Kilometervreters

Zo mag je ons met recht wel noemen. Reden we in de afgelopen jaren gemiddeld zo’n 6.000 kilometer in een periode van 2,5 maand, dit keer is de teller opgelopen met 8.500 kilometer. Sommige lezers zullen misschien gruwen van dit soort aantallen, maar wij doen het werkelijk spelenderwijs. Zeg nou zelf: wat stelt een gemiddelde van 150 kilometer per dag nou werkelijk voor, als je ondertussen geniet van het overweldigende landschap? Of omdat je die afstand aflegt op zoek naar The Big Five in een wildpark? Dan is het gewoon genieten! Wat het aantal kilometers echter ook wel behoorlijk omhoog krikte, was het bezoek aan het Kruger in het noordoosten van Zuid-Afrika. Aanvankelijk wilden we of via de grens met Zimbabwe en Botswana of langs de oostkust van Zuid-Afrika de reis voortzetten, maar door de perikelen met het Carnet de Passages moesten we terug naar Johannesburg. Dat gaf de doorslag in onze overweging om meteen maar door te rijden naar de familie Rossouw en het Kgalagadi NP in het noordwesten van Zuid-Afrika en daarna Namibië wat uitgebreider te bezoeken. En zo is het gekomen.

Met mijn opmerking in het vorige verslag over ene 70-jarige Bruno heb ik getuige de reacties op z’n minst een paar mensen nieuwsgierig gemaakt. Na onze enerverende tocht langs de Cunene rivier streken wij neer op de camping Okapika, die we, zoals meestal het geval is, in de iOverlander app hadden gevonden. Veel keus was er overigens niet in het land van de Himba’s, maar de beoordelingen waren lovend. Die kunnen we achteraf alleen maar onderschrijven. Het eerste wat ons opviel was hoe groot de camping was, hoe nieuw en hoe luxe. Voor de prijs, die je normaal voor een gewone staanplaats betaalt, krijg je hier een gebouwtje met eigen toilet en douche erbij. Als je wilt mag je zelfs in de al opgezette tent onder een afdak slapen. Glamping heet dat tegenwoordig. Mensen met tent of een tentdak zullen hier waarschijnlijk graag gebruik van maken, voor ons is dat natuurlijk allemaal niet echt nodig. We waren de enige gasten en kregen dus alle aandacht van Bruno, de eigenaar. Hij zag de wereldkaart op ons Mannetje en zo kwamen we aan de praat. Op een nogal terloopse manier noemde hij landen, waar hij overal was geweest. Het bleken vooral landen te zijn, waar de afgelopen vijf decennia “stront aan de knikker was”! Hij vertelde, dat hij al op jonge leeftijd bij de Intelligence Service van het Franse leger terecht was gekomen. Zijn belangrijkste taak was om in een gebied, waar oorlog, revolutie of andere vormen van onheil dreigde, informatie te verzamelen. Op basis van die informatie besluit de Franse regering en de legerleiding wat er moet gebeuren. Hij noemde volgens mij zelfs het legioen nog. Oudere lezers weten dan meteen, dat ik het Vreemdelingenlegioen bedoel. Tot het laatste moment blijven die waarnemers ter plekke om de gevechtseenheid aan te sturen, zelfs als de vijandelijkheden al zijn uitgebroken. Hij noemde als voorbeeld, dat er bijvoorbeeld een brug over een rivier moest worden aangelegd. Een missie duurde maximaal drie maanden. Daarna had hij drie maanden vrij. Die benutte hij onder andere om door het Duitse leger afgedankte Mercedes vrachtauto’s om te bouwen tot Overlander trucks en daarmee reizen te organiseren van Cairo naar Kaapstad. Als we meer tijd hadden gehad om te praten, had hij ongetwijfeld nog wel meer bijbaantjes genoemd. Als waarnemer bij de gevechtshandelingen, zag hij dikwijls soldaten sterven aan op zich onbenullige wonden, door een gebrek aan medisch personeel ter plaatse. Dat bracht de legertop ertoe om een aantal senior mensen een opleiding tot arts te geven met de restrictie, dat ze zich nooit als arts mochten vestigen. Onze indruk is echter, dat de hele zwarte gemeenschap van Ruacana weet, dat hij arts is. Hij vertelde niet zonder enige trots, dat hij mede leiding had gegeven aan een quarantaine opvanglocatie en dat van de ongeveer 1000 patiënten er niet een was overleden. Dat

Bloeddrukmeter

bracht mij tot de vraag of er verschillen zijn tussen zwart en wit. Zonder aarzeling zei hij dat eerstgenoemden van nature veel meer weerstand hebben. Alleen hoogbejaarden met een onderliggend probleem zijn in zijn district overleden. Hij noemde expliciet hoge bloeddruk als belangrijkste aandoening. Als gepensioneerde heeft hij met het geld, dat hij met bijklussen heeft verdiend en een goed pensioen van het Franse leger, in Ruacana een soort commune gesticht. Volgens eigen zeggen heeft hij 20 mensen op de loonlijst. Verder lopen er nog veel jongeren rond; studenten die zijn blijven hangen. Hij heeft een schooltje gesticht, dat oorspronkelijk onder een afdak begon, maar inmiddels is uitgegroeid tot een heus stenen gebouwtje. Tot voor kort betaalde hij de onderwijzer/onderwijzeres, maar dat heeft de overheid overgenomen. Maar nu kom ik tot het voor ons belangrijkste moment. Wil had al weken last van pijnlijke ogen. Dat begon al in het Kgalagadi NP. Persoonlijk denk ik, dat het verklaard kon worden door de felle zon, het bijna wit van de onverharde wegen, het stof en het ingespannen rondspeuren op zoek naar wild. Ondanks, dat we regelmatig druppelden, bleef dat ongemak aanwezig. Nu bleek op het terrein van de commune ook de dorpsdokter te wonen. Op dat moment wisten wij nog niets van de medische achtergrond van Bruno. We waren eind van de middag, begin van de avond met hem in gesprek, toen zij aankwam. Logisch dat wij aan hem vragen of zij niet even naar de ogen van Wil kan kijken. Bruno ging naar haar toe, praatte wat met haar terwijl ze nog in de auto zat, en stelde voor, dat Wil de volgende ochtend bij haar op het spreekuur zou komen. Dat werd afgesproken. De volgende morgen

Praktijk arts

bracht Bruno ons naar haar praktijkruimte, een onooglijk kantoortje in een verder bijna leeg winkelcentrumpje. Toch wel verrassend begon zij met het opnemen van de bloeddruk van Wil. Ook werd haar suikergehalte gemeten. Dat werd schrikken: de bloeddruk was alarmerend hoog, zo hoog, dat ons bijna verboden werd om nog verder te reizen! Volgens Bruno had hij gisteren al gezien, dat Wil wel eens een te hoge bloeddruk zou kunnen hebben. Dat had hij ook gisteravond tegen de arts gezegd. Ons plan was eigenlijk om de volgende dag een rustdag in te bouwen, maar wat moet dat moet, dus zijn we gebleven. Wil kreeg ter plekke een booster pil om haar bloeddruk omlaag te krijgen. Daarna bracht Bruno ons naar de apotheker, waar ze nog een paar pillen kreeg en we ook een bloeddrukmeter kochten. O ja, zou ik bijna vergeten: ook druppels voor haar ogen. En nu komt het: sindsdien meten we iedere ochtend en avond de bloeddruk met als resultaat een heel gewoon beeld. De schrik is gaandeweg omgeslagen in argwaan. Het kan bijna niet waar zijn, de bloeddrukmeter van de arts stond goed zichtbaar opgesteld voor Wil’s neus, dus ze had mee kunnen kijken, maar hoe kan het, dat net die ene keer de bloeddruk zo extreem hoog was: een onderdruk van 135 en 125 in twee metingen? In onze metingen blijft die keurig onder de 90! We zullen het wel nooit te weten komen, maar het heeft wel meegespeeld in onze overweging om toch maar te proberen thuis te komen, zodat ze hier naar haar eigen dokter kan gaan, hoewel we zelfs daar nu eigenlijk helemaal geen reden meer voor zien.

Hier blijven jij!

Van Ruacana zijn we naar Kamanjab gereden om ons voor de derde keer te melden op de camping Oppi Koppi. Niet alleen omdat wij daar als “echte” Overlanders gratis

mogen staan, maar vooral ook omdat je er heerlijk kunt eten en ook gebruik kunt maken van hun goede wifi. Verder ligt het redelijk gunstig als uitgangspunt voor een bezoek aan het Etosha NP. Dat was het laatste doel van deze trip. Sinds een aantal jaren kun je nu ook via een westelijke ingang naar binnen en kom je in een gebied, waar je vroeger niet mocht komen. Het is er aanmerkelijk heuvelachtiger, dan in de rest van het park. Het Etosha NP stond altijd hoog genoteerd op ons lijstje van favoriete parken, maar sinds ons laatste bezoek, is die op deze lijst naar beneden geduikeld. Ongelooflijk hoe slecht die gravelwegen zijn geworden. Zelfs op de hoofdwegen kom je regelmatig op verschrikkelijke wasborden. Van een extra loop rijden, wat toch eigenlijk ook de charme is van een wildpark, zagen we al snel helemaal af. We waanden ons af en toe op de uitgewassen paden in de Congo. Voor mensen in een Toyota Landcruiser o.i.d. heeft het misschien iets extra’s in die zin, dat het het gevoel dat je op ontdekkingsreis bent versterkt, maar zelfs dat blijkt in ieder geval niet voor al die rijders te gelden, zo werd ons in een gesprek met een landgenoot wel duidelijk. Voor ons ging de lol er helemaal af en we hebben ons beperkt tot het van west naar oost doorkruisen van het park. Niet één keer hebben we gezien, dat er aan de weg gewerkt werd, hetgeen toch vrij gebruikelijk is op dit soort wegen. Verdwijnt hier het geld van de park entreegelden ook weer in de verkeerde zakken?

Etosha

Van het Etosha zijn we in twee langere etappes naar de Trans Kalahari Inn gereden alwaar we woensdag de 8-ste december aankwamen. Voor de 9-de hadden we een afspraak bij de garage om ons Mannetje weer eens goed na te kijken. Op de eerste avond hadden we meteen een gezellig samenzijn met naast Wil Bouwers ook Vincent en Ellen, die we ooit voor het eerst bij Ronald in Kameelfontein ontmoet hebben en waar we later nog een paar uitspattingen mee hebben beleefd in Windhoek. De laatste keer, dat we elkaar zagen, stonden ze op het punt om een nieuw bedrijf te starten: Safari Car Rental. Op basis van een Toyota Hi-lux wordt een kampeerauto opgebouwd met een tentdak. Volgens ons hadden ze dat heel goed gezien, want dat soort auto’s zijn in de verhuurbranche razend populair geworden. Wij hebben deze reis nauwelijks een gewone camper gezien. Toen ze hoorden, dat we naar Windhoek kwamen, hebben ze ons meteen gratis een van hun auto’s aangeboden. Spijtig genoeg konden ze er gemakkelijk een missen, want dankzij Omikron en de in mijn ogen ongelooflijk kortzichtige reactie van de Europese overheden, regent het weer annuleringen. En weet je wat het extra zuur maakt? Vorig jaar mocht er niet gevlogen worden omdat in Europa de pleuris was uitgebroken. Nu wordt in Zuid-Afrika een nieuwe variant gevonden en pats boem, het slot gaat er weer op. Inmiddels zijn we alweer een paar weken verder en heeft het virus zich al overal in de wereld gemanifesteerd, maar alleen de UK heeft inmiddels de conclusie getrokken, dat het onzin is om een paar landen als extra hoog risico in te schalen. Eén ding is wel duidelijk geworden: de verspreiding van het virus houd je echt niet tegen, door dit soort acties. Acties waarmee goed draaiende bedrijven in één klap de nek wordt omgedraaid. De arrogantie van Europa, Nederland niet uitgezonderd, is gewoon stuitend.

Wat een uur!

In de dagen die volgden bij Wil hoopten we een doorbraak te kunnen bereiken met het wijzigen van onze vliegtickets naar Düsseldorf in Amsterdam. Ik wil er niet teveel over kwijt, te meer daar ik via Facebook al duidelijk mijn ongenoegen heb geuit over het feit, dat het onmogelijk bleek om in contact te komen met Lufthansa. Anno 2021 mag je bovendien verwachten, dat het initiatief van hun kant komt. Alle informatie zit in hun systemen. Het moet bijna wel een beleidslijn zijn om ons dood te zwijgen. Alleen doordat Wil Bouwers een hoge pief van Lufthansa in haar netwerk heeft, kregen we een half uur voor de nu al legendarische overwinning van Max Verstappen het nieuws, dat hij het geregeld had: we konden doorvliegen naar Amsterdam. Ik heb het al een van de mooiste uurtjes in mijn leven genoemd. Blijft de vraag waarom wij dat niet zelf konden bereiken. Op de belofte, die ze per mail deden, dat ze er persoonlijk op terug zouden komen, moet nog ingelost worden. Niek heeft bijna twee uur aan de telefoon gehangen zonder dat er een mens reageerde. Ik ben het helemaal eens met de mensen, die zeggen, dat er structurele oplossingen moeten komen, want dat virus heeft zich inmiddels wel bewezen als een blijvertje.

Wil je ook nog wat horen van al die controles, die ons bij aankomst op Schiphol ten deel vielen? Dan zijn we gauw klaar: helemaal niets! We konden gewoon met alle andere passagiers de luchthaven verlaten. Tja, Frankfurt he, dat is inderdaad geen Zuid-Afrika of Namibië. Ook weer zo’n voorbeeld, dat aangeeft, dat je een virus echt niet tegenhoudt door dat soort maatregelen. Als goede burgers hebben wij uiteraard kennisgenomen van de regels/aanbevelingen en volgen die keurig op. Zo werd onze auto door een vriend naar Schiphol gebracht, die vervolgens weer door onze zoon werd opgepikt. Nu zitten we dus in quarantaine. A.s. maandag mogen we ons laten testen en als die negatief is kunnen we ons weer in de jungle, die Nederland heet, begeven. Op de boosterprik moeten we nog even wachten.

Tenslotte wil ik hier nog een oproep plaatsen voor mijn expositie in de Wereld van Wenters. Die trekt zeker niet het aantal bezoekers, dat we gehoopt hadden. Om ze een handje te helpen, zal ik de weken, dat ik in Nederland ben, iedere woensdag tussen 14.00 uur en 16.00 uur persoonlijk aanwezig zijn om het informatieve karakter van de expositie nog te versterken. Ook de verkoop van het boek loopt niet storm en dat is een understatement zouden de Engelsen zeggen. Dat valt mij persoonlijk wel tegen. Op basis van enthousiaste reacties in het verleden, had ik op meer gehoopt, waardoor ook de prijs wat zou kunnen zakken. Het mocht niet zo zijn.

Dit was het voor dit jaar. Hopelijk spreken we elkaar volgend jaar weer. Wij gaan gewoon door alsof we het eeuwige leven hebben. Op 15 januari vliegen we weer naar Windhoek om eerst eind maart weer terug te keren. Wat we in die maanden gaan doen, is sterk afhankelijk van welke maatregelen er allemaal van kracht zijn. Waarschijnlijk kiezen we ervoor om zo min mogelijk grenzen te passeren. Mijn huidige idee is naar de Caprivi te gaan, de blindedarm tussen Botswana en Zambia om daarna af te zakken naar de Kaap in Zuid-Afrika. Ons retourticket staat op Johannesburg, dus dan zijn we in ieder geval in het land waarvandaan we kunnen vertrekken. Wat het werkelijk geworden is, horen jullie de volgende keer.

Rest mij nog jullie allemaal, mede namens Wil een voorspoedig 2022 te wensen!

P.S.     Terwijl ik dit verhaal zit af te ronden, hoor ik, dat er vanavond een lockdown afgekondigd wordt en dat ook de musea weer moeten sluiten. Jammer, van die extra boost komt dus niets.