You are here: Home > Intermezzo > Intermezzo: Noorwegen

Intermezzo: Noorwegen

Je moet wel een erg trouwe lezer van deze site zijn om nog te weten, dat wij in 2012 met de Austin Healey Club naar Noorwegen zijn geweest en al helemaal niet, dat ik dat verslag beëindigde met de opmerking, dat een nauwelijks te onderdrukken verlangen zich van mij had meester gemaakt om nog eenmaal het zuiden van Noorwegen te bezoeken. Op voornoemde reis had ik het gevoel, dat ik iets miste, iets wat ik in 1982 en 1990 wel ervaren had: de ongeplaveide wegen over de hoogvlaktes, nog meer fjorden, watervallen en sneeuw. Vorig jaar wisten we het al: in juni 2015 gaan we het nog een keer doen, een rondreis van ruim twee weken door het zuiden van Noorwegen.

Via een snelle aanloop met de auto op maandag 8 juni door Duitsland en Denemarken, komen we de volgende

Pittige wandeling!

Pittige wandeling!

dag al heel vroeg met de boot in Stavanger aan. We hadden die haven bewust gekozen omdat ons eerste, nog niet eerder bezochte reisdoel van daaruit in 1,5 uur te bereiken is: de beroemde Preikestol. Het is een vooruitstekend rotsplateau, dat 604 meter boven het Lysefjord uitrijst, wat een adembenemend uitzicht oplevert over de omringende bergen en het fjord zelf. Niet alleen het uitzicht is adembenemend, ook de wandeling die nodig is om er te komen is adembenemend, maar dan wel door een gebrek aan zuurstof. Tsjonge, tsjonge, wat hebben wij afgezien. Is voor ons een wandeling van 8 kilometer al een niet alledaags gebeuren, als de route dan ook nog bestaat uit één grote klauterpartij over rotsblokken, waarbij dus ook die 600 meter hoogteverschil overbrugd moet worden, dan wordt het voor ons bijna een mission impossible. Mede omdat het een hele mooie zonnige dag was, hebben we het gered. De beloning was alleszins de moeite waard. Zou je echter Wil vragen of ze het nog een keer zou willen doen, dan zal het antwoord heel beslist luiden: “Voor geen prijs!”. Het moet gezegd worden: voor mensen met korte benen is het extra zwaar.

Niets geboekt hebbende, zijn we eenmaal weer beneden, drijfnat van het zweet, meteen naar de receptie van de Preikestolen Fjellstue gegaan om een kamer te nemen. We wilden namelijk nog maar één ding: zitten,

Nagenieten

Nagenieten

eventueel liggen en een koud glas bier. Helaas, het hotel zat vol en we moesten of we wilden of niet, eerst nog op zoek naar een alternatief. Gelukkig vonden we dat al snel in Jørpeland, het eerstvolgende dorp. Weliswaar een tweepersoonskamer zonder voorzieningen, maar we kregen er een eenpersoonskamer met alles dr’op en dr’an bij, voor de prijs van de laatste. Bijkomend voordeel: Wil kon een nacht de oordoppen uit laten! Wat een genot om aan het eind van zo’n zware dag nog zo lang op het terras van het hotel in de zon te kunnen nagenieten van de inspanningen, die we geleverd hadden. En o wat smaakte dat biertje lekker!

Dat het weer in Noorwegen snel kan veranderen bleek de volgende dag nog maar weer eens: waren we nog met een heldere lucht naar bed gegaan, het eerste wat we nu  zagen, toen we de gordijnen opendeden, was een grauwe lucht waar een druilerig regentje uitviel. Misschien was dat al bedoeld om onze stemming wat minder euforisch te maken, feit is, dat de auto niet wilde starten toen we bij de lokale supermarkt wilden wegrijden. De diagnose die al gauw gemaakt was: een kapotte accu. Heb je de keus uit meerdere auto’s, ga je met je jongste op stap, slechts 5

Mooie schilderingen

Mooie schilderingen

jaar oud, krijg je dit! Dat verwacht je toch helemaal niet? Bijkomend probleem: een nieuwe moet besteld worden en dat duurt een dag. Jammer van die dag, maar veel hebben we er gelukkig niet aan gemist, want de hele dag bleef het miezeren. We hebben nog een leuk oud kerkje bezocht in Ardal, dat vooral mooi was vanwege al de schilderingen. Terwijl wij binnen het interieur bewonderden, stond buiten onze auto met draaiende motor op ons te wachten. Uitzetten was geen optie; we wisten immers niet of hij daarna nog wel wilde starten. Dat moesten we die andere Nederlanders, die tegelijkertijd daar waren wel even uitleggen, anders zouden we onbedoeld voor een slecht imago van de het automerk hebben gezorgd….

De volgende dag, het zonnetje scheen weer volop, konden we, voorzien van een nieuwe accu, onze weg vervolgen. Die zou ons via de westkant van het Boknafjord naar Roldal voeren, een erkende nationale toeristische route. Al in een heel vroeg stadium zagen we een bordje met de waarschuwing, dat de weg van x naar Roldal gesloten was. Omdat we x op de kaart niet konden vinden, hebben we deze waarschuwing aanvankelijk maar genegeerd. Nadat we Sauda gepasseerd waren, werd wel steeds duidelijker, dat het de weg betrof, die wij wilden nemen. Maar omdat wij hier tenslotte als toerist verblijven, besloten we gewoon door te rijden en te zien hoe ver we konden komen. Het landschap vroeg er ook gewoon om: zo mooi, zo ruig, zoveel sneeuw nog. De dag was inmiddels al een aardig eind gevorderd toen een nieuw onheil zich

Kapotte band

Kapotte band

aankondigde: een lekke band. En niet zomaar lek, nee, een grote scheur vertoonde zich. Geen probleem toch, hoor ik u denken, dan zet je toch je reservewiel erop. Tja, daar zit hem nu de kneep. Was ik met de oude Healey uit 1958 op stap geweest, dan had ik hooguit 20 minuten later weer kunnen rijden, maar deze fantastische auto uit 2010 heeft geen reserveband! Men gaat er vanuit, dat je alleen maar een simpel lekje krijgt, dat met een spuitbus verholpen kan worden. Als de band echter echt naar de Filistijnen is…. ja dan, dan moet je maar zien hoe je je redt. Dat alles vond plaats laat in de middag van donderdag 11 juni. Gelukkig waren wij niet de enigen op die weg, die zich er persoonlijk van wilden overtuigen, dat die weg echt afgesloten was. Of je nu ergens in Afrika met pech komt te staan of ergens op een afgesloten weg in Noorwegen, nooit is de hulp veraf. Zo kon Wil al gauw met een jong Braziliaans (!) stel meerijden naar Sauda, om daar de lokale garagehouder te mobiliseren en mij later met een taxi op te halen. Terwijl ik daar stond te wachten komt er ook iemand anders zijn hulp aanbieden. Hij blijkt verderop aan de weg te werken. Met een grote frees zijn ze bezig de weg vrij te maken: een enorme, 14 meter hoge muur van sneeuw moet verwijderd worden!

Latefoss

Latefoss

De volgende morgen (vrijdag) krijgen we te horen, dat een nieuwe band er niet eerder dan maandag kan zijn. Het goede nieuws is, dat we tegen betaling wel een auto van de

Voringfossen

Voringfossen

garage mogen meenemen. En zo hebben we drie en een halve dag in een overjarige Audi A3 Diesel rondgereden.  Behoudens dat we de weg tussen Kinsarvik en Sauda twee keer moesten afleggen, wat op zich helemaal geen straf is, hebben we verder gewoon ons programma gevolgd. Op weg naar Kinsarvik passeer je de Latefoss, volgens Wil de mooiste van alle watervallen, die we deze reis gezien hebben. En dat zijn er nogal wat. Ik houd het op de Voringfossen, vooral door zijn grote vrije val van 145 meter. Mede omdat het Fjord Hotel in Kinsarvik ons prima beviel, hebben we deze plaats voor twee dagen als uitvalsbasis gebruikt. Van hieruit hebben we de prachtige route rondom het Hardangerfjord gereden via plaatsjes als Jondal en Norheimsund. Ook hebben we het zeer toeristische plaatsje Voss aangedaan om een kaartje te kopen voor de bekende “Norway in a Nutshell” trip, die we de volgende dag hebben gedaan. Eerst ga je met een bus naar Gudvangen gelegen aan een nauwe zijarm van het Aurlandfjord. Vervolgens met de boot naar Flåm om vandaar met de beroemde Flåmsbana, een fantastisch staaltje van railbouw, naar Myrdal te gaan. Tenslotte keer je dan met de trein terug in Voss. Tijdens het eerste traject met de bus wordt speciaal voor de toeristen een hele steile en zeer smalle pas genomen. Eigenlijk hoort zo’n bus helemaal niet op een dergelijke pas thuis, want voor sommige haarspeldbochten moet hij twee keer steken. Om het toch mogelijk te maken, hebben ze waarschijnlijk daarom van de pas een eenrichtingsverkeerweg gemaakt. Tijdens de afdaling laat zich telkens een duidelijk akoestisch signaal horen. Hoewel de chauffeur hem iedere keer weer snel wegdrukt zien we op het dasboard constant een grote rode lamp oplichten. Gelukkig waren het niet de remmen, maar bleek het de temperatuur van het koelwater te zijn. Hoe dan ook, beneden aangekomen zette de chauffeur de bus aan de kant en moesten we op vervangend vervoer wachten.

Pech met de bus

Pech met de bus

Gaan we eens een keer niet met onze eigen auto maar met de bus, krijgen we toch weer pech! De hulp liet niet lang op zich wachten en zo konden we toch nog op tijd op de

Druke op het perron van Flam

Druke op het perron van Flam

boot stappen. Die bracht ons met een minicruise door een zeer smal fjord, met links en rechts besneeuwde bergtoppen, naar Flåm, een toeristenplaats pur sang. Zelfs zo druk met toeristen, dat het niet leuk meer is. Dus meteen de eerste mogelijkheid aangegrepen om door te reizen. Als het treintje het station verlaat, kun je al heel snel genieten van de mooie uitzichten wanneer het zich hoog op de helling door het dal slingert. Onderweg wordt speciaal gestopt om de Kjosfossen, een waterval, te bekijken. Voor ons een van de velen, maar als je met een cruise vanuit Bergen deze trip maakt, dan ben je vast wel onder de indruk. Ook de spoorlijn Bergen-Oslo is bekend vanwege zijn spectaculaire kunstwerken (lees het boek De Bruggenbouwers, een aanrader) en biedt onderweg spectaculaire vergezichten.

Voorzien van nieuw rubber hebben we daarna voor een paar dagen de fjorden de rug toegekeerd en hebben we over de prachtige hoogvlakte, de Hardangervidda, een meer oostelijke route gereden om met een omweg de beroemde Trollstigen vanuit het noorden te kunnen benaderen. Maar voor we zo ver zijn hebben we

De zon breekt door ...

De zon breekt door …

nog een paar mooie routes over die beroemde centrale hoogvlakte van Noorwegen te goed. Het zijn voor een belangrijk deel onverharde wegen, die de ruigheid van het Noorse landschap nog eens extra accentueren. We hebben het dan onder andere over de Peer Gyntweg en de weg door het nationale park Jotunheimen, “het huis van de reuzen”, met de hoogste bergen van Noorwegen. Als we de tolweg door het nationale park verlaten en weer op het asfalt van wegnummer 51 komen, rijden we tussen metershoge sneeuwwanden door, die de weg kilometerslang omzomen. De bewolking, die die dag overheerste, breekt ineens open en een stralende zon maakt het plaatje dat zich voor ons ontvouwt, nog feeërieker.

De Trollstig is de meest bekende pas van Noorwegen. Door zijn vele haarspeldbochten, doet hij denken aan de Stelvio, hoewel laatstgenoemde heel wat meer bochten bevat.

Uitzichtplatform

Uitzichtplatform

Het bijzondere van de Trollstig is, dat voortdurend een waterval te zien is en dat je eenmaal boven aangekomen een fantastisch uitzicht hebt over de weg die je net hebt afgelegd, mede mogelijk gemaakt door een uitzichtplatform, waar je meteen kunt vaststellen of je last van hoogtevrees hebt. Vervolgens gaat de weg door een adembenemend (daar heb je hem weer!) landschap met veel sneeuw en water via Eidsdal naar Geiranger. Voordat je afdaalt naar deze bekende plaats ontvouwt zich eerst een prachtig beeld op het fjord; een cruiseboot van respectabele afmetingen lijkt ineen geschrompeld tot een eenvoudig plezierbootje. Watervallen, die zich links en rechts van de fjordwanden omlaag storten, waaronder de Zeven Zusters, maken het beeld compleet.

Ook de route na Geiranger kent weer vele hoogtepunten, zoals het uitzichtpunt op de Dalsnibba. Als we naar de top rijden schijnt de zon volop, maar helaas, het allerlaatste stukje hult de berg zich weer in nevelen. Ik heb de neiging om te denken, dat dat hier bijna standaard is: van de vier keer dat ik hier geweest ben, kon ik slechts eenmaal van het uitzicht genieten!

Voor vermoeide reizigers ...

Voor vermoeide reizigers …

Iets verder naar het zuiden, tussen het Sognefjord en de Nordfjord ligt het bergland van Breheimen. dat bijna geheel bedekt wordt door het grootste gletsjerveld van het Europese vasteland. De gemiddelde dikte van de ijslaag bedraagt 300 meter, terwijl die op z’n dikste punt op ongeveer 600 meter wordt geschat. De Jostedalbre is de grootste gletsjer in dit gebied en heeft niet minder dan 24 tongen. Wij hebben er twee van bezocht: eerst vanuit het noorden de Brikdalsbre, later vanuit het zuiden de Nigardsbre. De Brikdalsbre is goed per voet te bereiken, maar voor haastige toeristen (vooral Japanners) of vermoeide toeristen (o.a. Wil), staat ook een vergrote golfkar ter beschikking. De toegang vanuit het mooie Jostedal naar de Nigardsbre vergt een behoorlijk pittige klauterpartij. Normaliter kan het laatste stuk ook met een bootje worden afgelegd, maar vanwege de lage waterstand in het meertje, was dat tijdens ons bezoek niet mogelijk. We zijn dus maar op gepaste afstand gebleven.

Op weg naar de Brikdalsbre hadden we al gezien, dat de mooie Gamle Strynefjellsveg nog gesloten was. Dat was balen, want dat zou betekenen, dat we dezelfde route voor een

Er wordt nog volop geskied!

Er wordt nog volop geskied!

belangrijk deel terug zouden moeten rijden. In dit geval was dat niet zo aanlokkelijk omdat juist op dat traject vele, kilometerslange tunnels zitten; wel snel maar niet echt leuk en al helemaal niet in een cabrio. Maar dit keer zit het mee. Juist de dag dat wij weg 258 willen berijden, wordt hij weer opengesteld voor het publiek. We moesten wel een half uurtje wachten voor een gesloten slagboom, die men vergeten was te openen, maar daarna was het weer genieten geblazen op weg naar Grotli. Met de Healey hebben we deze weg ook gereden en net als in 2012 werd er volop geskied.

Eén mooi uitzichtpunt uit mijn herinnering ontbrak nog in het rijtje, maar die vonden we op weg naar Aurland. Komende vanuit het noorden ontvouwt zich ineens aan je voeten een fantastisch panorama, als je diep onder je het plaatsje Aurland ziet liggen. Hoe nietig lijken dan die huisjes en die veerboot. Om het uitzicht op het fjord nog mooier te maken hebben de Noren hier een geweldig mooi uitzichtplatform gebouwd, waardoor je niet gehinderd door bomen of struiken in het fjord kunt kijken. Of het vroeger ook al een naam had, kan ik mij niet meer herinneren, maar nu heet dit punt Stegastein.

Aurland aan je voeten

Aurland aan je voeten

Dat was meteen, bijna letterlijk, het laatste hoogtepunt van onze reis. Vanaf hier zijn we min of meer rechtstreeks naar Oslo gereden waar we de volgende dag de luxe veerboot naar Kiel hebben genomen. Had ik de vorige keer dat onbestemde gevoel, dat ik iets gemist had, waardoor ik graag nog een keer terug wilde, deze reis heeft volledig gebracht van wat ik er van verwachtte: in één woord geweldig. Samen hebben wij enorm genoten van deze reis, waarbij de weergoden ons ook behoorlijk goed gezind waren. Ik ben altijd al een warm pleitbezorger geweest voor dit prachtige land, dat is alleen maar weer versterkt. Door middel van dit verslag en de bijgaande foto’s hoop ik, dat ik nog meer mensen weet te verleiden tot een bezoek aan Noorwegen. OK, goedkoop is het niet, maar eens in je leven moet je in Noorwegen zijn geweest, het mooiste land van Europa!

De rest van de zomer zullen we in Nederland doorbrengen. We hebben nog drie maanden te gaan, voordat we ons “From here to ….?” avontuur weer oppakken. Zoals we het nu plannen zal de winter van 2015-2016 de laatste zijn, die we in Afrika gaan doorbrengen. Na bijna vijf jaar trouwe dienst gaat ons Mannetje in de verkoop. Als zich onder onze lezers geïnteresseerden bevinden: per eind maart volgend jaar is hij te koop. Heb je haast, dan valt er altijd over te praten.

Bij leven en welzijn zullen we daarna weer reizen op de manier zoals we dat voorheen ook deden. Soms georganiseerd, soms ook niet. Soms met een gids, soms ook zonder. Ach, we zien wel en we laten het jullie nog wel weten. Carpe Diem!

De route die we globaal gevolgd zijn:

De route

De route

 

4 Responses to “Intermezzo: Noorwegen”

  1. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Wat een natuurgeweld daar hè. Dat zijn pas watervallen. Mooie reis geweest dus. Die lekke band kwam toch niet spontaan? Een accu van vijf jaar oud, kan natuurlijk ook niet.

    Mooie zomer gewenst (begint donderdag).

    Vr. gr.

    Han

  2. Saskia schreef:

    Moooooooi!!

    En toch weer pech…gelukkig ging het met de boot en treintje goed, anders zou je bijna denken dat het aan jullie ligt;)

    Groetjes

  3. dick schreef:

    Weer een boeiend verhaal! Krijg er gelijk zin in!ben net terug uit Z/A met Fleur,Die ligt nu helaas in het ziekenhuis,spreken we elkaar nog voor jullie weer gaan=

  4. Gerard schreef:

    test

Laat een reactie achter