You are here: Home > Canada & Alaska > Eind goed, al goed

Eind goed, al goed

De grenspassage in Hyder/Stewart, met die verschrikkelijk nare grensbeambte, heeft een schaduw over het restant van onze reis in Canada geworpen, want sinds die ervaring hing er toch voortdurend een donkere wolk boven ons hoofd. In ons vorige verslag zijn we daar bewust niet verder op ingegaan, maar nu we weer in Nederland zijn, willen we jullie wel deelgenoot maken.

In Halifax maakten we al melding van ook zo’n autoritaire douanejuffrouw, die ons en passant meldde, dat als we de auto “onbeheerd” in Canada achter zouden laten, deze aan de staat zou vervallen. Met “onbeheerd” wordt in deze context niet bedoeld, dat je hem zomaar ergens langs de kant van de straat laat staan, zelfs niet dat hij netjes achter slot en grendel op een bewaakte

Hyder (USA), Stewart (Canada), we zullen ze niet licht vergeten!

parkeerplaats staat, nee, het simpele feit, dat jij het land hebt verlaten en de auto nog niet, betekent feitelijk, dat je er afstand van doet! Althans, volgens de letter van de wet, maar controle is er niet op, dus doet iedereen het toch. Maar sinds die confrontatie in Stewart waren we daar opeens niet zo zeker meer van. Daar werden vragen gesteld over hoe lang we nog in Canada wilden blijven, wanneer de auto weer verscheept zou worden en als dat niet vanuit Canada zou zijn, waarvandaan dan wel? Aan het eind van onze discussie klopte de beambte een heel verhaal in haar computer, want hoe klein ook, alle grensposten zijn online. Dan besef je ineens, dat ze daar een boodschap kan achterlaten voor haar collega, die ons ziet bij het verlaten van het land. In ons geval dus de paspoortcontrole op de luchthaven van Vancouver. Vanaf dat moment werden we toch wat nerveus en leidde die confrontatie direct tot een hele slechte nachtrust. Allerlei scenario’s gingen door ons hoofd. Toch doorrijden en hem in de Verenigde Staten achterlaten? Maar hoe zit de wet daar in elkaar? Bovendien hadden we ons bij de laatste grenspassage expliciet uit laten schrijven (dat is het verwijderen van een kaartje dat in je paspoort zit geniet) en het nog lang niet verlopen visum teruggegeven. Zouden ze daar niet raar opkijken als we

Baja California: is te doen

plotseling toch weer de VS in willen met de auto en een paar dagen later er weer uit zonder? Is Mexico een optie? Ja, zou kunnen. De afstand van Vancouver naar Baja California bedraagt circa 2.600 kilometer en we hebben nog een week. Moet kunnen. Ook mogelijk is natuurlijk om in Prince Rupert, waar onze boot naar Vancouver Island vertrekt, naar de douane te gaan en daar het verhaal voor te leggen en te vragen of er ook een ontheffing mogelijk is. Al die opties passeerden de revue. De volgende dag meteen aan de slag gegaan met het uitzetten van vragen via diverse mails. Dan ervaar je weer de kracht van de online-wereld. Van alle kanten krijgen we adviezen en ook geruststellingen, dat het echt zo’n vaart niet zal lopen. Omdat de andere opties ook niet een twee drie voor de hand lagen, besloten we het er maar op te wagen, alleen wisten we nog niet welk verhaal we zouden ophangen als er op de luchthaven naar gevraagd zou worden. Keihard liegen bijvoorbeeld in de zin van: “Vrienden van ons zijn nu met de auto op weg naar Mexico”. Of ons toch maar gewoon van de domme houden? Dat bleef de rest van onze reis steeds door onze hoofden spelen en toen we 30 juni jl. op de luchthaven stonden, liep onze bloeddruk toch wel een beetje op. Groot en aangenaam was dan ook onze verrassing, toen ons gezegd werd, nota bene in plat Amsterdams door iemand die een informatiebalie bemande, dat er in Canada bij het verlaten van het land, geen paspoortcontrole is! Pardon, verstaan we dat goed? Dat kan toch helemaal niet! Als erkende globetrotters hebben we wel enige ervaring op dit gebied, maar dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt. Zo werd het dus geheel onverwachts toch nog “eind goed, al goed”.

Mooi plekje op Vancouver Island

Terwijl we op Vancouver Island verbleven, moesten we nog een paar zaken regelen, zoals het vinden van een vertrouwde plaats om ons Mannetje voor drie maanden onder

met uitzicht

te brengen. Dat bleek toch moeilijker dan gedacht. Even leek het er op, dat we veel te lang hadden gewacht met het nemen van actie op dit punt. Al in Nederland had ik een camping bij Vancouver gevonden, die ook de mogelijkheid bood, om een camper langdurig te stallen. Dat heet hier RV Storage waarbij RV staat voor Recreation Vehicle. Rijdend over de Trans Canada Highway hadden we zoveel van die opslagplaatsen gezien, dat we daardoor ten onrechte de indruk hadden gekregen, dat het vinden van een plek een eitje zou zijn. Viel dat even tegen. De plek die we op het oog hadden liet meteen weten niets voor ons te kunnen betekenen. Dus naarstig aan het Googlen met als resultaat, dat ik wel heel veel namen doorkreeg, maar vervolgens ook de boodschap, dat ze me op z’n best op de wachtlijst konden plaatsen. Via de pagina van de Pan American Travelers Association op Facebook kreeg ik ook een paar suggesties en een daarvan leverde een bingo op en wel In het plaatsje Agazzis. Niet direct om de hoek, zo’n 150 kilometer van Vancouver, maar dat is te overzien, zeker als je in ogenschouw neemt, dat de oplossing voor ons andere probleem, te weten het vinden van een garage waar ons Mannetje straks vertroeteld kan worden, zich ergens halverwege Agazzis aandiende.

Het leken de wadden wel!

Van een Canadees, die permanent op de camping woont waar wij een paar dagen verbleven, kregen we een naam en telefoonnummer van Mross Import Services,

We zien ze vliegen….

vertegenwoordiger in Canada voor Mercedes-Unimog. Die reageert op zondag (!) al positief op mijn vraag of hij ook een MAN uit 1985 kan servicen. Het bevreemdde me wel enigszins dat er bij het bedrijf zelfs in het weekend iemand achter te computer zat, maar toen we ons enkele dagen later meldden op het opgegeven adres werd wel duidelijk waarom: het is een eenmanszaak gerund door Hans Mross. Ooit had hij de vertegenwoordiging voor Unimog, maar sinds die zijn overgenomen door Mercedes, zijn ze niet meer erg actief in Noord-Amerika. Best wel vreemd eigenlijk, want Unimog bleek als merk verrassend bekend in Canada en Alaska. Hans is ook niet zo jong meer en ziet zijn bezigheden dan ook meer als hobby, dan als noodzaak. Onze kennismaking verliep prettig en wij hebben de indruk, dat we met Hans een prima monteur hebben gevonden, aan wie we het onderhoud aan ons Mannetje wel toe kunnen vertrouwen.

Zo langzamerhand zal dat ook wel dringend nodig zijn, want afgezien van wat verse olie ergens onderweg, is er in 16.000 kilometer niets aan de auto gebeurd. Ja, je leest het goed: 16.000 kilometer. Als jongeman heb ik wel eens hardop gezegd, dat als ik als ongeschoolde aan het werk had gemoeten, ik voor vrachtwagenchauffeur had gekozen. Dat zag ik toen nog als heel avontuurlijk. Nog meer als varen, want dan zag je alleen maar water en af en toe een haven. Weken met de auto onderweg voor bijvoorbeeld een rit naar Perzië (nu Iran).  Of Libanon, toen nog de Levant van het Midden-Oosten genoemd. Verre landen bezoeken (het zat er al vroeg in) en geen baas, die op je vingers kijkt. Uiteraard was dat al een sterk geromantiseerd beeld, maar toen kon natuurlijk nog wel veel meer dan tegenwoordig. Je had nog geen rijtijdenbesluiten met tachografen. Ook geen volgsystemen, die middels de GPS bijhouden, waar je je bevindt en of je de juiste route wel rijd. Nee, die vrijheid die ik toen wel zag zitten, hebben de chauffeurs van nu niet meer. Misschien dat dit droombeeld onbewust heeft meegespeeld, toen we in 2010 besloten voor ons Mannetje als vervoermiddel te gaan. Zou kunnen, maar hoe dan ook, Wil en ik hebben er geen enkele moeite mee, om samen vele uren in de auto door te brengen en het landschap aan je voorbij te zien glijden. Daar genieten we van maar is natuurlijk geen doel op zich. Als we in september onze reis weer voortzetten, zullen we het zeker rustiger aan gaan doen.

Tenslotte willen wij het nog even hebben over de aandacht die ons Mannetje hier trekt. Veel meer dan in Afrika houden mensen stil om een kijkje te nemen. Soms komen ze ons zelfs achterna  als we ergens een parkeerplaats oprijden. Hoeveel mensen ons niet gevraagd hebben waar we vandaan kwamen en of we echt al die landen in Afrika bezocht hebben kunnen we zelfs bij benadering niet schatten. Maar zoals onze buurman op de camping in Seward zei, toen we aan het eind van de dag terugkeerden van ons boottripje: “Als je van iedereen, die een foto van jullie auto maakt, een dollar zou krijgen, dan zou je slapende rijk worden.”. Als we ons in de nabijheid van onze auto bevinden, dan wordt meestal beleefd gevraagd of het is toegestaan om een foto te maken. Een truck driver vertelde ons, dat hij voor een lokale krant altijd een artikeltje schreef. In de volgende aflevering zouden wij centraal staan. Het bewijs moet nog komen, maar leuk is het wel. Vrijwel alle reacties zijn uiterst positief. “Jullie doen wat ik alleen maar kan dromen” is een veel gehoorde. De “I like your rig”, “awesome” en “cool” zijn niet van de lucht. Terwijl hier toch indrukwekkende vrachtauto’s rondrijden, slaat men de kwaliteit van de Europese auto’s veel hoger aan. Mercedes en vreemd genoeg Unimog ook, hebben hier een ijzersterk kwaliteitsimago. MAN daarentegen is volslagen onbekend. Op een camping komt een klein jongetje op een fietsje naar ons toe en zegt: “My dad likes your Retirement Vehicle”.  Ook komen we door ons Mannetje regelmatig in gesprek met mensen, die bijzondere dingen doen, zoals het beklimmen van Mt Denali. Een weeklang op 5.000 meter met sneeuwstormen in een tentje gebivakkeerd om uiteindelijk onverrichterzake terug te keren vanwege het slechte weer. Of iemand die met de motor de Pan American Highway heeft gereden, iets wat wij misschien ook nog wel gaan doen als we tijd van leven hebben. En niet te vergeten natuurlijk Bart, die Nederlander, die in zijn eentje de wereld rondzeilt. We hebben zelfs al wat aanbevelingen voor Columbia gekregen. Als we op de ferry naar Vancouver op het vasteland staan te wachten, zien we van enige afstand ook een leuk schouwspel. Een man en een vrouw, het zouden ook Nederlanders kunnen zijn, houden stil bij ons Mannetje en gaan uitgebreid de kaart met onze ingetekende route in Afrika bestuderen. Ook de uitrusting, zoals de reservewielen en de rijplaten worden nauwkeurig bekeken. Als even later iemand anders zich bij hen voegt, gaat eerstgenoemde meneer optreden als gids en legt de nieuwkomer uit, wat hij net allemaal gelezen heeft. Als de man vervolgens vraagt hoe ze dan op Vancouver Island terecht zijn gekomen (de route door Canada en Alaska zijn nog niet ingetekend) dan haalt hij zijn schouders op en steekt zijn armen omhoog, daarmee duidelijk makend, dat hij dat ook niet weet. Dit laatste ontspruit aan mijn eigen fantasie, maar het kan bijna niet missen of zo is het gegaan.

Bisons langs de kant van de weg

“Eind goed, al goed” zo zeiden we al. We zijn inmiddels alweer ruim een week thuis en beginnen langzaam weer in ons ritme te komen. Negen tot tien uur tijdverschil is

Of een beer

best wel veel en ontregelt je bioritme behoorlijk.  Ondanks dat we het door de bank genomen te koud vonden, hebben we enorm genoten van het fantastische landschap. Wil vindt dit zelfs de mooiste reis, die ze ooit gemaakt heeft en dat wil wel wat zeggen. Mij gaat dat te ver, omdat daarvoor mijns inziens de afwisseling ontbreekt. Als groot fan van Noorwegen heeft uw scribent  de neiging het met dit land te vergelijken. Na ampele overwegingen kies ik ook voor Yukon & Alaska. De fjorden van Noorwegen zijn en blijven uniek; zo smal en zo diep. Ook maken de watervallen daar meer indruk. Daarentegen zijn de bergen in Alaska veel indrukwekkender, niet alleen omdat ze veel hoger zijn, maar vooral omdat ze oprijzen vanaf zeeniveau. De afkalvende gletsjers waar ze er hier vele van hebben, zie je niet in Noorwegen. Ook de dierenwereld is veel interessanter: een ontmoeting met een bison, een moose of met een beer behoort vrijwel overal tot de mogelijkheden. Maar ach, wat maakt het eigenlijk uit: wie van natuur houdt, moet gewoon beide bezoeken.

Killer Whale

Op 25 september a.s. vliegen we terug en pakken de draad weer op. In twee maanden tijd gaan we in de westelijke staten van de USA van het ene Nationale Park naar het andere. Opnieuw zullen we een bezoek brengen aan het Yellowstone, door mij bij meerdere gelegenheden het mooiste plekje op deze aarde genoemd. Ook Death Valley en de Grand Canyon zullen we opnieuw aandoen. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen, want ik denk, dat dit wel eens de twee mooiste maanden uit onze reishistorie zouden kunnen worden. Samen met jullie kijken we uit naar het vervolg.

De meeste staan op ons lijstje

4 Responses to “Eind goed, al goed”

  1. Magda schreef:

    Lieve Gerard en Wil,
    Geniet van een hopelijk mooie warme zomer in eigen land.
    Ik geniet altijd van jullie reisbeschrijvingen en avonturen.
    Knuffels van je nichtje.

  2. dick schreef:

    Goh, Wil vind het de mooiste reis tot nu toe, en ik lees nergens dat er uitgebreid geshopt is?? What’s keburt!?

  3. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard,

    Grappig dat je ook zo’n wens had om vrachtwagenchauffeur te worden. Ik vond het altijd fascinerend dat je ergens zou zijn, waar niemand wist waar je was. Totale vrijheid.
    Dat is later inderdaad behoorlijk door de tijd ingehaald.

    Ik heb één keer meegemaakt. Ik reed in 1986 een paar etappes mee van de Tour de France (ik werkte toen bij de NOS Radio). De laatste dag werd ik ergens bij Bordeaux uit de karavaan gezet met de mededeling, zoek een taxi die je naar een hotel kan brengen. Dat deed ik en plotseling was ik alleen op de wereld. Niemand wist waar ik was. In die tijd was er ook nog geen mobiele telefoon, zodat ik echt onbereikbaar was.

    Dat verhaal kwam weer boven toen ik je verslag las.

    Vr. gr.

    Han

  4. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi hoi
    Enigszins een vertraagde reactie, maar dat komt door mijn zondag ritueel, om dan s’morgens met een kop koffie jullie verslag te lezen
    Tja dat stresshormoon cortisol zal wel gewerkt hebben bij jullie inzake hoe laat ik mijn “mannetje” achter in Canada zonder stress
    Ik had dat niet overleeft met mijn hormoon tekorten, maar hoe mooi , kan dan een klein wondertje zomaar voorbijkomen, Canada verlaten zonder paspoortcontrole
    Leuk de opmerking van Wil dat zij deze trip eigenlijk wel de mooiste vind, ehhhhh misschien ook omdat je in Canada alle levensmiddelen kan krijgen?
    Ruim 2 maanden nu in Nl, geniet ervan, ik probeer jullie te bezoeken
    Liefs Tim

Laat een reactie achter