You are here: Home > Canada & Alaska > Nog meer bergen, sneeuw en gletsjers

Nog meer bergen, sneeuw en gletsjers

Plannen maken. Hoe vaak heb ik nu in de afgelopen jaren al gezegd, dat plannen er zijn om gewijzigd te worden? Ook nu werd die stelling weer eens bevestigd. Zo verlieten we jullie in Anchorage, in de veronderstelling, dat we daar niet meer terug zouden komen.Maar in Valdez, ons volgende reisdoel, kreeg ons Mannetje plotsklaps kuren en wilde alleen nog maar vooruit. Een loffelijk streven, maar soms toch ook best lastig. Toen de lokale techneut, the only one in town, er geen gat in zag, volgens mij kreeg hij al bijna een hartverzakking toen hij ons Mannetje zag, leek de beste oplossing om terug te gaan naar Anchorage. Het betekende weliswaar een omweg van 600 kilometer, maar in deze grote stad hadden we de beste kans om adequaat geholpen te worden. Bovendien hebben ze een grote internationale luchthaven. Ook niet onbelangrijk, voor het geval er onderdelen opgestuurd moeten worden. Na wat ruggespraak gehouden te hebben met een Amerikaan in Homer, die we eerder ontmoet hadden, hebben we een afspraak gemaakt met de Kenworth dealer, een van de bekendere vrachtwagenmerken van de USA.  Je kent ze misschien wel, zo’n vrachtwagen met zo’n enorme neus, die heel dreigend op je af komt. Althans, zo ervaar ik dat dikwijls. En hoewel de man aan de telefoon ook al zeer terughoudend reageerde toen hij hoorde, dat het om een Europese auto ging, hebben zijn mensen ons prima geholpen en voordat we het goed en wel beseften, waren we weer en-route. Geen nieuw onderdeel nodig, alleen wat afstelwerk en voilà. Als je in de wachtkamer zit en de man van de werkplaats komt je vertellen, dat je weer kunt rijden, dan ervaar je dat als een enorme opluchting. Hoeveel er dan in rekening wordt gebracht, is dan eigenlijk helemaal niet zo belangrijk meer. Het was overigens een heel redelijk bedrag.

Ook een omweg maken is in dit land natuurlijk niet echt een drama. Je rijdt hier tenslotte vele kilometers rond met maar een doel: genieten van het landschap. Dus dat we vanuit Anchorage

Wat een panorama

tweemaal op het bergmassief vlakbij Glennallen af mochten rijden, met als hoogste punt de Mt St Elias van bijna 6.000 meter hoog en tweemaal mochten genieten van het fantastische uitzicht, is dus zeker geen straf. Je moet je voorstellen, dat je kilometers lang over een kaarsrechte weg rijdt en dat je in de verte voornoemd massief ziet opdoemen. Met iedere kilometer die je aflegt wordt het beeld steeds indrukwekkender. Van de weersomstuit ga je nog langzamer rijden om nog langer van dit wonderschone schouwspel te genieten. Je stopt meerdere keren om staand op de as van de weg (dat kan hier allemaal) nog een foto te maken. Nog mooier, hoop je. We waren het er allebei over eens, dat dit een van de mooiste beelden was die ons netvlies troffen deze reis. Hoewel ik bijgaande foto best geslaagd vind, kan het toch niet uitdrukken wat je zelf op zo’n moment ervaart.

Columbia Icefields

Zoals gezegd was ons volgende reisdoel na Anchorage het plaatsje Valdez. Zeg je in Alaska echter dat je naar Valdez gaat, dan kijken ze je aan of ze water zien branden. Pas na nog een paar pogingen onzerzijds breekt de zon door en hoor je: “Ach, Valdeeeez!”. Maar of je het nu op de ene of de andere manier uitspreekt, deze plaats heeft een zeer treurige geschiedenis.  De senioren onder onze lezers zouden zich er iets van moeten herinneren. Het was namelijk in 1964 (langharig tuig als de Beatles en de Rolling Stones begonnen furore te maken) op de eerste Paasdag, dat dit kleine stadje getroffen werd door een zeer zware aardbeving met een kracht van 9.5 op de schaal van Richter. Alleen de aardbeving van 1960 in Chili was nog zwaarder. Het resultaat was rampzalig, omdat de instabiele grond waarop het plaatsje was gebouwd door de beving de oceaan in schoof. Dat was al erg, maar de aardbeving zorgde vervolgens voor een tsunami en die deed de rest. Een schip dat in de haven lag werd met een ongelooflijke kracht tegen de steigers gesmeten en verpletterde daar alles, wat nog overeind stond. Iedereen die op dat moment in de haven aan het werk was, kwam om. De plaats werd herbouwd op een andere, meer stabieler locatie.

Ook deze plaats heeft zijn oorsprong te danken aan de Gold Rush. Vanaf hier trokken de gelukzoekers het achterland in. Het goudgele materiaal is niet belangrijk meer, maar de zwarte versie, olie

Blauw schijnsel

dus, kwam er voor in de plaats. Valdez is namelijk het eindpunt van de Trans Alaska Pipeline. En daarmee haalden ze in 1989 opnieuw de voorpagina van alle kranten, toen een net geladen mammoettanker lek sloeg op de rotsen en een geweldige hoeveelheid ruwe olie het fjord in liep en alles met een dikke laag smurrie bedekte. Het is de grootste milieuramp in de geschiedenis van de mensheid tot nu toe. Met onze oppervlakkige manier van kijken, zien wij er niets meer van, maar nog steeds is de natuur bezig zich van deze ramp te herstellen.

Weg naar Valdez

Uiteraard waren deze rampen niet de aanleiding om dit stadje te bezoeken, maar de schitterende locatie. Eerst al rijd je over een weg met fantastische uitzichten om er te komen. Vervolgens kun je weer excursies maken naar de diverse gletsjers die hier in zee uitmonden. Wij zijn met de boot naar de Columbia Glaciar geweest. Deze gletsjer van bijna 8 kilometer breed heeft zich sinds 1980 in een heel hoog tempo teruggetrokken: 17 kilometer sinds die meting toen. Met grote regelmaat kalven hier enorme stukken ijs af. Bij ons vorige boottochtje in Sewart zagen we alleen maar kleine stukken ijs in de oceaan drijven, nauwelijks het vermelden waard, maar hier hadden ze het formaat van kleine ijsbergjes, met spleten waar het blauwe licht in schemerde. Door de enorme, dichte ijsmassa, die in het water drijft, is het niet mogelijk om dicht bij de gletsjer te komen. Dat is wel jammer, omdat je daardoor te ver weg bent om het afkalven goed te kunnen zien. Met het tempo waarmee de ijsmassa zich terugtrekt, is de verwachting dat over enkele decennia deze gletsjer, die nu nog ver de zee insteekt, ook op de rotsachtige kust eindigt.

De route van het vervolg van onze reis doet met name de plaatsen aan de kust aan. Maar om een plaats aan de kust te bereiken, moet je eerst een grote lus door het binnenland maken. Daarmee

Op weg naar Haines

verlaten we dan Alaska en rijden weer een stuk op de Alaska Highway. Ja dezelfde als op de heenweg, een andere mogelijkheid is er niet. Bestaat het grootste deel van de grens tussen Canada en Alaska uit een rechte streep op de kaart, hier aan de kust is de grens met de provincies Yukon en British Columbia een hele grillige lijn, die voor rare effecten zorgt. Wisten jullie bijvoorbeeld, dat Juneau de hoofdstad van Alaska was? Vast niet. Hetzij je vergeven. Maar weet je wat zo gek is? Die hoofdstad is alleen over de zee of door de lucht te benaderen. Ergo: er loopt geen weg naar toe. Gezien de redenen waarom andere wegen zijn aangelegd, was er kennelijk geen economisch of strategisch belang. Geen goud, geen olie, geen oorlog, geen grensgeschillen, want dat zijn de belangrijkste triggers geweest waarom in het verleden een weg is aangelegd in dit deel van de wereld. Nou zijn grote steden niet ons favoriete reisdoel, dus hebben we maar niet de ferry naar Juneau genomen. Dat had gekund vanuit Haines, een plaatsje aan de kust en dan zijn we weer terug in Alaska. In die plaats hebben de Amerikanen een echt fort gebouwd, Fort Steward, dit keer niet gericht tegen de Indianen maar om zich sterk te maken tegen de Canadezen. Nooit geweten, dat ze dit soort conflicten met elkaar hebben gehad. De overblijfselen van dit fort worden nu aangeprezen als een bezienswaardigheid, maar dat had wat ons betreft niet gehoeven. Het stelde weinig voor en de leuke winkeltjes, die er zouden moeten zijn, waren gering in aantal en vrijwel allemaal gesloten. De volgende dag zagen we, dat ze alleen maar opengaan als er een cruiseschip in de haven ligt. De aankomst van zo’n boot, toevallig de Noordam van de HAL, zorgt voor een plotselinge toeloop van mensen in zo’n klein plaatsje. Ik kom daar nog op terug als we in Skagway zijn.

Altijd wel een eagle in de beurt

Waar Haines echt bekend om is, is zijn grootste populatie van de bald eagles in de wereld. Duizenden exemplaren verzamelen zich hier in de winter om de laatste zalmen te verschalken in de door ondergrondse warmwater bronnen nog ijsvrije rivier de Chilkat. Inderdaad, in de winter, daar zijn we dus voor de verandering eens te laat voor! Niettemin is het geen bijzonderheid om in de omgeving van Haines een eagle te zien, want er blijven minstens enkele tientallen in de omgeving hangen. Een andere bekende attractie van dit plaatsje is de op zalm vissende beren in de rivier de Chilkoot. Die rivier eindigt hier wild stromend in het fjord. Overal rotsblokken waar we in onze verbeelding, gevoed door natuurfilms op de TV, de beren al zien staan. Maar helaas, het seizoen is augustus en september. Steeds vaker moet ik denken aan het advies wat ik eerder gekregen heb van ervaren Alaska-gangers. Dat luidde: ga in september, net voordat de winter invalt. Dan is de natuur op zijn mooist en de muggen zijn weer verdwenen. Nu hebben we van muggen totaal geen last gehad en dat was dus weer een voordeel van het vroege seizoen. De laatste dagen merken we, dat ze beginnen te komen en dat zou wel eens heel hinderlijk kunnen worden. Maar goed, hoewel niet in het seizoen, er had zich best een beer kunnen laten zien, maar ondanks het meerdere keren bezoeken van deze plek, hebben wij er geen gezien.

Met de ferry gaat het vervolgens van Haines naar Skagway, een tripje van amper een uur. Over de weg zouden we er vele uren over doen, want dan bedraagt de afstand 570 kilometer met twee keer

Cruiseschip aan het eind van de hoofdstraat

een grenspassage. Met de boot blijven we in Alaska. Als we het fjord binnenvaren waar Skagway aan ligt komt ons al zo’n enorm passagiersschip tegemoet met toch al gauw een paar duizend passagiers aan boord. Maar als we verder het fjord in zijn, zien we tot onze verbazing, dat er nog drie van die grote reuzen in de haven liggen. Moet je je even voorstellen: een plaatsje met amper 1.000 vaste inwoners wordt op een gewone doordeweekse dag overspoeld met zo’n 10.000 vakantiegangers. In Winterswijk weten ze heel goed, wat het betekent wanneer de Duitsers een vrije dag hebben. Ooit, in een grijs verleden, toen de Butterfahrt goed op gang begon te komen, werden eens op 1 mei tweemaal zoveel Duitsers geteld als er inwoners waren. Hier praat je over een factor 10 en dat iedere dag in het seizoen. Dat deel van de bezoekers, dat niet een excursie heeft geboekt, loopt zichtbaar met de ziel onder de arm door de paar straten die Skagway telt, te slenteren. Het is prachtig weer, dus als wij ons aan het eind van de middag ook in het gewoel mengen, zitten de weinige horecagelegenheden nog bomvol, maar als we later, na een goed Thais maal teruggaan naar ons Mannetje, zijn de straten compleet uitgestorven en aan het eind van de hoofdstraat is het silhouet van de cruiseboot die daar lag ook verdwenen. Ze zijn allemaal weg, op naar de volgende haven. Van een inwoonster horen wij hoe fijn het hier werken is. Overdag lekker druk en ’s avonds absolute rust. Tja, zo kun je het ook bekijken.

Na een aantal etappes van in totaal zo’n 1.200 kilometer strijken we neer in Steward, de eerstvolgende plaats aan de kust, die over de weg te bereiken is. En alweer: het is niet het plaatsje zelf, dat een bezoek waard is maar de omgeving en de weg er naar toe. Altijd liggen er namelijk bergruggen in de weg waar je langs en overheen moet om bij je einddoel te kunnen komen. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: alle routes die we hier rijden zijn mooi, mooier mooist om niet steeds meer superlatieven te gebruiken.  Deze route wordt voor ons echter onvergetelijk omdat dit onze “berendag” werd. Vaak staan er bordjes aan de kant in de trant van overstekend wild, het gevaar van een aanrijding met een overstekende moose of herten, maar meestal zie je niks. Nu staat er een bordje, dat de volgende 40 kilometers bekend staan om de vele aanwezige zwarte beren. “Laat maar komen” zeggen wij dan tegen elkaar. En warempel, dit keer is het bingo. Aan het eind van de dag hebben we zeven zwarte beren gescoord. En passant hebben we ook nog van de Bear Glaciar kunnen genieten.

Bear Glaciar

Hyder

Hoewel we een prachtige dag hebben gehad, zowel qua weer als qua natuurschoon, houden wij toch een nare smaak over aan het bezoek van dit plaatsje. Een van de “must do’s” van Stewart is een bezoek aan de Salmon gletsjer. Dat ligt in een doodlopend dal, waarbij je eerst door een heel klein plaatsje komt, dat in Alaska ligt, genaamd Hyder. Het liefste spookstadje van de USA, zoals ze zich zelf betitelen. Hele vreemde situatie. De Amerikanen vinden het heel terecht niet de moeite waard om hier een grenspost te plaatsen. Maar daar denken de Canadezen heel anders over. Als we de eerste keer terugkomen uit Hyder worden we staande gehouden: paspoortcontrole. Belachelijk. Met het weinige verkeer hier, hebben ze ons de andere kant op zien rijden. En als ik de paspoorten nog uit het kluisje moet halen, is dat echt geen reden om ons door te wuiven. Maar goed, hoewel belachelijk in onze ogen, verder ging het soepel. Maar dan de volgende dag als we echt de Salmon Glacier bezocht hebben en aan het eind van de middag weer terugkeren, uiteraard nu wel met de paspoorten gereed. Dan komt een andere juffrouw naar buiten en er ontwikkelt zich een gesprek, dat al gauw leidt tot een discussie (nooit doen, zo heb ik lang geleden al geleerd en toch gebeurt het) waar je op de een of andere manier niet meer uitkomt. Ieder antwoord dat je geeft

Salmon Glaciar

is kennelijk niet goed en leidt tot een nieuwe terechtwijzing of reprimande. En dat allemaal op een belachelijk formele, maar ook neerbuigende toon. Ze doen allemaal hun plicht weet je wel. En ja, het is mijn taak om je duidelijk te maken of je alles wel weet wat je weten moet. Als je dus zegt, dat je denkt het wel begrepen te hebben, krijg je meteen lik op stuk. Wat bedoel je met “ik geloof het wel”? Is het ja of nee? Als je je dan niet meer kunt beheersen en vraagt of dit nu echt nodig is op deze hele bijzondere plaats en waar we bovendien ook gisteren al geweest zijn en inmiddels al voor de vijfde keer aan de Canadese grens staan, ja, dan geraak je steeds verder van huis. De macht die ze ontlenen aan hun uniform is gewoon fascistisch. Ik heb er geen ander woord voor. Moest ik eerst al uitstappen uiteindelijk moest ik ook nog mee naar binnen, waar die vrouw van gisteren dan wat schaapachtig staat te kijken, maar zich er niet mee bemoeit. Wil weet nu ook weer wat het is om een niet goed gemutste customs officer tegen te komen. Probeer niet eens om tot een sociaal gesprek te komen, want voordat je het weet zit je in een soort Kafka-achtige situatie.

Nu zitten we op de ferry van Prince Rupert naar Port Hardy op Vancouver Island. Die tocht wordt de Inland Passage genoemd en is beroemd om zijn natuurschoon, omdat hij de hele route dicht langs de kust vaart of door hele nauwe doorgangen. Een lange dag, want we moesten al om 5.30 uur bij de haven zijn en we komen pas om 23.00 uur in Port Hardy aan. Dan hebben we nog een week om in Vancouver te komen en een plek voor de auto te zoeken. Ook zou het prettig zijn, als we voor ons vertrek weten, waar we later in september met de auto voor het nodige onderhoud terecht kunnen. Of dat allemaal gaat lukken, hoop ik in een afsluitend verslagje vanuit Winterswijk nog te kunnen melden.

Klik voor fotoalbum HIER

3 Responses to “Nog meer bergen, sneeuw en gletsjers”

  1. Henk en Gyonne schreef:

    Wat een mooie reis en prachtige foto’s! Jammer dat de mensen in uniformen toch altijd weer het bloed onder jullie nagels vandaan kunnen halen!
    Bij terugkeer in Amsterdam zullen jullie daar geen last van hebben!
    Tot binnenkort!

  2. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Wat is dat toch een prachtig zicht op dat bergmassief!
    Met die customs moet je jezelf eens verplaatsen in die lui. Ze kijken allemaal – letterlijk – tegen je op. Die pet geeft ze dan de mogelijkheid om dat om te keren.

    Mooie foto van jullie op facebook!

    We zijn inmiddels al twee weken in Spanje en zitten vanavond binnen vanwege de Tramontana (Bergwind vanuit de Pyreneeën)

    Vr.gr.

    Han

  3. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi hoi

    Bedankt weer voor het reisverslag
    Wisten jullie dat gister Canada haar 150 jarig bestaan vierde? Vernomen van teletekst ja ja dat is Tim’s informatie bron als die op bed ligt en de tv aanzet?
    Geweldige mooie foto’s top ehhh volgende x ook is een foto met natuurschoon en Wil erbij , of met Gerard erop
    Goede terugreis
    Groetjes Tim

Laat een berichten achter aan Henk en Gyonne