Overlanders

Dit had eigenlijk de vorige aflevering zullen worden, maar toen ik 1,5 pagina verder was en nog niets over de rest van onze overige ervaringen had geschreven, besloot ik het deel, dat over Overlanders ging, eruit te gooien en eventueel snel als korte aflevering afzonderlijk te publiceren. Wellicht was het er nog niet eens van gekomen, ware het niet, dat ik toch helaas een andere goede reden heb om onze vaste lezers van de laatste ontwikkelingen op de hoogte te stellen.

Onze plaats voor de komende week of zo

Mensen die ons via Facebook volgen weten het inmiddels al wel. Sinds zondag jl.. zijn we gestrand in Medellín. De dag dat we op de camping Al Bosque aankwamen hadden we al een vreemd geluid opgevangen. Het was een alarmerend geluid. Omdat we nog maar 10 kilometer hoefden, zijn we doorgereden. Het geluid kwam nog een paar keer terug. Naast ons op de camping stond een Nederlands stel en weer iets verder een grote MAN met Duits kenteken. De Nederlander wist al te vertellen, dat die Duitser veel verstand van auto’s had, maar ook dat hij de volgende dag zou vertrekken. Dat laatste bleek gelukkig niet te kloppen. Al vroeg kwam ik de volgende dag met Hans, zo heette hij, aan de praat en zonder dat ik ook nog maar iets gezegd had, begon hij over zijn achtergrond te praten. Totdat hij ging reizen had hij altijd een vrachtwagenbedrijf gehad. Hij bood ook meteen aan om te helpen. Nadat we de motorkap geopend hadden, zag hij een slijtplek op een van de assen veroorzaakt door een te slappe V-snaar. Ook zat er wat speling op de as van de compressorpomp. Dat zou het geweest kunnen zijn. We hebben de riemen strakker gezet. Helaas toen geen proefrit gemaakt. Hoewel, dat zou niet veel uitgemaakt hebben. Hooguit waren we dan een dag eerder tot de ontdekking gekomen, dat er iets veel ergers aan de hand was. Dat bleek toen we twee dagen later verder wilden reizen. Nog maar nauwelijks hadden we de camping verlaten of het voelde aan alsof de rem erop stond. Om een lang verhaal kort te maken: de verdeelbak bleek kapot en wel zodanig dat we alleen met veel geweld en heel veel geluk nog terug konden komen op de camping. Daar stelden we definitief vast, dat het einde oefening was. Dat was zondag jl.. Omdat ik de beschikking heb over een donorauto, heb ik meteen Nederland ingeschakeld in de personen Hugo Kuppers van Expeditievoertuigen, waar de donorauto staat en Henk van Zandvoort van MAN Apeldoorn en die al vanaf het begin onze contactpersoon binnen MAN is. Op maandagmorgen heeft Hugo de bak gedemonteerd, die vervolgens ’s middags naar MAN is gegaan om de status te bepalen en de onderdelen, die vernieuwd moeten worden te kunnen bestellen. Op het moment van dit schrijven, woensdagavond, is de bak helaas

Dit moet onze redding worden

nog niet afgestuurd. Inmiddels moet ik aan deze kant een garage of monteur zien te vinden, die bereid is om ter plekke de werkzaamheden uit te voeren. En dat blijkt nog helemaal niet zo simpel. Morgen ga ik samen met de manager van de camping, die toevallig goed Engels spreekt, Medellin in om een garage te zoeken, die de klus wil doen. Nu komt de planning om de hoek kijken. De verzending van de spullen wordt dit keer door UPS gedaan, omdat Hans daar veel betere ervaringen mee heeft. Als die hun werk naar behoren doen, dan zouden we eind volgende week weer kunnen rijden en dan kunnen we op tijd in Ecuador zijn. Maar als het net zo gaat als we al een paar keer eerder met DHL hebben meegemaakt, dan dreigen we ernstig in de problemen te komen. Op 8 december a.s. gaat ons vliegtuig vanuit Quito, Ecuador. Als we dat niet halen, dan moet de auto achterblijven en de vraag is hoe de Colombiaanse overheid daar op reageert. We hebben een tijdelijke invoervergunning voor drie maanden. Die loopt in de eerste helft van januari af. Dan zijn we nog niet terug. Normaliter is er wel een mogelijkheid om te verlengen, maar pas in de laatste week van de termijn. Hoe ze zullen reageren is niet duidelijk, maar op het internet staat een verhaal, waarbij een verlenging op zo’n vroeg tijdstip geweigerd werd. Spannend dus. Wat de consequentie is van het niet kunnen voldoen aan de wet, laat zich raden. Dat gaat een vorstelijke boete opleveren. Hoe vorstelijk? Geen idee.

Zo, tot zover deze ingelaste mededeling. Dan nu nog een klein stukje over Overlanders. Regelmatig kom je in onze verslagen de kreet overlander tegen, zonder dat we daar verder op ingaan, maar als je Amerika van noord naar zuid bereist, dan ben je een “echte” overlander. Dat zijn mensen, die er een uitdaging in zien om van het uiterste noorden van Noord-Amerika naar Ushaia, het uiterste puntje van Zuid/Amerika te reizen. Van zuid naar noord telt natuurlijk ook. Meestal zijn het dan ook nog eens jongelui, die met een gammel busje en een minimaal budget die route afleggen. Via de app iOverlander wordt informatie uitgewisseld over van alles en nog wat. Formele en informele overnachtingsplaatsen met gps-coördinaten erbij. Ook wat men voor een nacht moet betalen en vaak wordt er geklaagd omdat het te duur zou zijn. De reden waarom we er nu wat meer aandacht aan besteden is, omdat we ze vooral deze reis voortdurend tegenkomen. Hieronder zal ik een korte bloemlezing geven van wie we zoal tegen komen. Soms met een verhaal, soms blijven ze gewoon anoniem.

Het eerste stel ontmoetten we al, toen we in Panama City op de parkeerplaats van een hostel stonden. Ze kwamen uit British Columbia, maar zij bleek van origine een Chileense te zijn. Kwam dat even goed uit; we hadden net, nog onbewust van haar achtergrond, een lofzang gehouden op Chili. Sinds wij in 2003 door Chili zijn gereisd, hebben wij meermalen verkondigd, dat als we ooit ergens een tweede huis zouden kopen, dat in Chili zou zijn. Toch wel een vreemd stel, vooral hij Travis, is niet erg communicatief. Alleen als hij informatie van je nodig heeft, dan weet hij je te vinden. Zij is daarentegen veel spontaner. Het blijkt, dat we in hetzelfde schuitje zitten, d.w.z. ook zij gaan hun auto verschepen met Wallenius Wilhelmsen, dezelfde scheepvaartmaatschappij als wij. De gemeenschappelijke ervaringen beginnen bij het keuren van de auto. Zij zijn een dag eerder. Alleen de dag waarop we de auto bij de haven moeten afleveren treffen we elkaar nog. Daarna niet meer, totdat we in Villa de Leyva, we zijn dan alweer een paar weken in Colombia, elkaar op dezelfde camping tegenkomen. Ook als we de volgende dag de plaats gaan bekijken, komen we ze nog een keer afzonderlijk tegen. Ook zo vreemd, zij zit op het centrale plein op een bankje, hem treffen we achter zijn laptop aan in een cafeetje.

Bij het keuren van de auto, jullie weten nog wel, toen we voor dag en dauw een nummertje moesten halen, ontmoeten wij voor het eerst Detlef en Rosemarie, kortweg Rosie. Zij rijden in een normale camper de hele wereld rond, maar dat hebben we in ons vorige verslag al gemeld. Zij hadden ons nog bijna meegelokt naar Zuid-Afrika!

Bij het inleveren van onze auto in Colon ontmoeten we een man uit Texas, die alleen op een motor de wereld bereist. Als zijn geld op is, gaat hij weer terug om weer wat te sparen. Zitten we een paar dagen later op een terras in Cartagena komt hij ineens aanlopen. Hebben we samen een biertje gedronken en feitelijk wat nader kennisgemaakt.

Bij het ophalen van de auto ontmoeten wij nog twee Duitse stellen. Die hebben de auto vanuit Bremerhaven naar Cartagena verscheept en moeten dus eigenlijk nog beginnen en zullen ook nooit ‘echte” overlanders worden. Het ene stel zit in het onderwijs en hebben zoveel overuren gemaakt, dat ze er een jaartje tussenuit kunnen. Het andere stel reist met kind. Hoe ze dat in Duitsland voor elkaar kunnen krijgen is mij niet helemaal duidelijk geworden. Staan we net een dag op de camping in de buurt van Santa Martha komen de onderwijzers daar ook aan. Het zijn echte wandelaars, dus veel zien we ze niet. Twee dagen later komt ook dat andere stel aan! Het blijkt dat ze bestolen zijn. Hoogstwaarschijnlijk is dat al in Bremerhaven gebeurd. Veel dure spullen zoals gereedschap, is verdwenen. Er werd tegen hen bij het inleveren van de auto gezegd, dat ze alle sleutels moesten afgeven. Dat is heel vreemd, want normaliter hoef je na controle van de douane alleen je contactsleutel af te geven.

Op die camping aan zee ontmoeten we voor het eerst een stel uit Tsjechië en later ook nog een uit Zwitserland. Dat zijn de sportievelingen, want ze hebben de mountainbikes en surfplanken bij zich. Met name die Tsjechen sloven zich enorm uit. Als ik die zo bezig zie, voel ik mij een beetje beschaamd, want zelfs van een flinke wandeling komt niets: te warm!

Op weg naar Bogota kom je door een paar pittoreske plaatsjes, plaatsjes waar de tijd ogenschijnlijk heeft stilgestaan. Het eerste plaatsje heet Barichara. In iOverlander staat, dat je op een prachtig punt gratis en voor niets mag gaan staan en dat de politie het ook een veilige plaats noemt. Als we daar aan het eind van de dag aankomen, zien we een enorme MAN-truck staan. Zo’n enorm ding zien we ook wel eens bij Hugo van Expeditievoertuigen staan, o.a. die van William en Agnes. Deze heeft ook een dubbele cabine want het blijkt een Duits stel met twee kleine kinderen te zijn. Maar wie staan daar ook? Juist, onze Zwitserse vrienden. Omdat het een uitzichtpunt is lopen er ook veel mensen rond. Die vinden onze auto’s minstens zo interessant als het uitzicht. Het is al wel een stuk hoger: ruim 1.200 meter. Daarom zitten we ’s avonds binnen. De volgende ochtend vertrekken de Zwitsers weer. We maken wat nader kennis met de Duitse buren. Terwijl we staan te praten, komen de Tsjechische vrienden aanrijden. Het moet niet gekker worden!

Als we een paar dagen later in Villa de Leyva rondwandelen, ja diezelfde plaats als waar we Travis en zijn Chileense vriendin tegenkwamen, komen we de Tsjechische jongelui weer tegen, met de mountainbike! Tot zover de aanleiding tot de titel van dit verhaal. We zullen zien of die rode draad nog langer doorloopt in het vervolg van onze reis.

Omdat we verder toch niet veel te doen hebben, zal ik ook via dit medium wat vaker een status update geven. Voorlopig hebben we ook tijd genoeg om nog een paar keer een bezoek aan Medellin te brengen. Het eerste bezoek beviel ons wel.

Deelnemers?