Van Dakhla(Westelijk Sahara) naar Atar(Mauritanië).

Vanuit Dakhla hebben we het vorige bericht verstuurd. Daar hebben we ons verder voorbereid op het volgende land dat we zouden gaan bezoeken: Mauritanië. Omdat we deze reis toch alweer de nodige kilometers hebben gemaakt, hebben we ons Mannetje van verse olie voorzien. Ook hebben we zijn gewrichten laten smeren, zodat hij er hopelijk weer even tegen kan.

een nieuwe speigel wordt gemonteerd

Na ook nog een nieuwe spiegel gemonteerd te hebben (high five met een ons tegemoetkomende  vrachtwagen met als gevolg een gebarsten glas in onze spiegel) en een goede wasbeurt, hoefden we alleen nog maar te tanken. We lezen, dat in Nederland de prijzen van brandstof naar nieuwe recordhoogten zijn gestegen. Daar merken wij hier niet veel van: in Westelijk Sahara tankt men diesel voor nog geen 50 eurocent de liter. Dan is autorijden nog leuk.

Over de grensovergang van Marokko naar Mauritanië lees je ook de meest uiteenlopende verhalen. Nu zijn grenspassages in Afrika altijd al bijzonder, want zelfs als het “normaal” gaat volgens onze normen, dan vindt men het al het vermelden waard. Zoals wij er nu ook weer aandacht aan besteden. Behoudens dat het wel de nodige tijd kostte, ging het eigenlijk best wel soepel. Geen vervelende dingen ervaren, geen steekpenningen betaald. Men was behulpzaam en wees ons de weg langs de diverse loketten. Meestal zijn het er drie: immigratie, douane en politie. Bij binnenkomst in Mauritanië komt er dan ook nog het kopen van een WA-verzekering bij. Maar aan die kant van de grens hebben we gebruikt gemaakt van zo’n duvelstoejagertje. OK, dat kost wat, maar de procedures worden daardoor wel een stuk soepeler. Het kan natuurlijk gebeuren, dat men net met zijn lunch bezig is, ja, dan is er even geen activiteit. Of, zoals ons bleek, als de scanner kapot is. Auto’s die Marokko in reizen worden gescand, hetgeen normaliter kennelijk een kwestie is van minuten. Maar nu heeft zich een hele rij gevormd. Ik kom in gesprek met een Nederlandse vrouw, die al 16 jaar in Mauritanië woont. Ze vertelt en passant hoe het leven is van een blanke vrouw, getrouwd met een zwarte man in een land waar de Arabieren de baas zijn en die ook nog eens zwarte mensen en vrouwen verschrikkelijk discrimineren. Het voert veel te ver om dat hier terug te vertellen, maar dat het verre van eenvoudig is, zal wel duidelijk zijn.  De dag ervoor waren ze al bij de grens aan gekomen, maar om onduidelijke redenen was hun de uitreis verboden door de Mauritaniërs. Vanochtend mochten ze wel door (andere beambten!) maar liepen dus nu tegen die kapotte scanner aan. Ze moesten om 19.00 uur een vliegtuig halen in Dakhla. Toen wij even over drieën onze weg naar de Mauritaanse grens konden vervolgen, stonden ze er nog. Dat vliegtuig konden ze dus wel vergeten. Tussen de Marokkaanse en Mauritaanse grens ligt een stuk niemandsland waarover met name de wildste verhalen de ronde doen. Behoudens dat het een zeer slecht, niet geasfalteerd stuk weg van 3 kilometer is, valt er verder niets over te zeggen. Het enige wat je je afvraagt is, hoe het mogelijk is, dat de twee landen kennelijk niet in staat zijn om dit samen op te lossen. Verder dient met name voor reizigers die ons nog volgen vermeld te worden, dat de wisselkoers van de wisselaars aan de grens met afstand de beste is.

Onze eerste overnachting in Mauritanië is in Nouadhibou. Als we die plaats binnenrijden verbazen we ons over de totaal andere wereld waar we in terecht komen. De verschillen zijn enorm; dit is duidelijk een veel armer Afrika, dan waar we vandaan komen. Het zeer rommelige straatbeeld wordt bepaald door zwarte mensen, veel loslopende geiten, rotzooi en oude tot zeer oude Mercedessen, die kriskras door elkaar rijden, maar met kennelijk ontzag ons Mannetje wel overal voorrang verlenen. Dat alles onder een grauwsluier van een door stof bezwangerde lucht. De camping stelt niet veel voor, maar er kan in ieder geval weer water getankt worden. Ook ontmoeten we hier Andy en Martin, twee jonge Duitsers met een Toyota, die redelijk onvoorbereid aan een Afrika-avontuur begonnen zijn en besluiten zich bij ons aan te sluiten.

Omdat Nouahibou bekend staat(?) om zijn vis, gaan we de volgende morgen eerst op zoek naar de vismarkt. Als we daar rondlopen en ik me wat afzonder van de anderen om foto’s te maken, wordt ik aangehouden en wordt mij in het Frans duidelijk gemaakt, dat fotograferen absoluut verboden is. Het waarom ontgaat je volledig. Door te pretenderen, dat ik er niets van begrijp, kom ik er de eerste keer mee weg, maar even later, op een andere plek, lukt dat niet meer. Ik wordt letterlijk opgebracht en voorgeleid aan de commandant. Andy ontpopt zich als onze liaison officer, die met charme en goed Frans, de situatie vriendelijker maakt. Maar vriendelijker of niet: de foto’s, die ik gemaakt heb, moeten verwijderd worden! Een paar foto’s, helaas niet de meest fotogenieke, kon ik redden. Inmiddels was de dames rondkijkend de lust tot het kopen van vis helemaal vergaan, zodat we onverrichterzake weer naar onze auto’s konden terugkeren.

Nouadhibou ligt op een schiereiland, dus moesten we de weg, die we gekomen waren, grotendeels  weer terugrijden. Klaus, onze gids, houdt er strakke werktijden op na, zo is ons al wel duidelijk geworden. Om 12.00 uur wordt gestopt voor de lunch, terwijl het om 16.00 uur Feierabend is. Even na de lunch verlaten we het asfalt en beginnen we aan een tocht van bijna 500 kilometer door de woestijn. De piste loopt voor een belangrijk deel langs een spoorlijn, waarover de langste trein ter wereld dagelijks ijzererts vervoert. De treinen kunnen een lengte hebben van wel 3 kilometer. Het moeilijkste van deze piste is, dat je overal zandduinen tegenkomt. Op advies van Klaus wordt meteen de bandenspanning verlaagd van de normale 6 naar 3 bar. Van Jan en Mariska (Travel2Survive) hebben we al begrepen, dat die zo nodig nog veel lager kan, maar vooralsnog blijkt het met deze spanning wel te gaan. Totdat we op de derde dag echt met zandduinen geconfronteerd worden. Omdat ik de rij sluit en de Toyota voor mij stopt, moet ik op een ongelukkige plaats ook stil houden met als gevolg, dat wanneer ik weg probeer te rijden ik vast kom te zitten. Een typische fout van een rook(s)y. Maar met wat graafwerk, de rijplaten (toch niet voor niets bij ons) en alle tot de beschikking staande en ook geactiveerde PK’s (dank je Joop) in de lage gearing, zijn we zo weer en route. Meteen ook de spanning maar verder omlaag gebracht tot 2,5 bar. Maar we leren snel: bij die ene keer is het gebleven! Dat kan van Klaus niet gezegd worden. Hij volgde die bewuste dag de aanwijzingen op van een militair, die als lifter met hem meereed en dat was geen succes. Minstens vijfmaal reed hij zich vast en niet zo’n klein beetje ook. Daar moesten alle rijplaten en heel veel mankracht aan te pas komen, om weer los te geraken. Gelukkig hielpen de jongens en de militair goed mee, maar toen om half zes eindelijk de (werk)dag voorbij was, we hadden al overuren gemaakt, hadden we zegge en schrijve 68 km afgelegd en waren allemaal hondsmoe! Hoewel het me aan het hart ging, heb ik een rondje gegeven, uit mijn beperkte biervoorraad; ze zijn namelijk zeer schaars en nauwelijks te koop en daarom clandestien ingevoerd. Ook de dagen die nog volgden bleek ons Mannetje zowel qua vermogen als ook banden, beter uitgerust te zijn voor dit soort werk, dan de Mercedes 911 van Klaus. Bleef de Mercedes regelmatig steken op een duinovergang, wij konden ze allemaal nemen zonder de piste te hoeven te verlaten. Overigens nooit geweten, dat Mercedes ook een 911 model heeft gehad.

Het rijden door deze voornamelijk uit zand bestaande woestijn, was wel fun. Af en toe, als de veeruitslagen maximaal waren, kwamen die TV-beelden in herinnering, opgenomen  vanuit de cabine van een Parijs-Dakar-vrachtauto.

Afgezien van het feit, dat deze route naar Atar leidt, van waaruit het landschappelijke hoogtepunt van Mauritanië bezocht kan worden, is de belangrijkste bezienswaardigheid onderweg een monoliet, die in grootte aardig in de buurt komt van Ayer’s Rock in Australië. Alleen ligt deze hele rustig op die enkele toerist te wachten, die de moeite neemt om hem te bezoeken en is het er niet zo’n opgeklopt toeristisch gedoe. Maar helemaal alleen zijn we ook weer niet, want als we een plaatsje zoeken voor de nacht, komt al snel een auto van de Gendarmerie aangereden, die ons sommeert hen te volgen. Wij mogen onder geen beding bij de rots overnachten; te gevaarlijk heet het in verband met mogelijke aanslagen. In het verleden schijnen hier vervelende dingen gebeurd te zijn. Uiterlijk 19.00 uur dienen we terug te zijn bij de politiepost. Andy en Martin gebruiken de ons nog resterende tijd om naar boven te klauteren. Als ze helemaal op de top staan, vraag ik me af waarom ik zelfs niet overwogen heb om ook mee te gaan. Begin ik dan toch te oud voor dat soort dingen te worden? Of gewoon te lui?

Na vijf overnachtingen in de woestijn bereiken we dan eindelijk Atar. Hier hebben we een plekje gevonden op de camping Bab Sahara (Poort naar de Sahara, waar heb ik dat vaker gehoord?) van de Nederlander Justus en zijn Duitse vrouw Cora. Hier kan alles weer eens lekker gewassen worden inclusief onze eigen lijven. Vanuit Atar vertrekken we morgen voor een rondreis door het Adrar-gebergte, nog meer pistes dus. Een verslag daarvan zal uit Nouakchott komen.