Cash is King

Op 14 oktober moesten wij uiterlijk Zuid-Afrika verlaten omdat dan ons Carnet des Passages zou verlopen. Hoewel je de volgende dag met het nieuwe Carnet weer terug kunt keren, dwingen ze je eerst om naar een ander land te gaan. Dat mag niet Namibië of Botswana zijn, want die zitten in het gemeenschappelijke douanegebied. Dus kun je kiezen tussen Angola, Zimbabwe en Mozambique. Zambia zou je ook nog tot de mogelijkheden kunnen rekenen, maar dan heb je er al een lange rit door Botswana of Namibië op zitten.

Klussen bij Ronald

Wij hadden aanvankelijk voor Mozambique gekozen om dan de route die we in 2015 hebben afgelegd in omgekeerde richting te volgen, maar omdat ons nogal negatieve berichten bereikten over Mozambique, besloten we voor Zimbabwe te gaan. Hoewel we dat land ook al eerder bezochten, waren er nog een paar gebieden, die we nog graag met een bezoek zouden vereren, zoals het Ghonazerou NP in het zuidoosten en Mana Pools NP aan de noordgrens. Dat was het plan en hoe dat verder ging kom ik nog op terug.

Ronald, onze steun en toeverlaat in Kameelfontein bij Pretoria, zou nog een paar klussen voor ons doen. Zo had ik nieuwe koplampen uit Nederland meegenomen en ook de visco clutch fan, een belangrijk onderdeel voor de koeling, die Hugo in Eibergen van de donorauto had gehaald. Helaas was dat niet gelukt met de schokbrekers; die kreeg hij niet gedemonteerd. Ook bij MAN waren ze niet meer te verkrijgen, maar gelukkig wist Ronald een paar passende exemplaren in Zuid-Afrika te scoren. Al met al kostten die en andere klusjes nog een week, zodat we op maandag, de dag nadat Max voor de tweede keer wereldkampioen werd,  afscheid konden nemen. Op weg naar de grens

Sommige dieren lopen door het kamp

hebben we  nog een tweetal parken bezocht. Het eerste is het Marakele NP. De oorspronkelijke naam van dit park was Kransberg NP. In 2003, na jaren van verwaarlozing, is het park door Prins Bernard en Mandela heropend. De prins en ook zijn dochter Irene, hebben een belangrijke rol gespeeld in de totstandkoming van dit soort parken. Zo heeft Irene een groot stuk grond gekocht, dat nu als Nature Reserve Bergplaas bekend staat. Hoewel gezegd wordt, dat je in het Marakele alles kunt verwachten, hebben we ook dit keer weer bijzonder weinig wild gezien. Het meest spectaculaire van dit park is de weg naar een uitzichtpunt, dat op ruim 2.000 meter ligt en te bereiken is via een weliswaar geasfalteerde, maar wel heel smalle en steile weg. Toen we dit de eerste keer deden, was het het een echte billenknijper, want toen wist ik nog niet wat ons Mannetje allemaal kon. Je rijdt in de lage gearing en hebt nog maar één versnelling over. Als je dan nog een keer moet terugschakelen, wordt het wel heel erg spannend, want redt die het ook niet, dan rest alleen maar de weg terug. Achteruit rijdend wel te verstaan, want keren zit er echt niet in! Ook nu blijft het natuurlijk wel een spannende bergklim, maar toch een stuk relaxter, zodat je ook wat meer tijd hebt om van het uitzicht te genieten. Er zijn maar weinig bezoekers in het park en we hebben maar één tegenligger gehad.

Verschrikkelijk

Toen ik in 1995 voor het eerst in Zuid-Afrika was, vatte ik die ervaring samen als: dat is een land als Europa met veel zwarte mensen. Kortom, ik vond niet dat ik hier het echte Afrika zag. Maar zoals Ronald al eens zei: Afrika komt vanzelf deze kant op en helaas heb ik de neiging om hem gelijk te geven. In de 25 jaar, dat ik nu dit land bezoek, zie ik het achteruitgaan. Neem alleen al de elektriciteitsvoorziening. Iedere dag (!) gaat de stroom er een paar keer af. Niet alleen hier in Gauteng, de drukst bevolkte provincie, maar ook in de Noordkaap. En dat meerdere keren per dag. Ze noemen dat load shedding, omdat de centrale gewoon niet meer berekend is op de vraag. Dat is al een paar jaar het geval en vooralsnog zijn er nog geen merkbare verbeteringen. Het enige positieve is, dat de onderbrekingen aangekondigd worden. Waar je de verloedering ook goed waar kunt nemen, is de toestand van de wegen. Wat ooit mooie asfaltwegen geweest moeten zijn, zijn die nu kwellingen voor voor mens en

Veel olifanten

machine. Op sommige plekken zie je niet eens het asfalt meer en dat is eigenlijk nog een verademing bij de stukken waar hier en daar nog een plaat asfalt ligt. De fase van de potholes, slaggate op zijn Afrikaans, is dan al lang voorbij. Daar begint het mee: eerst een paar gaten allengs steeds meer, want als je dit niet meteen aanpakt is het einde zoek en het resultaat zoals ik hiervoor beschreven heb. Laat nu de weg van Lephalale naar Alldays een stuk van 90 km bevatten uit de categorie hier-en-daar-een-stukje-asfalt. Daar gaat je planning. In plaats van een 65-70 km per uur moet je stapvoets rijden. Links en rechts van de weg liggen hele grote boerderijen. Die moeten ooit gezien hebben, hoe die weg aangelegd werd. Tranen in je ogen zou je er van krijgen. Al met al zorgde dat ervoor, dat we behoorlijk laat bij het Mapungubwe NP aankwamen. Nu is dat zo wie qua indeling een beetje vreemd park. De receptie, waar je geacht wordt je eerst te melden, ligt, komende vanuit het westen, 35 km verder dan de camping. Dat zouden we nooit halen voor het donker, dus we hebben maar op ons gelukkige gesternte vertrouwd en ons net voor het vallen van de avond gemeld bij de ingang naar de camping. Gelukkig werden we zonder problemen toegelaten. In het park zijn we de volgende dag rondgereden en hebben vooral veel olifanten gezien.

Ga jij maar even aan de kant

Dan het dieptepunt van onze reis tot nu: Beitbridge, de grenspost van Zimbabwe, met een reputatie, die we  inmiddels ook aan den lijve hebben ondervonden. Ik ga hier niet uitgebreid op in want dan wordt het een heel vervelend verhaal. Laat ik volstaan met de mededeling, dat alle procedures ons zes uur en heel veel US dollars hebben gekost. Toch nog een voorbeeldje. Bij het oprijden van het terrein krijg je, pardon koop je een gate pass. Daarop wordt door de verschillende loketten een aantekening gemaakt, zodat de bewaker bij de uitgang kan constateren, dat je alle procedures hebt doorlopen en hij het hek voor je mag openen. Toen wij na 5,5 uur eindelijk dachten, dat moment te mogen meemaken, werden we teruggestuurd. Onze pas was van wit in plaats van blauw! En ofschoon alle stempels er zijn, daar gaat het toch tenslotte toch om zou je zeggen, is hij onverbiddelijk: achteruit, maak de weg vrij en kom maar terug als je een blauwe heb. Het hoeft geen betoog, dat we daar opnieuw 23 dollar voor moesten aftikken. Gelukkig lag ons einddoel voor die dag slechts 90 km na de grens, maar toch was het al donker toen we op onze bestemming, de Lions & Elephants Lodge, aankwamen.

In die lodge, met gratis wifi, zijn we een paar dagen gebleven om ons te bezinnen over onze verder plannen, die vooral bepaald zouden worden, door onze hoeveelheid

Lions & Elephants Lodge

contanten, want in Zimbabwe regeert de US dollar. Sinds onder het bewind van Mugabe de economie volledig is ingestort met als gevolg een torenhoge inflatie, vertrouwt niemand meer de banken. We spraken een jonge blanke, manager op een boerderij annex lodge waar we overnachtten, die nog nooit geld gepind had! Hij werd door zijn baas in contante dollars betaald. Voor kleinere boodschappen, gaat hij naar een wisselaar, die wat US dollars omzet in Zimbabwe dollars. De straatkoers ligt zo’n 100 ZIM dollar hoger, dan die van de bank. De dame van de lodge waar wij verbleven, wil niet wisselen. Wel accepteert ze betaling in Zuid-Afrikaanse Rands. Ze zegt, dat zo lang als we in de grensregio blijven, dat overal moet lukken. Verderop in Zimbabwe is het alleen maar US dollars wat de klok slaat. Euro’s? No way! De eerstvolgende ATM, die mogelijk US dollars levert, staat in Masvingo, een provinciehoofdplaats, die zo’n 200 km verder ligt op de weg naar Harare. Ons plan was echter om als eerste een bezoek aan het  Gonarezhou NP te brengen, maar dat ligt op een oostelijke route langs de grens met Mozambique. Ook kunnen we geen zekerheid krijgen, of we in de enige plaats van betekenis die we onderweg tegen zullen komen, wel dollars kunnen scoren. Met slechts 65 dollar in de portemonnee wordt het dan wel een hachelijke onderneming. Als ik dan op de website van het park ook nog eens lees, dat we met ons Mannetje behoorlijk financieel gestraft gaan worden voor de kilo’s boven de drie ton, dan wordt de beslissing eenvoudig maar wel teleurstellend: we zetten koers naar Mana Pools en hopen, dat in Masvingo ons liquiditeitsprobleem wordt opgelost.

Waar laat je ze allemaal?

En zo geschiedde gelukkig: een ATM die desgevraagd allemaal mooie US dollarbiljetten naar buiten schoof. In de buurt van Masvingo ligt nog een mooi meer en we besloten daar een dag te blijven om later ons geluk bij de ATM nogmaals te proberen. De manager van de lodge raadde ons aan, net zoals hij altijd deed, om wat US dollars om te wisselen naar lokale dollars bij een straatwisselaar. Daarmee kunnen we dan ook in de supermarkt betalen, waar alles in ZIM Dollar met officiële koers geprijsd staat. Omdat we er al wel achter waren, dat het leven hier bepaald niet goedkoop is, besloten we 200 usd om te wisselen. Er kwam een jongedame aan met een grote plastic tas. De inhoud bleek helemaal voor ons te zijn. Sterker nog: een collega geldwisselaar werd te hulp geroepen om aan de volledige vraag te voldoen. Bij een koers van 700 ZIM dollar voor een US dollar levert dat met biljetten van 50 dollar een enorme hoeveelheid papier op. We hebben enige creativiteit nodig om het allemaal een plaats te geven in ons Mannetje. Ondanks wat die manager zei, ziet Wil het helemaal niet zitten om straks met een boodschappentas vol geld boodschappen te gaan doen! Ik kan mij er wel iets bij voorstellen, want ze ziet alleen maar klanten met US dollars of met een (lokale) kaart betalen.

Momenteel staan we op een lodge annex camping net voorbij Harare. Nog een goede dagetappe scheidt ons van het Mana Pools NP, wat een hoogtepunt van onze reis moet worden. Iedereen die we spreken, is laaiend enthousiast over dit park. Het zou een enorme teleurstelling zijn, als blijkt, dat we daar met ons Mannetje ook niet welkom zijn. Duimen dus!

Voor wie het vergeten was: onder “Foto’s” vind je meer foto’s.