Transit Tanzania

We waren nog heel wat van plan toen we Tanzania inreden, maar daar is niet veel van terecht gekomen. Onze bedoeling was namelijk om naar Lake Tanganyika te rijden en vandaar zuidwaarts verder naar Zambia. Op de kaart leek het zo leuk, maar de praktijk was weer eens veel weerbarstiger.

Met het Mannetje als achtergrond

Het begon al de eerste avond. We hadden een goede overnachtingsplek gevonden bij een gloednieuw benzinestation. Er was op dat moment toevallig een opname aan

Omringd door belangstellende dames

de gang van een groot gemengd koor, dat, zo bleek spoedig, bezig was met de uitgave van een eigen DVD. De man aan de knoppen sprak goed Engels en bemiddelde voor ons bij het verkrijgen van de toestemming voor de nacht. Toen dat geregeld was, hebben we onze stoelen buiten gezet en op ons gemak gekeken naar de gratis voorstelling. Op enig moment besloot de regisseur spontaan om ons Mannetje te gebruiken als achtergrond voor het vrouwelijke deel van het koor. Voor mij was dat een vrijbrief om ook wat beelden te maken, die ik later nog wel eens een keer op het internet zet, mits ze een beetje gelukt zijn. Toen de opname klaar was, kwamen alle dames om me heen staan om naar het resultaat te kijken. Het waren geen schoonheden maar het was wel leuk.

So far so good, zou je zeggen, maar er diende zich toch een probleem aan, want zo mag je het wel noemen als ondergetekende op dat uur van de dag geen trek in een biertje heeft, noch in eten. Het eerste abnormale toiletbezoek vond plaats, dus ik begon al het ergste te vrezen toen we de nacht in gingen. Uiteindelijk viel het nog mee, zodat we de volgende ochtend toch maar besloten om na inname van wat imodium verder te gaan. Na ongeveer 90 kilometer verlieten we het asfalt om aan de

Rough road, en nu is dit nog zandig

330 kilometer lange “rough road” naar Lake Tanganyika te beginnen. En “rough” was die. Zo langzamerhand beginnen we ons af te vragen wat er met ons aan de hand is. Zijn wij een beetje Afrika-moe aan het worden, dat we dit soort wegen niet meer willen berijden? Of zijn deze wegen echt veel slechter dan we gewend zijn? Of is het omdat we bang zijn, dat er weer wat kapot gaat aan de auto? Natuurlijk hebben we ook in de Congo’s hele slechte wegen gehad, maar die nam je omdat je nu eenmaal verder moet. Nu doe je het alleen maar omdat je iets wilt bekijken, zoals nu dus Lake Tanganyika. Dan begint ook de twijfel toe te slaan, want er is eigenlijk maar een plek in Tanzania waar je werkelijk aan het meer kunt komen. Is het dan al die moeite wel waard? Bovendien moeten we dan ook nog meer dan 500 kilometer verder zuidwaarts voordat we weer op asfalt komen. Waarschijnlijk ook geen beste weg. En dat met een gemiddelde van 20 kilometer per uur? Want meer halen we echt niet, bang als we zijn dat de hele auto uit elkaar valt. Of wijzelf. Na twee uur rijden en circa 45 kilometer afgelegd te hebben, heb ik het helemaal gehad. Als we dan ook een benzinestation zien, rijd ik de auto meteen het terrein op en vraag toestemming om te mogen overnachten. Alweer geen probleem. Dat was op vrijdagavond.

De ziekenboeg

Misschien dat hij anders gereageerd had als hij geweten had, dat het drie nachten zou worden, maar ik denk het niet, maar dat was wel wat er gebeurde. Hetgeen zich gisteren al aangekondigd had, zette zich nu in volle hevigheid door. Wil was al bang, dat ik malaria had, maar hoge koorts had ik niet en dat was geruststellend. De details zal ik jullie besparen, maar dat weekend werd er echt een aanslag gepleegd op mijn conditie. Wat het geweest is weet ik niet, maar de naweeën voel ik nu, een week later, nog. Heel langzaam begin ik me weer de oude te voelen. Hadden we al zo onze twijfels, toen dit gebeurde stond het voor ons vast: we gaan terug en rijden linea recta naar Zambia, want Tanzania had ons verder niets meer te bieden.

Ongekende spoorvorming

Zo gezegd zo gedaan. Hier had het verslag ongeveer kunnen eindigen, ware het niet dat onze transit door Tanzania er een van ergernissen werd. Vaak hebben we van andere toeristen gehoord hoe vervelend de politie hier is. Achter elke struik staat een politieman met een lasergun, geschonken door de Europese Gemeenschap zo wil het verhaal. Talloze controles onderweg. In november, toen wij hier voor het eerst waren, hebben wij daar niets van gemerkt. Als we al een stopteken kregen, dan werden we door gewuifd op het moment, dat ze zagen dat we buitenlanders waren. Hoe anders ging het deze reis. Tot vervelens toe werden we aangehouden. Driemaal werd ik betrapt op te hard rijden. Natuurlijk, hoor ik daar al iemand zeggen, moet je maar niet te hard rijden. Helemaal waar, maar daar wringt juist de schoen. Want vaak weet je niet eens of je nog in de 50 km per uur zone ziet of niet. Dikwijls ontbreekt het

Dat is een

bord, dat het einde van de bebouwde kom aangeeft. Behalve natuurlijk die keer als zo’n jongen in een wit pak de weg opspringt. Dan weet je wel weer hoe laat het is. Of ze meten je een meter na het bord “50”, dat werkelijk in the middle of nowhere staat en wordt dan bekeurd voor 57 km per uur. Hoe groot de overtreding is maakt niet uit, de boete is hetzelfde: 15 euro. Als we dan weer eens worden aangehouden, dit keer “zomaar”, en de man vraagt heel vriendelijk “How’s your journey?” of woorden van gelijke strekking, dan kan ik niet meer vriendelijk zijn en barst ik los om te eindigen met een “ik ben blij dat ik dit land kan verlaten!”. Hij biedt dan namens zijn collega’s verontschuldigingen aan. Poeh, het mocht wat.

Met het internet wil het de laatste week ook niet vlotten. Omdat we maar kort in Tanzania zijn leek het niet de moeite waard om de dongle op te waarderen. We kwamen immers op bekend terrein en wisten, dat een van de te bezoeken campings wifi had. Helaas, toen we daar aankwamen, bleek hun router kapot. Bij de volgende vroegen ze 5 dollar voor een uur. Dat is wel heel veel te meer daar je nog maar af moet wachten of je dan werkelijk een internetverbinding hebt en of er een beetje snelheid in zit. Verder heeft mijn laptop het af laten weten, waardoor ik niet meer de beschikking heb over al die leuke applicaties, die ik normaliter gebruik om onze website bij te werken. Al met al rijgen de dagen zich zo aaneen, zonder dat we een verslag de lucht in konden sturen. Inmiddels hebben we op zaterdag 6 maart Tanzania verlaten.