You are here: Home > Pan American Highway > We gaan het weer proberen

We gaan het weer proberen

In ons vorige bericht was sprake, dat schrijver dezes het Mannetje begin december reeds richting Los Angeles zou brengen, zodat we onze reis bij vriendelijke temperaturen konden hervatten. Om een aantal redenen hebben we besloten dat niet te doen. In de eerste plaats kon ik als mantelzorger in die periode nog niet helemaal gemist worden.

Verder vond Wil, en zij niet alleen, het helemaal geen goed idee dat ik alleen op pad zou gaan. Bovendien begon ik mij op enig moment af te vragen, wat dan wel de winst was; iets meer dan 2.000 kilometer? Tis de moeite. Een paar dagen rijden en dan hebben we dat ook weer gehad. Dus hebben we onze tickets met medewerking van de KLM (ze waren me nog wat verschuldigd) omgeboekt. Dat impliceert wel, dat we nu dus eerst weer terug moeten naar Vancouver, alwaar in Langley nog steeds ons Mannetje staat. Het weer daar vertoont grote overeenkomsten met dat in Nederland: regen, regen en nog eens regen. En dat bij temperaturen van 7 a 8 graden. Niet uitnodigend om daar lang te verblijven. Hoe lang zal bepaald worden door Hans Mross, de Unimog-specialist, die onze auto aan een nauwkeurige inspectie heeft onderworpen. Dat heeft er toe geleid, dat we al wat onderdelen hebben moeten opsturen terwijl we ook nog wat in onze bagage mee moeten nemen, zoals een aandrijfas en een kompressorpomp. Allemaal afkomstig van onze donor auto, die zich daarmee al dik heeft terugverdiend! Die onderdelen kunnen uiteraard pas aangebracht worden, nadat we ze zaterdagmiddag bij Hans hebben afgeleverd. We gaan er vanuit, dat de montage a.s. maandag gaat plaatsvinden, zodat we dinsdag weer “on the road” zijn.

Waren we in september van plan om eerst veel Nationale Parken in de Verenigde Staten te bezoeken, daar zal nu niet veel van terechtkomen. Onze eerste prioriteit is om zo snel mogelijk naar het zuiden te rijden op zoek naar aangename temperaturen. Omdat het overnachten in ons Mannetje geen onverdeeld genoegen is, als het vroeg donker is en de temperatuur overdag niet boven de 10 graden komt, nemen we de eerste dagen een hotel. Het kan zijn dat ter hoogte van San Francisco-Los Angeles, daar waar ook de meeste Nationale Parken geconcentreerd liggen, we er toch nog wat gaan meepakken, maar dat zien we ter plekke wel. Een beter plan is waarschijnlijk om dit bijvoorbeeld in het najaar te doen alvorens we Zuid-Amerika inrijden; dan niet met ons Mannetje maar met een gehuurde camper.

Rond de jaarwisseling zijn we met het hele gezin, kinderen en kleinkinderen, 14 man sterk een weekje op Sal geweest, een van de Kaapverdische Eilanden. Naast het feit dat het heel gezellig was zo met z’n allen, bleek het ook voor het herstelproces van Wil een heilzame werking te hebben. Omdat onze kamer op de eerste verdieping was gesitueerd, moest er toch een paar keer per dag een trap beklommen worden. Om bij de strandstoel te komen moest ook door mul zand geploeterd worden. Dat alles heeft er toe bijgedragen, dat ze eenmaal weer thuis, de kruk niet meer nodig had. Langere wandelingen leiden nog wel tot (spier)pijn, maar dat gaat ook wel goedkomen.

Medisch gezien werden we in de afgelopen periode ook nog verrast. Op controle bij de orthopedische chirurg, enige weken geleden, begon de goede man over de breuk aan de linkerkant. Pardon? Heb je wel de goede voor je? Na enige aarzeling draait hij het scherm naar ons toe en wijst op een breuk. “Kijk” zegt hij “daarom zei ik links”. Het was ook links! Ondanks dat we zijn tweeën waren, waren we toch te verbouwereerd om te reageren en verlieten dus met een groot vraagteken het ziekenhuis. Toen Wil vorige week voor de laatste keer op controle ging, was dat eigenlijk maar om één reden: vragen om een toelichting. Het bleek, dat hij zelf ook verrast was geweest en na ons vertrek nog eens goed had gekeken. Conclusie: niet alleen in het rechter schaambeen zat een breuk, maar ook in het linker! Op de röntgenfoto, die in Langley was gemaakt, was dat niet te zien en met de CT-scan had men zich alleen op de rechterheup gericht. Maar waarom zag hij het nu wel? Tenslotte zat hij naar dezelfde foto te kijken als de vorige keer, de foto die hier gemaakt was! Tja. Het verklaarde wel waarom Wil lange tijd links net zoveel pijn had als rechts. Maar wat als ze het in Langley wel geconstateerd hadden? Helemaal niet belasten was toch de remedie? Dus helemaal geen voet op de grond? Dan was ze pas echt hulpbehoevend geweest. Wat het voor het genezingsproces heeft betekend zal de toekomst moeten uitwijzen.

Was Wil er dus vorige week helemaal klaar voor, toen kwam ik ineens in de lappenmand. Na een partijtje tennis, nu precies een week geleden, kreeg ik een enorme pijn in de linkerheup, zodanig dat ik mij alleen nog maar als Quasimodo, je weet wel, die gebochelde van de Notre-Dame kon voortbewegen. Zitten ging gelukkig nog wel. Meteen jl.. maandag naar de dokter. Direct doorverwezen naar het ziekenhuis voor een foto en een bloedonderzoek. In de nacht van dinsdag op woensdag had ik in principe mijn besluit al genomen: we stellen ons vertrek uit! De huisarts vroeg me de beslissing nog 24 uur uit te stellen. Hoewel uit de foto en het bloedonderzoek niets duidelijk werd, gaf hij mij een injectie tegen slijmbeursvliesontsteking. Omdat het gisteren en vandaag weer wat beter gaat, ik kan weer rechtop lopen, hebben we besloten toch te gaan. Op de eerste dagen is niets spannends gepland; alleen wat boodschappen te doen, maar daarbij kan ik gewoon in de huurauto blijven zitten. Er zijn ergere dingen in het leven!

Persoonlijk heb ik nauwelijks de neiging om ons trapje de schuld te geven van de val van Wil. Op veel mensen kwam deze geschaarde trap wat gammel over, vooral ook omdat de eerste treden niet waterpas waren. Niettemin denk ik, dat zo’n val op iedere trap had kunnen gebeuren; kwestie van concentratie. Hoe dan ook, we hebben Hans Mross gevraagd een nieuwe trap te maken met links en rechts uitklapbare beugels, zoals je ze ook in een invalidentoilet tegenkomt. Van de trap heeft hij mij al foto’s gestuurd en die ziet er inderdaad solide uit. Ik ben nog wel benieuwd naar zijn oplossing voor het opbergen van die trap. Moet ergens achter/onder de auto komen te hangen. Dat is nog een verrassing. Vooralsnog zal ik de oude trap ook nog wel in de buurt houden!

Hoewel het door de storm bij ons in de tuin best een ravage is en er een hoop werk te doen is, is het morgen dan toch weer zover. Dan stappen we weer in het vliegtuig op weg naar nieuwe ervaringen. Hoewel het geen doel op zichzelf is en we zeker in de USA een meer westelijke route zullen volgen, nemen we globaal de Pan American Highway als leidraad. Voor veel mensen spreekt het tot de verbeelding om deze route af te leggen. Ook voor ons, vooral als het ons gegeven is om dat allemaal nog te doen. Zoals altijd zullen we jullie middels deze website op de hoogte houden van onze wederwaardigheden. Voor nu eindigen we weer met onze bekende kreet:

“Zij die gaan reizen groeten u!”

 

 

 

10 Responses to “We gaan het weer proberen”

  1. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard,

    Dat is snel, zo’n eerste verslag. Mooie reis gewenst en houd het allemaal gezond en heel.

    Vr. gr.

    Han

  2. Ronald Huijskes schreef:

    Zij die achterblijven wensen jullie een behouden maar vooral een mooie reis!

  3. Desiree schreef:

    Wat fijn te horen Gerard dat het met een “simpele” injectie al enigszins verholpen kan worden.
    Wij wensen jullie een goede gezonde reis en vooral veel succes met het mannetje.
    Ik ga dinsdagmiddag na de crematie van Marieke op wintersport met Anne Marie. Het voelde niet goed vandaag weg te gaan. Tot het volgende verslag Wil en Gerard.
    Zuinig zijn op jullie zelf. X

  4. Tim Hovenier ook allias Menno Menno schreef:

    Hoi Gerard en Wil,

    Een kleine 2 weken geleden was ik nog bij jullie in Winterswijk, wat kan er dan al weer veel gebeuren en veranderen, ja ja de natuur is mooi maar soms ook verwoestend
    Ik zeg opnieuw tegen jullie Carpe Diem op jullie wereldreis
    Suc6 met het mannetje oplappen en rijden maar
    Ik zie weer naar jullie vervolg verslag uit
    Warme groet Tim

  5. Gonny & Johan G. Esendam schreef:

    Hoi Gerard & Wil,

    Snel naar het warme klimaat, wat ongetwijfeld een helende werking op jullie beider fysieke gesteldheid zal hebben.
    Veel plezier op jullie avontuurlijke reis aan de andere kant van de grote plas!

    Gonny & Johan

  6. Saskia schreef:

    We wensen jullie een goede reis, geniet ervan en kom weer gezond terug!!

    Gr. Henk & Saskia X

  7. Trudy&Kees schreef:

    Wij wensen jullie een voorspoedig algeheel herstel !
    Buckle up and mind your speed.
    Veel plezier in Amerika

    Groeten vanuit Almere

  8. joost & marlien schreef:

    Gerard en Wil,
    Rustig aan breekt het lijntje niet. Wij zien de verslagen en de foto’s wel weer komen. Doe ze de groeten daar en zorg dat je heel terugkomt. In mei wacht immers de volgende uitdaging in de Pyreneeën.

  9. Rik schreef:

    Hoi Wil en Gerard,

    Wens jullie een voorspoedige reis!! Geniet ervan en kom heel weer terug!!

    Grtn Rik

  10. First Lady schreef:

    My dear President & Wil,

    Back on the road again en ik back home again.

    Mama mía wat een verrassingen v.w.b. jullie fysieke gesteldheid. Sta er van te kijken. Luister maar goed naar jullie lichaam en geen al te grote risico’s nemen, maar zoals ik altijd aangeef: enjoy life to the full.

    Bon voyage en zie jullie verhalen graag tegemoet.
    Greetz FSTLDY

Laat een berichten achter aan Gonny & Johan G. Esendam