Entrada de Mexico

Zelfs na twee weken ligt deze nog vers in de herinnering: de “Entrada de Mexico” geheel vrij naar het liedje uit lang vervlogen tijden “Entrada de Bilbao” van José Feliciana. Toen ik het opzocht bleek “entrada” in het liedje voor oorlog te staan en zo erg was het nu ook weer niet, maar hoe een simpele ambtenaar onze binnenkomst in Mexico wist te vergallen, was toch wel weer exemplarisch voor de willekeur van een geuniformeerde.

1e camping

Het begon feitelijk al bij het verlaten van de USA. Daar kregen we te horen, dat we bij de verkeerde grensovergang stonden. Nu zijn in Brownsville een stuk of drie overgangen, maar nergens heb ik iets gelezen over welke wij zouden moeten nemen. Onze GPS leidde ons gewoon naar de dichtstbijzijnde. Desgevraagd zei de juffrouw van de receptie van de camping ook, dat ze geen voorkeur had. Na wat heen en weer gepraat werd besloten, dat we toch door mochten. Misschien hadden we beter geweigerd kunnen worden, want wat volgde was verbijsterend. De Mexicaanse ambtenaar vroeg tot onze stomme verbazing wat we kwamen doen. Pardon? Gewoon, Mexico bezoeken. En misschien nog naar Belize en Guatemala. Fout antwoord Rooks, helemaal fout, want door deze landen te noemen werden we ineens gecategoriseerd als geen gewone toeristen. Die krijgen bij binnenkomst standaard een visum voor 180 dagen. Ons ziet hij als passanten, die helemaal niet met de bedoeling komen om in Mexico te blijven. Gevolg van die kromme redenering: we krijgen een transit visum voor 30 dagen, net te weinig om de periode tot ons vertrek in december te overbruggen. Hoe we ook protesteerden, hij bleek niet te vermurwen. Ook zo’n typische karaktertrek van een geuniformeerde: nooit iets toegeven. Nou ja, dan maar eerst naar Belize in plaats van volgend jaar zoals de bedoeling was.. Maar hoe idioot is dit. Je komt op bezoek en je gaat geld uitgeven, maar zo’n ambtenaar jaagt je gewoon het land uit.

Dan nog even terugkomend bij de laatste opmerking in ons vorige verslag en waarin ik de hoop uitsprak, dat we niet teveel “achter de

File! Verkopers genoeg

geraniums dagen” zouden krijgen. Toch is het gebeurd, meer dan ons lief is. Niet omdat ik zulke lange dagetappes had uitgezet, nee integendeel, maar omdat we meerdere keren in een gigantische file verzeild geraakt zijn. Hoe gigantisch? Nou, zo’n drie uur doen over vijf kilometer, om maar een voorbeeld te noemen. Dan wordt 125 kilometer toch weer een dagvullend programma. Zoiets gebeurt dan op een doorgaande route, waar je vaak ook nog tol voor moet betalen. Kies je voor een alternatieve, tolvrije route, dan wordt je helemaal gaar van de verkeersdrempels, topes geheten. Die hebben ze hier in alle soorten en maten, soms duidelijk aangegeven, meestal niet. Als er andere weggebruikers in de buurt zijn, wordt je door hun afremmen gewaarschuwd, maar altijd moet je alert zijn en dan nog mis je er wel eens eentje. Zelfs terwijl we toch allebei goed opletten, maar een kort ogenblik van onoplettendheid en daar ga je. Afhankelijk van de vorm van de tope ga je bijna vliegen (een schans) of krijg je een forse knal (een haakse verhoging), die je door merg en been gaat. In sommige dorpen zijn ze helemaal losgeslagen en liggen ze soms nog geen 25 meter achter elkaar. Dan blijf ik gewoon met heel veel toeren in mijn 2^e versnelling rijden, want iedere keer afremmen tot bijna nul, terugschakelen en weer opschakelen is best vermoeiend. Maar goed, dat wisten eigenlijk allemaal wel van onze eerdere bezoeken aan Mexico, dus moeten we niet zeuren. Doen we ook niet, maar het is wel een verklaring voor de soms toch nog lange rijdagen.

Al hoppend van strand naar strand zijn we langs de Golf van Mexico naar beneden afgezakt. Soms staan we “wild” ergens op het strand, soms op een camping of waar het voor door moet gaan. Zonder in details te treden is het toch maar goed, dat wij onze eigen bedoening bij ons hebben, want wat hier voor sanitair door moet gaan, zou bij ons zelfs een varken zijn neus ophalen. Soms wordt er wel veel goed gemaakt, door een aandoenlijke ontvangst, zoals door die twee oudjes (waarschijnlijk jonger dan wij), die ons al blij lachend tegemoet komen als we uitstappen. Nu zou je kunnen denken, dat ze blij zijn vanwege de peso’s die we in deze afgelegen hoek komen brengen, maar dan doe je ze tekort. Op hun erf, want dat is het duidelijk gezien de kippen en kalkoenen, die er samen met twee honden  rondscharrelen, hebben we geen telefonisch bereik, dus ook geen internet. Maar ze hebben tegen betaling wel wifi. Als  ik mij aan de keukendeur meldt om een voucher te kopen, is ze iets aan het bakken. Ik krijg meteen wat aangeboden om te proeven. Geen idee wat het is, maar het smaakte goed en dat hoefde ik niet te veinzen. Met de voucher in mijn hand wil ik weglopen, maar dan word ik door haar man teruggeroepen. Als ik mij omdraai komt zij aanlopen met een bord vol met dat lekkers. Het blijkt gebakken yuca te zijn bestrooid  met een mengsel van zout en suiker. Kijk, dat maakt dan weer veel goed. Dan neem je op de koop toe, dat je niet zonder kippenstront onder je schoenen bij je auto kunt komen. Meestal staan we echter ergens op het strand. Niemand die er vreemd van opkijkt. Net als in Costa Rica staat hier in de wet, dat het strand van iedereen is.

Inmiddels hebben we ook wat ervaring met de lokale politie, maar het moet gezegd worden, dat ondanks de in eerste instantie onverbiddelijke houding van een agent, het tot nu toe met een sisser is afgelopen en ons tot slot een goede reis werd toegewenst. Was het in Tampico een kwestie van welles of nietes voor een rood stoplicht, in Tuxum waren we ons echt van de prins geen kwaad bewust. Wij kwamen van de snelweg en worstelden ons door de stad op weg naar het strand. Plotseling begint er iemand in uniform hard op een fluitje te blazen en komt op ons aflopen. Hoewel we geen Spaans spreken en ons bovendien in dit soort situaties graag van de domme houden, begrijpen we toch wel, dat we met onze acht ton helemaal niet in de stad hadden mogen komen. Hoe we dan wel hadden moeten rijden, weten we niet. Omdat we ook het andere verkeer staan op te houden, gebaart hij tenslotte, dat we maar door moesten rijden. Wij dachten, dat hij het opgegeven had, maar dat was buiten de waard gerekend. Even verderop komt een auto met zwaailicht ons achterop en dwingt ons te stoppen. Nu zal het gebeuren denk je dan. Aanvankelijk eerst weer heel streng toegesproken, maar als we blijven lachen en onze schouders ophalen en zeggen dat we alleen maar naar de “playa” willen, komen we er weer met een waarschuwing vanaf. Overigens hebben we deze weken meer zwaar bewapende agenten en militairen gezien, dan al onze reizen in Afrika, Oman en Japan bij elkaar. Dat zegt natuurlijk wel iets over dit land.

Doucheruimtes

Herrieschopper

Na twee weken min of meer op het strand te hebben gebivakkeerd, zijn we sinds een paar dagen het binnenland van Yucatan ingetrokken. De eerste camping, die we tegenkwamen, had een verrassing voor ons in petto. Niet vanwege de kwaliteit van het sanitair, dat kan ons niet meer verrassen, maar door een angstaanjagend gebrul uit de jungle, die ons daar omgaf. Nu had ik al iets gelezen over apen, maar het duurde toch even voordat het tot me doordrong, dat dit die apen wel eens konden zijn. Met de camera in de aanslag ben ik op zoek gegaan en warempel, het bleken inderdaad apen te zijn. Door het dichte gebladerte kon ik ze niet goed op de foto krijgen, maar het geluid des te beter. Brulaap Later zag ik een afbeelding op een poster. Of ze echt zo agressief zijn als ze eruit zien, weet ik niet, maar het geluid dat ze produceren is wel angstaanjagend. Op het world wide web lees ik, dat ze (brulapen) het doen om hun territorium af te bakenen.

Hormiguero

Onderweg van west naar oost door Yucatan richting Belize, komen we langs een paar archeologische vindplaatsen van Maya-bouwwerken. De Maya´s zijn de oorspronkelijke bewoners van dit deel van de wereld en hadden een zeer rijke beschaving. Helaas hebben de Spanjaarden, gedreven door hun zucht naar goud en zilver, veel verwoest. Gelukkig zijn er er nog vele tempels en paleizen redelijk bewaard gebleven, doordat de weelderige natuur ze eeuwen voor de mens verborgen wist te houden. De plaatsen die wij bezoeken zijn minder bekend dan de plekken, die we tijdens onze eerdere reizen al gezien hebben, maar als ze op je route liggen, ga je ze vanzelfsprekend bezoeken. Het zijn er drie, dichtbij elkaar gelegen. Op de eerste, Xpuhil, zijn we de enige bezoekers. Het blijkt ook de minste van de drie te zijn. Op de tweede, Becan, is het bijna druk; er waren zelfs bussen met toeristen. Op deze plaats  vind je ook zo´n bouwwerk met hele steile trappen. Speciaal voor de toeristen ligt er een touw, waar je je aan vast kunt houden. Zelfs dan moet je geen hoogtevrees hebben. Om de derde, Hormiguero, te bezoeken moet je meer moeite doen en wordt daarom ook weinig bezocht. Voor bussen is de plaats zo wie zo onbereikbaar, want vooral het laatste stuk weg was slecht en bovendien met laaghangende takken, die ons Mannetje en passant meenam. Op zo’n moment heeft Wil het weer helemaal gehad. “We zouden dit niet meer doen” en andere verzuchtingen met dezelfde strekking. “We zouden dit soort moeilijkheden niet meer bewust opzoeken” zeg ik dan. En zo zie ik dat ook. Dat het 1,5 km een slecht stuk onverhard is, hoeft op zich geen belemmering te zijn, want je rijdt toch stapvoets, maar je gaat ook niet de hele weg

Gezellig

terug vanwege een paar takken. Deze plek werd ook enthousiast beschreven omdat je hier middenin de jungle op de parkeerplaats bij de ruïne mag overnachten en dat er een reële kans is, dat je allerlei wild te zien krijgt zoals toekans en papegaaien. De ruïnes zelf waren zeker deze omweg ook waard. De oppasser voor de nacht komt als we ons bivak hebben opgeslagen, een praatje maken. Gelukkig spreekt hij behoorlijk Engels, zodat er ook echt gecommuniceerd kan worden. Zo vernemen wij van hem, dat lang niet iedereen in Mexico Spaans spreekt, maar vaak nog hun originele taal. Hij drinkt graag een biertje mee en weet te vertellen, dat hier zelfs een katachtige rondloopt. Hij zegt “tiger” maar die komen op dit continent niet voor. Dus wat het wel is weten we niet. Tapirs wel, maar helaas voor ons: niks gezien. Wellicht maken we met z’n drieën teveel lawaai. Maar gezellig was het wel.

Nu staan we voor het eerst op een echt mooie camping, ook weer aan zee, maar nu dus aan de Caribische. Tot onze verrassing bleken we ook nog een tijdgrens gepasseerd te zijn, waardoor het verschil met Nederland nog maar zes uur bedraagt. Gisteren hebben we bij de grens met Belize ons visum verlengd. Ik denk niet, dat dit volgens de formele regels is gegaan en ook duurder was, dan een normaal visum, het zij zo. Het scheelt ons ook weer alle rompslomp om Belize in te gaan: visum, vergunning om de auto in te voeren, verzekering voor de auto, etc. We zien wel wat we doen als we in januari terug zijn. Ik moet nog een plan maken, maar het ligt voor de hand, dat we ook Guatemala bezoeken. Daar bewaren we goede herinneringen aan, met name de bijzondere kerken en de vulkanen. Dan hebben we ook aan de verplichtingen van de USA voldaan om binnen een jaar de Amerikaanse invloedsfeer te verlaten.

Opstellen voor de groepsfoto

Toen we op vrijdag 1 december op deze camping aankwamen, werden wij al gewaarschuwd, dat het de volgende dag

met familie

wel eens rumoerig kon worden omdat er een bruiloft zou plaatsvinden. Wij waren zo blij met de entourage, dat we zeiden, dat het voor ons geen bezwaar was. Met stijgende verbazing hebben we zitten te kijken naar de ontwikkelingen, die plaatsvonden. Het bleek niet alleen om een bruiloft te gaan, maar ook werd vlak voor onze neus een fotosessie gehouden met net afgestuurde jongelui, die vergezeld werden door hun familie. Geruime tijd verkeerden wij in de veronderstelling, dat het gasten voor de bruiloft waren, die eerst allemaal op de foto gezet werden. Dat vonden we  wel vreemd, want de voorbereidingen voor de bruiloft waren nog steeds niet afgerond. Op het strand was het ons ook al opgevallen, dat de mensen je privacy geven. Ze passeren je zonder op of om te kijken. Pas toen een jongeman graag vereeuwigd wilde worden met ons Mannetje kwam het tot een gesprek en bleek die hele fotosessie dus niets met de bruiloft te maken te hebben. Nee, die begon pas toen het al begon te schemeren, zo rond 18:00 uur. Waarom zo laat begrijpen we ook niet, want bijna alle statiefoto’s moesten met flitslicht genomen worden. Dachten we aanvankelijk, dat het een tam partijtje zou worden, dan werden we tegen tienen uit die droom geholpen: een DJ werd actief en die hield het vol tot 4 uur in de ochtend!

Tot in de kleine uurtjes

Beter dan de huidige camping zullen we ze deze reis zo gauw niet vinden, dus denk ik dat we hier nog wel een tijdje blijven. We hebben nog bijna twee weken, voordat we terugvliegen. De stalling van ons Mannetje in Cancun is geregeld, zodat we ons daar ook geen zorgen meer over hoeven te maken. Tenzij er nog hele opvallende zaken te melden zijn, sluiten we met dit verslag tevens dit jaar af. Wij wensen al onze trouwe lezers een