Roller Coaster

Here we go
On this roller coaster life we know
With those crazy highs and real deep lows
I really don’t know why
And I will go
To the farthest place on earth I know
I can travel all the road, you see
‘Cause I know you’re there with me

De hit van het jaar 2019, de hoogste binnenkomer in de Top 2000, daar moet ik deze dagen regelmatig aan denken, want zo voelt ons leven op dit moment ook. Ongelooflijk hoe snel de dingen gaan en hoe we het gevoel hebben constant achter de feiten aan te lopen.

Ronald heeft tegenwoordig zijn eigen dierentuin

Op donderdag 12 maart eindigde ik mijn vorige verslag met de woorden: “18 Miljoen mensen op een postzegel, ik vrees het ergste!” De eerste Corona-doden zijn op dat moment ook in Nederland al te betreuren. Het concentreert zich vooralsnog in de provincie Brabant, maar o wee als ook de Randstad aan de beurt is, iets wat nauwelijks te vermijden valt. In Afrika is alles nog behoorlijk rustig. Men hoort zelfs virologen zeggen, dat het virus misschien slechter gedijt in hogere temperaturen. Je wilt het maar al te graag geloven!
Op zondag 15 maart vertrekken we uit Kameelfontein voor een rondje Kruger National Park. In principe willen we dezelfde route afleggen als gepland staat voor het eind van het jaar als we met kinderen en kleinkinderen naar het Kruger willen en waar we drie jaar voor gespaard hebben. De eerste halte is een grote camping geheten Pienaarsdam, waar we ook geweest zijn in 2014 met onze Winterswijkse vrienden. Het is bewust niet ver van Johannesburg gekozen omdat de eerste dag veel tijd nodig is voor het ophalen van de campers en het inkopen doen. Inmiddels zijn de berichten uit Nederland zodanig, dat we ons traditionele familiediner op Eerste Paasdag wel kunnen vergeten. Omdat de KLM aanbiedt, dat we gratis de tickets mogen wijzigen, veranderen we onze vertrekdatum van 1 april vanuit Windhoek in 22 april. De gedachte was om een paar weekjes extra in Botswana door te brengen, een zeer dun bevolkt land met nog nul besmettingsgevallen en vandaar verder naar Namibië. Eigenlijk wilden we het wel een maand verlengen, maar omdat er begin mei nog ons uitstapje met de cabrioclub gepland staat, houden we het op 22 april. Zo optimistisch waren we toen dus nog, amper twee weken geleden!
De volgende dag ligt de Panoramaroute op ons te wachten. Dat blijkt vanuit Pienaarsdam toch wel een hele lange tocht te worden, zeker voor ons Mannetje, want hoe dichter we in de buurt van die route komen, hoe bergachtiger het wordt. Mijn inschatting is, dat de kinderen in december maar gewoon hun eigen tempo moeten rijden, want anders komt er van de sightseeing, die vooral de laatste 60 kilometer op ze ligt te wachten, niets terecht. Wij vinden het plaatsje Graskop voor vandaag wel genoeg, juist daar beginnen de natuurwonderen zoals al die watervallen. Het is of de duvel er mee speelt, maar hoe dichter we bij die plaats in de buurt komen, hoe slechter het weer wordt. Ook de camping in Graskop hebben we eerder gehad en ook toen regende het. We kunnen nog net even genieten van het prachtige uitzicht dat je hier hebt op een diepe kloof, voordat de wolken het zicht volledig ontnemen en het gaandeweg steeds harder gaat regenen. De temperatuur daalt ook dramatisch. Gelukkig hebben ze op deze camping een restaurant waar het goed toeven is. Daar bereikt ons voor het eerst het gerucht, dat Zuid-Afrika zijn grenzen zou willen sluiten. Met dat bericht ga ik naar bed en dat zit me niet lekker. Hoewel we diverse reserveringen hebben gemaakt voor het Kruger, besluiten we die ’s morgens allemaal weer te annuleren en rechtstreeks naar de dichtstbijzijnde grensovergang met Botswana te rijden. Dat blijkt Martin’s Drift te zijn op zo’n 450 km afstand. Ik maak veel gebruik van MyRouteapp en ik had de route spontaan “Vluchten kan niet meer!” genoemd. Het bleek profetisch te zijn, want toen we tegen de eind van de middag bij de grens aankwamen, wachtte ons een koude douche. Aanvankelijk waren we heel opgelucht, want Zuid-Afrika legde ons geen strobreed in de weg. Mooi, dachten we, dat hebben we gehad, maar toen we vervolgens aan de andere kant van de Limpopo rivier het kantoor van Botswana binnenliepen, werden we ruw uit onze droom gewekt. Er vond een medische check plaats en de juffrouw, die mij hielp, wist al te melden, dat wij niet toegelaten zouden worden. Pardon, wat is dit, iedereen loopt door, waarom wij niet? Omdat jullie Nederlanders zijn! Helaas bleek die juffrouw helemaal gelijk te hebben, want bij Immigration kregen we hetzelfde verhaal te horen. We hebben werkelijk alle registers opengetrokken om ze er van te overtuigen, dat we net zo min een risico vormden dan al die mensen die wel door mochten lopen. Stempels in paspoorten erbij gehaald, vliegtickets getoond. Kijk dan, we zijn al sinds 25 januari uit Nederland weg. Op 4 februari waren we zelfs in Botswana! Het Kgalagadi NP, waar we binnen zijn gekomen, is immers een gemeenschappelijk park van Zuid-Afrika en Botswana. Dat maakte allemaal niets uit, we waren Nederlander en 36 uur te laat. Af en toe werd ons nog hoop gegeven, als er achter de schermen nog overlegd werd, maar uiteindelijk bleef het “NO”. Die verdomde bureaucraten, iedereen in die ruimte, het waren er minstens zes, begreep donders goed, dat het belachelijk was, maar niemand durft dan een beslissing te nemen. “Dit zijn onze instructies en daar mogen we niet van afwijken!” en daar moet je het mee doen. Dan blijft er niets anders over dan terug te keren. Bij de grenswachten van Zuid-Afrika wekte het wel verwondering. Ze hoorden ons verhaal aan en meldden vervolgens, dat Namibië dezelfde richtlijnen had uitgevaardigd. Het was inmiddels donker geworden, toen we terugreden naar een camping, zo’n vijf kilometer voor de grens. Diezelfde avond nog heb ik de KLM verzocht onze tickets van Windboek om te boeken naar Johannesburg. Omdat we niet al te ver van het noorden van het Kruger vandaan zaten, besloten we via het park terug te gaan naar Ronald en daar de verdere berichten van de KLM

Slaggate

af te wachten. Met mijn “Platinum for Life” status , het hoogste niveau binnen het loyalty programma van de KLM, was ik zo naïef om te denken, dat we daardoor misschien meer kans maakten, maar daar hebben we, ook later niet, niets van gemerkt. De volgende dag gingen we nog steeds met goede moed op weg naar het Kruger Park. Na 60 kilometer werd de weg steeds slechter. Uiteindelijk werd het een aaneenschakeling van potholes of slaggate zoals ze dat hier noemen en had verder rijden geen zin. Bovendien dacht ik in mijn naïviteit (alweer), dat als de KLM op dat moment zou laten weten, dat we de volgende dag mee zouden kunnen, we dan niet op tijd in Johannesburg zouden kunnen zijn. Beter was het om bij Ronald de verdere berichten af te wachten. Zo gezegd, zo gedaan, wij dus de steven van ons Mannetje naar Kameelfontein gewend. Door al dat gedoe met die potholes konden we niet meer op dezelfde dag bij Ronald zijn. Ondertussen volgden we natuurlijk het nieuws uit Nederland op de voet en dat stemde ons bepaald niet vrolijk. Op een gegeven moment begonnen wij ons dan ook af te vragen wat wijsheid was. In Afrika stond het virus nog maar op een laag pitje terwijl het in Italië en Spanje, maar ook in Nederland, schrikbarende vormen begon aan te nemen. Moeten wij, als bijna 75-jarigen met beide overgewicht en ondergetekende ook nog eens medicijnen slikt tegen hoge bloeddruk überhaupt wel naar Nederland willen? Na overleg met de kinderen, dachten we eruit te zijn: we proberen terug naar Nederland te komen. Maar ’s nachts in bed begon het weer te malen. Zuid-Afrika is een heel groot land, dat we inmiddels vrij goed kennen. Als we nu eens een regio opzoeken, waar weinig mensen wonen en daar de bui over laten trekken? Die gedachte begon zich in mijn grijze cellen steeds hardnekkiger vast te hechten en zo kon het zijn, dat we de volgende dag, de dag dat we ook terug zouden zijn in Kameelfontein, het thuisfront lieten weten voor afzondering in Zuid-Afrika te hebben gekozen. Het idee was om naar het Kgalagadi NP te rijden en daar te wachten, totdat de kust weer veilig was. Het Kgalagadi NP is onderdeel van de Kalahari woestijn gelegen in Namibië, Botswana en Zuid-Afrika. Alleen het park al is in oppervlakte bijna net zo groot als Nederland, zonder dat er mensen wonen. De dichtstbijzijnde grote stad is Upington met 80.000 inwoners, gelegen op 220 kilometer van de zuidelijke ingang van het NP. Daartussen is nagenoeg niets, alleen woestijn. Een betere plaats om het virus te ontlopen is nauwelijks denkbaar. Natuurlijk weet ik ook wel, dat de gezondheidszorg hier niet op hetzelfde niveau staat als in Nederland, maar ik wil helemaal niet op een IC terecht komen omdat ik bang ben, bang dat ik het dan niet ga halen! Van te voren hadden we Ronald ingeseind en zo konden we ’s middags meteen aan de slag om inkopen te doen en te zorgen voor mijn dagelijkse medicijnen. Van mijn huisarts had ik al per mail de nodige recepten ontvangen. Daarmee kon ik naar een soort huisartsenpost, waar een dokter de recepten overnam en ik ze kon meenemen bij de apotheek. Hiermee kan ik nog minimaal drie maanden vooruit. Ondertussen had Ronald de gasfles laten vullen en deed Wil inkopen, zodat we er een tijdje tegen kunnen. Op zaterdag 21 maart hebben we Ronald gedag gezegd en zijn we begonnen aan onze tocht van 1.100 kilometer om

in het Kgalagadi te komen. Over de rit valt niet veel te zeggen, anders dan dat het hele lange, rechte, eentonige wegen zijn, met heel weinig verkeer. Als je nog nooit in dit soort streken geweest bent, kun je je hier nauwelijks een voorstelling van maken.
Maandag de 23-ste waren we op onze plaats van bestemming. Onderweg moesten we nog wel een teleurstelling slikken, want het park bleek praktisch volgeboekt te zijn tot eind april. Met wat heen en weer schuiven konden we tot 5 april in het park blijven, daarna zouden we naar een camping buiten het park moeten. Een combinatie van de verlengde paasvakantie en de standaard grijze golf zorgde voor al die reserveringen.

Reg en zijn familie

Diezelfde dag, maandag 23 maart dus, bereikte ons voor het eerst het bericht, dat Zuid-Afrika had gekozen voor een totale lockdown ingaande de donderdag

Reg en zijn familie

daaropvolgend om 24.00 uur. Daar was ik eigenlijk helemaal niet ongelukkig mee, want na het lezen van diverse wetenschappelijke artikelen, was ik tot de overtuiging gekomen, dat het in de gegeven situatie de beste aanpak was. In Nederland had men in het weekend laten zien, hoe weinig de nog soepele regels in acht werden genomen. Daar werden ook strengere maatregelen afgekondigd, die tot 1 juni gaan gelden. Een paar uur hoopte ik zelfs, dat we straks alleen in het park zouden zijn, maar die hoop werd de volgende morgen de bodem in geslagen, toen het bericht volgde, dat ook de parken dicht gingen. Een buurman op de camping, waar we nog nauwelijks contact mee hadden gehad, vroeg wat wij gingen doen. Mijn idee was om een camping op te zoeken. Eigenlijk hadden we er al een paar op het oog. Desnoods kloppen we bij een boer aan. Met een Nederlandse naam als achtergrond, moet dat lukken. Omdat Reg, zo heette de buurman, betwijfelde of de campings wel open zouden blijven, startte hij een actie op via Facebook. Al heel snel kwamen er aanbiedingen binnen, waarvan die van Johan Rossouw ons het meest aansprak. Hij woont in een klein plaatsje, Aksham, zo’n 60 km rijden van het park. Op dat moment hadden we nog geen idee, wat hij ons te bieden had, maar we waren al lang blij dat we bij een privé persoon mochten staan. We zouden elkaar bij het plaatselijke benzinestation ontmoeten. Mooi, nog een dag te gaan, kunnen we morgen nog een rondje in het park maken in een ultieme poging, dat luipaard te verschalken. De volgende morgen krijgen we zowel van Ronald als Johan een berichtje van SAN Parks, zeg maar de overkoepelende organisatie, met de mededeling, dat gasten uit zogenaamde “high risk countries” geacht worden, NIET te vertrekken(!?). Die mensen zouden geholpen worden door het personeel en ook zou hulp verstrekt worden bij het contact opnemen met de ambassade. Hoe moesten we dat interpreteren? We hadden er geen goed gevoel bij. Als ambtenaren gaan bepalen waar ik naar toe mag, wordt het mij bang te moede. Toen dan ook de vrouwelijke rechterhand van de manager kwam vertellen, dat we wel weg mochten, hebben we er geen gras over laten groeien en zijn meteen vertrokken. Achteraf was het wel vreemd, dat ze de berichtgeving afdeed als fake, terwijl het er toch verdomd formeel uitzag. Omdat wij ongetwijfeld de enige gasten waren uit een “high risk country”, waren ze ons waarschijnlijk liever kwijt dan

Vlakbij de accommodatie

rijk; probleem opgelost! Hoe dan ook: wij zijn spoorslags naar Aksham vertrokken. Wat ons daar wachtte overtrof al onze verwachtingen. Johan en zijn vader bezitten naast de benzinepomp en een winkel voor de regio, ook een boerderij van 41.000 hectare. Probeer je daar als Nederlander maar eens een voorstelling van de maken. Ik zal je helpen: dat is driemaal de oppervlakte van de gemeente Winterswijk en die is voor Nederlandse begrippen niet klein! Wel, die ruimte staat ons met ingang van 25

Die koelkast lachtte ons toe

maart volledig tot de beschikking. En om het nog mooier te maken: op de boerderij zijn een paar eenvoudige vakantieverblijven waar je via een organisatie “Lekkeslaap” een overnachting bij de boer kunt boeken. Hoewel wij ons eigen huis hebben, werd toch meteen aangeboden, dat we van die accommodatie gebruik kunnen maken o.a. omdat ze airco hebben. Hoewel het op dat moment zo’n 35 gr was, vonden we dat teveel van het goede, maar tegen die grote koelkast en vriezer konden we geen nee zeggen.
Om het virus te ontlopen, hadden we nauwelijks een betere plaats kunnen treffen en dat staat voor ons op één, maar toen we besloten voor deze oplossing te gaan, gingen we er wel vanuit, dat we nog konden reizen. Zo wilde ik de grens van Namibië volgen tot aan de Atlantische Oceaan. Dat valt nu met die lockdown best tegen. Terwijl de berichten binnenkomen, gaan we ons natuurlijk wel afvragen hoe lang deze situatie gaat duren en wanneer we eindelijk weer naar huis kunnen en allen die ons dierbaar zijn in de armen kunnen sluiten.. De vooruitzichten zijn somber en daar moeten we ons maar op instellen, maar leuk is anders.

Onze plek op de kaart van zuidelijk Afrika

P.S. Foto’s zijn alsnog toegevoegd. Het zijn dit keer hoofdzakelijk foto’s van ons verblijf op de boerderij van de familie Rossouw.