You are here: Home > Mozambique > Pepernoten uit Mozambique

Pepernoten uit Mozambique

Toen ik aan dit verslag begon, dacht ik niet voldoende stof tot schrijven te hebben. Wat moet je immers vertellen over een strandvakantie in Mozambique, waar de dagelijkse routine bestaat uit lezen, een beetje wandelen, af en toe een duik in de golven en verder alleen maar eten en drinken? Daar ben je gauw klaar mee toch? Daarom heb ik wat kleine anekdotes als strooigoed (pepernoten) toegevoegd. Het is tenslotte niet voor niets 5 december.

Zoals in ons vorige verslag al aangekondigd, zijn we vanuit het Rhodes Nyanga NP direct de grens overgestoken en Mozambique ingereden. Op de schaal van Afrikaanse grensovergangen scoorde deze iets boven het gemiddelde: de hectiek op straat was weer enorm, maar binnen deden de ambtenaren hun werk naar behoren. Het was wel een dure: US $ 65 voor een visum en 125 dollar voor de wegenbelasting. Geldwisselaars waren er ook weer bij bosjes. Op zich hebben die lui een slechte naam, dus je bent altijd argwanend. Hoe zit het met de koers? Lastig, vooral als je vergeten bent vooraf even op het internet te checken. Zitten er geen valse biljetten tussen? Ook moeilijk als je voor het eerst de biljetten ziet. Ditmaal werden we echter positief verrast. De koers die voor de Amerikaanse dollar werd geboden lag 10% boven de koers, die we de avond ervoor van het www gehaald hadden. Maar wat nog veel gekker was: voor de euro kregen we minder. Niet alleen minder, dan wat we gelezen hadden, maar zelfs een lagere koers dan de dollar! Het laatste wat we van de euro-dollar verhouding hadden gelezen was, dat de euro toch nog 6% meer waard was. Niet hier dus aan de grens van Zimbabwe en Mozambique: weten die wisselaars daar soms al meer dan wij weten?

Eerste camping in Mozambique - ook leeg

Eerste camping in Mozambique – ook leeg

Na een overnachting vlak na de grens aan een mooi meertje zijn we in één lange ruk naar de kust gereden. Het binnenland in dit deel van Mozambique is niet zo interessant en bovendien willen in die streek, het eerste stuk is de doorgaande route naar de hoofdstad Beira, nog wel eens gewelddadigheden uitbreken tussen het leger en opstandelingen. Onderweg zagen we het trieste resultaat van een dergelijke confrontatie: allemaal uitgebrande auto’s aan de kant van de weg.

Wat ons heel erg is meegevallen zijn de check points in Mozambique. Daar hadden we verschillende, soms niet zulke leuek verhalen over gehoord en gelezen, maar dat moet de verleden tijd zijn. In

Die soldaat had toch wel een scherp oog!

Die soldaat had toch wel een scherp oog!

de eerste plaats zijn er heel weinig controles en als ze er al zijn, worden we meestal door gewuifd. Behalve die ene keer dan. Vlak voor een brug, die kennelijk maar uit één rijbaan bestond, was een militaire post. Terwijl we aan komen rijden, een bus stond al te wachten, maakte Wil, onze straatfotografe, een foto van de brug. Toen waren de poppen aan het dansen. Een van de militairen zag dat en maakte veel misbaar. Binnen de kortste keren sprongen 4 of 5 soldaten uit de bus, waar ze kennelijk de passagiers aan het controleren waren en kwamen op ons af. Op gebiedende toon werd de camera opgeëist. En mijn (!) rijbewijs. Mozambique is een voormalige Portugese kolonie en de voertaal is nog steeds Portugees, een taal die wij absoluut niet beheersen. Het Engels van de soldaten was ook niet om over naar huis te schrijven, dus dan ontstaat er een wat moeizame discussie. De foto werd bekeken en inderdaad, Wil had niet alleen de brug maar ook die soldaat er op gezet. En dat is kennelijk een ernstig vergrijp, wat je gezien het recente, rumoerige verleden ook nog wel kunt begrijpen. Ons aanbod om die foto te verwijderen, werd geweigerd, maar vanaf dat moment bespeurde ik wel een ontspanning in de situatie. Zo hier en daar verscheen een lachje en ik moet mij al sterk vergissen, dat een van de soldaten op een gegeven moment tegen zijn collega zei, dat de voorstelling wel lang genoeg geduurd had. Een flesje koud mineraalwater werd in dank door de soldaat aanvaard, de camera en mijn rijbewijs werden weer teruggegeven, met de bewuste foto nog steeds niet gewist, en we mochten doorrijden. Zo belangrijk was die foto dus!

In Inhassoro begon onze strandvakantie en daarmee ontspon zich een nieuwe rode draad, hoewel we dat op dat moment natuurlijk nog niet wisten. De campings waar we in de afgelopen weken gestaan hebben zijn bijna zonder uitzondering allemaal heel groot maar ook ontzettend leeg. Op één uitzondering na (Tofo) waren we vrijwel altijd alleen. We hadden het natuurlijk ook wel gelezen, maar de toeristenindustrie moet het hier van één categorie hebben: de Zuid-Afrikanen. Daar is alles op gericht, die komen in grote getale tijdens hun vakanties. Vooral rond Kerst en Nieuwjaar schijnt het hier dan een gekkenhuis te zijn. Om een indruk te geven: op een lodge annex camping in Coconut Bay heeft men capaciteit voor 1.300 gasten! We hadden de ruimte…..

De vissersvloot

De vissersvloot

In Inhassoro zagen we ook voor het eerst hoe primitief hier gevist wordt. Toen we de eerste avond op het strand kwamen, zagen we wel wat “bootjes” liggen, maar geen haar

En hiermee gaan ze de oceaan op!

En hiermee gaan ze de oceaan op!

op ons hoofd dat er aan dacht, dat met deze krakkemikkige bouwsels op de oceaan gevist werd, maar toen we de volgende dag weer op het strand kwamen, waren ze weg. ’s Middags zien we op het water wat stipjes verschijnen en jawel hoor, daar komen ze al roeiend naar de kust. Op het strand hebben zich inmiddels wat mensen verzameld, hoofdzakelijk vrouwen en kinderen. Hoe het vrije marktmechanisme hier werkt hebben we niet kunnen achterhalen, maar het bootje wordt met vereende krachten tot boven de vloedlijn gedragen, er wordt wat heen en weer gepraat en even later vertrekt de visser met zijn roeispanen en zie je de vrouwen met een kind op de rug en een schaal op hun hoofd, met daarin de zojuist gekochte vis, ook weglopen. Of ze blijven wachten op de volgende visser, waarna zich hetzelfde ritueel herhaalt. Af en toe doet een van de vrouwen een plasje op een manier zoals we nog nooit eerder gezien hebben: ze gaan schrijlings op hun knieën in het zand zitten en laten het lopen. Kennelijk worden ze daarbij niet gehinderd door ondergoed terwijl hun sarong voor de privacy zorgt. Het zand van het strand zorgt voor een snelle absorptie. De bootjes heb ik later nog eens wat nader bekeken. Hun drijfvermogen ontlenen ze aan piepschuim. Daaromheen is wat hout bevestigd om wat stroomlijn te verkrijgen en om de roeispanen aan te kunnen bevestigen. Simpeler kan het bijna niet.

Simpeler kan haast niet

Simpeler kan haast niet

Vis op het hoofd, kind op de rug.

Vis op het hoofd, kind op de rug.

In een aantal etappes zijn we verder naar het zuiden afgezakt, we hebben inmiddels de Tropen weer verlaten, op zoek naar “de” camping om langer te verblijven. “De” camping hebben we eerlijk gezegd niet gevonden. Onze gedachten gaan op zo’n moment uit naar plekken als Paradise Beach in Gambia, waar we meerdere weken op het strand hebben gestaan. Of naar The Stumble Inn in Ghana, waar we van Sietske en Aeron bijna op het strand mochten staan, terwijl ze  eigenlijk helemaal geen accommodatie voor kampeerders hadden. Het beste nu hebben we in de Zavoro Beach Lodge gevonden, waar we bijna een week verbleven. Op het strand lukt hier niet, maar we hebben wel een plekje met zeezicht gehad, bovenop een duin. In het bijbehorende restaurant worden we de eerste avond al door een duikinstructeur attent gemaakt op de onbegrijpelijke prijsstellingen, die hier gehanteerd worden. Bescheiden als we zijn beginnen we met normaal flesje bier van 0,33 liter. Dat kost 65 lokale munten. Waren we echter minder bescheiden geweest en voor een 0,55 liter fles gegaan, dan hadden we daar ook 65 voor betaald! Een redelijke witte wijn uit Zuid-Afrika (Nederburg) staat op de kaart voor 300 mts, ongeveer 6 usd, wat zeker niet duur is. Een glas van dezelfde wijn kost 100 mts! Duidelijk is, dat ze aan een glas goed verdienen, voorop gesteld natuurlijk, dat iemand zo dom is om een glas te bestellen. Voor eten ben je hier ook niet veel kwijt: voor 6-7 dollar heb je een goed stuk vlees of vis met patat of rijst en groente. Nu begrijpen we ook waarom onze koning hier zo graag zijn buitenverblijf had willen hebben. Hij moet tenslotte, zoals iedere Nederlander, ook op de kleintjes letten en met de beroemde koopmansgeest waar de Oranjes zo om bekend staan, had hij natuurlijk gedacht, hier mooi goedkoop uit te zijn. Moet hij nu met zijn gezin na alle ophef, die thuis ontstond (waarom ook alweer?) naar Griekenland. Of all places! Da’s wel behelpen.

(Pepernoot 1) Hadden we jullie al verteld, dat in Zimbabwe de nationale valuta de Amerikaanse dollar is? Dat als je naar de flappentapper gaat je geen lokaal geld krijgt maar onvervalste “green backs”? Meneer Mugabe en zijn regering hebben er zo’n grote puinzooi van gemaakt, toen ze begonnen de blanken het land uit te jagen, dat ze de geldpersen op volle toeren moesten (?) laten draaien met als gevolg een torenhoge inflatie, die zijn weerga in de geschiedenis niet kent. Of het zou de inflatie in Duitsland moeten zijn in de jaren na WO I. Zoals ik mij uit mijn jeugd nog kan herinneren (dat is echt heel lang geleden), kon je als curiositeit biljetten van 1 miljoen Reichsmark en nog meer kopen voor je verzameling. Zo worden soortgelijke biljetten nu aangeboden als souvenir van Zimbabwe. Door de US dollar als nationaal betaalmiddel te accepteren, hebben ze die financiële crisis hier bezworen. Zoals die man van de immigratie aan de grens zei: “Onze valuta is met vakantie”. In Victoria Falls kregen we in een restaurant, toen we om de rekening vroegen, een bonnetje met daarop het verschuldigde bedrag in dollars met daarnaast nog vijf andere valuta: de Euro, de Zuid-Afrikaanse Rand, de Botswaanse Pula, de Australische Dollar en het Pond Sterling. Da’s nog eens flexibel!

(Pepernoot 2) Mijn onfortuinlijke val met zeer fortuinlijke afloop, heeft in het eerste verslag zoveel aandacht gekregen, dat een echt bezoek aan de dokter helemaal ondergesneeuwd is geraakt. Maar toch is dat wat er gebeurd is. En niet ondergetekende, maar Wil is het die de eer heeft om met de medische stand van Namibië contact te hebben gehad. Ondergetekende was aan het klussen, toen hij opgeschrikt wordt door een ijselijke kreet van Wil: een insect was in haar oor gevlogen. Nu moet gezegd worden, dat dit in haar geval minder onwaarschijnlijk is, dan het misschien klinkt, want ooit heeft ze een sprinkhaantje in haar oor gehad. Een oor gaat kennelijk voor zo’n diertje ook als een fuik werken: hij kan wel verder naar binnen, maar niet meer terug. De dokter moest er toen aan te pas komen om de sprinkhaan middels een spuit uit Wil’s gehoororgaan te verwijderen. Toen die met een plofje in de bak viel, bewoog hij nog! Met die wetenschap in het achterhoofd hebben zowel Wil II als ik zonder succes geprobeerd het vermeende insect met een pincet er uit te krijgen. Dus werd het weer een bezoek aan de dokter. Helaas (?) was ook zijn vangst nihil. We zullen nooit weten of het insect uit zichzelf was verdwenen of dat de herinnering aan de vorige keer en dus de suggestie, hier te sterk was geweest.

Een laaghangende tak minder

Een laaghangende tak minder

(Pepernoot 3) De schrijver van dit stukje had het volgende onderwerp wel over willen slaan, omdat daarmee zijn onberispelijke reputatie als goede chauffeur een behoorlijke deuk op gaat lopen. In de Eastern Highlands van Zimbabwe leidde op enig moment een tamelijk smal pad met aan weerszijden hoge wallen en omzoomd met bomen en struikgewas, zodat een soort groene tunnel ontstond, naar de plek die ons voor de nacht was toegewezen.  De chauffeur dacht, dat hij wel onder een laaghangende tak door kon, maar daar dacht het Mannetje (of was het toch de boom?) heel anders over. De laatste(n) bleken gelijk te hebben: een luid gekraak was het gevolg en het pad had een laag hangende tak minder. Helaas gaf de tak zich niet zo gemakkelijk gewonnen en had hij zich in een vork, gevormd door een paar collega takken, gewurmd, daarmee de auto vastpinnend aan zijn plaats. Daar moest de zaag aan te pas komen. Gelukkig kwamen de hulptroepen, gealarmeerd door het luide gekraak waarmee de tak was afgebroken, al aangesneld, zodat de chauffeur alleen maar toe hoefde te kijken, hoe zijn Mannetje weer werd bevrijd. Verbazingwekkend was ook om te zien hoe handig en doeltreffend zo’n man met de machete (hier heet dat panga) een tak te lijf gaat. Geen wonder dat in tijden van oproer met het grootste gemak hoofden van rompen worden gescheiden of handen achteloos van armen worden gehakt. Hier had het verhaal van de chauffeur bij kunnen blijven, maar het kreeg in Mozambique toch nog een vervolg. De aluminium strip, die Bart heeft aangebracht als vervanger van de eerder afgebroken kunstof rand, was op de hoek toch een beetje gaan wijken. Precies genoeg om bij een andere, op zich onschuldige aanvaring met een tak, achter die tak te blijven haken en helemaal los te komen. In tegenstelling tot het kunststof laat dat aluminium zich niet zo gemakkelijk terugbuigen, dus hebben we die maar helemaal verwijderd. Moeten in de Kerstvakantie maar weer een nieuwe aanbrengen.

 

En zo is het toch weer een heel verhaal geworden! We hebben als afsluiting van ons bezoek aan Mozambique nog een stadswandeling door Maputo gemaakt, vroeger Lourenço Marques geheten, een belangrijke havenstad. Zo hier en daar staan nog wat mooie koloniale gebouwen, waarvan het oude station absoluut de top is.

Het oude station van Maputo

Het oude station van Maputo

 

Morgen, 6 december vertrekken wij naar Zuid-Afrika, waar we nog een paar dagen naar het Kruger Naional Park gaan. Een laatste poging (in 2015) om nog een luipaard te spotten!

8 Responses to “Pepernoten uit Mozambique”

  1. joost & marlien schreef:

    Hallo W&G,
    campingcapaciteit van 1300? Dat vraagt om infrastructuur, logistiek en services. Hoe doen ze dat?
    Groet Jst & Mrln

  2. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard en Wil,

    De laatste pepernoten zijn hier ook op. Morgen gaan we kerstkransjes kopen. De eerste kerstbomen worden al weer verkocht en bij een lunch vanmiddag in Enkhuizen was de hele kerstentourage al aangebracht. De radio laat langzaamaan de eerste kerstliedjes horen. Kortom we zijn op weg naar het feest der feesten, de verjaardag van Han.

    Tot de 27ste.

    Vr. gr.

    Han

  3. Saskia schreef:

    Lekker strooigoed, vooral die lege stranden…zalig!!!
    Fijne dagen nog daar in de zon en goede reis terug!

    Groetjes Henk & Saskia

  4. dick schreef:

    He W&G,
    We zijn gek op jullie pepernoten! Zwarte Piet nog gezien in MZbq?
    Tot gauw!
    Dick en Jacq

  5. Ronald Huijskes schreef:

    Weer genoten, nog veel plezier in het Krugerpark en een goede terugreis. gr Ronald en Marga

  6. First Lady schreef:

    My President & Wil,

    Dank voor de symbolische pepernoten en zo te lezen een relaxte einde van jullie trip. Gelukkig maar. Weer een aparte foto van de vrouw met vis en kind rn telkens weer kleurrijk.
    Sinds gisteravond branden de kerstlichtjes in de Boschplaat en dat geeft nog altijd een fijne sfeer. Het weer blijft zacht en zal de overgang voor jullie niet al te groot zijn.
    Goede reis terug and welcome home again.

    Greetz Fstldy

    ps: letterlijk geen pepernoot aangeraakt dit keer.

  7. geert-willem schreef:

    Hello Ge en Wil !

    weer een mooi verhaal .. zal morgen jouw pepernoten ook verstrooien op de SAV bijeenkomst bij L !!
    Groeten
    GW & K

  8. Desiree schreef:

    Wat een prachtig verhaal. Behalve dampepernoot 2.
    Tot ziens in Winterswijk en op het feest in het sterrenrestaurant.

Laat een reactie achter