Achter de geraniums

Het was een gebruikelijke opmerking in vroeger tijden, als mensen na hun werkzame leven niets anders meer deden, dan uit het raam staren, vanachter een vensterbank gevuld met geraniums. Het enige vertier bestond uit het kijken naar de voorbijgangers, meestal dezelfde mensen uit de straat.

De katoen staat er goed bij

Veteranen worden overal geëerd.

Nu past dat beeld niet bij wat we aan het doen zijn, maar toch schoot dat gezegde de laatste dagen regelmatig door mijn hoofd. Want zeg nou zelf, als je alle uren, die wij samen achter het glas van onze voorruit zitten bij elkaar optelt, heb je het ook over een mensenleven. OK, de geraniums ontbreken en het beeld wijzigt voortdurend, maar toch.

De reis tot nu toe valt uiteen in twee stukken: de periode voordat ons Mannetje arriveerde en de periode daarna. Vooral in dat tweede deel kwam die gedachte van die geraniums bij mij boven, want behoudens een bezoek aan New Orleans, hebben we toen alleen maar kilometers gemaakt. Weliswaar met de vermijdt snel- en tolweg optie weer aan, maar daarom juist meer kilometers dan strikt genomen nodig zou zijn. Als ik dit verslag schrijf staan we in Brownsville, Texas, aan de grens met Mexico, zo’n 2.200 kilometer vanaf Brunswick, Georgia en of de duvel ermee speelt: voor het eerst deze reis regent het. “Het regent hier nooit” zeiden ze bij de receptie van de camping. Tja, dat hebben we wel eens vaker gehoord.

Prachtige herfstkleuren

De eerste twee weken hebben we in afwachting van de komst van de camper, een mooie rondreis met een huurauto door de omgeving gemaakt. Nu moet je omgeving niet al te letterlijk nemen, want in die twee weken hebben we het liefst 9 staten aan gedaan; de meeste bewust, soms ook onbewust. Op die laatste kom ik nog apart terug.

Prachtige herfstkleuren

Missers doen het altijd goed in mijn verhalen, zo leert de ervaring, daarom nu meteen de eerste. Na een hele lange vlucht hadden we een hotel genomen op de luchthaven van Atlanta. Dat bleek een aggenebbisj ding te zijn tegen een mega prijs, maar dat terzijde. De volgende dag ging ik de huurauto ophalen. Nu had ik, door schade en schande wijs geworden, al een sim-card met heel veel data in Nederland gekocht en die in het vliegtuig in mijn gsm gezet. Dat ik net als in Tokyo al 75 euro kwijt was, door de eerste noodgedwongen belkosten, zou mij niet meer gebeuren. De huurauto in ontvangst nemen, was meteen een nieuwe ervaring. Na de formaliteiten werd ik naar vak x (kan ook y zijn geweest) gestuurd in een grote parkeergarage. Niet ongebruikelijk, maar als je vervolgens duidelijk wordt gemaakt, dat je gewoon mag kiezen, dan sta je toch wel even te knipperen met je ogen. Kennelijk staan ze qua categorie allemaal bij elkaar en verder maakt het ze niets uit. Er is ook niemand bij om te kijken of er ook beschadigingen zijn. Voor mij ook ongewoon. Bij de uitgang wordt alles nog even gecontroleerd en daar ga je. Net buiten de poort even gestopt om de route naar het hotel in te brengen. Wat is dat nou? Geen internet? T-Mobile zou de beste dekking hebben. Wat nu? Toch maar mijn KPN kaart erin. Oeps, daar gaat mijn T-Mobile kaart en mijn geheugenkaart, precies naast de stoel. Je weet  wel, die plek waar je nooit bij kunt. Afijn, zie ik later wel. Maar dan: ook de KPN-kaart geeft niet thuis. Daar sta je dan met je goede gedrag. Ik weet alleen de naam van hotel, maar verder ook helemaal niks. Ik besluit om maar te gaan rijden en dan ergens de weg te vragen. Vrij snel zie ik verkeersbord met een naam, waarvan ik denk, dat ik die gisteravond (middenin de nacht NL-tijd) vanuit de shuttle bus ook gezien heb. Dan vindt het pechduveltje het kennelijk wel genoeg en enkele kilometers verder, zie ik wat bekends en jawel, daar is ons hotel. Heel toevallig ben ik net de goede kant op gereden. Die sim card hebben we nooit meer teruggevonden. Kostte ook 75 euro!

Graceland interieur

Ons eerste doel betrof een bezoek aan Graceland in Memphis, het woonhuis van Elvis Presley. Nu was ik vroeger ook

Het graf

best wel een fan van Elvis, veel meer was er ook niet in die tijd, maar als we niet vanwege ons Mannetje “in de buurt” waren geweest, was het nooit tot een bezoek gekomen. In een tweetal etappes zijn we via hele mooie landelijke routes naar Memphis gereden, waarbij we al een goed beeld kregen van deze zuidelijke staten. Hoewel de meeste katoen al geplukt was, waren zo hier en daar nog volle velden te zien. Dan denk je onwillekeurig aan de tijd, dat de slaven uit Afrika hier in de verzengende zon het werk moesten doen. Gelukkig ligt die tijd ver achter ons en kan de katoen nu machinaal geoogst worden. Voor het eerst staken we ook de brede rivier de Mississippi over.

Deputy Sheriff

Duur is hier alles, dus ook een bezoek aan Graceland, maar we vonden het wel het geld waard. De reputatie van meneer Presley kennende, viel mij het huis eigenlijk best mee. In mijn ogen, was het zelfs bescheiden van afmetingen. Over smaak kun je natuurlijk altijd twisten en veel mensen zullen het interieur protserig vinden, maar de meeste Amerikanen hebben zo wie zo een andere smaak dan wij. Het is opvallend hoe leeftijdsgenoten van ons bijna staan te snotteren bij zijn graf. Het huis Graceland ligt aan de ene kant van een doorgaande weg, de rest, het feitelijke museum aan de andere kant. Dat zal er later allemaal wel bijgekocht zijn. Het is allemaal heel slim opgezet en daar worden nu met zijn nalatenschap nog vermogens verdiend. Daar komt ook de patser meer naar voren, hoewel je dat wel tussen de regels door moet lezen, want uiteraard geldt hier ook: over de doden niets dan goeds. Maar als je leest, dat hij in een opwelling besluit om met zijn 4-motorige jet even naar Colorado te vliegen en weer terug, alleen om zijn dochtertje sneeuw te laten zien, die de arme schat nog nooit gezien heeft, dan wordt wel iets duidelijk. Of al die sheriff sterren en wapens; nee, hij was absoluut tegen wapens. Ja, ja.

Van Memphis zijn we via alweer hele mooie routes naar Nashville gereden. Amerikanen zijn heel trots op hun vlag, die zie je werkelijk overal, maar naast de Star and Stripes zie je in deze zuidelijke staten ook vaak de vlag van de Confederates, de vlag van de elf zuidelijke staten, die tegen de VS vochten. Wij bezochten het Fort Donelson National Battlefield, waar de Confederates een gevoelige nederlaag leden. Het toeval wil, dat ik die slag ook tegenkwam in het boek “Kalle, de memoires van Abel Tasman”, geschreven door Bert Wagendorp, dat ik net aan het lezen ben. Dan begint het nog meer te leven.

Keuze genoeg

Onderweg zien we steeds meer uitingen van de naderende herfst. Overal liggen de pompoenen weer te pronken in de tuinen, soms is er zelfs een waar kunststuk van gemaakt. Ook ontgaat je niet, dat Halloween eraan zit te komen. Doodshoofden, geraamtes, de duivel met de zeis, je ziet ze weer in alle soorten en maten. Daarnaast zou ik een hele fotoserie kunnen maken van huizen in diverse stadia van ontbinding, vaak overwoekerd met een plant, die je hier heel veel ziet. Dat iemand zijn huis, voor wat voor reden dan ook, achterlaat om vervolgens het helemaal te laten vergaan, is bij ons ondenkbaar.

Je zou er bang van worden

Grand Ole Opry

Wie Nashville zegt, zegt Country & Western Music. In 1925 zag in deze plaats een nieuw radiostation het licht. Je kon

vanaf de straat de studio inkijken, waar vandaan de uitzending werd verzorgd. Er kwamen live uitzendingen en vanaf november 1925 noemde men de uitzend locatie de Grand Ole Opry. Toen het echt groot werd, heeft men een kolossaal nieuw gebouw neergezet. Tot op de dag van vandaag wordt nog iedere zaterdagavond een show vanuit deze zaal uitgezonden. Gaandeweg werd het een instituut en als je als artiest niet wordt uitgenodigd voor een optreden, dan tel je niet mee. Wordt je gevraagd om lid te worden, dan heb je ongeveer het walhalla bereikt. We zagen beelden van bekende artiesten, die behoorlijk ontroerd werden op het moment, dat ze gevraagd werd om lid te worden. Het liedje “Will the circle be unbroken” vormt een rode draad in het geheel. Het is van oorsprong een gospel, maar werd in 1972 door de Nitty Gritty Dirt Band opnieuw uitgebracht om oud (bijna vergane glorie) en nieuw (het langharige tuig) bij elkaar te brengen. Dat is een enorm succes geworden. Onze Ilse de Lange heeft er wel opgetreden en heeft zelfs nog niet zo lang geleden een “award” mogen ontvangen van de Country Music Association, maar is, voor zover mij bekend, niet uitgenodigd om lid te worden.

En pveral muziek

Na het bezoek aan de Grand Ole Opry zijn we naar het museum gegaan. Dat viel een beetje tegen. Heel veel namen en

Feest

heel veel gouden platen aan de muur. Persoonlijk vond ik het nogal gekunsteld hoe men de verwevenheid tussen Country en West Coast muziek trachtte te verkopen. Het langharig tuig uit Californië was bepaald niet geliefd bij de doorsnee Amerikaanse liefhebber van Countrymuziek. In de film de Easy Rider van Peter Fonda en Dennis Hopper werd dit tijdsbeeld uitstekend verfilmd. Dat later groepen als de Byrds, Crosby, Stills, Nash en Young e.v.a. muzikale invloeden gebruikten uit de Countrymuziek, maakte ze nog niet tot liefhebbers. Hetzelfde geldt trouwens ook voor Rock ’n Roll. Ik had nooit verwacht, dat ik in dit museum ook Elvis Presley, Little Richard en Jerry Lee Lewis zou tegenkomen!

Huer hebben wij wat uurtjes doorgebracht

Het hoogtepunt van ons bezoek aan Nashville werd toch gevormd door een bezoek aan de muzikale hoofdstraat ofwel The Honky Tonk Highway. Kroeg na kroeg met allemaal live muziek. Het geluid komt je van alle kanten tegemoet. Het is duidelijk, dat men hier komt om feest te vieren. Dus wij ook. Wel kostte het enige moeite om in die kakafonie van geluiden een kroeg te vinden, waar ze echte Country & Western muziek speelden. Het meeste wat we hoorden was toch onvervalste rock. Maar in de Layla’s vonden we wat we zochten en daar zijn we niet meer weggegaan, totdat het bedje ons riep.

De afgelopen weken werd bij ons beiden de herinnering aan ons verblijf in Nashua, New Hampshire, steeds levendiger. De overeenkomsten waren best wel groot: het glooiende landschap, de huizen en natuurlijk de prachtig kleurende bomen. Was het in New England met de Mapple Leafs misschien net nog wat feller qua kleuren, het landschap hier mocht er ook zijn. Dat werd nog veel sterker toen we de Great Smokey Mountains bezochten, een nationaal park. Qua tijd van

Prachtige herfstkleuren

het jaar hadden we het niet beter kunnen treffen, alleen weten de Amerikanen dat zelf ook en dus was het druk, erg druk zelfs. Vooral de tweede dag van ons bezoek hebben we gezien hoe druk het kon worden. Eigenlijk zijn er maar twee routes die je per auto kunt doen. De eerste was een noord-zuidverbinding, een mooie geasfalteerde pas met links en rechts veel parkeerplaatsen, waar je van het uitzicht kunt genieten. Voor de tweede dag had ik een route gemaakt, die via een gravelweg naar een andere uitgang leidde. Ver voordat we op die gravelweg zouden komen, belandden we in een file. In eerste instantie dachten we aan een ongeluk, maar gaandeweg werd duidelijk, dat iedereen een bepaald rondje wilde rijden. Je gelooft het niet, maar bumper aan bumper hobbelden we achter elkaar aan over een bospad, wel geasfalteerd natuurlijk. Onze verlossing zou halverwege dat rondje zijn, want dan zouden wij de onverharde weg inslaan, die naar een uitgang leidde. Wij hoopten, dat maar weinig mensen die route ook zouden nemen. Dat klopte, maar waar we niet op voorbereid waren, was dat er aan het begin van het pad stond, dat het alleen geschikt was voor 4WD’s met een grote bodemvrijheid. Ach, Amerikanen, denk je dan, altijd overdreven voorzichtig. Dus gewoon

File

rijden; zou die Toyota RAV4 van ons toch wel moeten kunnen. Niet veel later komen we op de eenrichtingsweg een Audi tegen. Tegen?? Jazeker, hij staat met zijn bodem klemvast op de grond. Was over het randje gegaan, waarschijnlijk om een tegenligger te ontwijken. Ziet er niet goed uit en in de verste verte niemand te zien. Niet veel verder staat een auto stil. Het blijkt, dat die staat te wachten op een auto die weer 100 meter verder op een steile helling stilstaat. Daarin zitten twee vrouwen, die niet verder durven. Maar ook niet terug! De man voor mij rijdt hun auto achterwaarts naar een uitwijkplek. Als hij op dezelfde plek als waar de vrouwen niet verder durfden ook blijft hangen en weer terugkeert, besluit ik om het maar niet eens te proberen en rijden we in colonne zonder al te veel problemen terug naar het begin van het pad. En als kers op de taart mogen we weer in de file aansluiten om het rondje af te maken. Die beker moest tot op de bodem leeg! Gelukkig leverde de rest van de dag nog veel natuurschoon op, zodat we aan het eind toch nog een goed gevoel hadden.

Hier heb je zo’n bouwval

Wat is het verschil tussen Charleston WV en Charleston SC? Een omweg van 400 kilometer! De afkorting WV staat voor West Virginia en de SC voor South Carolina. Die laatste aan de kust gelegen stad was eigenlijk de bedoeling, maar een moment van onoplettendheid, of eigenlijk meerdere, bracht ons een heel eind op streek richting eerstgenoemde. Er zijn wel verzachtende omstandigheden aan te voeren en dat doe ik natuurlijk graag. Meestal maak ik een route met punten op de kaart. Dit keer had ik gewoon de plaatsnaam zonder toevoeging ingebracht (dom) en de verwachte rijtijd was exact hetzelfde als wat Google naar Charleston SC had gemeten. Een tweede zand-in-de-ogen-strooier was de naam van een stad, die op onze route lag. We reden lange tijd richting die plaats (Greenville/Greeneville), dus word je verder in slaap gesust. Wel bleek die plaats veel kleiner, dan van wat we op de kaart zagen (alarmbelletje 1 genegeerd!). Wil kon de wegnummers op de kaart niet vinden (alarmbelletje 2 genegeerd!). Verder vond ik, dat we wel erg veel noord reden, daar waar west meer voor de hand lag. De richting wordt hier bij de wegnummers altijd aangegeven. (alarmbelletje 3 genegeerd!). Maar ach, de route was weer fantastisch, de hemel zoals alle dagen strakblauw, wat zou het. Totdat de signalen zo duidelijk werden, dat we toch maar eens de tijd moesten nemen om te zien waar we ons nu werkelijk bevonden. De uitkomst daarvan hebben jullie in de eerste zin van deze alinea kunnen lezen. We hadden de hele dag gereden en we waren nog even ver verwijderd van Charleston SC als toen we die ochtend begonnen!

Verenigd

Het in ontvangst nemen van de auto ging probleemloos. De eerste dagen stonden we op een mooie camping op het Jekyll Island. Om de auto minder hoog te maken, alle kubieke centimeters tellen voor de vrachtprijs mee, demonteer ik altijd de lier, die toch weer 20 cm boven het dak uitsteekt. Hoewel ik natuurlijk niet meteen een lekke band verwacht, vind ik het toch wel geruststellend om de lier weer te kunnen gebruiken. Dus vraag ik aan iemand van de camping om een ladder. Het spijt hem, maar die mag hij mij niet geven. Daarvoor moet ik bij zijn baas zijn. Dan weet ik weer dat we in de States zijn, allemaal bang om voor iets aansprakelijk gesteld te worden. Dat beeld bevestigt zijn baas; hij weigert bruut. Zelfs mijn aanbod om een verklaring te ondertekenen, mocht hem niet vermurwen.  Even kwam nog de neiging boven om met hem in discussie te gaan, bijvoorbeeld door te zeggen, dat ik straks op het dak zou klimmen en als ik er dan af mocht vallen hem aansprakelijk ga stellen omdat hij geweigerd heeft mij een veel veiliger ladder ter beschikking te stellen. Maar ik heb het gelaten bij de uitroep “wat een land!” en geduimd, dat we maar verschoond mogen blijven van een lekke band. Dat is tot nu toe gelukt.

Tja

Er zal best wel meer te zien geweest zijn, wat de moeite waard was, maar voor ons lag er tussen Brunswick, GA en

Hoezo extravagant?

Mexico, maar één bezienswaardigheid, die we niet wilden missen en dat was de stad New Orleans, bekend om zijn Jazz en Rhythm & Blues muziek. Wat muziek betreft zijn we zeker de eerste dag aan onze trekken gekomen, maar niet in de beroemde Bourbon Street. Die viel ons eigenlijk best tegen. In tegenstelling tot Nashville was het er niet echt gezellig. Dronkaards, zwervers, maar ook veel extravagant geklede mensen bevolkten de straat. Extravagant waren ook de speciale, custom made driewielers, die met veel lawaai door de straat reden. En waar we zo langzamerhand ook een sik van kregen: bijna overal moest je in de rij staan om een tafeltje in een van de betere restaurants te bemachtigen. De tweede avond vonden we het welletjes en hebben we maar lekkere hapjes gegeten in ons eigen huisje op wielen.

En nu staan we in Brownsville, vlak voor de grens met Mexico.  Het is nog een hele rit naar Cancun, waar we medio december willen eindigen. Dan vliegen we zoals gebruikelijk voor ons Kerstreces terug naar Nederland. Mocht dat toch te veel “Achter de Geraniums” dagen opleveren, dan stallen we auto ergens onderweg en nemen een binnenlandse vlucht. We zullen zien, maar dat lezen jullie een volgende keer wel.