You are here: Home > Namibie en Zuid-Afrika > Een gewoon reisverslag

Een gewoon reisverslag

Nee. dit keer gelukkig geen rare dingen zoals een auto, die niet op de krik wil blijven staan en mij heel veel schrik bezorgde en een geblesseerde arm, die nog steeds de afdruk van de bumper vertoont. Nee, dit keer eigenlijk een heel gewoon reisverslag. Maar hopelijk weten we wel over te brengen, dat we de afgelopen weken volop hebben genoten van de prachtige natuur in zowel Namibië als in Zuid-Afrika.

De beelden moeten voor zich spreken

De beelden moeten voor zich spreken

Op zondag 7 februari hebben wij met een traan in ons hart Windhoek verlaten en zijn op weg gegaan naar een van de hoogtepunten van Namibië: de Sossus Vlei in het Namib Naukluft Nationaal Park. De kust van Namibië is kurkdroog. Dit wordt veroorzaakt door de koude zeestroming in de Atlantische Oceaan, vergelijkbaar met die voor de kust van Chili. Hierdoor hebben zich langs vrijwel de gehele kust zandduinen gevormd, die juist in dit deel van het land op zijn indrukwekkends zijn. Je rijdt door een 65 kilometer lange vallei, die aan weerskanten omzoomd wordt door hoge duinen. De hoogste, tot wel 350 meter hoog, liggen aan het eind van dit dal rondom de eigenlijke vlei, zeg maar duinpan. De laatste 5 kilometer is alleen maar te berijden met een 4×4. Dat hebben we deze keer maar niet gedaan, want naast het feit dat we dan een tijdje zoet zijn met het omlaag brengen van de bandenspanning en later weer met het omgekeerde proces, voegt het fotografisch gezien niet zoveel toe. En vooral de foto’s moeten tot uitdrukking brengen, wat we zoal ervaren als je hier rondrijdt en waarom we hier alweer voor de derde keer zijn. De mooiste beelden krijg je in de vroege ochtend of de late namiddag wanneer de laagstaande zon met mooie schaduwpartijen de fraaie vormen van de zandduinen accentueert. Een ballonvaart over de duinen, waardoor je een mooi overzicht krijgt, stond ook nog op ons verlanglijstje, maar helaas, in deze tijd van het jaar worden die niet aangeboden en kun je alleen maar met een vliegtuigje. Had ook wel interessant kunnen zijn, maar ze leggen bij jou het probleem neer om het vliegtuig vol te krijgen; typisch gericht op groepen en daar hebben we wel eens vaker last van.

De vorige keer, zo’n 2,5 jaar geleden alweer, hebben we het Kokerbomenbos en The Giants Playground iets ten oosten van Keetmanshoop overgeslagen, omdat het wat ver uit de route lag. Dat ligt het eigenlijk nog

Kokerbomen

Kokerbomen

steeds, maar omdat Sjors en Monique zeiden, dat je daar ook cheeta’s kon zien, hebben we nu de moeite van een omweg wel genomen en hebben we dit keer Lüderitz maar links, eigenlijk rechts, laten liggen. Kokerbomen zijn grillig gevormde bomen met gladde, goudkleurige schubben, die vooral bij een ondergaande zon mooi oplichten. Op de meest desolate plekken kun je ze tegenkomen, veelal tussen de rotsblokken, terwijl je je afvraagt hoe daar überhaupt iets kan groeien. Dat zijn dan de solitaire exemplaren, die je overal in zuidelijk Afrika aantreft. Het wordt pas een bezienswaardigheid als er veel bij elkaar staan en je dus van een bos kunt spreken, zoals hier in de buurt van Keetmanshoop.

Wankel evenwicht

Wankel evenwicht

Volgens mij heb je meerdere plaatsen in de wereld waar volgens mensen de reuzen of de duivel hebben gespeeld. Men doelt dan op een enorme hoeveelheid rotsblokken, in alle soorten en maten, die verspreid liggen over een groot gebied en nogal willekeurig lijken opgestapeld, vaak in een ogenschijnlijk zeer bedenkelijk evenwicht. Alsof het reuzenkind gisteren is opgehouden met spelen. Als je daartussen aan de wandel gaat, begint het al snel op een doolhof te lijken. En dat je daarin gemakkelijk kunt verdwalen, werd ter plekke door Wil bewezen, die vanwege hoge nood op weg naar het toilet het presteerde echt te verdwalen. Het toilet heeft ze nooit gehaald …..

De cheeta’s, waarvoor we eigenlijk waren gekomen, vormden een teleurstelling. OK, we hebben er een gezien, die braaf kwam aanlopen toen zijn bazin hem riep voor zijn dagelijkse portie

Poes, poes....

Poes, poes….

vlees, maar die was zo tam, dat het ook niet meer leuk was. Bovendien vertelt de verzorgster dan ook nog, dat zo’n beest nauwelijks een kippenbotje kan breken, waardoor je helemaal gaat denken, dat je met een wat groot uitgevallen huiskat te maken hebt. De volgende morgen, toen we net uit bed waren, zagen we er twee op een helling lopen. Ze staken mooi af tegen de heldere ochtendlucht, maar tegen de tijd, dat we ons fototoestel in de aanslag hadden, was het moment al voorbij en konden ze alleen maar vastgelegd worden lopend langs de omheining; als in de dierentuin dus.

Van de kokerbomen naar een ander bijzonder natuurfenomeen: The Fish River Canyon, uniek in Afrika. In tegenstelling tot zijn grotere broertje in de Verenigde Staten, is deze niet

The Fish River Canyon

The Fish River Canyon

uitsluitend ontstaan door erosie. De basis is gelegd door tektonische bewegingen in het hele verre verleden. Daardoor is een grote scheur ontstaan, die later is uitgediept door de rivier, die hier spontaan is gaan stromen. De canyon is zo’n 160 kilometer lang en meet op zijn breedste punt zelfs 27 kilometer. De Fish River mondt uit in de Oranje Rivier, ooit vernoemd naar een van onze Willems en die de grens vormt tussen Namibië en Zuid-Afrika. Op zijn diepst is de canyon 550 meter; respectabele afmetingen dus.

Het landschap hier in het zuidwesten van Namibië is werkelijk zeer indrukwekkend. Prachtige bergen met vele kleurschakeringen waar zich een goed berijdbare gravelweg doorheen

Indrukwekkend landschap

Indrukwekkend landschap

slingert. Vrijwel de gehele weg kom je niemand tegen, laat staan dat je ingehaald wordt. Eigenlijk waren we van plan nog wat langer van dit natuurschoon te genieten en dwars door het Richtersveld NP naar Oranjemund te rijden, aan de monding van de Oranje rivier. Helaas blijkt dit zonder speciale vergunning niet mogelijk te zijn, omdat het Sperrgebiet, een kreet die ik de gemiddelde Nederlander niet uit hoef te leggen, waar diamant wordt gedolven en begint bij Lüderitz, zich tot hier uitstrekt. Van Oranjemund hadden we ook zo Zuid-Afrika in gekund en vanaf Alexander Bay via Port Nolloth de kust verder kunnen volgen. “Noodgedwongen” hebben we een grote omweg gemaakt om op dit meest noordwestelijke puntje van Zuid-Afrika te komen. In Port Nolloth hebben we weer eens lekker “wild” gekampeerd. Dat betekent niet, dat we als wilden te keer zijn gegaan, maar dat we gewoon op een leuk plekje ons bivak hebben opgeslagen. Zo wilde mijn schat trakteren op een echt Valentijns diner en dan is het toch wel handig, dat er èn een restaurant in de buurt is èn dat je daarna niet meer hoeft te rijden. Al gauw vonden we een braakliggend stuk grond, tegenover het politiebureau en vlakbij het beoogde restaurant. Volgens mensen, die interesse toonden in ons reilen en zeilen, konden we daar prima staan zonder bang te hoeven zijn, dat we weggejaagd zouden worden of dat we ’s morgens wakker zouden worden terwijl de marktkramen rondom ons worden opgebouwd. Dat laatste hebben we al eens in Spanje meegemaakt en wilden we niet nog een keer meemaken. Na het uiterst plezierige etentje hebben we hier de nacht inderdaad ongestoord doorgebracht. De volgende dag, na een teleurstellend bezoek aan Alexander Bay, echt een verschrikkelijke uithoek met

Het blijft een mooi moment van de dag

Het blijft een mooi moment van de dag

een harde wind, die steeds voor stofwolken zorgde, hebben we een plekje aan het strand van Port Nolloth gezocht, waar we getrakteerd werden op een prachtige zonsondergang. Ook hier heeft niemand ons lastiggevallen. Integendeel, de buurtbewoners zagen ons eerder als interessante, nieuwe buren. Bij het wegrijden werden we van alle kanten toegezwaaid. Ook kwam een krasse buurman, die iedere dag in zee ging zwemmen, een uitgebreid praatje houden. Van hem kregen we een tip. In Sutherland staat de grootste radiotelescoop van het

Zuidelijk Halfrond. Volgens hem alleszins een bezoekje waard. Ook onze reisbijbel, de Lonely Planet vond een bezoek aan die plaats een omweg waard. Niet alleen vanwege de telescoop maar ook omdat er een zekere Jurg Wagener lezingen houdt en tevens de beschikking heeft over een paar telescopen, zodat je alvast in stemming komt. De reden waarom die grote telescoop hier is neergezet, is omdat het hoog gelegen is, ver van de bewoonde wereld en de meeste nachten kraakhelder zijn. Om er te komen hebben we een route uitgezet via een

Cederberg Wildernis Area

Cederberg Wildernis Area

prachtig natuurgebied: de Cederberg Wildernis Area. Een heel klein beetje hoop mochten we nog koesteren om hier een luipaard te zien, maar zoals iemand van de plaatselijke VVV in Clanwilliams zei: “Het is als het vinden van goud”. Nou, dan weet je het wel weer. Maar de route naar Sutherland via deze bergen en nog een paar natuurreservaten, behoorde tot een van de mooiste die we ooit in Zuid-Afrika gereden hebben. Een belangrijk deel van de weg loopt door dalen, maar regelmatig moeten de bergen overgestoken worden en dan wachten daar steile passen. Op zich zijn die goed te rijden, vooral ook omdat men de steilste stukken van asfalt heeft voorzien, maar als we zo in de eerste versnelling (die we normaliter niet gebruiken) naar boven kruipen en de motor zijn bijna maximum toeren draait, bekruipt je toch altijd zo’n gevoel van “als dit maar goed gaat”. Onzin natuurlijk, want ons Mannetje heeft al vaak genoeg bewezen, dat hij iedere helling, waar een weg loopt, kan nemen. Maar toch…, stel dat …., ach, onzin. Eén zo’n pas had de fraaie naam van Katbakkiespas, maar het was beslist geen kat-in-het-bakje of kattenpis!

Lekker biertje

Lekker biertje

Terwijl je jezelf zo ongeveer alleen op de wereld beschouwt, staat daar ineens een Padstal. Die zie je hier overal in Zuid-Afrika en je zou het kunnen vertalen met “Stalletje langs de weg” of iets dergelijks. Meestal staat er nog  “Farm” voor en dan houdt het in dat ze agrarische producten verkopen. Bij deze ene, op een kruising van wat zandwegen is ook een kroeg in een stijl, die ons sterk deed denken aan die ene “beroemde” kroeg in Australië: The Daly Waters Pub op de weg van Darwin naar Alice Springs. Naast allerlei prullaria hangen daar allemaal Bh’s aan het plafond, achtergelaten door uitgelaten vrouwelijke gasten. Deze hier op onze weg deed wat de “oude rotzooi” betreft daar niet voor onder, alleen hingen hier wat minder frivole caps aan het plafond, maar de sfeer had onmiskenbaar overeenkomsten. Ik kwam aan de praat met de alternatieve uitbater en hoewel het uur van de dag er eigenlijk niet naar was, heb ik toch maar een lekker koud biertje besteld, net zoals toen in Australië. Overigens kwamen wij al pratend tot “handelspost” als een adequate vertaling voor een Pad Stal. Ondertussen scoorde Wil bij zijn broer in de winkel gratis bananen, appels en peren.

Bij Jurg in Sutherland aangekomen blijkt hij vol te zitten. Al weken staan we zo ongeveer alleen op een camping, maar hij is “fully booked”. Als hem duidelijk wordt, dat we eigenlijk alleen

Star gazing

Star gazing

maar een plaats nodig hebben, blijkt er op zijn terrein nog ruimte genoeg te zijn. De lezing die hij gaf, ging vooral over de enorme afstanden in het heelal en de omvang van de sterren. De lichtjaren vliegen voorbij en de immensheid van ons stelsel wordt weer eens verduidelijkt. Op het laatste plaatje van de grootste ster tot nu toe gemeten, staat de aarde als stip genoteerd (niet met stip!) om de verhouding weer te geven. Ook krijgen we een promotiefilmpje over Sutherland te zien, maar eigenlijk blijkt het een advertentie voor de business van Jurg te zijn, want toen hij hoorde, dat de keuze definitief op Sutherland was gevallen om de telescoop neer te zetten, heeft hij meerder B&B ‘s geopend; een hele slimme jongen dus, die Jurg. Het sterren kijken ging voor een belangrijk deel de mist (!) in, omdat wij uitgerekend die ene avond moesten treffen, dat het bewolkt was.

Grootste radiotelescoop op het Zuidelijk Halfrond

Grootste radiotelescoop op het Zuidelijk Halfrond

De volgende morgen waren we al vroeg op de 1.800 meter hoge berg waar de radiotelescoop staat, omdat we dachten, dat er vanaf 9 uur ieder uur een rondleiding zou zijn.  Of we hadden het verkeerd van Jurg begrepen of er was domweg geen rondleider voorhanden, het werd half elf voor het zover was. De tussenliggende tijd hebben we gedood in het visitor center, waar met allerlei opstellingen een inzage in de wetenschap van het heelal wordt gegeven. Voor ons leken was het meeste al veel te technisch, dus hebben we maar eerst “thuis” koffie gedronken. Het kijkje in het binnenste van zo’n telescoop vonden we beiden best indrukwekkend.  De spiegel heeft een doorsnee van 11 meter en dat is groot. Het geheel is gefinancierd door de Verenigde Staten, de UK, Duitsland en Polen. Op dit moment wordt er aan een nog veel groter project gewerkt in Carnarvon zo’n 250 kilometer verderop.  Dat moet de grootste radiotelescoop ter wereld worden, bestaande uit duizenden schotels, die samen een vierkante kilometer beslaan.

Na al dit natuurgeweld vonden we het tijd worden om onze zintuigen eens op een andere manier te prikkelen, zoals een wijntourtje in Stellenbosch. Via een bekende boekingssite hadden

Ons Mannetje als bezienswaardigheid

Ons Mannetje als bezienswaardigheid

we hotel d’Oude Werf gereserveerd met de opmerking, dat we wel een speciale parkeerplaats nodig hadden. Wie schetst onze verbazing, toen we moeizaam onze weg zoekend door de smalle, veelal eenrichtingsverkeer straten in het centrum van dit universiteitsstadje, en eindelijk de goede straat in reden, er plotseling een paar keurig in het pak geklede mannen voor de auto sprongen en ons tegenhielden. Ze bleken van ons hotel te zijn en er moesten even wat auto’s weggezet worden en dan konden wij die plaats innemen. Geweldig, wat een ontvangst. Het was weekend en het stadje zat bomvol met toeristen en vanaf het moment, dat we ons Mannetje geparkeerd hadden, had Stellenbosch er een belangrijke bezienswaardigheid bij. Hoeveel mensen een foto van de auto gemaakt hebben, al of niet met zichzelf er voor, zullen we nooit weten, maar het moeten er vele tientallen geweest zijn. Ineens kreeg ik ook mailtjes binnen als reactie op de “For Sale” sticker. Helaas zat er geen interessante bij.

In tegenstelling tot de vorige keer in Franschhoek vonden we de wijnen van de wijnboeren, die we hier bezocht hebben, lekker en een aankoop waard. Al gauw hadden we in het busje, dat ons van het ene wijngoed naar de andere vervoerde, extra ruimte nodig om onze aankopen kwijt te kunnen. Overigens klinkt wijnboer nogal denigrerend terwijl we het hier over zeer luxe optrekjes hebben, met ontvangstruimtes waar menig horecagelegenheid jaloers op kan zijn. Bij het vijfde bedrijf aangekomen, na bij de vierde net getafeld te hebben, ontwaar ik een heel mooi gazon met parasols en van die ligkussens er onder. In plaats van nog meer wijn tot ons te nemen hebben we ons op zo’n plek neergevlijd en heerlijk een tukje gedaan. Daarna waren we weer helemaal fris (nou ja) om de zesde en laatste in de rij ook nog eer aan te doen. Tegen half zeven in de avond waren we weer terug in ons hotel, daar waar we om 9.45 uur vertrokken waren!

Crêpes Suzette

Dinner for two

Nog meer aardse genoegens hebben we gezocht en gevonden in Kaapstad. Met een tweedaagse kaart voor de Hop on, Hop off bus hebben we ons weer rond laten rijden om op leuke, interessante plekken uit te stappen. Aan het eind van de dag komen we dan steevast weer terug op het bekende Victoria & Albert Waterfront, het eeuwigdurende feesthart van Kaapstad, waar we een gelegenheid weten, waar je heerlijk kunt zitten, met een goed glas wijn. En als je wat (lekker)honger begint te krijgen, bestel je smakelijke, vers bereide sushi’s. Daarna ben je helemaal in stemming om de avond af te ronden in een goed Belgisch restaurant met een “dinner for two”.

Zo genieten we met zijn tweeën van ieder moment dat we hebben. Juist deze week werden we weer geconfronteerd met de eindigheid van het leven, toen ons het bericht bereikte, dat een goede vriendin van ons en trouw volgster van de verhalen op onze website, vrij onverwachts is overleden. Wij zullen haar missen.

Inmiddels hebben we de definitieve bevestiging gekregen, dat ons Mannetje de 24ste maart de boot op gaat. De 22ste overhandigen we de autosleutels aan de agent in Port Elisabeth, waarna wijzelf de 23ste vanuit Kaapstad via Dubai terugvliegen naar Amsterdam. Dat betekent, dat we nu nog zo’n drie weken te gaan hebben om te reizen. De laatste dagen moeten we besteden aan het opruimen en deels ontmantelen van de auto, omdat bijvoorbeeld gasflessen niet meegenomen mogen worden. Maar dat zal ongetwijfeld in het volgende verslag wel aan de orde komen. Voor alsnog gaan we nog even genieten van het mooie zomerse weer aan de oostkust van Zuid-Afrika.

5 Responses to “Een gewoon reisverslag”

  1. joost & marlien schreef:

    Gerard & Wil,

    Het kan dan wel een gewoon reisverslag zijn, maar de foto’s behoren bij de allermooisten.

    Joost

  2. First Lady schreef:

    My President & Wil,

    Je schrijfkunst is inmiddels van dien aard, dat zelfs een “gewoon reisverslag”+ foto’s erbij prettig is om te lezen. Volgens mij hebben jullie – in haagse termen gesproken – heerlijk kunnen onthaasten. En bij sommige foto’s beleef je echt van die “WoW” momenten.

    Die ene kroeg zoals je beschrijft met allerlei prullaria 8en bh”s aan het plafond deed mij juist denken aan sommige kroegen in de US.

    Waarom hebben jullie trouwens geen close-up foto genomen met die tamme cheeta ????? Een gemiste kans!!!!!

    Blijf genieten van elk moment my Pres. Ook in gedachten van die mooie momenten met jullie vriendin, die er helaas niet meer is en………. op naar the final count down van jullie Afrika trip. Eigenlijk van jullie Afrika experience.

    Hoor weer gauw van jullie.
    Greetz FSTLDY

  3. dick schreef:

    Wat schrijf je toch briljant! Alsof we erbij zijn! En wat een geweldige fotos!
    Jammer dat er nog maar 1 verslag volgt maar er komt vast nog wel een nieuwe bestemming voorbij!
    Groetjes
    Dick en Jacq

  4. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard en Wil,

    Dat was dus gewoon vakantie. Mooie duinverstuivingen. Wij doen er hier alles aan op die duinen op z’n plek te houden, maar daar is het wild west. Geeft wel mooie foto’s.
    Voor het vervolg een even mooie reis gewenst.
    We bedachten ons vandaag dat we over twee maanden weer in de Franse zon na een mooie rit aan een koud glas zouden zitten.

    Vr. gr.

    Han

  5. Tim Hovenier schreef:

    Dag lieve Carpe Diem mensen,

    wat mogen jullie je toch gelukkig prijzen om dit allemaal zo mee te maken en te beleven
    geniet van jullie nu nog 14 dagen Goddelijke dagen in Zuid Africa
    tot jullie volgend verslag thanks
    grt Tim

Laat een reactie achter