You are here: Home > Intermezzo > Een ongeluk zit in een klein hoekje

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Of nog zo’n waarheid als een koe: “Thuis gebeuren de meeste ongelukken”. “Zelfs in een 2e huis!” kunnen wij er aan toevoegen. Dat soort dooddoeners hebben we de laatste tijd wel vaker gehoord. Zelf bezig ik deze regelmatig: “Plannen zijn er om gewijzigd te worden”. Maar zo drastisch als nu het geval is, was ons toch liever bespaard gebleven.

Veel van onze lezers zullen al wel hebben meegekregen, dat we weer in Nederland zijn. Voor hen, maar ook voor die mensen, waarvoor dit een verrassing is, wil ik even een kort resumé geven van het gebeurde. In tegenstelling tot onze normale berichtgeving wordt dit een soort dagboek.

Deze ging er ’s nachts om 4 uur Nederlandse tijd best in!

Op maandag 25 september landden wij om ca. 13.30 uur na een voorspoedige vlucht in Vancouver. Met de huurauto zijn we naar ons hotel aan de kust gereden. Door het tijdverschil van negen uur, kom je op dezelfde tijd aan, dan waarop je in Nederland vertrokken bent. We hadden dus nog een hele lange dag voor ons. Als je dan om 21.00 uur lokaal aan een biertje zit, vechtend tegen de slaap, is dat best wel vreemd.

Op dinsdag 26 september hebben we eerst inkopen gedaan. Daarna zijn we naar Agassiz, ruim 100 kilometer buiten Vancouver gereden, om ons Mannetje op te halen. Erg veel zin had die er niet in, want ik moest lang starten voordat hij echt aansloeg. Ben ik niet van hem gewend. Omdat we eerst op 28 september bij Hans Mross de Unimog-specialist en ook de man, die ons Mannetje gaat vertroetelen, terecht konden, zijn we naar de camping in Fort Langley gereden. Nadat we de gekochte spullen een plekje hadden gegeven hebben we verder niets anders meer gedaan dan heerlijk van het prachtige najaarsweer genieten.

Het noodlot sloeg toe op woensdag 27 september. Op deze dag zou ik de kapotte dakventilator boven ons bed vervangen door een nieuw exemplaar. Die had ik

Daar ga je dan!

meegenomen uit Nederland. Omdat ik eerst de oude kit moest verwijderen, had ik een paar handdoeken op bed gelegd, die de rotzooi moesten opvangen. Nadat ik het nieuwe luik had bevestigd, zat ik voldaan even uit te rusten. Een goed moment voor Wil om die handdoeken leeg te schudden. Ze komt ermee in de hand naar buiten en bij de eerste stap (of was het de tweede?) gaat het grondig mis. Onder het slaken van een luide kreet valt ze zijwaarts(!?) van de trap en komt bijna volledig gestrekt onzacht met de grond in aanraking. Een val van een hoogte van bijna een meter. Allebei wisten we meteen, dat het goed mis was: ze kon zich door de pijn nauwelijks bewegen. Meteen naar de receptie van de camping gegaan en de ambulance laten komen. Dit gebeurde om circa 14.00 uur. Het duurde nog meer dan een uur voordat de ambulance eindelijk arriveerde. Daarna gingen we in de medische molen, die aanvankelijk wat haperend op gang kwam, want als we om circa 16.00 uur bij de Eerste Hulp aankomen, blijkt het daar spitsuur te zijn. Later heb ik kunnen vaststellen, dat het inderdaad ongewoon druk was. Wil wordt door het ambulancepersoneel de gang binnen gereden, waar al een hele file brancards met patiënten staat. Lang geleden heb ik een boek van Jan den Hartog gelezen, dat ook over de eerste hulp

Voor een paar op de gang gestald

afdeling in een Amerikaans ziekenhuis ging. Daar moest ik onwillekeurig aan denken, vooral ook toen mij gevraagd werd om in afwachting van verdere handelingen

Het ziekenhuis in Langely

alvast 1.000 Canadese dollars af te tikken! Tegen achten was Wil eindelijk aan de beurt voor een röntgenfoto. Daarvoor waren drie hechtingen aangebracht om de wond op haar elleboog te hechten. Op de foto’s waren geen breuken te zien en dat was op zich alweer een hele opluchting omdat we beiden eigenlijk wel aan een gebroken heup dachten. Maar omdat Wil veel pijn had en elke beweging tot zweetdruppels leidden, werd besloten om haar een nacht te houden en de volgende dag een CT-scan te maken. Het valt me moeilijk om te beschrijven in welke ruimte ze werd weggezet, maar het deed denken aan een grote bezemkast, zo rommelig. Geen daglicht drong er binnen, terwijl de man van de bewakingsdienst ter plekke ook kantoor hield om maar iets te noemen. Natuurlijk waren alle noodzakelijk voorzieningen wel aanwezig, maar dat kon de indruk niet wegnemen, dat dit de sluitpost van het ziekenhuis was.

De volgende dag, 28 september dus, werd na lang wachten om 15.30 uur de CT-scan gemaakt. Toen bleek dat er toch een paar breukjes in het bekken zaten. Ze noemen

Daar lig je dan!

dat stabiele breuken hetgeen impliceerde, dat er niet geopereerd ging worden, maar dat het lichaam het zelf moet oplossen. En dat betekent weer, dat Wil het rechterbeen twee maanden lang absoluut niet mag belasten. De definitieve opname op de afdeling Chirurgie volgde, na opnieuw een aanbetaling van 6.000 dollar, zo’n 4.200 euro. Eigenlijk nog niet eens veel als je in aanmerking neemt, dat een ligdag hier 3.600 Canadese dollars kost (ruim 2.500 euro). Een verzekerde autochtoon betaalt 630,= euro!

Deze foto kwam goed van pas om te laten zien waar Wil vanaf gevallen was.

Nog op de avond van het ongeluk had ik onze verzekeringsman Gijs Ramerman, al laten weten, dat we een probleem hadden, waarop hij onmiddellijk onze reisverzekering heeft geïnformeerd. Die schakelen op hun beurt SOS International in. Het ziekenhuis krijgt dan de voor hen geruststellende mededeling, dat alle rekeningen betaald zullen worden, waardoor we van dat gezeur af waren. Daarna brak een periode aan van wachten, wachten, wachten totdat het groene licht komt, dat de terugreis geregeld is. In die periode wordt er al wel geoefend met Wil om haar uit het bed in de rolstoel te krijgen en wanneer de natuur roept ook op de postoel. Na een paar dagen gaat dat al een stuk beter.

De terugreis begint met de komst van een verpleegster uit Nederland. Die moet eerst een dag rust houden, zo vereist het protocol en op zondag 8 oktober is het dan

Aankomst op de Wamelinkweg

eindelijk zo ver. Samen reizen we terug naar Nederland, waar we de volgende dag aankomen. Hoewel we best wel wat kritiek hebben op de hele gang van zaken, die vooraf ging aan de feitelijke transfer, het transport van ziekenhuisbed tot aan bed in huis was uitstekend geregeld. Op de Wamelinkweg was ons huis inmiddels getransformeerd tot een verpleeghuis voorzien van allerhande hulpmiddelen, die door bemiddeling van Miranda tijdig afgeleverd waren. Frank en Maaike hebben er voor gezorgd dat verder alles op z’n plaats kwam te staan.

Vandaag is het 18 oktober 2017 en Wil is nog niet helemaal in de Winterswijkse medische molen opgenomen. Het protocol schrijft tegenwoordig voor, dat na verblijf in een buitenlands ziekenhuis je eerst op MRSA (in de volksmond  “ziekenhuisbacterie”) getest moet worden. Pas als de uitslag negatief is, mag je komen. Dat duurt allemaal even, vooral ook omdat blijkt, dat de mensen, die het lichaamsmateriaal af moeten nemen, niet weten, dat de instructies gewijzigd zijn. Afijn, a.s. maandag hebben we een afspraak bij de afdeling orthopedie en vernemen wij hopelijk, wat het regime hier is met dit soort breuken; absoluut niet belasten, zoals in Langley gezegd is, of toch een beetje? Wil hoopt natuurlijk op het laatste, want ongeduldig is ze nog steeds. Uiteraard is het belangrijkste, dat ze volledig hersteld en straks weer normaal kan bewegen. Die kans wordt door iedereen, die er verstand van heeft als zeer hoog ingeschat.

Kleindochter Josja met oma op stap

Op dit moment zit Wil overdag in de rolstoel en kan ze alweer heel veel veel. Gekscherend hebben wij wel eens gezegd, dat ons huis “toekomst proof” is: alles begane grond, ruim toilet, brede deuropeningen, nauwelijks drempels. Die toekomst is kennelijk nu aangebroken.

 

 

Epiloog

 

Unimog van Jock. Misschien gaan we elkaar nog ontmoeten.

Op de 28ste heb ik, zoals afgesproken was, ons Mannetje naar Hans Mross gebracht. Tot mijn verbazing stond er ook iemand anders op zijn terrein. Dat bleek ene Jock te zijn, die grote problemen had met zijn Unimog en onaangekondigd voor de poort had gestaan. Het kwam Hans dus wel goed uit, dat de noodzaak om op korte termijn onze auto te servicen niet meer aanwezig bleek. Het was geen probleem om de auto tijdelijk bij hem te stallen noch om er (gratis) te overnachten. Met de huurauto kon ik dagelijks heen en weer naar het ziekenhuis pendelen. Als de werkzaamheden aan de auto afgehandeld zijn, wordt die eventueel bij de buurman gestald, die op zijn erf meerdere campers tegen betaling heeft staan. Samen kijken we ook naar welke maatregelen we kunnen nemen om een dergelijke val in de toekomst te voorkomen.

Volgens planning zouden we 8 december van Los Angeles naar Amsterdam vliegen en op 21 januari weer terug. Daarvoor hebben we maanden geleden al de tickets gekocht. Hoewel we hopen, dat we eind januari onze reis weer (voorzichtig) kunnen voortzetten, weten we nu al dat die tickets dan niet meer geldig zijn. Zo werkt het namelijk: niet komen opdagen bij het eerste traject maakt de boeking meteen ongedaan voor de rest.

Als de thuissituatie het toelaat, overweeg ik om begin december terug te vliegen naar Vancouver en dan de auto naar Los Angeles te rijden, een afstand van 2.200 kilometer. Er van uitgaande dat Wil tegen die tijd ook weer helemaal het vrouwtje is, zouden we dan onze reis voort kunnen zetten naar warmere oorden. Hoe dat verder afloopt horen jullie een andere keer wel.

9 Responses to “Een ongeluk zit in een klein hoekje”

  1. Gonny & Johan G. Esendam schreef:

    Wat een verhaal, wat een pech! Lieve Wil heel veelsterkte de komende tijd en hopen met je op een voorspoedig herstel. Gerard veel succes en sterkte als mantelzorger.
    Na alle pech, geluk dat jullie onderkomen toekomstbestendig was ingericht, anders was een woningaanpassing onvermijdelijk geweest.

    Groetjes Gonny & Johan.

  2. First Lady schreef:

    My dear President & Wil,

    Heb de afgelopen dagen steeds aan jullie gedacht en nu lees ik dit bericht. Vond het te lang duren, dat ik van jullie wat hoorde en dat ik van mij liet horen. Wat natuurlijk als eerste in je opkomt is: “O my God” en hoe is het mogelijk dat het allemaal zooooo lang duurt voor dat je geholpen kan worden. Waar is de vooruitgang!!!!!!!

    Wat een pech zeg, echter steeds het positieve in gedachten houden is het fijn dat Wil weer goed kan gaan genezen in haar eigen omgeving. Jullie droomreis is slechts uitgesteld.

    Hoe dan ook heel veel sterkte en we horen van elkaar. Email volgt en jullie zijn in mijn gedachten.

    Greetz Fstldy

  3. G Thoonsen schreef:

    Je verwacht van alles mee te maken op reis, maar dit zeker niet. Dan maar een stuk overslaan en opnieuw inpassen!
    Succes met het herstel.

    Groet George Thoonsen.

  4. Henk en Saskia schreef:

    Lieve Wil en Gerard,

    Jemig, wat een schrik!!!

    Van de week zag ik Maaike nog rijden en dacht meteen even dat er binnenkort wel een verslag van jullie zou komen. Toen jullie “op herhaling” verslag kwam, waren wij zelf net terug van onze vakantie. Dan denk je ik moet nog even goede reis wensen, maar daar is het dan ook bij gebleven… Het zal wel geen verschil gemaakt hebben; wat akelig om zo je reis alweer te moeten afbreken voor je goed en wel begonnen bent!

    Nu lekker thuis herstellen en dan komt het vast goed voor een vervolg van de reis!

    Beterschap voor Wil (we komen nog wel even een keer aan),

    Groetjes Henk & Saskia

  5. dick schreef:

    Wat een narigheid,
    tot in november dan komen we de jonkvrouw vertroetelen, tot die tijd sterkte als manetelzorgen en regelneef,
    Dick en Jacq

  6. Trudy&Kees schreef:

    Hallo Wil en Gerard,

    Er zijn leuke en minder leuke verrassingen, het verhaal zoals je ons schetste is toe te schrijven aan de minder leuke verrassingen zullen we maar zeggen. Gezien eerdere ervaringen (2010 – Antarctica) zal Wil er weer snel bovenop komen zodat een herstart op korte termijn te voorzien is. Wij wensen jullie, maar in het bijzonder Wil, het allerbeste met een voorspoedig herstel.
    Toi, toi, toi,

    Trudy&Kees

  7. Desiree schreef:

    Och och wat een narigheid. Ik had van René al iets vernomen. Ook zag ik weer licht branden. Wat een vette pech. Ik hoop dat de pijn mee valt en dat ze in het zkh wil goed kunnen helpen. Heel veel sterkte en een knuffel voor jullie 2.

  8. Sjors en Monique schreef:

    Tjeetje wat een ellende allemaal!!! Het moet erg vreemd voelen om zo snel weer “thuis” te zijn. Erg veel sterkte de komende tijd en hopelijk een snel herstel zodat jullie weer gauw onderweg kunnen! Lieve groetjes,

  9. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Ja, ja, inderdaad een ongeluk zit in een klein hoekje
    Mede omdat we nu FB gezamenlijk hebben had ik al het een en ander vernomen, bedankt en knap van je nu uitvoerige verslag
    Hopelijk gaat het met Wil inmiddels al wat beter, en krijgt ze voldoende “vrienden mantelzorg”
    Dus jij kookt nu elke avond?
    Laat maar horen als mijn verlate bezoekje aan Winterswijk nu wel evt kan plaats vinden, ik met mijn kookcafe’s ervaringen kunnen jij en ik een best galgenmaal klaarmaken voor Wil?
    Warme groet Tim

Laat een berichten achter aan Tim Hovenier ook allias Menno Menno