You are here: Home > Intermezzo, Voorbereidingen > Nieuwe Horizonten

Nieuwe Horizonten

Sinds vrijdag 15 april 2016 is ook ons Mannetje weer thuis, terug van weg geweest, waarmee een periode van bijna vijf jaar wordt afgesloten. Het begon allemaal met een uitnodiging voor een rally naar Kaapstad. Die zou op 1 januari 2010 ’s nachts om 00:00 uur van start gaan in Londen.

Terug van weggeweest

Terug van weggeweest

Dat leek ons wel wat en na ampele overwegingen hebben we ons daarvoor ingeschreven. Omdat gaandeweg de eisen ten aanzien van de uitrusting van de auto steeds verder gingen zoals een verplichte rolkooi, zijn we op enig moment afgehaakt; dat werd ons toch echt te gortig. Maar het zaadje, dat altijd al aanwezig was geweest, kwam tot ontkieming en zo besloten we het dan “gewoon” op eigen houtje te doen. Overigens is de rally nooit doorgegaan in verband met onoverkomelijke organisatorische problemen (Lees: de veiligheid van de deelnemers kwam in het gedrang).

De keuze van het vervoermiddel werd ook een proces van voortschrijdend inzicht en leidde via een Toyota Landcruiser en een Fiat Ducato naar de MAN, die al zijn sporen in Afrika had verdiend, doordat Wim en Nita al met hun zoon met deze auto via de oostelijke route van Zuid-Afrika naar Nederland waren gereden. Het interieur werd drastisch aangepakt door Hugo van Expeditievoertuigen in Eibergen, naast nog tal van andere aanpassingen. In het najaar van 2011 was het dan zo ver en op zondag 18 september trokken we de deur achter ons dicht. Het bleek een valse start te worden, die ertoe leidde dat we medio november alweer terug waren. Net als Cruijff zaliger konden wij ook vaststellen, dat ieder nadeel ook weer zijn voordeel heeft, want achteraf gezien heeft het zo moeten zijn. Nu konden allerlei kinderziektes of onhandig gekozen oplossingen verbeterd worden. Ook werden op de valreep wat verloren paardenkrachten teruggevonden door Joop van Zonsbeek, een dieselspecialist in Dreumel. Dus inderdaad een geluk bij een ongeluk. Voor lezers die later zijn ingevallen en dit allemaal wat cryptisch vinden, verwijs ik naar verhaal nr. 3 “Het Echec”, dan wordt het wel duidelijk. Op vrijdag 6 januari 2012 volgde de herstart en begonnen we aan het vervolg op ons “From here to ….?” avontuur dat ons door 28 landen in Afrika voerde, waarbij we sommige landen meerdere keren hebben aangedaan. In totaal hebben we zo’n 80.000 kilometer gereden, zonder bij een aanrijding betrokken te zijn. OK, zo hier en daar hing een tak te laag en niet altijd kwam ons Mannetje dan als winnaar tevoorschijn, maar een kniesoor die daar op let. Met een gemiddeld verbruik van 1 : 4,5 betekent het, dat we naar boven afgerond zo’n 18.000 liter diesel hebben verstookt.

Al vele malen hebben we de vraag gekregen, wat we het mooiste vonden, het meest indrukwekkende, het meest vervelende of vragen van gelijke strekking. Maar ook of het allemaal wel veilig was. Om met het

In de woestijn van Mauritanie

In de woestijn van Mauritanie

laatste te beginnen: we hebben ons geen moment bedreigd gevoeld. De mensen waren door de bank genomen allemaal heel aardig en behulpzaam met uitzondering misschien van grensbeambten of in sommige landen de politie. Maar gelukkig is het nog steeds zo, dat de meeste mensen eerlijk zijn en er niet op uit zijn om je figuurlijk een beentje te lichten.

Paradise Beach in The Gambia

Paradise Beach in The Gambia

Heb je het over hoogtepunten, dan schiet mij als eerste de tocht door de woestijn met Klaus en Gisela te binnen. Een totaal nieuwe ervaring voor ons en waarbij het vertrouwen in het “kunnen” van ons Mannetje behoorlijk groeide. Het uit nood geboren wekenlange verblijf in Paradise Beach op het strand in Gambia was zeker ook een hoogtepunt. Heerlijk ’s morgens met een beetje shampoo op je kop de oceaan inlopen en je even wassen. Onder een primitieve douche met gewoon water het zout eraf gespoeld en je was weer klaar voor de dag. Uit het dorp kwam dan vervolgens Sam met de inkopen, die hij ’s morgens al op de lokale markt had gedaan. Hij werd een lid van ons kleine gezinnetje en zorgde regelmatig voor verse vis.

Niets hoeft ... Bij Sietske en Aeron.

Niets hoeft … Bij Sietske en Aeron.

Ook zo’n lekker “niets hoeft” verblijf, hadden we in The Stumble Inn in Ghana waar Aeron en Sietske de scepter zwaaiden en die ons, hoewel de Inn helemaal geen camping was, een plaatsje onder de palmen pal aan het strand gaven. Geweldig!

En toch kwam ons Mannetje hier weer uit!

En toch kwam ons Mannetje hier weer uit!

Een van de spannendste dingen, die we hebben meegemaakt, beschouwen we de grensovergang tussen Congo en de DRC Congo. Of beter gezegd: de route die over de grens leidde. Van Jan en Mariska (kom ik nog op terug) hadden we het advies gekregen om een binnendoor weggetje te nemen. Dat hebben we geweten. Het enige moment in onze reis, waarbij we dachten, dat ons Mannetje op z’n kant wilde gaan liggen, vond hier plaats. Ook de afdaling naar Luozi aan de rivier de Congo, werd extra spannend door een hevige onweersbui. Op de rode modder bleek de auto onbestuurbaar en begon domweg naar beneden te glibberen. Met meer geluk dan wijsheid, liep dit goed af. Tot stilstand gekomen hebben we eerst maar gewacht, tot de modder was opgedroogd. Kun je doen als je geen haast hebt.

Eenmaal in Luozi aangekomen volgde daarentegen weer een positieve ervaring. Het hele weekend zijn 4-5 man voor ons aan het werk geweest om de kapotte

Met een pontje over de Congo

Met een pontje over de Congo

bladveren zo goed en zo kwaad als dat met de beschikbare middelen kon, te repareren. Als je dan op maandag uitgeleide gedaan wordt door de baas himself en met een klein pontje de brede Congo overgezet wordt, heb je een onbeschrijfelijk goed gevoel.

Het bezoek aan Lambarene vormde voor mij persoonlijk ook een hoogtepunt, alleen al vanwege het simpele feit, dat je over dezelfde grond loopt als waar ooit de bekende Albert Schweitzer gelopen heeft; een bijna mystieke figuur uit mijn allerprilste jeugd.

Jeugd van Angola

Jeugd van Angola

Ondanks de negatieve ervaringen met het verkrijgen van een visum voor Angola, heeft dit land, vooral door zijn spontane bewoners, een goed gevoel achtergelaten. De ontmoeting met de jeugd van Angola op een Nationale Feestdag bij de Tundavala kloof gaf ons een warm gevoel. Ook de zingende vrouwen, die zo uit het niets kwamen aanwandelen, droegen daar aan bij.

 

 

 

Het rendez-vous met Agnes, William en Pim zal ons om verschillende redenen ook nog lang heugen.

Natuurlijk was de eerste keer Namibië binnenrijden ook een hoogtepunt. In dat land hadden we tijdens een eerder bezoek al rondgereden en we wisten dus, dat hier alles goed geregeld is. Ook kun je hier alles kopen, mocht je wat nodig hebben. Dat was het moment waarop het gevoel van “we hebben het volbracht” nadrukkelijk aanwezig was. Dat hebben we daarna nooit meer zo sterk gehad. De rest was zogezegd gewoon reizen, hoe spannend het soms misschien ook nog geweest is. Windhoek werd vanaf dat moment (april 2013) onze thuishaven met de Trans Kalahari Inn als uitvalsbasis. We raakten bevriend met Wil Bouwers (manager van de Inn) en Bart van Hal (automonteur) met zijn groeiende gezin.

Jan en Mariska lopen als een rode draad door onze verhalen. Zij zijn in hetzelfde jaar vertrokken als wij, maar de eerste ontmoeting vond plaats bij ons op het terras in Winterswijk. Door onze pech gingen zij voorlopen op ons. Bovendien reizen zij continu. Daardoor konden zij ons veel tips geven over overnachtingsplekken, mooie routes, verstandige routes etc. Toch zou het tot januari 2014 duren voor we elkaar ergens onderweg zouden ontmoeten. Dat was bij de zeer gastvrije Ronald en Adele in Kameelfontein, een plek, die zich gaandeweg aan het ontwikkelen is als een pleisterplaats voor Overlanders. Daar hebben we ook Vincent en Ellen voor de eerste keer ontmoet en dit jaar Sjors en Monique. Aan die ontmoetingen bewaren we ook hele goede herinneringen.

Met Ute en Richie aan het maal

Met Ute en Richie aan het maal

Dat pech ook tot iets moois kan leiden bleek maar weer eens in Tanzania toen we op de Irente Farm strandden met een kapot lager. Noodgedwongen moesten we daar langere tijd verblijven, maar door de goede zorgen van Ute en Richie, werd de pijn behoorlijk verzacht; we hebben er twee vrienden aan over gehouden.

Ach, en zo kunnen we nog wel even doorgaan, maar dat zou binnen het kader van dit afsluitende verslag te ver voeren, dus laten we dat maar achterwege.

Het vreemde is als je zo meerdere jaren door Afrika reist, dat het allemaal heel gewoon gaat worden. Vooral bij mij begon soms zelfs een gevoel op te komen, dat je als verveling zou kunnen bestempelen. Dat is best gek, want als je niet zou reizen, zouden er ook wel eens dagen zijn, waarop niet zoveel gebeurt. Kennelijk moet een dag als je onderweg bent altijd wat te vertellen opleveren. Ik begon de intensiteit van bijvoorbeeld een 3- of 4-weekse reis naar Tibet te missen. Zo’n trip door Noorwegen in het afgelopen jaar, vonden we allebei geweldig. Iets soortgelijks hopen we dit jaar teervaren als we in september drie weken door Italië gaan reizen. Daar verheugen we ons ook al op. Terugkijkend kunnen we niettemin best concluderen, dat het met die verveling wel meeviel. Als we zo met hulp van onze fotoboeken nog eens terugkijken, dan regent het opmerkingen als “o ja, dat is waar ook, dat was ook een mooi/leuk/spannend/gezellig (doorhalen wat niet van toepassing is) moment”. Of vervelend, bijvoorbeeld als je weer kapotte band hebt en een wiel moet verwisselen ….

Niettemin zijn we in de afgelopen maanden wel tot de conclusie gekomen, dat we Afrika wel gehad hebben en dat we wel weer eens wat anders willen. De waarheid gebiedt mij te zeggen, dat het vooral uw scribent is, die er zo over denkt. Als het aan zijn betere helft zou liggen, dan waren we nog wel wat langer in (Zuid-) Afrika blijven hangen. Ze moest ook af en toe een traantje wegpinken, als het onherroepelijke afscheid in gesprekken aan de orde kwam. Mijn inschatting is, dat zodra we weer ergens anders in een mooi warm land rondreizen, dat wel over zal gaan. Want dat we doorgaan met reizen is zeker, zo lang als ons dat gegeven is.

We hebben onze sporen achtergelaten

We hebben onze sporen achtergelaten

Plannen zijn er om te wijzigen en dat is in de afgelopen tijd ook al meerdere malen gebeurd. Dus als we nu onze plannen voor de toekomst ontvouwen, dan is dat geenszins een garantie, dat het uiteindelijk ook zo gaat worden. Zoals de vlag er nu bij hangt, gaan we de komende maanden ons Mannetje eens goed vertroetelen. Naast een grondige schoonmaakbeurt zijn er ook wat noodzakelijke reparaties te doen. Daarnaast hebben we ook nog wel wat wensen, waarvan sommige zelfs bijna een eis zijn, zoals het kantelen van de cabine door middel van een hydraulisch systeem, zoals gebruikelijk op vrachtauto’s. Met diverse mensen zal er overlegd worden over van alles en nog wat en dat allemaal met het doel om ons Mannetje in oktober weer in tiptop conditie aan de start te brengen van een nieuw avontuur. Jazeker, was er al eens sprake van de verkoop van de auto, dat gaat niet door, want we willen nog een paar jaar verder met ons vertrouwde huis op wielen.

Globale route die we dit najaar nemen

Globale route die we dit najaar nemen

Het idee is om eind oktober onze overwinteringsreis voort te zetten in Midden- en Zuid-Amerika. Daartoe zal ons Mannetje weer een zeereis moeten maken en wel naar Brunswick in het zuiden van de Verenigde Staten. Vandaar rijden we dan langs de Golf van Mexico richting het land waar die Golf zijn naam aan ontleent. De inschatting is, dat we dan na de jaarwisseling Mexico daadwerkelijk intrekken, maar dat lezen jullie tegen die tijd wel weer, vooropgesteld natuurlijk, dat jullie niet afhaken.

Voor nu wensen we jullie allemaal een hele mooie zomer toe. Het kan bijna niet anders of die wordt veel mooier dan het voorjaar. Voorjaar? Net gelezen dat het op Koningsdag kouder zal zijn dan met de Kerst. Brrr.

  

 

 

6 Responses to “Nieuwe Horizonten”

  1. joost & marlien schreef:

    Hallo Gerard & Wil,

    Strak plan Midden- en Zuid_Amerika. Met het Mannetje dat is een verrassing. We lezen de verhalen en zien de foto’s straks wel weer. Eerst maar eens naar de Vogezen. O.a. dan.

    Groet,
    Jst & Mrln

    ps. voorzichtig bij de Tulpenralley!

  2. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard en Wil,

    Een mooie epiloog van een vijfjarig avontuur. De reis die dit jaar begint kent in ieder geval geen taalbarrière, althans het deel buiten Mexico. Ik veronderstel overigens dat in Mexico naast Spaans ook Engels wordt gesproken.
    Maar eerste de zomer in Nederland. Koninginnedag viel hier erg mee. Een paar kleine buitjes, maar ook veel zon.
    Sterkte met de Tulpenrally en we zie elkaar snel daarna.

    Vr. gr.

    Han

  3. Ute und Richie schreef:

    Liebe Will und lieber Gerard,

    Ja, glaube das es ein guter Text war…aber was ich gerade der Ute vorgelesen habe war alles Andere….wegen der Translation. Nur mit viel Phantasie haben wir wohl das meiste doch noch verstanden aber auch viel gelacht…wegen dem herrlichen Durcheinander.

    Wir finden das es eine gute Entscheidung ist den Truck zu behalten. Andere Gaeste (Freunde) aus Oesterreich hatten frueher ein riesiges Wohnmobil (Armeefahrzeug ) und haben jetzt einen Toyota mit Aufbau…..Sie trauern dem Grossen noch nach.

    Also lasst Euch nicht davon abbringen und geniesst das Reisen bis es nicht mehr geht…was noch laenger dauern sollte.

    Liebe Gruesse nach Winterswijk

    Ute und Richie von der Irente Farm in Tanzania

  4. Johan G. Esendam schreef:

    Goedemorgen Wil en Gerard,
    Een mooie epiloog over het u afgesloten hoofdstuk Afrika. Nu verder naar……
    Maar Gerard allereerst van harte proficiat met je 71ste verjaardag, een fijne dag met Wil en de rest van de familie. Nog vele jaren in goede gezondheid, een gezondheid die niet mag ontberen op de reis over het westelijk halfrond. Met jeugdig elan en met nieuwe gemaksvoorzieningen op jullie mannetje zal dat geen probleem zijn. Wij kijken weer uit naar de ervaringen en verhalen van de andere kant van de oceaan.
    Onze camper heeft de afgelopen week de eerste proeve glansrijk doorstaan. Medio mei vertrekken, heel bescheiden, tot begin jullie naar Italie.
    Hou je haaks en tot straks op de baan met de OLTC..
    Gr.. Gonny & Johan.

  5. Dick en Jacq schreef:

    Pfoehhh wat een opluchting dat het reizen doorgaat, hebben wij eer een mooi avonturenboek voor bij de open haard!
    Kunnen niet wachten!
    groeten en tot volgende week!

  6. Ton & Anneke Vogelzang schreef:

    Beste Gerard,
    Op het forum van overlanders.be heb ik een oproep gedaan voor het verkrijgen van een vergrendelmechanisme voor onze MAN 9.150.
    Via travel-to-survive hoorde ik dat jij een donor MAN 8.136 hebt staan.
    Zit hier nog een functionerende Cabine-vergrendeling op?
    Het MAN item nr. is: 81.61852-6029.
    Ik kan zonodig via jouw Email (niet in mijn bezit) de tekening en het item nummer opsturen.
    Ons email adres is; tonenanneke.opreis@gmail.com.
    Ik hoop dat jij ons kan helpen.
    Mvg
    Ton en Anneke Vogelzang vanuit Namibië

Laat een reactie achter