkom thuis
    En afgelopen week was zeker een zomers weekje
    Bedankt weer voor je verslag
    Nu weer lekker thuis verder genieten
    Warme groet Tim

Laat een berichten achter aan Tim Hovenier ook allias Menno Menno