From here to …..

Onder dit motto vertrokken we in 2011 voor ons avontuur, dat ons op zoveel mooie plekken heeft gebracht. Veel meer zelfs dan aanvankelijk ons voornemen was. Omdat jullie vast niet meer weten hoe we tot deze manier van reizen zijn gekomen, zal ik het nog even kort memoreren. In 2009 kregen we een uitnodiging voor een rally, die op 1 januari 2010 om 00.00 uur bij de Big Ben in Londen van start zou gaan en die ons in vier weken naar Kaapstad zou brengen. Bijna een race dus en weinig tijd voor sightseeing. Daarom dachten we de terugreis op ons gemak te doen. De hele rally ging niet door, te gevaarlijk, maar bij ons was het zaadje, dat altijd al latent aanwezig was, tot ontkieming gekomen en zo ontstonden de eerste gedachten om het “gewoon” op eigen houtje te doen. Middels een soort financieel gewenningsproces kwamen we via een Toyota Landcruiser en een oude Fiat Ducato bus terecht bij de auto van Wim en Nita, die ons Mannetje zou worden. Bij Hugo Kupper in Eibergen werd de auto naar onze wensen aangepast en zo togen we in het najaar van 2011 vol goede moed op pad. Dat ging aanvankelijk niet van een leien dakje. Wie herinnert zich niet ons “shit-verhaal” dat o.a. tot bijgaand aandenken leidde? Noodgedwongen keerden we weer terug om in januari 2012 een herstart te maken, dit keer met succes. De reis over land van Noord naar Zuid door Afrika was begonnen.

Het programma waarmee de website is opgebouwd, weigert een vraagteken in de titel van dit verhaal en dus ook in ons motto. Het kan echter ook symbolisch worden opgevat, omdat de bestemming immers nu geen vraagteken meer is. Op 5 april hebben we de auto op de boot gezet met bestemming Bremerhaven. Daar is hij begin mei aangekomen. Via 300 zeer moeizame kilometers, de auto liep nog amper 50 kilometer per uur, hebben we ons Mannetje bij de MAN dealer in Apeldoorn afgeleverd.  Daar staat hij bij het ter perse gaan van dit verhaal nog steeds, maar wel zijn inmiddels alle noodzakelijke reparaties uitgevoerd. Nog 60 kilometers resten en dan is ook ons Mannetje weer thuis. Dan ook gaan we hem nog vertroetelen, zodat hij helemaal klaar is voor nieuwe avonturen met nieuwe eigenaren.

Op de zijkant van de auto hebben wij een grote wereldkaart met daarop ingetekend de globale route, die we hebben afgelegd. Daar hebben onderweg heel wat mensen naar gekeken. Het geeft je dan ook een lesje in bescheidenheid, want als gevraagd wordt, waar wij vandaan komen en ik Nederland aanwijs, moet ik meteen mijn vinger weer weghalen, omdat Nederland helemaal schuilgaat onder mijn vingertopje! Onder de wereldkaart een overzicht met per jaar de landen, die we in enig jaar hebben aangedaan. Omdat deze laatste aflevering toch een beetje een verzameling van feitjes is, hier de opsomming, die dus ook op de zijkant van ons Mannetje te lezen is.

Gemakshalve beginnen we in 2012. Achtereenvolgens hebben we de volgende landen aangedaan:

• Germany
• Luxemburg (sneeuw!)
• France (geen ferry, er wordt gestaakt)
• Spain (Wil bij Barcelona beroofd van haar tas, drie weken wachten op nieuw paspoort)
• Morocco (ontmoeting met Klaus en Gisela)
• West Sahara (oei, laat die Marokkaanse ambtenaar het maar niet horen)
• Mauritania (samen met Klaus, Gisela en twee Duitse jongemannen door de woestijn)
• Senegal (Parc National des Oiseaux du Djoudj met al die pelikanen)
• The Gambia (auto voor het eerst een half jaar achtergelaten)
• Senegal (the road to Mali)
• Mali (helaas, geen Dogon Vallei, te gevaarlijk voor toeristen)
• Burkina Fasso (in de hoofdstad Ouagadougou visum voor Ghana halen)
• Ghana (Kerstreces auto bij de zeer gastvrije Sietske en Aeron achter gelaten)

2013

• Ghana (een stukje Nederlandse geschiedenis uit de tijd van de slavenhandel)
• Togo (Chez Alice, een 80-jarige Zwitserse, die rookt als een ketter)
• Benin (we verlaten de kust om midden door Nigeria te reizen)
• Nigeria (Verblijf bij houthandel, kamperen in tuin Sheraton in Abuja, ontmoeting met Japanse Rika)
• Cameroon (op bezoek bij Pygmeeën)
• Gabon (Passage van de evenaar; bij Albert Schweitzer op bezoek)
• Congo (heel veel stof)
• DRC Congo (crossing the river Congo had iets magisch)
• Angola (aardige mensen maar ook het enige Afrikaanse land waar we bestolen zijn)
• Namibia (Yes, we did it! Dat gevoel hebben we daarna nooit meer zo sterk gehad)
• South Africa (We hebben nu al heimwee! Hadden we auto toch daar moeten laten?)

2014

• South Africa (met Hans, Maria, Ben en Leonie in 2 campers op stap; Sarie Marijs gezongen)
• Swaziland
• Lesotho (indrukwekkend berglandschap, geen Sani-pas gereden!)
• Botswana (vliegen boven de Okavango Delta)
• Zambia (aanvaring met een olifant, een gat in de buitenwand herinnert eraan)
• Malawi (bij de Limburgers op bezoek aan Lake Malawi)
• Tanzania (drie weken bij Richie en Ute wachtend op een nieuw lager)
• Kenia (Kerstreces bij Jungle Junction, een bekende plek voor overlanders in Nairobi)

2015

• Kenia (de overnachting aan het meer met al die flamingo’s)
• Uganda (de kerkklokken zijn daar bijna net zo hinderlijk als de Imans elders)
• Rwanda (vreemd gevoel met de wetenschap van de genocide die hier heeft plaatsgevonden)
• Tanzania (wat was die politie op de terugweg vervelend!)
• Namibia (Etosha NP blijft het bezoeken waard)
• Botswana
• Zimbabwe (Wat heeft die Mugabe daar een puinhoop gemaakt!)
• Mozambique (gelukkig was het net even rustig)
• South Africa (nog één keer de gast bij Ronald)

2016

• South Africa (Nog een aantal parken bezocht)
• Namibia ( een soort afscheidstournee, Ellen en Vincent, wat hebben we gelachen)
• South Africa (auto vanuit Port Elisabeth verscheept naar Bremerhaven)

Auto verkopen of toch nog nieuwe horizonten opzoeken, dat was in 2016 de grote vraag. Het werd het laatste. Na een georganiseerde reis naar Indonesië, maken we in april 2017 de oversteek naar Noord-Amerika. De belangrijkste overwegingen waren een bezoek aan Alaska, op herhaling in een aantal Nationale Parken van de USA en Midden-Amerika. Van Noord-Amerika noem ik vooral de staten/provincies waar we door heen gereden zijn.

2017

• Nova Scotia (hier hebben we nog sneeuw gehad)
• New Brunswick
• Quebec
• Ontario
• Manitoba
• Saskatchewan
• Alberta
• British Colombia (landslides, ongelukken, lawines, Jasper NP onbereikbaar)
• Yukon (vanaf hier begon onze reis pas echt, een hoogtepunt: Dawson City!)
• Alaska (met als hoogtepunt het Denali NP; grizzly’s!)
• British Colombia ( auto voor de zomer gestald in de buurt van Vancouver, najaar valt Wil van de trap!)

2018

• British Colombia (mocht geen naam hebben, we zaten al op de grens met de VS)
• Washington (gauw naar het zuiden)
• Oregon
• California (Voorjaar! Toch nog een paar mooie Nationale Parken bezocht!)
• Nevada
• Utah (van die parken krijg ik nooit genoeg van!)
• Arizona
• Mexico (achteraf gezien hadden we hier moeten blijven: vergunning voor 10 jaar!)
• Guatemala
• El Salvador (snelle jongen, die leuk aan ons verdiend heeft, maar ons wel op mooie plek afleverde)
• Honduras (nog steeds een land waar je niet omheen kunt maar niet wilt zijn)
• Nicaragua (net voor de onlusten uitbraken; te weinig van gezien, jammer)
• Costa Rica (waren we die Zwitsers maar nooit tegengekomen!)
• Panama (in eerste instantie alleen maar om de auto te stallen; prima plek)
• Colombia (nadat auto van Colon naar Cartagena verscheept was)

In november 2018 kregen we grote problemen met de auto, zodat we niet meer verder konden. Het ligt nog vers in ons geheugen. Eigenlijk was het probleem helemaal niet zo groot, want het benodigde onderdeel bezat ik al, maar de invoerwetten van Colombia, gehanteerd door onwillige ambtenaren leidde tot een patstelling die tot medio februari 2019 zou duren. Dat deed de deur voor ons dicht en betekende het einde van ons “From here to ….?” avontuur. Dat klinkt dramatischer dan het is, want planmatig zouden we ook in april 2019 gestopt zijn, maar dan wel in Montevideo, Uruguay.

Even wat cijfers. Het aantal landen dat we bezocht hebben bedraagt 46. Sommige daarvan hebben we meerdere malen bezocht. In totaal hebben we circa 80.000 kilometer in Europa en Afrika afgelegd, in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika hebben we daar nog zo’n 40.000 kilometers aan toegevoegd. Dat brengt het totaal op circa 120.000 kilometer ofwel drie keer rond de aarde. Uitgaande van een verbruik van 1 : 4,5 hebben we meer dan 27.000 liter diesel opgestookt. Door middel van 97 verslagen inclusief deze, heb ik jullie op de hoogte gehouden van onze wederwaardigheden. Mijn fotodatabase telt 45.000 foto’s. Daarvan hebben zo’n 5.500 exemplaren een plaatsje gekregen in een van de 18 plakboeken. Als we later definitief achter de geraniums zitten, kunnen we het allemaal nog eens nakijken. Ook nu doen we dat af en toe al. De tijd gaat zo snel, maar als we aan de hand van die boeken even terugkijken, dan stellen we toch wel met enige trots vast, dat we bepaald niet stil hebben gezeten en vele ervaringen rijker zijn geworden. Voor wat het waard is overigens, want als we straks tussen zes plankjes liggen, stelt dat ook weer helemaal niets voor!

Dwars door de woestijn

Hoogtepunt!??

Regelmatig wordt ons gevraagd wat het hoogte- respectievelijk dieptepunt was. Over die laatste hoeven we niet lang na te denken: dat was de bureaucratie in Colombia. Een

Glibberend naar beneden

hoogtepunt dat er uitspringt hebben we eigenlijk niet, het zijn er meerdere. Een unieke ervaring was onze reis door de woestijn in Mauritanië. Er is geen weg of pad, de Garmin moet je op je bestemming brengen. Geweldig. Zoals ik hiervoor al gezegd heb, was het bereiken van Namibië ook een hoogtepunt; het gevoel dat we iets volbracht hadden was toen heel sterk. De route, die naar het pontje in Luozi  leidde, die ons over de rivier de Congo zou brengen, zullen wij ook niet licht vergeten. Was het eigenlijk een hoogte- of dieptepunt? Dat we het gevoel hadden, dat de auto omgeslagen was? Of die glibberpartij bergafwaarts door een rode kleimassa, die de auto compleet onbestuurbaar maakte? Ach, laat ik maar ophouden, want zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar hoogtepunten zijn ook zeker de vele ontmoetingen waar we vriendschappen aan over hebben gehouden, zoals Ronald Hoolsema in Kameelfontein, Zuid-Afrika, waar we meerdere malen te gast waren. Geweldig, daar krijg je een heel warm gevoel bij,

Onbekend maakt onbemind, zo luidt het gezegde en dat gaat zeker voor Afrika op. Veel mensen hebben naar het schijnt het idee, dat daar overal het gevaar loert. Het zou zomaar kunnen, dat we ergens geweest zijn, waar het gevaar dichtbij was, maar dat weet je nooit. Zo ontvingen we onlangs een bericht van Sue en Rae, het Engelse stel waar we op de camping Al Bosque vele gezellige uren mee hebben doorgebracht, dat ze in Cali, Colombia beroofd zijn door twee mannen, die ze toevallig tegenkwamen en een mes trokken. Het is verder gelukkig goed afgelopen, maar leuk is anders. Wij hebben het gevoel van dreiging nooit, ik herhaal, nooit gehad. Integendeel, de mensen blijken doorgaans gewoon vriendelijk en behulpzaam te zijn. OK, in sommige landen werd wel erg gemakkelijk een hand opgehouden (Gambia!), maar dat schrijven wij toe aan al die hulpverleners, Non Governmental Organizations (NGO’s) die hier rondlopen en de inzamelacties in o.a. Nederland. Hoe goed bedoeld ook, het versterkt de handje-ophouden-mentaliteit. In DRC Congo bijvoorbeeld, waar we echt over (bos)paden reden, begonnen kinderen meteen om “money” te roepen, zodra ze onze blanke gezichten ontwaarden. Iedere blanke wordt hier kennelijk voor een soort Sinterklaas versleten. Maar de ontmoetingen met hele gewone,

Paradise Beach

vriendelijke mensen, die beklijven het meest. Zelfs nu krijg ik af en toe nog een sms’je van een bewaker in Rwanda, die ons toestond bij een fabriek in aanbouw te overnachten. Hij was gevlucht uit het oosten van Congo en had in Rwanda deze job gevonden. Prachtig. Of die monteur, die het startrelais van ons Mannetje vervangen heeft. We kregen zelfs een uitnodiging voor zijn bruiloft! Met Samuel (“Jordan”, hij is 2 meter, vandaar) in Gambia hebben we nog steeds contact. Hij was onze steun en toeverlaat, toen we daar zo’n drie weken op het strand gebivakkeerd hebben. Het heette daar Paradise Beach en voor ons had het leven daar wel een ietsje pietsje paradijselijks: ’s morgens met wat shampoo op je hoofd de oceaan in, wassen, afspoelen onder een straaltje fris water op het strand, terwijl de ligbedden van de naburige bar al voor ons klaargezet werden. Happy Hour aan de bar en af te toe ook het diner. Meestal echter een door Sam aangeleverde net gevangen en schoongemaakte botervis in de pan. Geweldig toch!

Het zit erop en wat nu? Vorig jaar, toen we al aan zagen komen, dat we Uruguay niet op tijd zouden halen, hadden we al besloten dit jaar Zuidoost Europa te doen. Dat gaat ook een reis van enkele maanden worden. We vertrekken begin september richting Hongarije om vervolgens via Roemenië en Bulgarije naar Griekenland te rijden. Via Albanië en een aantal nieuwe Balkan-landen keren we dan weer terug. Afhankelijk van het weer zijn we dan eind oktober-medio november terug. De grote vraag op dit moment is nog hoe? Twee maanden in hotels, is dat leuk? Met welke auto? Of toch een camper? Misschien is een caravan wel wat, vooral als we die door een cabrio trekken. Maar campings sluiten doorgaans eind september hun poorten. Zelfs het Mannetje blijft een mogelijkheid. Wat een problemen!

Voor de eerste maanden van 2020 voorzien we een terugkeer naar Namibië en Zuid-Afrika. Sommige mensen hebben we al laten weten, dat een ontmoeting er dik in zit. Alleen zitten we hier ook met het probleem “hoe”. Maar ook daar komen we wel uit. Kortom, onze reishonger is nog steeds niet gestild. Ook van die toekomstige reizen zullen we verslag doen. Daar zullen voor veel mensen ongetwijfeld meer herkenbare zaken aan de orde komen, dan wanneer ik pakweg over Benin schrijf, maar dat kan ook interessant zijn. Sterker nog: kunnen jullie ons wellicht tips geven in de trant van: “Als je daar nu toch bent zou je dat of dat ook moeten doen”. We zien wel. Eind augustus volgt weer een update. Dan zal duidelijk zijn, hoe we onze reizen gaan vervolgen. Tot dan!

Globale route najaar 2019