You are here: Home > Pan American Highway > Toch nog een rondje Nationale Parken

Toch nog een rondje Nationale Parken

Het zag er helemaal niet naar uit, die eerste dagen in Canada en de Verenigde Staten, maar uiteindelijk hebben we tot onze eigen verrassing toch nog een zevental Nationale Parken in de USA kunnen bezoeken.  Opnieuw hebben we weer volop genoten van al dat prachtige natuurschoon in dit deel van de Verenigde Staten.

Maar mensen, wat zag het er die eerste dagen somber uit. Waren we in Nederland al wel aan slecht weer gewend, in Vancouver respectievelijk Langley was het nog een graadje erger. Met bakken

Heel even breekt de zon door

kwam het water uit de hemel vallen. De hele dag had men overal de verlichting aan, zo donker bleef het. Aan ons Mannetje was ook wel te merken, dat dit natte weer niet ongemerkt aan hem voorbij was gegaan. Het was nog net niet zo dat de zwammen binnen tegen de wanden groeiden, maar dat het heel vochtig was, was duidelijk zichtbaar. Geen aantrekkelijk klimaat om in te verblijven, vandaar dat we eerste nachten in motels hebben overnacht, hetgeen toch al de bedoeling was vanwege de winterse temperaturen.

Met de onderdelen, die we zelf nog als bagage hadden meegenomen, was vooraf mijn inschatting, dat we dinsdags wel zouden kunnen rijden. Dat werd toch weer een dag later en eigenlijk viel dat niet eens tegen, gezien de status waarin we ons Mannetje op maandagmorgen bij Hans Mross aantroffen. Toen we bij hem binnenstapten en een Mannetje zagen zonder onderdanen en zonder veerpakketten, waar nog van alles aan moest gebeuren, zakte ons de moed in de schoenen. Zal toch niet waar zijn? Maanden hadden ze de tijd gehad en dan moest toch van alles weer last minute gebeuren. Maar Hans verzekerde ons, dat alles de volgende dag klaar zou zijn. En gelukkig hield hij woord. Vele dollars lichter vertrokken wij op woensdag richting de grens, die slechts op enkele kilometers ligt van het vliegveld van Abbotsford, waar we de huurauto moesten inleveren. Nu heb ik mij al regelmatig behoorlijk negatief uitgelaten over Amerikanen in een uniform, maar van de bemanning van deze grensovergang moet gezegd worden, dat we allervriendelijkst bejegend werden, waarbij uiteraard ons Mannetje, zoals altijd, voor veel gespreksstof zorgde.

Verkeersdrukte

De eerste dagen in de VS in de staten Washington en Oregon veranderde er weinig in het weerbeeld. Gelukkig bleef de temperatuur wel net boven nul, want als het was gaan sneeuwen, en dat had zomaar gekund, dan hadden we een groot probleem gehad. Voor vrachtauto’s zijn hier namelijk op sommige bergpassen sneeuwkettingen verplicht. Nog wel overwogen om ze aan te schaffen, maar uiteindelijk besloten om het voor die paar dagen, dat het kritisch kon worden, het er maar op te wagen. Maar ook zonder sneeuw was het rijden al lastig genoeg. We volgden de Interstate nr. 5 en die verbindt alle grote steden in het westen van de Verenigde Staten, zoals Seattle en Portland om mee te beginnen. Als je daar dan in het halfdonker en in de stromende regen met de langzaamste auto doorheen moet, dan heb je niet het gevoel dat je met een relaxed vakantiereisje bezig bent. Dan lijkt het wel werk! In het zuiden van Californië, ter hoogte van Bakersfield, was het weer zodanig opgeknapt, dat we besloten toch niet rechtstreeks door te rijden naar Mexico maar eerst het Death Valley National Park met een bezoek te vereren. Aansluitend konden we dan nog een dagje Las

De korte broek kon aan!

Vegas doen, dat zogezegd om de hoek ligt. Death Valley is het laagste punt van het Amerikaanse vasteland en meteen ook het warmste. Zo zullen

Het laagste punt van de USA

de meeste van onze lezers, die er al eens geweest zijn, deze vallei herinneren als bloedheet; 45-50 gr is hier in de zomer heel normaal. In deze tijd van het jaar is het er echter heerlijk vertoeven. Terwijl op de omringende bergen nog sneeuw ligt, heerst in het dal een aangenaam zomers temperatuurtje. Hier konden we de boel eens lekker luchten, zodat het vocht eruit kon. Ons bekroop dat heerlijke gevoel, dat we allemaal wel kennen, als na een miserabele winter ineens die mooie lentedag zich aandient. Dan ziet alles er ineens weer veel opgewekter uit. De korte broek kon zelfs tevoorschijn gehaald worden. Dat gevoel beviel zo goed, dat we besloten om een paar dagen langer te blijven.

Geweldige plafondschilderingen

Las Vegas is een waanzinnige stad, die je eens bezocht moet hebben, zelfs als je niet van gokken houdt, zoals wij. Eigenlijk is het niet de stad die je bezoekt maar de wereldberoemde Strip, waar al

Het Dogenpaleis in Las Vegas

die mega hotels staan en waarbij van alles en nog wat nagebootst wordt. De meningen lopen uiteen als het gaat of zo´n replica geslaagd is of niet, maar ik moet zeggen, dat het Dogenpaleis zoals het in Venetië staat, toch behoorlijk natuurgetrouw wordt neergezet. Zelfs de plafondschilderingen zijn van zeer hoge kwaliteit. Dat er ook nog gondels rondvaren in een pieterpeuterig kanaal met zingende gondeliers, is natuurlijk kitsch van de bovenste plank maar wel vermakelijk. Nu heb ik ooit verkondigd, dat je in Las Vegas goedkoop kon overnachten en eten. Lang geleden was dat misschien zo; men lokte je met lage prijzen omdat men er van uitging, dat je toch je geld wel uit ging geven in de gokkasten of aan de pokertafel. Dat is al lang niet meer zo. Men komt tegenwoordig niet alleen meer om te gokken maar ook voor het amusement van zeer hoog niveau. Wereldberoemde topartiesten treden hier dagelijks op. Het ook in Nederland bekende Cirque du Soleil heeft hier meerdere vaste theaters, wat nog meer mogelijkheden biedt voor spektakel, dan in de tenten, waarmee ook ons land af en toe wordt aangedaan. Wij zijn naar de voorstelling “O” geweest in het Bellagio. Het is een voorstelling die zich op en rond een groot waterbassin afspeelt; “eau”, begrijpt u wel. Toch hebben wij dit keer geen voldaan gevoel aan ons bezoek aan Las Vegas overgehouden. Het begon al bij het inchecken in de Mirage. Er was geen reservering bekend! De avond ervoor had ik de boeking gedaan via Trivago, die mij naar een boekingssite leidde. Eerlijk gezegd, was ik mij op dat moment helemaal niet bewust naar welke boekingssite ik werd doorgeleid, maar dat bleek later Galahotels.com te zijn. Ik zou die naam maar goed onthouden, want dat zijn oplichters. Op mijn mails wordt niet gereageerd; ik stuur ze dagelijks. Helaas worden ze ook nog in bescherming genomen door mijn bank, want iets terugvorderen van je creditcard kan pas na 30 dagen; je moet immers de leverancier in de gelegenheid stellen om alsnog te leveren! Bullshit natuurlijk in de onderhavige situatie. Mailtjes naar mijn persoonlijke contact bij de bank helpen ook niet. Ja, heel vervelend, ja, dat begrijpen we, maar zo zijn de regels. Grrr…. Gelukkig(?) hadden ze in de Mirage nog wel een kamer beschikbaar, maar die werd wel bijna drie keer zo duur! Als je dan na al die perikelen bij het inchecken even in de bar een versnapering wilt halen, krijg je daar weer een rolberoerte; 8 dollar voor een biertje, 15 dollar voor een inferieur glaasje wijn. Daar komt de belasting en de in Amerika gebruikelijke tip van minimaal 15% nog overheen. Tel uit je winst!

Blijkbaar overmoedig geworden door de lekkere temperatuur en de mooie blauwe lucht, besloten we nog een paar parken te gaan bezoeken en wel het noordelijker gelegen Zion en Bryce. Beiden waren voor Wil nieuw en voor mij een vage herinnering. De blauwe lucht en dus ook de zon lieten ons niet in de steek, maar waar we absoluut geen rekening mee hadden gehouden, was de hoogte waarop deze parken zijn gelegen. Bryce bevindt zich tussen de 2.400 en 2.700 m. Dat betekent in deze tijd van het jaar ondanks de zon lage dagtemperaturen en ’s nachts zelfs duidelijk onder nul. Overal ligt  nog sneeuw. Voor de overnachting in Bryce hebben we dan ook maar weer een hotel genomen, zodat we ’s avonds na het eten lekker bij de openhaard onze fles wijn konden ledigen.

Wachten op het token

Om vanuit Las Vegas in het Bryce NP te komen, rijd je door het Zion NP. Maar met een Mannetje is dat toch iets anders, dan met een gehuurde Buick of waar we

Allemaal wachten totdat ons Mannetje gepasseerd is

toentertijd ook in reden. In dit park zit namelijk een tunnel met een ook voor ons Mannetje zeer kritische hoogte. Bij de ingang van het park, vraagt de ranger, in dit geval een jongedame, of wij ook door de tunnel willen. Als we dat bevestigend hebben beantwoord komt ze naar buiten met een meetlat. Die moet helemaal uitgevouwen worden, maar ze staat er zo mee te schutteren, dat wel duidelijk wordt, dat ze daar totaal geen ervaring mee heeft. Als ik besluit uit te stappen om haar te helpen, wil ze daar eigenlijk niets van weten en met de meetlat nog maar half uitgeschoven “gelooft ze” dat onze auto toch echt te hoog is. Ik neem de lat van haar over, schuif hem helemaal uit en laat haar zien dat het galgje aan de top nog zeker 20 cm boven het hoogste punt van onze auto zit. Hoewel haar bodylanguage nog steeds afwijzend is, gaat ze akkoord en moet ik 15 dollar betalen. Daar begrijp ik aanvankelijk niets van, maar dat wordt later duidelijk, want als ik de tunnel nader, komt een ranger uit een wachthuisje en laat mij stoppen. En met mij al het verkeer dat ons achterop komt. Dan krijgt de collega aan de andere kant van de tunnel het sein, dat hij de boel aan die kant moet afsluiten. Vervolgens is het wachten op de aankomst van de tokendrager. Zo noem ik hem tenminste. Het is de auto, die als laatste van de andere kant de tunnel is ingereden. Die krijgt een soort stokje mee zoals estafettelopers die ook hanteren en geeft dat aan onze ranger, die ons ondertussen uitgebreid gerustgesteld heeft, dat wij gemakkelijk door de tunnel kunnen, want de werkelijke hoogte is natuurlijk toch nog een paar inches meer, dan op de meetlat als maximum was aangegeven. Als het token dan overhandigd is, mogen wij rijden, met het verzoek midden op de weg te blijven. Nu is wel duidelijk waarom wij 15 dollar extra moesten betalen.

Het moet bijna wel zo zijn, dat toen ik voor de eerste keer in Bryce was met een Fly en Drive arrangement, ik weinig tijd had om hier lang te verblijven. Nu zijn we en een hele middag en een hele ochtend in dit park geweest en we vonden het geweldig en iedere minuut waard. De foto’s in het album spreken voor zich.

Een selfie bij een van de arches

Inmiddels was ik er via het internet achter gekomen, dat een wens van mij, namelijk een bezoek aan de North Rim van de Grand Canyon te brengen, op het wensenlijstje zal blijven staan. De noordkant van de Canyon wordt maar door heel weinig mensen bezocht; het ligt te ver buiten de gangbare routes. Even van de zuidkant naar de noordkant gaan, zit er ook meestal niet in, want dat betekent een ritje van circa 450 kilometer! Dit keer zouden wij vanuit het noorden komen en dat zou dan prima in ons reisschema passen. Maar helaas, de weg er naar toe is vanwege sneeuwval gesloten en gaat eerst op 20 mei weer open! Met die wetenschap en de nog steeds prachtige zonnige dagen was het besluit om nog wat verder het land in te trekken gauw gemaakt en zo konden we op herhaling in weer zo’n fantastisch stukje natuurschoon: het Arches National Park. Nergens anders vind je zoveel door de natuur gecreëerde bogen en gaten in rotsen als juist in dit deel van Amerika. Maar niet alleen bogen zijn de bezienswaardigheid, er zijn hier zoveel fraai gevormde rotsformaties, dat de a’s en de o’s niet van de lucht zijn. De rode steensoort wordt nog eens extra gekleurd als je hier zoals wij in de namiddag met een ondergaande zon al dit moois kunt aanschouwen. Spijtig genoeg was de volgens velen mooiste boog voor ons onbereikbaar. Dat is de Delicate Arch. Hiervoor moet je een wandeling van bijna vijf kilometer maken, waarbij ook nog eens een behoorlijk hoogteverschil moet worden overwonnen. Is dit voor ons in “goeden doen” al een bijna onmogelijke opgave, met onze huidige constitutie is het helemaal onbegonnen werk. Dus zouden we het moeten doen met twee veraf gelegen uitkijkpunten. Helaas, de weg die daar naar toe leidde bleek afgesloten te zijn in verband met wegwerkzaamheden. “Moet dat nou echt, zo’n 100% afsluiting?” vraag je je dan af. Het zal veel mensen zwaar teleurstellen, terwijl die juist nu naar dit park gekomen zijn om de grote zomerdrukte te vermijden.

Naast de Arches ligt nog een bekend nationaal park en dat zijn de Canyonlands, Ook daar hebben we een dag aan besteed. Dat is eigenlijk een opwarmertje voor de apotheose die daarna volgt: de Grand Canyon. Dit natuurfenomeen blijft mij fascineren. Het is Grand in vele opzichten. Die fascinatie heeft er nu bijna 14 jaar geleden zelfs toe geleid, dat ik met vrienden op een 15-daags rafting tocht door de Canyon ben geweest. Op grote rubberen boten zak je dan met een klein gezelschap de Colorado af. Per dagdeel kun je besluiten over te stappen in een kleiner formaat boot, waardoor de stroom-versnellingen nog uitdagender worden. Als de rivier het toelaat, mag je ook solo plaatsnemen in een kano. Maar dan moet je wel eerst bewijzen, dat je op eigen kracht weer overeind kunt komen, mocht je onverhoopt zijn omgeslagen. Gingen we in eerste instantie voor de grandeur van de Canyon, gaandeweg werd het steeds meer een enorme speeltuin, waarbij je dingen deed, die je sinds je jeugd niet meer gedaan had. Een waterval als glijbaan gebruiken bijvoorbeeld. Maar ook ergens op een zandstrandje slapen onder de open hemel met een prachtige sterrenhemel boven je, slechts gekleed in je onderbroek. Dat kan daar omdat onderin de Canyon een zeer droog woestijnklimaat heerst en lastige insecten in geen velden of wegen te bekennen zijn. Toch niet vreemd als ik een beetje weemoedig wordt, als ik nu van de rand van de Canyon neerkijk op die stroomversnellingen?

Onder de Joshua Trees

Als dit verhaal de lucht ingaat, staan we bij de ingang van het zevende en laatste park in deze reeks: het Joshua Tree National Park. Dit park ligt deels in de Sonora, deels in de Mojave woestijn. Dat betekent ook, dat we de koude nu wel achter ons hebben gelaten. Het park ontleend zijn naam aan de bomen, eigenlijk zijn het yucca’s, die vooral in het westelijk deel van het park voorkomen. De bekendheid van het park heeft een enorme boost gekregen, toen U2 zo’n 30 jaar geleden, een album met die naam het licht liet zien. Heel toevallig besloten ze afgelopen jaar een tournee te houden, waarbij dit album weer centraal stond. Als we over een paar dagen het park aan de zuidkant verlaten, hoeven we nog maar een dag te rijden om bij de Mexicaanse grens te komen. De bedoeling is om dan, tot het ons gaat vervelen, lekker niets te doen, ergens op een strand van de Baja California. Hoe lang we dat gaan volhouden? Geen idee, maar daarover later meer.

Tenslotte nog het medisch bulletin: met onze lichamelijke gebreken gaat het redelijk. Wil krijgt nog wel steeds een terugslag als ze veel gelopen heeft of vaak in en uit de auto moet klimmen. Ikzelf kan  weer normaal lopen en ook best al weer lang, maar vooral ’s nachts in bed of met bepaalde bewegingen, voel ik, dat het in die heup nog steeds niet helemaal pluis is. Maar de tijd zal ook deze ongemakken wel helen.

6 Responses to “Toch nog een rondje Nationale Parken”

  1. Jikke schreef:

    Lieve opa en oma ik hoop dat het weer een hele leuke reis wordt en heel veel plezier dikke kus en knuffel van Jikke

  2. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Mooi verslag weer. Prettig dat de gezondheid weer draagbaar is.

    Vr. gr.

    Han

  3. rik schreef:

    Hoi Wil en Gerard,

    Sorry dat ik het ook even over mezelf ga heben nu. Maar je snapt vast Gererd, dat ik het nu even niet kan laten te reageren.. Die weemoed deel ik namelijk volledig als je het hebt over die onvergetenlijke trip door de Canyon in 2004.. Life is worth nothing without collecting memories. zeggen de duitsers. Maar deze gemeenschappelijke staat bij mij nog steeds erg hoog op t lijstje. Dank dat je mddels je verslag dat weer even naar de boven haalt.
    Geniet nog van jullie verdere reis en sterkte met de ongemakken!

    Grtn Rik

  4. joost & marlien schreef:

    Hallo Wil & Gerard,

    Fraai verhaal mooie foto’s. Geen enkele malheur met ’t Mannetje. Lovende woorden over de lokale hermandad. Gemopper over oplichters en woekeraars. Kortom: het gaat erg goed met jullie!

    Groet,
    Joost

  5. Saskia schreef:

    Hallo Wil en Gerard,

    Beetje late reactie, maar het was ook weer een lang en boeiend verslag. Wat hebben jullie alweer onvoorstelbaar veel moois gezien! En nu inmiddels waarschijnlijk heerlijk ergens op een strand liggen bijkomen, ook niet verkeerd. Kun je i.i.g. zeggen dat je aan het overwinteren bent met de aanhoudende kou hier. Fijn te lezen dat het met de “gebreken” ook goed gaat, houden zo!! Geniet lekker verder!

    Grtjs Henk & Saskia

  6. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi Wil en Gerard,
    Waarschijnlijk ben ik de hekkensluiter op jullie 1e vervolg verslag
    Ja ja banken vertel mij wat , klantwaarde? Bij sommige banken heb je dat nog wel?
    Bedankt voor je mooie uitvoerige verslag, in nl is het nu al een paar dagen volop zon , en vanaf begin volgende week komt oop de dag temp niet boven de nul uit
    Dus ik heb mijn mooie palm van de week ingepakt (alleen het hart van de palm)
    De dollar is nu voor jullie extra goedkoop maar een biertje van 8 $ blijft dan nog steeds duur
    Geniet van jullie rust moment, een koude vries groet uit Ede
    Tim

Laat een berichten achter aan joost & marlien