You are here: Home > Pan American Highway > Strandleven

Strandleven

Voor iemand, die nooit voor strandvakanties heeft gekozen, heb ik de afgelopen weken toch wel heel wat uurtjes op een strand doorgebracht. Als je er in Mexico voor kiest om vanaf Mazatlan, waar we op het vasteland kwamen, de weg met nummer 200 te rijden, dan volg je ruim 2.500 kilometer bijna letterlijk de kust langs de Grote Oceaan.

Van de ene


Las je een rustdag in, dan doe je dat bijna vanzelfsprekend op een leuke plek aan zee, zeker met die temperaturen waarmee we inmiddels te maken hebben. Zo zijn we van de ene pleisterplaats naar de andere gehobbeld, van de ene mooie zonsondergang naar de volgende, nog mooiere. Dat hobbelen mag je zelfs letterlijk nemen. Was de weg door de bank genomen goed te berijden, door een overvloedig gebruik van verkeersdrempels in allerlei soorten en maten, wordt er ook regelmatig ernstig gehobbeld. Het ergste is, dat ze dikwijls niet eens aangekondigd worden. Als ze dan ook nog eens zonder enkele aanduiding in nieuw zwart asfalt zijn opgenomen, dan krijg je weer zo’n situatie, dat we dreigen te gaan vliegen. Door schade en schande wijs geworden kies ik er tegenwoordig wel voor om tot het laatst toe zo hard mogelijk te remmen. Maar ook dan zijn de gevolgen best heftig. Een slot van een van de ladekasten kon de sterke vertraging niet weerstaan en is opengeklapt. Het frontpaneel is afgebroken en de inhoud van de lade ligt verspreid door de auto. Mijn HP workstation, die deze reis onbeschermd op het bed ligt omdat ik de PC-tas vergeten was mee te nemen, heeft een vlucht genomen en vinden we helemaal voorin de keuken op de grond bij het aanrecht weer terug. Enkele deuken rijker, maar tot mijn grote opluchting werkt hij nog steeds naar behoren. Hobbelen mag je ook wat ruimer en aangenamer lezen. Vooral in Mexico eindigen veel uitlopers van de bergen in zee. Dat betekent dat de weg dan voortdurend bergop en bergaf gaat. Ons gemiddelde gaat dan dramatisch omlaag, maar we worden daarbij wel regelmatig getrakteerd op magnifieke uitzichten.

Magnekieke vergezichten

Hoewel veel pleisterplaatsen dus gemeen hebben, dat we vlak aan zee verblijven, toch zijn er wel grote verschillen. Hoewel het hoogseizoen voor overwinteraars zou

een duik in de golven

moeten zijn, zijn wij vaak de enige gasten op een camping. Op de ene kampeerplaats staan we op een fraai onderhouden terrein pal aan zee, op de volgende staan we in een stuk ommuurd terrein achter een hotel. Maar hoe we ook komen te staan, du moment dat we de auto geïnstalleerd hebben en alle ventilatie mogelijkheden geopend zijn, begeven we ons naar het strand om even lekker uit te waaien, een duik in de golven te nemen en te genieten van alweer een mooie zonsondergang. Ook al is het in de middle of nowhere, altijd is er wel wat te zien, zoals vissende pelikanen. Uren kun je kijken naar die beesten, hoe ze bezig zijn hun dagelijkse portie vis te vangen. Heel vermakelijk om te zien hoe zij boven de branding zweven op zoek naar een lekker hapje. Op het moment, dat die vogel zijn nek strekt weet je dat hij of zij wat gezien heeft. Als een bom stort hij neer en duikt in het water, waarbij wij ons soms afvragen, of ze wel eens hun nek breken, want ze doen dit zo dicht bij het strand, dat er nog nauwelijks water is. Althans, dat denken wij.

Als een bom …

Ook een vermakelijk schouwspel waar we getuige van waren werd gevormd door drie spelende honden. We stonden aan een soort lagune met veel zandbanken tijdens eb.

Even een korte rustpauze

Ineens wordt mijn oog getrokken door een man, die door het voor hem ondiepe water waadt met achter hem drie zwemmende honden. Als ze de kreek zijn overgestoken, beginnen de honden onderling een wedstrijd wie het hardst kan lopen, waarbij duidelijk wordt, dat het witte exemplaar met afstand de snelste op de korte afstand is. Soms lijkt hij de andere twee wel uit te dagen. De grootste, zwart van kleur en die wel iets van een labrador heeft, bezit de langste adem. Tot op dat moment, we hebben inmiddels de verrekijker erbij gehaald, denken wij, dat ze bij die eerder genoemde man horen, maar als die terugloopt, steken de honden de volgende kreek over en beginnen daar opnieuw aan een wedstrijdje. Het water spat hoog op, als ze en passant ook door een ondiep stuk water rennen. Die beesten zijn werkelijk onvermoeibaar en beschikken over een fantastische conditie, want dit gaat uren door.

De pleisterplaats, die er natuurlijk uitsprong was Acapulco, een plaats met een magische klank, vooral ontstaan door als achtergrond in films te figureren, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de jongemannen die hun leven riskeren door van een 30 meter hoge rots in zee te duiken. Omdat de Amerikanen Mexico mijden, opdracht van Trump, zo zei iemand ons, kun je daar voor een prikje een hotelkamer boeken. Via het internet hadden we een hotel geselecteerd, waarbij een belangrijk criterium was of ze ook een goed bereikbare parkeerplaats hadden voor ons Mannetje. Dat lukt allemaal prima bij hotel Elcano. Op de website van Booking.com had ik hun adres gevonden, maar dat bleek onjuist te zijn. Het gevolg daarvan was, dat we de kilometerslange, zes rijbanen brede boulevard af moesten rijden, speurend naar het hotel met die naam. Toen we de baai voor ongeveer driekwart hadden gerond en na een paar keer navraag gedaan te hebben, bereikten we tegen het vallen van de avond het hotel. Omdat de temperatuur inmiddels echte tropische waarden heeft aangenomen, is het wel heel erg lekker om een paar dagen een kamer met airconditioning te hebben en vervolgens fris gedoucht plaats te nemen op het ruime terras naast het zwembad voor een drankje en een hapje. Dan lijkt het wel vakantie!

een rotsduiker

Vooraf hadden Wil en ik duidelijk een verschillende agenda. Voor mij waren de duikers de belangrijkste reden om naar deze grote stad van meer dan 1 miljoen inwoners en berucht om zijn hoge misdaadcijfers te gaan en dat waren de duikers. Wil zag de grote stad meer als een mogelijkheid tot winkelen met dit keer als belangrijkste doel het aanvullen van haar garderobe met wat zomerkleding. Blij dat we weer konden reizen was ze vergeten waar onze reis uiteindelijk naar toe zou gaan en heeft ze te weinig luchtige kleren meegenomen. Onze voorraadkratten zitten inmiddels vol met overbodige winterkleding en dekbedden. Helaas kon ze niet slagen. Ook in een latere badplaats, Puerto Escondido niet, zodat ze nog steeds in te warme kleren rondloopt. De duikers hebben we uitgebreid bekeken. Er is maar één dagvoorstelling en die is om 13.00 uur. Omdat de receptioniste van ons hotel dat kennelijk niet wist, bestelde ze de taxi voor ons veel te vroeg. Dat was ook meteen wat de goed Engels sprekende

Het uitzicht van Johnny Weissmuller

chauffeur zei. Maar zoals een goede taxichauffeur betaamt, wist hij wel wat mogelijkheden om ons te verpozen. Uiteraard eerst naar zo’n markt, waar ze eventueel commissie krijgen. Maar als de afdeling inkoop, Wil dus, weinig van haar gading vindt en bovendien een verkoper nogal nadrukkelijk in haar nek blijft hijgen, zijn we daar gauw klaar. Dan brengt de chauffeur ons een naar een hotel, hoog op de rotsen gelegen met een fantastisch uitzicht over de baai. Maar wat het hotel echt bijzonder maakte was, dat het vol hing met memorabilia van Johnny Weissmuller. Quiz: wie was Johnny Weissmuller? Onder de goede inzenders wordt een eervolle vermelding in het volgende verslag verloot. Dan zullen we ook wat meer details openbaar maken. Uiteraard is het verboden om te googlen! In ieder geval kwam die legendarische figuur hier tijdens zijn leven heel vaak. Hij werd zelfs zo verliefd op deze plek, dat hij een huis liet bouwen pal naast het hotel.

’s Avonds zijn er in principe drie voorstellingen, maar dat luistert allemaal niet zo nauw kennelijk, want tijdens ons bezoek waren het er maar twee. Vanaf het terras van het hotel/restaurant, waarvan de eigenaar het duiken sinds 1935 echt is gaan exploiteren, zit je onder het genot van een diner op de eerste rang. Behoudens de grote hoogte zit het gevaar hem ook in het op het juiste moment springen. Dat wil zeggen, dat er op het moment suprême een golf de kloof in komt rollen, die voor voldoende water zorgt. Dan is het water diep genoeg om te duiken. Toen ik als jongen hier voor het eerst van hoorde, was het nog veel spannender. Of werd het door ons in onze fantasie spannender gemaakt. Dat zou ook goed kunnen. Op het moment van de afsprong zou er helemaal geen water zijn, maar net voordat ze te pletter zouden vallen, komt de golf aanrollen. Nou zo dramatisch is het allemaal niet: er is zelfs nog nooit een dode gevallen.

Lege eierschalen

Een ander hoogtepunt binnen alle pleisterplaatsen was van een geheel andere orde. Dat was aan de kust bij Playa de Morro Ayuta. Heel eenzaam staan hier wat cabana’s,

Deze heeft het niet gered

geëxploiteerd door een Mexicaans echtpaar. Als de gps het op een gegeven af laat weten, door te stellen dat we ons doel bereikt hebben, maar we in de verste verte nog geen levende ziel te zien is en we nog een paar kilometer van het strand verwijderd zijn, komt iemand ons met de brommer achterop. Hij vraagt of we naar Flor del Pacífico willen. Maar niet alleen de gps was niet goed aangesloten, ook ik had een totaal andere naam in mijn hoofd. Dus toen we aanvankelijk met de man meereden, herkende ik niets van het beschrevene. Het echtpaar moet dan ook wel heel verbaasd geweest zijn, toen ik wat bazelde over een andere accommodatie en ik dus heel eigenwijs op zoek ging naar die andere. Al die tijd reden we in mul duinzand en de gps liet zien, dat we geen meter dichter bij het strand kwamen. Helemaal vertwijfeld (nou ja, een beetje) heb ik opnieuw de coördinaten in gebracht en ziedaar: we moeten nog een paar honderd kilometer rijden. Wat is het geval: ik zat in iOverlander, een handige app, naar de verkeerde accommodatie te kijken te weten het geplande onderkomen voor de volgende dag. Stom, stom, stom! Voor vandaag stond wel degelijk Flor del Pacífico op het programma. Met het schaamrood op de kaken teruggereden naar het echtpaar. Ze zullen er wel niets van begrepen hebben, maar waren al lang blij dat ze hun business weer terug zagen. ’s Middags hebben we een strandwandeling gemaakt. Dan wordt meteen duidelijk, dat dit strand bekend is om de duizenden schildpadden, die hier jaarlijks hun eieren komen leggen. Het strand lijkt bezaaid met schelpen, vooral ook boven de vloedlijn, maar het blijken allemaal lege eierschalen te zijn. Ook liggen er karkassen van schildpadden. Een moet zelfs van recente datum zijn, want daar zijn de aaseters nog druk mee bezig als we aankomen en hun maal verstoren. Helaas voor ons is nu niet het juiste seizoen. Volgens onze gastheer komt nu slechts een enkele verdwaalde schildpad ’s nachts aan land. Er is totaal geen maan, dus Wil ziet het absoluut niet zitten om in het aardedonker met een zaklamp een heel groot en leeg strand op te

Koude Corona op de veranda

gaan. Eigenlijk zouden we de gastheer wel willen vragen om te gidsen, maar die is in geen velden of wegen te bekennen. Als we nog zitten te dubben komt zijn vrouw naar ons toe en maakt duidelijk, dat haar man op het strand is. Als hij een schildpad signaleert, zal hij haar bellen. Dan gaan we samen naar het strand. Geweldig, als dat geen service is. Niet veel later gaat haar telefoon en jawel, er is er een en we gaan op pad. Het is geen erg grote en volgens Juan heeft ze ook geen eieren gelegd. Wat zo’n schildpad dan wel komt doen is ons niet duidelijk geworden, maar we zien haar wel weer het ruime sop kiezen. Het vermoeden bestaat, dat Juan vooral bezig is geweest met het voorkomen daarvan, zo lang wij onderweg waren. Terug bij hun huis hebben we op de veranda nog heerlijk met z’n vieren een paar koude Corona’s gedronken, terwijl ze ons foto’s lieten zien, hoe het strand er in de maanden oktober-november uitziet, ook overdag. Je gelooft je ogen niet: zo ver het oog reikt zie je overal schildpadden; duizenden, nee, tienduizenden!

Zo zijn we in een gestaag tempo steeds verder afgezakt. Niet altijd zijn onze pleisterplaatsen luxe, vooral niet als we verder het binnenland in moeten zoals voor de grensovergang naar Guatemala. Dan kiezen we wel eens voor een benzinestation of voor een restaurant. Uiteraard altijd eerst vragen of je een nacht mag blijven en of het veilig is. Zo ging het onlangs een keer behoorlijk mis. Dat was de eerste dag in Guatemala. Het was een van die dagen waarop je je afvraagt waar je mee bezig bent. Eerst die geweldige bureaucratie bij de grens, een “helper”, die je probeert te tillen, dan een verschrikkelijk slechte weg met ook nog eens een gigantische file, waardoor je ook geen verkoeling van de rijwind krijgt. Als we dan een aardig restaurant zien met een ruime parkeerplaats binnen een hek, dan besluiten we spontaan daar ons geluk te beproeven. Dat pakte dus helemaal verkeerd uit. Met het oprijden van het terrein, trek ik een laaghangende elektriciteitskabel kapot en zit het hele, weliswaar lege restaurant meteen zonder stroom. Tja, dan wordt het een moeilijke discussie al helemaal als we elkaar niet verstaan. Er wordt gebeld met de baas en kennelijk is de uitkomst, dat we 300 Quetzal moeten betalen. Toch altijd zo´n kleine 35 euro, zo hebben we een paar uur daarvoor bij het wisselen vastgesteld. Dat vind ik een belachelijk bedrag voor zo´n stuk snoer, maar ik wordt helemaal kwaad als een van het personeel ondertussen het hek dicht en op slot heeft gedaan. Wederechtelijke vrijheidsberoving noemen we dat toch? Ik dreig het hele hek eruit te zullen rijden, als ze het niet gauw weer openmaken. Je ziet ze twijfelen, zou hij het echt doen? Maar we worden het nu wel snel eens over 200 Quetzal; nog steeds te veel, maar ja, wat moet je. Niet veel verder zijn we bij een ander restaurant van harte welkom. Ze eten hier trouwens allemaal heel vroeg, meestal eind van de middag. Wij zijn altijd de laatste klanten, die nog bestellen. Na ons gaat de tent meteen op slot.

De eerste in San Salvador

Nu we inmiddels alweer meerdere grenspassages achter de rug hebben, beseffen we maar al te goed hoe blij wij Europeanen moeten zijn met “Europa” en het verdrag van Schengen. In Europa zien we geen kilometerslange rijen vrachtauto’s meer voor de grens wachtend totdat hun formulieren zijn afgehandeld. Ook zouden we graag weer een borg storten om een Carnet des Passages te hebben, zoals in Afrika. Dan hoeven niet al die papieren met dezelfde gegevens keer op keer weer ingevuld te worden waarbij de kans op fouten levensgroot is. Bij het overschrijven van de 17 letters en cijfers van het chassisnummer is een fout snel gemaakt. Dat kan voor grote problemen zorgen als je het land weer wilt verlaten, want geloof het of niet, het wordt echt gecontroleerd! Bij de grensovergang van Guatemala naar El Salvador worden we bij de formaliteiten bijgestaan door Alexander. Het is een Amerikaan van geboorte die zich een paar jaar geleden in El Salvador heeft gevestigd en nu samenwoont met een vrouw, waarbij hij elf jaar geleden al een kind verwekt had. Uiteraard kun je het ook allemaal zelf wel als je het Spaans enigszins beheerst zoals veel Amerikanen, maar als de beambte alleen maar Spaans spreekt wordt het voor ons toch moeilijk. Alexander vraagt best veel voor zijn diensten, maar we zijn zeker achteraf gezien, best gelukkig met deze ontmoeting. Na de grenspassage heeft hij ons ook naar een prima overnachtingsplek aan zee geleid. Ook heeft hij voor ons telefoonkaarten gekocht met een databundel waarmee we in alle landen van Midden-Amerika terecht kunnen. Ook wij kunnen nauwelijks meer zonder internet. Even kijken wat de wisselkoers is. Waar vinden we een veilig onderkomen? Even whatsappen en ga zo maar door. Op zondag kwam hij met zijn vrouw Elisabeth even buurten en dat was heel gezellig.

Nog minder dan drie weken te gaan en dan moeten we in Panama City zijn voor onze vlucht naar huis. Dat betekent nog vier meer grenspassages. Hoe dat verlopen is lees je in het laatste verslag.

11 Responses to “Strandleven”

  1. wim berkelder schreef:

    Me Tarzan. You Jane ? En waarom die vent in dat apenpak Cheetah heette is mij nog steeds een raadsel.

  2. Rik schreef:

    Hoi Gerard & Wil,

    Mooi verslag weer! Dan nog een quiz op de koop toe!
    Die mail ik je wel ff apart..

    Geniet ervan daar en behouden reis!

    Grtn Rik

  3. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Relaxte reis dus. Het eind is alweer in zicht. Time flies.
    Vrijwel direct na terugkomst weer een nieuwe reis met de Cabrio Tour dit keer naar de Pyreneeën. Mooie reis verder en goede terugreis.

    Vr. gr.

    Han

  4. joost & marlien schreef:

    Gerard,
    Hoe zit het nou toch met die luchtige kleding van Wil. Ik kan me toch niet voorstellen dat die duffelse jas en wintermuts nog steeds dienst dienst doen bij die hoge temperaturen. Desnoods gooi je er maar wat extra Quetzal tegenaan. Toch?
    Groet,
    Joost

  5. Boudewijn schreef:

    Ja, het gaat jullie weer slecht ???
    Johnny Weismuller. Zwemkampioen (olympisch geloof ik. Later de eerste Tarzan.
    Jullie hebben toch zeker ook een duik genomen?
    Groetjes
    Boudewijn

  6. Desiree schreef:

    Wat een prachtverhaal en wat heb ik met Wil te doen. Je zult maar de hele reis in winterkleding moeten doorbrengen. Wel goed voor de lijn denk ik. Tja en ik denk dat jij ook wel een Tarzan kunt zijn Gerard. En Wil zou willen Jane te zijn met de luchtige kleding.
    We zien elkaar vast weer. Wij zijn voorlopig gewonen Winterswijk.
    Geniet maar lekker van de mooie weken die nog gaan komen.
    liefs van de LvN

  7. Desiree schreef:

    Wat heb ik met Wil te doen. Je zult maar de hele reis in winterkleding moeten doorbrengen. Wel goed voor de lijn denk ik. Tja en ik denk dat jij ook wel een Tarzan kunt zijn Gerard. En Wil zou willen Jane te zijn met de luchtige kleding.
    We zien elkaar vast weer. Wij zijn voorlopig gewonen Winterswijk.
    Geniet maar lekker van de mooie weken die nog gaan komen.
    liefs van de LvN

  8. Desiree schreef:

    tsssssss 2x hetzelfde verhaal

  9. First Lady schreef:

    My dear President & Wil,

    Tja, ook het strandleven kent hobbelige wegen, waarbij zelfs je kostbare PC alle hoeken van het Mannetje leert kennen. Toch wel heftig hoor en dan hoor ik mezelf toch zeggen: “keep on trucking”. Echter van tijd tot tijd is het strandleven echt, maar dan echt lekker en roept herinneringen aan de duikperiode in mijn leven, maar dan rustiger water. Een paar mooie foto’s overigens van de zee en ….zonsondergang my Pres. De romantiek ten toppe.

    But……………who the heck (hou het netjes) is Johnny W. ????? Ik weet het echt niet.
    Als het een celebrity is uit de muziekwereld was, dan had ik meer kans.

    Overigens wat een geluk, dat jullie vaak aan het stand waren, want dan kon Wil af en toe ‘bloot”. Was er nergens een luchtig T-shirtje te koop voor Wil ?

    Tja my Pres, jij krijgt het voor elkaar: een restaurant zonder stroom. Hilarisch gewoon.
    En dat Latino Amerika je als mens doet beseffen het belang van Schengen, daar kan ik helemaal inkomen. Al met al alweer een avontuurlijk en leerzame reis.

    Nog een leuke tijd in Panama City and a safe flight back home.

    FSTLDY

  10. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Wat vliegt de tijd, alweer bijna naar huis
    En ja Tim is nooit 1 van de eersten die jullie verslag leest vanwege mijn ritueel deze verslagen lezen op mijn tablet in bed met een kopje koffie en dan alleen in de weekenden?
    Zo te lezen een oprecht vakantie strand gebeuren, ik ga morgen 3 dgn naar Noordwijk aan zee, maar dat zal niet veel ver gezichten opleveren, op de windmolens na dan
    Geniet van jullie laatste week? nu, en alvsst een goede terug vlucht
    Warme groet Tim

  11. dick en jacq schreef:

    Tja dan vind je een ongeopend bericht…….op donderdag 14 Juni maar wat een avonturen weer, leuk!

Laat een berichten achter aan Desiree