You are here: Home > Intermezzo > Plannen, plannen, plannen ….

Plannen, plannen, plannen ….

In ons laatste verslag, dat alweer dateert van eind april, spraken we al over plannen, die alsmaar veranderden. Zo is er in onze planning sindsdien ook weer het nodige gewijzigd. Zouden we deze winter eerst rechtstreeks naar Mexico reizen om vervolgens verder naar het zuiden af te zakken, later bekropen ons toch de kriebels, om eerst nog eens al die mooie Nationale Parken van de Verenigde Staten te bezoeken.

Dat impliceerde echter, dat we voorlopig op het Noordelijk Halfrond zouden blijven en dat er dus geen sprake kon zijn van overwinteren in ons Mannetje. Aan die gedachte moesten we wel even wennen. Toch hebben we voor het eerste gekozen; er zijn tenslotte ook nog andere manieren om onze winter te ontvluchten, zoals je verderop kunt lezen. Eenmaal daarvoor besloten werd het plan gewijzigd: de laatste maanden van 2016 zouden we gebruiken om van oost naar west te rijden. En passant zouden we wat zuidelijke bezienswaardigheden meenemen, zowel langs de Golf van Mexico als ook in Californië en Arizona. In het voorjaar van 2017 zouden we dan noordwaarts trekken om de meer noordelijk gelegen parken, zoals het Yellowstone en het Glacier te bezoeken. Toen die emotionele hobbel eenmaal genomen was, kwam een andere wens om de hoek kijken: Alaska! Zou dat ook haalbaar zijn met onze eigen auto? Of toch misschien iets georganiseerds doen als we daar eenmaal zijn, zoals een kort uitstapje naar Hawaii vanuit Californië ook tot de mogelijkheden hoort? Hoe dan ook, die auto moest verscheept worden. Dat zou eind september, begin oktober dienen te gebeuren. Het scheelde ook maar weinig of ons Mannetje had nu, terwijl ik dit schrijf, op de boot gestaan en was richting de Verenigde Staten gevaren. De passage was reeds geboekt, maar gelukkig onze vliegtickets nog net niet. Last minute moest het plan namelijk weer gewijzigd worden. Nu lag de oorzaak echter niet bij onszelf. Bij het invullen van de nodige papieren bleek, dat de auto voor maximaal een jaar mag worden ingevoerd. Op zich is dat niet ongebruikelijk en zou ook geen probleem gevormd hebben ware het niet, dat een bezoek aan Canada niet geldt als het verlaten van de Verenigde Staten. Sterker nog: zelfs een bezoek aan Mexico wordt niet als zodanig beschouwd. En toen hadden we wel een probleem, omdat het hoogst onwaarschijnlijk is, dat we volgend jaar rond deze tijd al in Guatemala zijn, het eerstvolgende land na Mexico. Hoewel sommige zegslieden zeggen, dat het met die invoerbeperking niet zo’n vaart loopt, hebben we nu toch maar besloten om in Canada aan land te gaan. Wij zijn niet graag afhankelijk van de luimen van een Amerikaanse grensbeambte, want die kunnen heel vervelend zijn, zo weten wij uit eigen ervaring. De boeking van de auto kon probleemloos worden geannuleerd. Omdat de laatste maanden van het jaar niet de meest aantrekkelijke maanden zijn om door Canada te reizen, hebben we de start uitgesteld naar april volgend jaar. Vlak na de Pasen gaan we dan vanuit Halifax onze tour door Amerika starten. De bedoeling is nu ook heel nadrukkelijk om Alaska met een bezoek te vereren. Dat moet dan met name in de maanden mei en juni gebeuren. Toevallig hebben Joop en Adri, ook twee “globetrotters” die reis dit voorjaar gemaakt. Uiteraard hebben wij hen met meer dan gemiddelde interesse gevolgd. Als we dan eind juni 2017 ergens in de buurt van Vancouver ons Mannetje stallen, is de bedoeling dat we in september de draad weer oppakken en naar het zuiden afzakken. We hopen in een langzaam tempo, maar dat zal mede afhangen van het weer ter plekke. Zo kijk ik al een paar dagen naar de livestream van The Old Faithful Geysir. Het weerbericht verwacht deze week de eerste sneeuwval! Waar uiteindelijk onze reis gaat eindigen weten we niet, daarom hebben we ook vijf jaar geleden gekozen voor het motto: “From here to ….? James Dean schijnt ooit gezegd te hebben: ”Dream as you’ll live forever, live as you were to die tomorrow”. Die spreekt me wel aan.

De pas was nog maar nauwelijks open

De pas was nog maar nauwelijks open

Hoewel het de laatste weken volop zomer was, is die toch echt voorbij. Zoals altijd is het ook weer snel gegaan. Maar het was wel weer een goed gevulde. Voor mij begon

Het had niet veel langer moeten duren!

Het had niet veel langer moeten duren!

het met een zeer geslaagde Tulpen Rallye in begin mei. Met Gerard Weck als navigator, hebben we een verdienstelijke (vinden wijzelf) 21 ste plaats gehaald in de Tourklasse. De Red Lady, zoals ik mijn Austin Healey 100-6 uit 1958 wel eens noem, heeft zich weer kranig geweerd. Grote problemen hebben we niet gehad, hoewel we halverwege de rally wel geconfronteerd werden met een naar geluid. Het bleek gelukkig onschuldig te zijn: een rare slijtplek op een van de voorbanden. Nou ja, onschuldig, de tocht had niet veel langer moeten duren, want toen de auto op de oprit stond, was de metalen voering al zichtbaar. In Vaals, de laatste overnachtingsplaats, werden we nog welkom geheten door onze Zandvoortse vrienden Henk en Annemieke, die daar waren omdat het voor de volgende dag ook het verzamelpunt was, voor een rit naar de Vogezen met een aantal gelijkgestemde geesten.

In de Vogezen.

In de Vogezen.

Een clubje waar Wil en ik ook bij horen en we derhalve de volgende dag ook geacht werden te zijn! Dat hebben we toch maar niet gedaan en wij zijn eerst aangesloten aan het eind van de middag in de eerste overnachtingsplaats, ergens in het zuiden van België. Het weer hield deze trip bepaald niet over, het bleek het begin van een slechte, natte zomer, maar het bleef wel goeddeels droog en dat is wel belangrijk als je in een cabrio rijd!

Toen reed hij nog, maar het klonk al onheilspellend!

Toen reed hij nog, maar het klonk al onheilspellend!

De Red Lady, weer voorzien van vers rubber, bracht ons vervolgens begin juli naar Le Mans, waar we als lid van de Austin Healey Club acte de présence gaven bij de

tweejaarlijkse 24 Heures Le Mans Classique. Enkele leden van de club hadden een originele fabrieks Healey ingeschreven voor de wedstrijd. Als rijder was naast Jaap Sinke, de zoon van Rinus, ook Jan Lammers gestrikt. Helaas kwamen ze niet verder dan de eerste trainingssessie. Tijdens het eerste rondje(!) openbaarde zich een probleem, dat tenslotte zo groot bleek te zijn, dat men zich terug moest trekken. Een hard gelag na al die inspanningen, die men zich getroost had en de kosten die aan zo’n inschrijving verbonden zijn. Op weg naar Le Mans zijn we een paar dagen in Amiens geweest. Van daaruit de omgeving bezocht, waar we overal aan de slag aan de Somme werden herinnerd, dit jaar honderd jaar geleden. We hebben in de afgelopen jaren Verdun bezocht als ook Ieper en nu dus Amiens. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik die eindeloze rijen met graven zie

Kippenvel

Kippenvel

en kennis neem van de aantallen gesneuvelden. En dat vaak in gevechten, die slechts om enkele meters terreinwinst ging.

In Le Mans waren we te gast bij onze vrienden Tilly en Wim, die daar een huisje hebben, a la campagne zogezegd. Met hen zijn we ook nog op de toeristische toer geweest en onder andere een lokaal kasteel en de plaats Tours bezocht. Het was daar goed toeven en het heeft ons aan niets ontbroken. Het weer werkte die periode ook mee: alleen op de heen- en terugweg regen.

Voor de behandeling

Voor de behandeling

In de tussentijd was er al wel het nodige aan ons Mannetje gesleuteld. Het bleek dat in de laatste weken van ons verblijf in Zuid-Afrika er opnieuw een bladveer gebroken was. Ook nu viel het weer niet mee om een passende vervanger te vinden, de bladen van de donorauto hadden we immers al een paar jaar geleden verbruikt. Wat er nog van over is ligt in Windhoek. Met enige moeite lukte het Hugo toch via een van zijn relaties aan een exemplaar te komen. Daar de achteras er toch onderuit moest, is van die mogelijkheid gebruikgemaakt om een voorziening aan te brengen, waardoor de bak wat starder aan het onderstel is vastgemaakt. Hopelijk schommelt die nu wat minder. Hoewel ik daar zelf waarschijnlijk helemaal aan gewend was hoorde ik regelmatig van mensen, die achter ons reden, dat de opbouw vervaarlijk heen en weer ging tijdens het rijden. Dat zou met deze voorziening verholpen moeten zijn. Ook alle andere technische onvolkomenheden zijn verholpen, zodat hij weer APK goedgekeurd de weg op kon. Daarna kon de grote opknapbeurt van de cabine beginnen. Via een omweg kwam ik bij Huiskamp Carrosseriebedrijf in Winterswijk terecht, een specialist in het maken van lijkwagens(!). Zij zouden mij helpen, ons woonhuis-op-vier-wielen  weer up-to-date

Na de behandeling

Na de behandeling

te brengen. Dat is uitstekend gelukt mag ik wel zeggen. Niet alleen heeft hij een nieuwe kleur gekregen, ook de binnenkant van de cabine is heel professioneel aangepakt. Zelf heb ik de laatste tijd al wel eens de vergelijking gemaakt met de “vlag op de modderschuit” nu de cabine zo stralend afsteekt bij de rest. Maar goed, als alles gaat zoals we willen, dan zullen Wil en ik nog heel wat uurtjes in dit tweede huis doorbrengen.

De hele zomer loopt er ook al een traject voor andere velgen met een meer standaard maat banden (22,5 inch i.pl.v. 20 inch), zodat als we ergens onderweg een nieuwe band nodig hebben, die voor een normale prijs aangeschaft kan worden. Ook wil ik naar tubeless banden, daar we de huidige binnenbanden de schuld geven van de verschillende kapotte banden, die we gehad hebben. Die velgen bleken gemakkelijker gezegd dan gedaan: voor onze auto zijn geen standaard 8-gats velgen te koop. Nu moeten ze dus op maat gemaakt worden. Maar daar kwamen we pas achter nadat er al heel wat water door de Rijn gevloeid was.

Het voorgaande vond vooral plaats tijdens de maanden juli en augustus. Daarna is de auto weer naar Eibergen gegaan, waar bij Expeditievoertuigen de laatste wijzigingen in de technische voorzieningen worden aangebracht. Dit zijn onder andere twee extra zonnepanelen, die samen met de oude de twee nieuwe serviceaccu’s van voldoende lading moeten voorzien. In Afrika hadden we al eens geconstateerd, dat onze verwarming het niet deed. Dat was daar geen groot gemis, in het geheel niet, maar als we volgend jaar april door Canada rijden, dan is het andere koek.

Corsica: zo mooi!

Corsica: zo mooi!

De afgelopen maand hebben we met Henk en Annemieke een fantastische reis in Europa gemaakt. Via Corsica, Sardinië en Sicilië zijn we helemaal onderin de laars van Italië terecht gekomen. Vandaar zijn we langs de kust weer omhoog gereden. Over deze vier weken zou ik ook een heel verslag kunnen schrijven, maar ik wil me beperken tot een aantal opmerkingen. Corsica is een prachtig eiland met wegen, die speciaal voor cabrio’s gemaakt schijnen te zijn. Wat een wegen, vooral langs de kust! Sardinië is dan alweer een stuk saaier, hoewel het binnenland met zijn nationale park er ook mocht zijn. Sicilië moet het in de eerste plaats van zijn cultuur hebben, die alom groots aanwezig is. Maar juist op dit eiland begon ik het gevoel te krijgen, dat ik weer ergens in Afrika rondreed. Wegen zo slecht, dat je je nauwelijks kunt voorstellen, dat dit ook nog Europa is. Enorme potholes, wegverzakkingen en soms zelfs over meerdere meters helemaal geen asfalt meer. Daarnaast ook opvallend veel zwarte mensen, wandelend langs de kant van het weg. Voor een deel waarschijnlijk asielzoekers, maar voor een deel ook al lang gesettled zoals al die mensen uit Senegal, die we in Agrigento (Vallei van de Tempels) aantroffen. Dat beeld van Afrika was ook al zichtbaar in de haven van Palermo, waar auto’s met metershoge huisraad vastgebonden op het dak, stonden te wachten om ingescheept te worden. Met vakantie naar huis, zo denken wij. Ook op het vasteland bleef dit beeld nog een tijdje bestaan.

Wat een van de hoogtepunten had moeten zijn, werd een deceptie. De Amalfi-kust wordt al heel lang bezongen en is een must voor iedere reiziger. Dat deel van Italië ontbrak nog op mijn lijstje.

Hoe zo druk?

Hoe zo druk?

Hoe zo druk?

Hoe zo druk?

Wij waren duidelijk niet de enigen, die vonden dat ze deze kustweg ook een keer moesten rijden. Ongelooflijk, wat een drukte. In file kropen we over de weg, regelmatig stilstaand omdat er weer z’n idioot grote touringcar de bocht niet kon halen. Moeten we allemaal weer een paar meter achteruit. En dat valt niet mee als je bumper aan bumper staat. Voordat ze achter je in de gaten hebben, dat van iedereen verwacht wordt, dat hij even een paar passen terug doet, ben je wel weer een paar minuten verder. Tot overmaat van ramp was het ook nog onze enige, deels verregende dag. Een parkeerplek vinden voor je auto om koffie te drinken of te lunchen, blijkt nagenoeg onmogelijk, laat staan om even van het uitzicht te genieten. Tja, je kunt natuurlijk niemand ontzeggen om ook al het moois in de wereld te bezoeken, maar sommige plekken op deze aardbol gaan aan hun eigen succes ten onder. Deze kust hoort daar wat mij betreft ook toe.

Vonden we de prijzen van de hapjes en drankjes al aan de hoge kant, er blijkt altijd nog weer een overtreffende trap te zijn en wel op een plaats waar we nog nooit van gehoord hadden: Forte dei Marmi. Gaat er een belletje rinkelen? Dan weet je wat ik nu ga zeggen. Een oord voor miljonairs die het bovendien niet kan schelen, dat ze ergens veel te veel voor moeten betalen. Nietsvermoedend streken we neer op een terras. Henk had grote dorst, ik iets minder (meestal was het andersom) en de dames gingen voor een Aperol Spritz, het populaire drankje in Italië, waar je gemiddeld zo’n 4 euro voor betaalt. Wij waren voor dit rondje 36 euro kwijt! Tel uit je winst! Dat was de bekende druppel, waardoor we ons van de kust hebben afgekeerd en ons heil aan het Gardameer hebben gezocht. Dat bleek een goede beslissing. Hier hebben we nog paar heerlijke relaxte dagen doorgebracht alvorens de terugweg te aanvaarden. Als afsluiting van deze prachtige rondreis hebben we nog even wat passen gereden waaronder de Gavia en de Stelvio. Dat vormde een mooie opmaat voor de Grote Alpentoer, die we ijs en weder dienende, volgend jaar gaan maken. Het laatste toeristische hoogtepunt was een hernieuwde kennismaking met de waterval van Schaffhausen, Voor iemand als ik met een tik voor watervallen, is het ook de derde keer (of was het de vierde) weer genieten.

Altijd weer leuk, zo'n waterval.

Altijd weer leuk, zo’n waterval.

Thuisgekomen kon ik mij meteen in het ziekenhuis vervoegen voor een kleine ingreep aan mijn arm. Daar moest een rare knobbel verwijderd worden, een overblijfsel van het ongelukje met de auto, toen die in Namibië tijdens het wisselen van een wiel van de krik schoot en ik enigszins in de verdrukking kwam, mijn arm in het bijzonder. Er bleek zich onderhuids een bloeduitstorting ingekapseld te hebben. Dat mankement is dus ook weer verholpen.

“Maar wat gaan jullie doen om de tijd naar april te over bruggen”, hoor ik daar al iemand vragen. Ja, dat we de hele tijd thuis zouden blijven had natuurlijk niemand van ons verwacht. Gelukkig voldoen we volledig aan die verwachting: over ruim twee weken vertrekken we voor een rondreis van bijna twee maanden door Indonesië. Behoudens een kort bezoek aan Bali van ondergetekende, is dit land nog helemaal nieuw voor ons. Daar gaan we dus de komende tijd verandering in brengen. Uiteraard zijn we weer op tijd terug om de Kerst en de jaarwisseling in familie- en vriendenkring te vieren. Verder gaan onze plannen op dit moment nog niet, maar zoals gezegd: plannen zijn er om te veranderen. We houden jullie op de hoogte. Voor nu eindigen we dit verslag weer met de kreet: zij die gaan reizen groeten u!

 

 

 

 

7 Responses to “Plannen, plannen, plannen ….”

  1. Guido schreef:

    Zoals gewoonlijk weer een prachtig verslag. Ik wacht nog steeds op een “gedrukte” versie van de gebundelde verslagen. Volgens mij wordt dat een bestseller! Ik wil in ieder geval alvast voor-intekenen. Bij deze een tip voor de titel : “Gerard Wil reizen”.
    Of ga je de aankomende reizen als vlogger aan de slag?

  2. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard,

    Mooi verslag weer. Een allerminst saai leven.

    Vr. gr.

    Han

  3. Trudy&Kees schreef:

    Hallo reizigers,
    Lange tijd niets van jullie vernomen maar nu is “ïe” d`er weer. Mooie verhalen en een fantastisch vooruitzicht. Vanaf morgen zijn wij georganiseerd drie weken in de U.S.A.,
    natuurparken in het hoofdmenu en Las Vegas aan ’t einde om de uitgegeven eurotjes terug te verdienen. Veel plezier in Indonesia, groeten van
    Trudy&Kees

  4. dick schreef:

    Ik ken weinig (of geen) mensen die zo druk vakantie vieren! heerlijk om jullie vrslagen te lezen!, goede reis!

  5. First Lady schreef:

    My President & Wil,
    Gaat het goed met je arm? Je kunt weer met gemak tenissen en iedereen verslaan????

    Plannen, plannen, plannen en druk, druk, druk. Ik krijg zo langzamerhand het gevoel, dat ik een bijzonder saai leven heb vergeleken met die van jullie. Mama mia…………..en ik heb het zo druk. Never a dull moment, maar mijn tijd komt wel. Het is jullie gegund en zoals ik altijd zeg: geniet van elk seconde.

    Overigens de slogan van James Dean had ik in mijn kantoortje hangen en heb het onlangs weggegooid. Compleet vergeeld en ik ben behoorlijk aan het opruimen, want dat is echt nodig.

    Leuk je verslag over Corsica, Sardinie en Sicilië, maar klinkt meteen minder romantisch door de drukte, wellicht rommelige drukte mede door komst van asielzoekers. Jammer.

    Jullie mannetje is ook behoorlijk gerenoveerd begrijp ik en dat is ook weer een fijn gevoel in afwachting van jullie nieuwe avontuur. Zag net weer een stuk over New Hampshire op de TV, uiteraard ging het over de verkiezingen en hoe intensief de populatie benaderd wordt en herinnerd wordt aan de komende verkiezingen. Nog een paar weken modder gooien en dan hebben we een eerste vrouwelijke president. Weet je dat ik soms het gevoel heb en krijg, dat Michel Obama ooit zich ook in de presidentiele strijd wil werpen?????? Dan ben ik zeker van een overwinning, tenzij de tegenpartij met een goede kandidaat komt. Michel kan een betoog houden from the bottom of her heart en de trillingen die zij in haar stem produceert laat niemand onbewogen. The first black First Lady as president. Klinkt goed. Anyway een hoop herinneringen als ik bekende stukken van New Hampshire zie, vooral the mainstreet. Good old days, but is was hard work with lot’s of memories.

    Veel plezier in Indonesie of waar jullie ook zijn.
    Greetz from First Lady

  6. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Beter laat dan nooit
    Lieve Gerard en Wil,
    Wat vliegt de tijd, bedankt voor jullie zomerverslag
    Ik kwam onlangs spontaan iets tegen op facebook, waar ik dus als Menno Menno geregistreerd staat en je daar ook een vriendschap verzoek gestuurd hebt, waarom Menno Menno? Timmie kan nog niet alles handelen op fb vandaar , en ik zit daar meer om andere leuke berichten te lezen wat een aantal vrienden en vriendinnen bezighouden?
    Wat een geweldige plannen hebben jullie weer voor nu Indonesie, lekkker eten en warm?
    En dan 2017 aan de overkant van de grote plas
    Veel plezier voor nu, en ik lees graag jullie verhalen
    Warme groet uit Ede Tim

Laat een berichten achter aan Guido