You are here: Home > Oman en de UAE > Gemengde gevoelens

Gemengde gevoelens

Het kostte me dit keer meer moeite dan anders om een passende titel te bedenken voor deze aflevering. Moet ik überhaupt nog wel een verhaaltje de wereld in sturen van een min of meer normale vakantiereis, die iedereen kan maken? Hoort dat nog wel thuis in de “From here to ….?” reeks? Die was toch immers afgesloten? Tja, dat is het nou juist. De afgelopen reis heeft ons aan het denken gezet en hoewel de uitkomst nog niet helemaal zeker is, beginnen we steeds meer te neigen naar een vervolg van het reizen met ons Mannetje en als zodanig past dit verhaal toch wel in die reeks. Heintje Davids is er niks bij! Voor de jongeren onder ons: Heintje was een zangeres, die iedere keer haar definitieve afscheid aankondigde, maar dan toch weer het toneel opging. Dat heeft ze heel lang vol gehouden…..

Luxe maar een hotel

Gemengde gevoelens dus. Voor het eerst in lange tijd hebben we weer eens hotelreis gemaakt. Vier weken lang hebben we uit de koffer geleefd en hoewel we door de bank genomen best in luxe hotels verbleven, blijft het toch een hotel, waar je op een gegeven moment een beetje naar elkaar zit te koekeloeren als er verder niks te beleven valt, zoals we ook hebben meegemaakt. Dan ga je weer beseffen hoe lekker het is om je eigen “huisje” bij je te hebben. Dan komen ook de gedachten boven om het Mannetje toch maar weer reisvaardig te maken en hem bijvoorbeeld te verschepen naar Zuid-Amerika. Kostentechnisch gezien is dat ook heel verantwoord, want lokaal een camper huren voor zes tot acht weken kost al veel meer dan een enkele reis met de boot van Bremerhaven naar Montevideo in Uruguay. Er zijn natuurlijk nog wel meer overwegingen, die meewegen in ons besluit om dat wel of niet te doen, zoals de bureaucratie, waardoor we eerder in 2019 onze reis in Zuid-Amerika hebben afgebroken. Of regeltjes die bepalen hoe lang jij of je auto in een land mogen blijven. Zo heb ik al gelezen, dat in Brazilië de regel wordt gehanteerd, dat de tijdelijk ingevoerde auto, niet langer mag blijven, dan dat jij daar verblijft. Dat zou voor ons een onoverkomelijk probleem kunnen worden, omdat wij onze reis regelmatig willen onderbreken; voor de zomerperiode, maar ook een maand rond de jaarwisseling. Maar goed, misschien bestaat er nog een ontsnappingsclausule, zoals we die ook in Panama vonden. Dat moeten we de komende tijd verder uitzoeken, maar uiteindelijk is het allerbelangrijkste hoe het met onze eigen gezondheid gesteld is. Ondanks de kwaaltjes, die kennelijk bij de leeftijd horen, hebben we er nog steeds zin in.

Dan nu toch een impressie van onze reis. Veel mensen hebben ons gevraagd hoe we op het idee zijn gekomen om naar Oman te reizen. In 2015-2016, toen we in Oost-Afrika verbleven, had ik het

Sinkhole

gevoel, dat ik wel genoeg Afrika had gezien en wel eens wat anders wilde. Wij besloten om terug te reizen naar Zuid-Afrika en daar de auto op de boot te zetten. Anderen besloten om over land terug te gaan naar Europa. Ik was het zo zat om te moeten smeken om een visum, dat ik dat niet meer zag zitten. Voor Saoedi Arabië kreeg je bijvoorbeeld alleen maar een transit visum voor vijf dagen. Voor een visum voor Ethiopië moest je werkelijk smeken. Bovendien was bekend, dat Overlanders, daar regelmatig door de jeugd met stenen bekogeld werd. Iets waar wij niets van gemerkt hebben tijdens onze rondreis door dat land in 2005. Maar ja, toen werden wel rondgereden door een lokale chauffeur met gids. De verhalen, die wij naderhand hoorden van mensen, die wel via de oostelijke route waren gereden, waren heel enthousiast, zowel over Oman als ook Iran. In de afgelopen jaren heb ik wel eens gedacht aan die gemiste kans en bleef het verlangen om toch eens een keer Oman te bezoeken bestaan. En zo is het gekomen.

Picknick in de wadi

En wat vonden we van deze andere manier van reizen? Nog meer gemengde gevoelens. Van de rondreis door Oman met een gehuurde 4WD hebben we genoten, over ons verblijf in de Emiraten zijn we minder enthousiast. Daar kom ik nog op terug. Aanvankelijk vielen de hoogtepunten van Oman wat tegen in die zin, dat men hier van een mooi stuk natuur een soort speeltuin maakt. Zo bezochten we net buiten de hoofdstad Muscat, een “springhole” en een paar wadi’s. Voor die eerste heb ik geen Nederlandse naam kunnen vinden, maar het komt er op neer, dat van een onderaardse rivier het dak is ingestort. In dit geval is het vlakbij de kust, waardoor water van de oceaan ook de rivier instroomt en het brak water wordt. Niks aan de hand verder, maar hier legt men dan een plantsoen aan met banken en picknickplaatsen en in de sinkhole wordt een trap aangebracht zodat je kunt afdalen en een beetje kunt gaan watertrappelen in de kleine poel. Wij hebben het na vijf minuten wel gezien en rijden dan verder, naar het volgende hoogtepunt, een wadi. Op school hebben we geleerd, dat het zo nu en dan zelfs in de woestijn regent. Op zo’n zeldzaam moment vormen zich beekjes, die zelfs uit kunnen groeien tot echte rivieren. Zo lang je dit zelf nooit aanschouwd hebt, kun je je dat niet voorstellen, maar sinds we dat begin 2022 in Namibië met eigen ogen gezien hebben, weten we beter. Nadat het water weggestroomd respectievelijk verdampt is, wordt het weer een droge en dorre rivierbedding: een wadi. Sommige wadi’s echter, houden voldoende water vast om iets te laten groeien en dan wordt het bijzonder. Zo bezochten wij de Wadi Shab en de verder in het binnenland gelegen Wadi Bani Khalid. In deze kloven, want dat zijn het feitelijk, kun je mooie wandelingen maken hetgeen we dan ook gedaan hebben. Maar voor de lokale toeristen vormen deze wadi’s weer een bron van vermaak, waar je met het hele gezin gaat picknicken. Jongetjes met gammele karretjes, brengen de picknickspullen allemaal naar de door de gasten uitgezochte plek. Daar komen ze verder nauwelijks meer van hun plek. De barbecue gaat aan en de meegebrachte etenswaren worden genuttigd. Het heeft wel wat, maar wij zouden er allemaal borden plaatsen met “Verboden te ……. “. Vul verder zelf maar iets in.

Gastvrije Omani

De afstanden in dit dunbevolkte land zijn enorm en de dorpen zijn schaars op weg naar het zuiden. We volgen zoveel mogelijk de kustlijn. De wegen zijn bijzonder goed, een

Dorpjes

verademing na al die wasborden in Afrika. De huidige sultan is al ruim 50 jaar aan de macht. In dat tijdsbestek is het geasfalteerde wegennet van 8 kilometer (!) in 1970 naar meerdere duizenden kilometers nu gegaan. Wij alleen al hebben er ruim 3.000 afgelegd. Hoe verder je naar het zuiden komt, hoe mooier, lees ruiger, het landschap wordt. En steeds weer zien we de oceaan. Ons meest zuidelijke reisdoel was Salalah. Deze plaats is heel populair bij de Omani om tijdens de zomermaanden, waarin de temperatuur kan oplopen tot wel 50 gr Celsius, verkoeling te zoeken. Vanuit het naburige India komt dan wat nattigheid overwaaien, een staartje van de natte moesson, die daar dan actief is. Deze motregen zorgt niet alleen voor verkoeling, maar ook voor een groen waas over het landschap. Enerzijds omdat je vanuit Salalah mooie trips in de omgeving kunt maken en anderzijds, dat ons daarna een rit van 1.000 km door de woestijn wachtte, verbleven wij hier ook wat langer. Ook dat verblijf leverde helaas wat gemengde gevoelens op. Het hele hotel was ingesteld op “all inclusive” toeristen. Een behoorlijk a la carte restaurant was er niet, alleen maar een buffet. Bovendien ging dat restaurant pas om 19:00 uur open. Dat viel best wel tegen en dat hebben we ook luid en duidelijk in de beoordeling laten doorklinken. De omgeving was prachtig, vooral de kust aan de westkant richting Jemen. Aan de oostkant lag nog een waterval, die zelfs in deze droge tijd van het jaar nog water bevatte.

Nizwa souq

Die 1.000 kilometer door de woestijn doe je fluitend met twee vingers in je neus. Je mag overal 125 km per uur rijden, zelfs als er maar twee banen zijn. Vooraf moet je natuurlijk wel plannen, dat je op tijd tankt. Dat had ik gedaan, maar toch werden we nog gefopt. In de TomTom had ik alle benzinestations in de route opgenomen, dus denk je dat er weinig kan misgaan. Maar als dan het moment komt, dat je rijdend op een vierbaansweg met middenbermbeveiliging, het benzinestation aan de andere kant van de weg ziet liggen maar geen afslag, dan ziet de wereld er ineens heel anders uit. Nu zat ik aan de veilige kant, dus dan maar doorrijden en hopen, dat de volgende wel bereikbaar is. Je voelt hem al aankomen: ook aan de verkeerde kant! Kennelijk is de weg 4-baans gemaakt. door er een extra weg naast te leggen. Gokken op de volgende is niet meer verstandig, dus zit er niets anders op, dan  door te rijden tot de volgende afslag en dan omkeren; een beste omweg. Maar dan is het geluk met ons. Hoewel er niets stond aangegeven, bleek er toch iets verder een onderdoorgang te zijn en konden we alsnog de tank vullen. Dat andere mensen hetzelfde probleem hadden, bleek wel uit het feit, dat ik een paar man met een jerrycan zag sjouwen.

Grand Canyon

De laatste week verbleven we in het mooiste deel van Oman: het Hadjargebergte met als hoogste top de 3.000 meter hoge Jebel Shams. In deze omgeving hebben we meerdere mooie tochten gemaakt vanuit Nizwa, een leuke plaats met een mooi fort en een hele grote souq (=markt). Die is zelfs zo groot, dat hij over meerdere gebouwen verdeeld is, ieder met zijn eigen productgroep, zoals vlees en vis, groente, levend vee, specerijen, souvenirs etc. Voor mij persoonlijk springen twee gebeurtenissen eruit: mijn wandeling door de Grand Canyon van Oman en de tocht van het Jebel Shams Resort naar Muscat, dwars door de bergen. Aan de wandeling, de alom bekende Balcony Walk, deed Wil niet mee. Het is een pad, dat bijna letterlijk de wand van de canyon volgt. De lengte is circa 4 kilometer, doodlopend, dus moet je dezelfde route ook weer terug. Het pad is meestentijds goed te lopen, maar je daalt wel zo’n 200 meter af. En die moet je uiteraard op de terugweg weer omhoog afleggen. Ik heb hem niet helemaal

Moed verzamelen

gelopen, omdat ik na ruim twee kilometer op een punt kwam, waarvandaan ik een groot deel van de canyon kon overzien en tot de conclusie kwam, dat het weinig zou toevoegen aan mijn ervaring. Zoals gezegd: het pad was goed te doen, maar je moet geen hoogtevrees hebben. Daar heb ik met het klimmen van de jaren wel meer last van gekregen. Zo kon het gebeuren, dat ik eerst een valse start heb gemaakt. Na 200-300 meter kreeg ik knikkende knieën en vond ik het eigenlijk niet leuk meer en ben omgedraaid. Er was een plek aan de rand van de canyon waar je koffie kon drinken. Daar ben ik gaan zitten en na een half uur en twee koffie, al die tijd in de diepte kijkend, ben ik opgestaan en heb het opnieuw geprobeerd. En nu met succes!

Voor die rit door de bergen over een onverharde weg moet je wel een 4WD hebben en niet bang zijn, dat er een tegenligger aankomt. De hellingen waren zeer steil, maar door het inschakelen van de lage gearing, kon ik net als met het Mannetje, rustig op de motor afremmend naar beneden. Deze weg hadden we niet met ons Mannetje kunnen doen en daarmee komt er toch ook een nadeel om de hoek kijken.

Helemaal aangepast aan lokale gebruiken

Ons hotel in Muscat voldeed wel helemaal aan de verwachtingen. Nadat we de auto ingeleverd hadden, konden we hier nog een paar dagen luieren. Zittend op een naburig terras aan een soort boulevard ,waren we nog getuige van een bijzondere manier van vissen. Kennelijk hing niet ver in zee een heel lang net evenwijdig aan de kust. Dat werd langzaam het strand opgetrokken en wie als vis niet weg was, was gezien. Leuk om getuige van te zijn en ik verbaasde weer over de vele soorten vis, die ze vingen.

Aan ons verblijf in de Emiraten wil ik niet al te veel woorden besteden. Abu Dhabi en Dubai zijn allebei gloednieuwe steden, waar alles om geld draait. Vooral Dubai heeft in

Heel Belgisch

onze ogen iets poenigs. Soms moet je aan Las Vegas denken, maar die stad pretendeert ook niks anders te zijn dan gewoon mooie kitsch. Hier in Dubai echter gaat het om heel veel geld, geld van de emirs, die met de olie gigantisch rijk zijn geworden en dat willen laten zien. Dat zie je niet alleen aan het hoogste gebouw ter wereld, maar ook aan de nieuwste moskeeën, bijna allemaal daterend uit deze eeuw. De een is nog groter dan de ander met toepassingen van de mooiste en duurste grondstoffen. Maar wat moet je zeggen van een moskee, waar je met een roltrap eerst onder de grond verdwijnt, dan in een ruimte terechtkomt, die heel veel op een winkelcentrum lijkt inclusief een Pizza Hut? Waar je met lopende banden naar de roltrappen gebracht wordt, waarmee je weer boven de grond komt.? Dat bouwwerk is toch bedoeld als gebedsruimte, een plek voor reflectie? Of dient het toch tot meerdere eer en glorie van de geldschieter? Als je dan ook nog aan een soort leidraad in colonne door het bouwwerk geleid wordt, dan gaat bij mij de lol er wel af. En waag het niet je partner vast te pakken voor een selfie: een bewaker komt je meteen vertellen, dat dat niet gepast is! We hebben de gebruikelijke bezienswaardigheden bezocht, maar verder vooral genoten, van wat de luxe hotels ons te bieden hadden. Zoals die laatste in het deel van Dubai dat Festival City wordt genoemd, met een Belgisch café en restaurant, waar ze alle bekende biertjes serveerden en zelfs uitstekende bitterballen. Of een pannetje met mosselen. Op hun terras was het uitstekend vertoeven en dat hebben we gedaan.

Dit was dan een verslag van een reis in wat het post Mannetje tijdperk zou moeten worden. Nu gaan we nadenken over hoe we verder willen, maar zo langzamerhand groeit bij ons de overtuiging, dat er alleen maar een eind komt aan ons “From here to ….?” verhaal, als een van ons beiden het fysiek gewoon niet meer aan kan. Dat moment hopen we nog een tijdje uit te kunnen stellen, maar kan morgen uiteraard ook zijn aangebroken. We zullen zien. Voor alsnog: Carpe Diem!

 

8 Responses to “Gemengde gevoelens”

  1. Tim Hovenier schreef:

    Ik ben blij met dit “post” verslag, jullie levensreizen gaan gewoon door, ookal is het dan nu zonder jullie “Mannetje”
    Je hebt alles weer mooi verwoord en op beeld vastgelegd, bedankt voor dit verslag, temeer omdat ik niet alles op FB volg
    Goede terugreis voor straks of komt er nog een vervolg verslag van dit gedeelte?

  2. Ronald Huijskes schreef:

    Ik ga me nu al verheugen op de verhalen uit het Mannetje, geen luxe maar mooie verslagen. Alhoewel dit was ook weer een perfect geschreven reisverslag.
    Gr Ronald

  3. joost schreef:

    Gerard,
    Toch een zekere dissonant dit verslag in vergelijking met alle andere die je maakte. Ga maar weer gewoon met het Mannetje op stap ………………………

  4. han van der vorst schreef:

    Bedankt voor het uitgebreide verslag Gerard. Ik heb al van alle foto’s op faceboek genoten.
    Ik denk dat wij allebei hetzelfde hebben. Zolang we fysiek nog in orde zijn moeten we zoveel mogelijk leuke avonturen beleven, op welke manier dan ook. Sterkte met jullie beslissing. Wij blijven jullie volgen.
    Groeten van Han en Astrid.

  5. Han Hagen schreef:

    Beste Gerard,

    Change of plans. Niet verwacht, maar de aanleiding is duidelijk. Weer een mooi avontuur om te herdenken. Je hebt vast nog veel meer foto’s gemaakt, zpdat jullie het nog eens kunnen herbeleven.

    Vr. gr.

    Han

  6. dick schreef:

    Toch weer een verhaal, en Heintje Rooks bekt toch ook lekker?
    bedankt weer! en stoppen met plannen maken kan altijd nog

  7. Thijs schreef:

    Hoi Gerard, goeie plannen, je weer dat er verschillende Facebook groups zijn die steeds informatie delen over de tijdens die je in een land kan blijven en hoe lang je een auto kan parkeren, in iedergeval Uruguay heeft automatisch 12 maanden en daarom zijn er veel overlanders die in Uruguay parkeren

  8. Rik schreef:

    Hoi Wil en Gerard,

    Al met al weer een mooi reisverhaal. Carpe Diem inderdaad en gewoon doorgaan als het kan!!

    Groetjes Rik

Laat een reactie achter