We zijn vreemd gegaan ….

…. en hebben een auto gehuurd. Hiermee hebben we in de afgelopen twee weken het zuiden van Colombia bezocht, zodat we in ieder geval kunnen zeggen, dat we een aardige indruk van dit land hebben gekregen. Dat mag natuurlijk ook wel, na al die weken hier verbleven te hebben. Maar het verslag van de afgelopen vier weken begint natuurlijk eerst weer met de perikelen rond ons Mannetje.

Onze duvelstoejager

Toen we jullie de vorige keer verlieten, hadden we al nagenoeg de hoop opgegeven, dat het met de auto nog goed zou komen. Daarbij hadden we echter buiten de waard

Daar is ie dan eindelijk

gerekend in de persoon van Erika Andrea Carranza Rojas. Alleen de naam al! Vanaf het moment dat duidelijk werd, dat we een groot probleem hadden met de invoer van het zo broodnodige onderdeel, heeft zij zich geheel belangeloos ingezet voor ons, een Nederlands stel, dat ze maar vluchtig kende van een korte ontmoeting in december, om het pakket door de douane, te loodsen. Behalve het gegeven dat ze bevriend is met Daniël, werd ze vooral ook gedreven, door een hele slechte ervaring, die zij zelf met DIAN (de douane) heeft gehad. Als startend onderneemster had ze al haar spaarcenten gestopt in de aankoop van Chinese cosmetica producten van het merk o.two.o, waarvan ze de alleen vertegenwoordiging kreeg voor Colombia. Ook toen deden ze bij de douane heel moeilijk, waardoor dreigde, dat ze al haar geld kwijt zou raken. Niemand wilde haar helpen, ook zogenaamde professionele agenten niet, want zodra die beren op de weg zien, haken ze af. Dus heeft zij zich met vallen en opstaan zelf een weg gebaand door dit bureaucratische oerwoud, waar niemand bereid schijnt om je te helpen. “Het gaat mij niet aan” is zo ongeveer de basishouding van al die ambtenaren. Soms gaan ze nog liegen ook, zoals de dame, die onze tijdelijke invoervergunning verlengd had. Ze beweerde glashard, dat ze gezegd had, dat we zonder auto het land niet mochten verlaten, terwijl dat juist de aanleiding was, om die verlenging aan te vragen! En wat die zogenaamde professionals betreft: die ervaring kunnen wij volledig delen, want zeg nou zelf, wat hebben wij voor de 1.200 euro gekregen, die we aan het bedrijf Selectcourier betaald hebben? Wat mij betreft hebben ze alleen de luchtvracht geregeld en daarmee hield het wel zo’n beetje op.

De kapotte bak wordt gedemonteerd

Zo dreigde ook onze zending verloren te gaan. Niemand had er trek in om het te regelen, zelfs niet tegen een vorstelijke beloning. Het is ons geluk geweest, dat Erika vond,

Naast elkaar: oud en nieuw

dat ze nog een appeltje had te schillen met al die bureaucraten. Vrijwel dagelijks (!) stond ze bij hun op de stoep, opdat er maar iets zou gebeuren. Misschien was het wel omdat “men” uiteindelijk moe van haar werd, maar op 13 februari was het dan eindelijk zover. Wel moest ik mij nog even persoonlijk komen melden in Bogota. Zelfs ter plekke is mij niet duidelijk geworden, waarom ik zo nodig 200 dollar aan een ticket moest uitgeven. Dat het achteraf gezien goed besteed geld was, komt, omdat ik die dag getuige ben geweest van hoe geduldig en vasthoudend dat frêle vrouwtje te werk ging. Want ook al leek vooraf alles in kannen en kruiken, niets was minder waar. Op het moment dat we groen licht gehaald hadden bij de DIAN beweerde DHL, dat er in hun systeem nog een bitje omhoog stond, waardoor ze het pakket nog niet konden afleveren. Hoewel ze er geen donder van verstonden, heb ik wel op luide toon mijn emotie laten blijken. Trouwens, hoe zo afleveren? Toen eindelijk het laatste obstakel was opgeruimd en het pakket van Bogota naar Medellín vervoerd was, gaven ze het gewoon over aan een lokaal koeriertje, die vervolgens liet weten

Ze vonden het ook leuk

voorlopig niet in de buurt van Al Bosque te zullen komen. En dan is daar weer Daniel, die toch in de stad moet zijn en het pakket ophaalt. Dat was op maandag  de 25ste februari. Overtuigd als we waren, dat het nu eindelijk zou gaan lukken, hadden de monteurs, waar we in november(!) al een afspraak mee hadden gemaakt,  de oude bak al gedemonteerd. Dinsdag de 26ste hadden ze 2-3 uur nodig om de nieuwe bak te monteren. Het bewees wat ik altijd al beweerd had: voor een paar goede monteurs was het een fluitje van een cent, mits je de spullen maar hebt. Hadden we die problemen met de lokale wetgeving niet gehad, dan hadden we in november binnen twee weken weer kunnen rijden. Nu heeft het zoveel impact gehad op ons gemoed, dat het de beslissing om te stoppen met deze wijze van reizen, bespoedigd heeft. Jammer, maar we maken alweer volop plannen voor de nabije toekomst.

Na de testrit hebben we ons Mannetje weer op z’n plaats gezet en hebben we een auto gehuurd. Het was of de duvel er mee speelde (of is het Murphy die zich hier doet gelden), maar ook dat bleek weer voor enige frustratie te kunnen zorgen. Bij Budget, best een gerenommeerd bedrijf zou je zeggen, bestelde ik een Renault Logan voor een zeer aantrekkelijke prijs. De volgende morgen, de dag dat ik de auto zou ophalen, zeiden ze dat er iets mis was gegaan met de credit card betaling. Of ik het maar opnieuw wilde proberen. O ja, en prijzen zijn dynamisch, het was wel een paar euro meer geworden. Vreemd, maar oké, betaling uitgevoerd en gelukt. Bevestiging kwam binnen per email. Vervolgens kreeg ik een bericht, dat intussen de prijs weer veranderd was en nu zelfs met bijna twee honderd euro. Omdat andere verhuurders een soortgelijk bedrag vroegen, morrend akkoord gegaan. Maar dat bleek nog niet het einde van deze soap, want het desbetreffende model was helemaal niet voorradig! Tja, dat deed de deur dicht en nadat ik ze verteld had, wat ik van deze gang van zaken vond, heb ik (met hulp van Daniel, alweer) bij een lokaal bedrijf een auto gehuurd.

Het uitzicht was wel heel mooi

Nu ik toch bezig ben om wat gal te spuwen, zal ik er meteen nog maar een paar noemen. Op de eerste dag van onze rondreis komen we precies op de aangekondigde tijd bij ons hotel aan. Het toegangspad was een nogal slechte gravelweg. Als we bijna bij het hotel zijn, houden drie jongedames ons staande en vragen of wij de eigenaren zijn van het hotel. Wij de eigenaren? Nee, we zijn gasten. Vreemd zeggen ze, er is niemand en bijna alle deuren staan open. We wilden een kamer hebben, maar proberen nu maar ergens anders wat te vinden. En inderdaad, ze hadden helemaal gelijk. Niemand te zien en de deuren van de kamers waren gewoon open. We hebben er maar een uitgezocht, die voldeed aan onze reserveringscriteria en daar onze bagage gedropt. Na drie kwartier wachten, kwam de eigenaresse eindelijk opdagen. Haar excuus klonk niet erg overtuigend.

Maar nog gekker was het in Ipiales. Daar was de deur op slot, maar is ook nooit iemand komen opdagen. Een vrouw, die vlakbij het hotel wat nering had, heeft zelfs tot drie keer toe telefonisch contact gezocht, maar tevergeefs. Moesten we noodgedwongen in een ander, niet al te best hotel, een kamer nemen. Overigens hadden we dat hotel, zoals trouwens alle op deze reis, geboekt via Booking.com. Die vragen achteraf, wat je van dat hotel vond. Uiteraard had ik een vernietigend oordeel achtergelaten. Maar dat review voldeed niet aan de normen van Booking.com, want hoe kun je nu beoordelen of het schoon is, als je niet eens binnen bent geweest? Daarmee hebben ze best een punt, maar hoe moet ik anders mijn grote ongenoegen kenbaar maken? Ook leuk: het hotel had een “no show” opgegeven, want die wilden natuurlijk niet hun commissie aan Booking.com afdragen. Inderdaad, het was een “no show” maar niet van de klant! Mag je ook weer uitleggen.

Ook nog zo’n vervelende brug

Zo die frustratie heb ik weer een beetje van mij afgeschreven, nu is het tijd voor wat vrolijkere berichten. De eerste plaats die we bezochten was Salento, bekend om twee zaken. Allereerst ligt het midden in het grootste koffiegebied van Colombia. In de tweede plaats staan in de omgeving bijzondere palmen, die wel 60 meter hoog kunnen worden. Best een vreemd gezicht om zo’n ranke boom, met alleen bladeren in de top, min of meer solitair, zo in het landschap te zien staan. Om ze goed te kunnen zien, is er een wandelroute uitgezet. Nadat we ons eerst wat gelaafd hadden aan een lekkere kop koffie, deed zich de vraag voor, waar eigenlijk die wandelroute begon. De antwoorden die we kregen, waren verre van eensluidend, maar op een gegeven moment, dachten we het te weten. Nu zijn wij van huis uit al niet zulke fanatieke wandelaars, maar als de weg ook nog eens behoorlijk op en af loopt, wordt het voor Wil al gauw te veel van het goede. Ter verdediging wil ik er nog wel aan toevoegen, dat we hier bijna altijd wel op grote hoogte verblijven, hetgeen het extra inspannend maakt. Net aangekomen bij een controlepost, waar we een eurootje per persoon moesten achterlaten,

Tot zover heb ik het nog gered

kwam van de andere kant een groepje Nederlandse jongeren aangelopen. Die wisten ons al snel te overtuigen, dat we beter een andere route konden lopen. Toen ook kwam de aap uit de mouw: er bleken twee routes zijn, los van elkaar. En waar was het begin van die andere route? Je raadt het al, precies daar waar we koffie hadden gedronken. Wat een bak! Dus wij weer hijgend terug. Aangekomen bij de ingang van die andere route, waar we weer wat pecunia moesten afdragen, haakte Wil definitief af bij het zien van een uiterst steile helling, die naar een uitzichtpunt leidde. Nu was het helemaal niet de bedoeling om die korte route te nemen, hooguit op de terugweg, maar een pad, dat geleidelijk omhoog ging. Precies zoals die jongelui ons verteld hadden. Maar Wil was niet meer te vermurwen, dus ben ik maar alleen op weg gegaan. Het zogenaamde palmenbos heb ik gehaald, maar op weg naar het nog hoger gelegen uitzichtpunt ben ik ook afgehaakt. Ik vond dat ik mijn biertje voor die dag wel verdiend had.

Daar sta je dan!

Gedurende de wandeling begon het rondom al te bliksemen en te donderen, zodat duidelijk was, dat we nog wat konden verwachten. En jawel hoor, op de weg terug naar Salento barstte de bui in alle hevigheid los. Toen er ook nog grote hagelstenen naar beneden kwamen, hebben we maar even onder een boom geschuild. Hoe dichter we in de buurt van Salento kwamen, hoe meer bewijzen we kregen, dat de bui daar nog veel heftiger was geweest. Veel afgerukte bladeren en zelfs hele takken, terwijl over de weg grote modderstromen liepen. Hoe erg het weer had huisgehouden bleek eens te meer, toen wij het pad inreden naar ons hotel. Een aardverschuiving had het pad nagenoeg volledig afgesloten. Terwijl wij nog amper van onze verbazing bekomen waren, kwam onze gastvrouw aanlopen, gelaarsd en onder een grote paraplu. Haastig zijn we ook de auto uitgekomen en samen naar een naburig café gevlucht om te overleggen, wat ons te doen stond. En daar sloeg de pech opnieuw toe. (Verhipt, ik dacht we alles al gehad hadden, maar nee, Murphy reed met ons mee). Bij het haastige verlaten van de auto, had Wil haar telefoon, die aan de usb-kabel op haar schoot lag, meegesleurd zonder het te merken. Toen we terugkwamen bij de auto, hing daar heel zielig een kabeltje uit, maar de telefoon was verdwenen. Geen eerlijke vinder, want we hebben niets meer gehoord. De weg was een paar uur later weer open.

De dochters vertalen

De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan een ouderwetse koffieplantage. Ik zeg met opzet ouderwets, want de boer in kwestie was een soort prediker, die

Je loopt door een woud met hier en daar een koffiestruik

verkondigde, dat alleen koffie van koffiestruiken, zoals ze op zijn finca voorkwamen, de enige echte Colombiaanse koffie opleverden. Dat betekent, dat je door een vrij dicht bos loopt, waar je her en der een koffiestruik tegenkomt, maar waar je al hulpmiddelen moet gebruiken om bij de bovenste takken te komen. We waren samen met twee Franse dames, die helemaal meegingen in zijn “eco-verhaaltje”, dat overigens door een van zijn twee dochters in het Engels vertaald werd. Als ik die armetierige struiken zag, waag ik het ernstig te betwijfelen of hij daarmee zijn brood kan verdienen. Ook kon hij mij niet overtuigen van het feit, dat een moderne koffieplantage, met manshoge struiken, zoals bij ons de appelbomen gekweekt zijn, minder goede koffie zouden leveren. Dat het een slimme man was, die een behoorlijke boterham verdient aan de toeristen, daar ben ik wel van overtuigd. Het was best een onderhoudend uitstapje, dat eindigde met een lekker bakje koffie, hoe kan het ook anders, van ter plekke vers gebrande koffiebonen.

De lunch was inclusief

Ik ga niet alle bezochte plaatsen hier de revue laten passeren, want dan wordt dit wel een heel lang verhaal. Dat wordt het toch wel, maar er staat nergens geschreven, dat je het achter elkaar moet uitlezen. Maak er maar een feuilleton van.

Santuario de las Laajas

Slechts zeven kilometer van de grens met Ecuador, staat in het plaatsje Ipiales een hele bijzondere kerk: de Santuario de Las Lajas. Het verhaal gaat, dat ergens in het midden van de 18e eeuw, de beeltenis van Maria op een hoge rots verscheen. Vanwege dit mirakel werd in 1802 een kapelletje gebouwd. De kerk in zijn huidige vorm is tussen 1926 en 1944 gebouwd, nog niet eens zo lang geleden dus. De Santuario is gebouwd op een brug, die een diepe kloof overspant, direct tegen de rots, waarop de beeltenis van Maria te zien is geweest. Aan die kant is ook geen muur; de rotswand aan het kooreinde dient als zodanig. Je blijft je verbazen over wat mensen doen, ingegeven door hun geloof, maar het levert in ieder geval een spectaculair gezicht op.

De doorgaande wegen in Colombia lopen in principe in de Noord-Zuid richting. Wil je van oost naar west of omgekeerd, dan moet je het bergmassief over. Een van

El Trampoline de la Muerte

die wegen heeft in de loop der tijd een huiveringwekkende reputatie gekregen met de veelzeggende naam: El Trampoline de la Muerte of wel De Trampoline van de Dood. Het wordt gezegd, dat deze weg de gevaarlijkste van heel Colombia is en misschien wel een van de ergste in heel Zuid-Amerika. Nu zal er in het verleden best wel het een en ander gebeurd zijn, gezien ook de talloze kruisjes langs de kant van de weg, maar naar onze mening is het een zwaar overtrokken beeld. Nu we hem gereden hebben kunnen we niet anders concluderen, dat alleen onvoorzichtig rijden voor deze reputatie gezorgd moet hebben. OK, de weg is niet geplaveid en inderdaad, op sommige stukken kun je elkaar niet passeren, maar meestal zie je ruim van te voren een tegenligger aankomen en dan is het helemaal niet moeilijk om een uitwijkplaatsje te vinden. Als het zicht slecht is, door regen of mist, wordt het natuurlijk al een stuk lastiger, maar nogmaals, voordat je in de afgrond stort moet je toch wel rare capriolen uitgehaald hebben. In ons geheugen ligt nog vers de passage van de Baviaanskloof in Zuid-Afrika. Toen had ik zeker het zweet in mijn bilnaad staan, maar dat heb ik op de Trampoline de la Muerte beslist niet gehad.

Ravage

De hotels waar we tijdens deze rondreis verbleven, behoorden veelal tot de categorie “low budget”. Niet omdat we goedkoop uit wilden zijn, maar er was domweg vaak niets anders voorhanden. Zo kwamen we in Mocoa, de plaats die we als overnachtingsplaats gekozen hadden aan het eind van de dag, dat we die dodenpas overgestoken waren. Op Booking.com zag het er allemaal best aardig uit en de eigenaar, die op een van de foto’s stond, kwam heel uitnodigend over. Dat laatste bleek in de praktijk ook wel te kloppen, maar de kamers waren minder. Geen daglicht maar een raam aan de gangkant, met ventilatieroosters, die niet dicht konden; dus zeer gehorig. Mocoa ligt in een dal en het was er behoorlijk heet en een ventilator moest de zweetdruppeltjes wegblazen. Dit alles was echter zeker niet voldoende geweest om juist dit hotel een plaatsje in dit verslag te geven. Nee, dat was heel iets anders. Toen ondergetekende, zoals bijna gebruikelijk, midden in de nacht de roep van de natuur moest volgen, gebeurde het volgende. Maar eerst moet moet je je een voorstelling proberen te maken van het nogal klein bemeten badkamertje. Het mag de naam eigenlijk niet hebben. Als ik op de pot zit, rust mijn linker schouder tegen de douchedeur. De ruimte aan de rechterkant wordt begrensd door een klein wasbakje. Tussen mijn knieën en de tegenoverliggende muur is nog zeker 10 cm over. Als ik dan na gedane arbeid overeind wil komen, valt met donderend geraas dat wasbakje op de grond. Gelukkig blijkt de watertoevoer een flexibel slangetje te zijn, zodat een waterballet ons bespaard is gebleven. Omdat er op dat moment toch niets meer aan te doen valt, ben ik mijn bed maar weer ingekropen, mij nog wel afvragend of ik nu echt zo zwaar op die wasbak had geleund. De volgende morgen bleek het gewoon een gammele constructie te zijn. De bak rustte op twee steunen en ik had hem er domweg afgestoten. (He, was dat toch Murphy weer?). Bij het uitchecken toch maar even gemeld wat er gebeurd was. Uiteraard wilden ze, dat ik een nieuwe badkamerinrichting zou betalen, maar daar heb ik ze toch van afgepraat. Wel heb ik ze een mooie beoordeling beloofd op het internet.

Je komt door de gang aangelopen

Al voor we aan deze rondreis begonnen, hadden we al een afspraak met Erika gemaakt om haar in Bogota te ontmoeten. Ze zou ons dan een dagje kunnen gidsen en wij

Het hangt niet

zouden onze erkentelijkheid laten blijken door haar aan een kleine investering in haar bedrijf te helpen. Het is een bijzonder geslaagde dag geworden, waarbij we twee dingen gedaan hebben, waar we bij ons eerste bezoek aan Bogota om verschillende redenen niet aan toegekomen waren. Eerst hebben we de zoutkathedraal van Zipacuira bezocht. Zo’n 150 meter onder de grond heeft men 250.000 ton zout uitgegraven om deze kathedraal vorm te geven. Je komt door een gang aanlopen en dan ineens ligt de immense kathedraal in de diepte voor je. Aan de verste wand hangt een geweldig groot kruis, prachtig verlicht. Eerst als je afdaalt zie je echter dat het helemaal niet hangt, maar kunstig is uitgehakt in de wand en van achteren indirect verlicht wordt. Heel indrukwekkend.

Omdat we nog tijd over hadden, zijn we naar de Cerro de Monserrate gereden. Dit is in Bogota een beroemd uitzichtpunt, waar je met een treintje of

Naar de Cerro Monserrate

met een gondellift kunt komen. Of voor de volledigheid: te voet! De vorige keer stonden er dergelijk lange rijen wachtenden, dat we die attractie aan ons voorbij hebben laten gaan. Nu hoefden we helemaal niet te wachten, maar we hadden wel de pech, dat vlak voor onze aankomst in Bogota, zich een enorme bui ontladen had. Hoewel het niet meer regende, hing er nog een dikke mist boven de stad, die het uitzicht ernstig belemmerde. Niettemin hadden we een goed gevoel over deze dag. Na een etentje in ons hotel (niet low budget), hebben we afscheid genomen van Erika.

Dit verslag is tot stand gekomen nu we weer terug zijn bij Al Bosque. We blijven hier nog een paar dagen en vertrekken dan, hopelijk voorgoed, met ons Mannetje richting Cartagena. De inscheping staat geboekt voor 9 april a.s. Zo’n vier dagen van te voren moeten we de auto aanbieden bij de reder. De tijd die ons nog rest moeten we nog een invulling geven. Waren we tot voor kort nog van plan om nog per huurauto een rondreis door Ecuador te maken, juist vandaag hebben we besloten om ons geluk niet te tarten en in Colombia te blijven. Tenslotte kunnen we na al die perikelen met DIAN niet meer beweren, dat we niet wisten, dat we het land zonder auto niet mogen verlaten. Het zal best lukken om nog wat leuke dingen te doen, maar laten we voorlopig eerst maar zorgen, dat we in Cartagena komen. Daarna zien we wel weer verder.