Soms zit het mee, soms zit het tegen…..

Dit keer zit het helaas weer eens tegen. Onze FB-vrienden zijn al op de hoogte van onze malheur, maar ik zal het hier toch ook nog even memoreren, al was het alleen maar voor onszelf, als we later, zittend achter de geraniums, terugkijken op onze reizen. Dan zeggen we ongetwijfeld iets in de trant van: “O ja, dat was toen in Belize!”

RV Belize

Precies twee weken geleden waren wij onderweg van Gales Point naar Placencia, een plaats gelegen op een schiereiland en zeer populair bij expats uit Noord Amerika. Placencia zou de meest zuidelijke plaats in Belize zijn, die op ons lijstje stond. Daarna zouden we via Spanish Lookout in een paar etappes naar Guatemala rijden. Maar het liep anders, totaal anders! De temperatuurmeter van het koelwater stond verdacht in het rood. Bij een “normale” auto zouden bij mij meteen alarmbelletjes zijn afgegaan, maar niet als ik in ons Mannetje zit, want daar doet die meter wel eens vaker gek. Maar dit keer was het toch anders, dus ik kreeg er wel een ongemakkelijk gevoel bij. Bijkomend “probleem” is, dat ik ook niet meteen te koop wil lopen met wat ik vermoed, zelfs niet, toen ik bij de lunchstop het koelwater duidelijk hoorde pruttelen. Het was niet zo ver meer naar Placencia, ons einddoel voor die dag, dus rustig rijden, dan halen we dat nog wel. Op dat moment dacht ik nog hoopvol, dat het misschien weer de thermostaat was, zoals jaren geleden in Rwanda. Op de gloednieuwe camping RV Belize, aangekomen, werden we verwelkomd door Mike. Eerst toen maakte ik Wil deelgenoot van het probleem, dat we hadden. Mijn eerste vraag aan Mike was natuurlijk of er een garage in de buurt was. Tot mijn verrassing gaf hij aan, dat hij zelf nagenoeg een volleerd monteur was en de klus wel kon klaren. Op dat moment spraken we alleen nog maar over het verwijderen van de thermostaat. Al gauw bleek, dat die de boosdoener niet was. Er was duidelijk lekkage in de buurt van de waterpomp. Via de Whatsapp ruggespraak gehouden met alle mensen, die ik ken en die er iets zinvols over kunnen zeggen. Op mijn vraag of ik er mee verder kon rijden, kwam een duidelijk “nee”. De kans dat de pomp dan echt kapot gaat is groot en dan wordt het een giga probleem. Nu is het nog te overzien. Dat mag waar zijn voor de auto, maar voor ons dreigde wel een groot probleem. Jullie moeten namelijk weten, dat Belize niet toestaat, dat we het land verlaten zonder de auto. Dat is die aantekening in ons paspoort, waar we zo blij mee waren, toen we hem kregen, maar nu kon ik hem wel vervloeken. Was dit gebeurd in Mexico, dan hadden we geen tijdsdruk gehad en hadden we desnoods een plek kunnen zoeken, waar we de auto veilig hadden kunnen achterlaten om in oktober terug te komen, met het juiste onderdeel onder de armen. Helaas, het mocht niet zo zijn, dus een nieuwe pomp bij MAN in Apeldoorn besteld. We schrijven inmiddels vrijdagmiddag. Mijn vrees, dat het dan pas maandag zou worden, voordat er werk van gemaakt wordt, bleek jammer genoeg juist. Het communiceren met NL gaat door het tijdverschil van zeven uur moeizaam.

Daar zit je je dan te verbijten op een camping, die eigenlijk die naam niet mag hebben, maar waar ze voor een nacht wel de hoofdprijs vragen: 45 usd per dag! Omdat natuurlijk meteen duidelijk was, dat we hier wel een tijdje zouden staan, hoefden wij “slechts” 35 usd betalen. Dat mag in Nederlandse kampeerdersoren niet veel zijn, maar als je bedenkt, dat het duurste wat we deze en vorige reis betaald hebben nog geen 20 usd is, dan klinkt het toch anders. Los van de staprijs per dag, hanteren ze ook een vreemde prijsstelling voor aanvullende “diensten”. Daartoe rekenen ze bijvoorbeeld ook het legen van de afvaltank. Daar durven ze 25 USD voor te vragen, wat absurd is, maar wat het nog absurder maakt is, dat de camping helemaal geen toilet heeft noch een wasbak, waar we gebruik van zouden kunnen maken. Je bent dus volledig aangewezen op je eigen voorzieningen. Nog zoiets: als je een week boekt, krijg je korting en hoef je de zevende dag niet te betalen, maar ga je eerder weg, dan krijg je niets terug. De financiële zaken liggen in handen van Hillary, de vrouw van Mike. Ik vraag mij af, hoe haar businessmodel eruit ziet, want als dit soort zaken op iOverlander vermeld gaat worden, komt hier geen hond. Ook geen Amerikaan met zo’n gigantische camper, want de “camping” ligt ook nog eens pal naast de enige doorgaande weg op dit schiereiland met vooral overdag veel lawaai en de stank van uitlaatgassen! Ook zit je hier te koop vanaf de weg, zodat je weinig tot geen privacy hebt. Dat kan ook een voordeel zijn, want zo zag Roy ons ook staan op maandagmorgen, nu alweer 1,5 week geleden. Ik had net het goede nieuws uit NL ontvangen, dat de waterpomp in voorraad was. Maar MAN Apeldoorn had hem nog niet in Duitsland, het centrale magazijn, besteld, waarmee weer een dag verloren ging. Roy is een Nederlander, die nog maar vier maanden geleden ons drukke landje is ontvlucht om hier, samen met zijn vrouw, iets nieuws te beginnen. Zijn vrouw verdient haar geld met een baan, die ze via het internet kan afhandelen. Hij zoekt nog iets, maar het heeft geen haast: hij is van vele markten thuis. Nadat  Roy van ons probleem gehoord had, zegde hij ons alle hulp toe. Allereerst zou hij met zijn buurman, een politieman, gaan praten over de (on)mogelijkheden om ontheffing te krijgen van de clausule, dat we het land niet mogen verlaten zonder auto. Als we de auto achter moeten laten, kunnen we hem bij zijn huis neerzetten. Dat is al een heel mooi aanbod. Vervolgens komt hij met een site op te proppen waar je auto-onderdelen kunt bestellen, die wereldwijd verstuurd worden. Hij heeft zelfs de goede waterpomp al gevonden; hetzelfde onderdeelnummer als ik van MAN NL had doorgekregen.  Die site geeft 5 maart als verwachte  afleveringsdatum (ETA) op. Dat zou mooi zijn, ik wil meteen bestellen, maar Roy wil eerst contact opnemen met iemand van het lokale FedEx kantoor, die hij kent, om meer over de inklaring te weten te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Als we daar een bevredigend antwoord op krijgen, bestellen we.de volgende dag de waterpomp. De ETA is inmiddels wel opgeschoven en is 7 maart geworden, maar nog steeds ruimschoots op tijd om het land voor het verstrijken van het visum te verlaten. De ETA staat vandaag, 6 maart, nog steeds overeind. Vanochtend is dat middels een email van FedEx nog eens bevestigd. Toch vraag je je af, waarom het zo lang moet duren. Middels de trackinglink zien we, dat het pakker via New York en Memphis nu al drie dagen in Miami ligt, slecht 2,5 uur vliegen naar Belize City. Het had hier allang kunnen zijn. Ik hoop dan ook, dat voordat dit verslag de lucht ingaat, alles achter de rug is.

Mike heeft zich inmiddels voor mij wel bewezen als een kundig monteur, die ook over het juiste gereedschap beschikt. De oude waterpomp is gedemonteerd. Hij verzekert ons, dat de klus normaal gesproken, binnen een halve dag geklaard moet zijn. Het is geen liefdewerk oud papier, dat hoeft ook niet, maar 50 usd per uur is ook niet niks. Natuurlijk zou ik in Nederland het dubbele kwijt zijn, maar we zijn hier in Belize, een ontwikkelingsland. Het is ons al vaker opgevallen, dat wanneer we door expats geholpen worden, dat die zich niet conformeren aan tarieven, die lokaal gebruikelijk zijn. Anderzijds heeft hij zijn hele leven nog niet voor zo’n laag tarief hoeven te werken, moet je maar denken, maar daardoor maken al die expats het leven op dit schiereiland wel zo’n 60% duurder vergeleken met elders in Belize.

Vooral die kosten voor het verwijderen van ons afvalwater ligt zwaar op onze maag en beïnvloedt ons dagelijks handelen. Normaliter legen wij

I.pl.v. douche thuis

onze tanks door onderweg op een geschikte plaats de schuif open te trekken. Wij gebruiken geen chemicaliën, dus is het puur natuur. Ik zeg wel eens grappend, hoe uitbundig het gras hier volgend jaar zal groeien. Blijven we langer op één plaats staan, dan wordt het een kwestie van “twee emmertjes water halen, twee emmertjes pompen”, die we dan in het toilet storten of er mee de natuur in lopen. Die mogelijkheden hebben we hier niet, dus wordt het zaak om spaarzaam in het gebruik te zijn. Om dat te bereiken ben ik teruggevallen op de “Gambia-methode”. Dat houdt in, dat ik mij niet meer thuis douche, maar de zee inloop, waarbij ik eerst op een aantal kritische plaatsen wat doucheschuim heb aangebracht. Daar was ik mij en daarna spoel ik mij af onder de douche bij het zwembad van het hotel/restaurant, waar wij iedere dag ons heil zoeken. Dat scheelt dus enorm veel water. De natuur laat zich niet dwingen, dus de zwarte tank (het toilet) is nu bepalend voor het moment, dat we 25 usd moeten aftikken. Gelukkig zijn we niet aan de diarree!

Nu nog even terug naar de dagen, die aan ons malheur vooraf gingen. Van Crooked Tree zijn we via een mooie route naar Altun Hai gereden, ook een opgraving van een aantal Maja-monumenten. Het was maar klein in vergelijking met andere, veel bekendere sites. Toch is het in Belize een hele bekende. Dat komt omdat een afbeelding van deze tempel als logo wordt gebruikt door de “Heineken” van Belize: Belikin. Het was er heel rustig en minder indrukwekkend, maar de mooie omweg wel waard. Daarna was ons volgende doel Gales Point, bekend om zijn grote aantallen zeekoeien. De beoogde camping lag van God en alle wereld verlaten aan het eind van een onverhard pad, pal aan zee. Het is dat er palmbomen groeiden, anders zou je zomaar kunnen denken, dat we op safari waren ergens in Afrika. Ralph, de eigenaar, bleek een bijzonder sympathiek man uit Alberta, die hier samen met zijn vrouw, dit avontuur is begonnen. Van huis uit was hij timmerman en dat was goed te zien; het door hem gebouwde huis, zag er heel degelijk uit. Helaas bewaren we geen goede herinneringen aan ons verblijf aldaar. Nadat we de auto op z’n plaats hadden gezet, wilden we genieten van deze mooie plek. Dus meteen de

Jeuk, jeuk, jeuk!

stoelen op het smalle strand gezet. Al snel kregen we de indruk, dat er iets niet pluis was. Zoiets manifesteert zich, door een wat tintelend gevoel in je benen. Je hoopt dat het niet waar is, maar helaas: zandvlooien. Als je zelf wel eens het slachtoffer bent geweest, dan weet je waar we het over hebben, maar voor die gelukkigen, die dat nog niet meegemaakt hebben, zal ik een korte omschrijving geven wat dit betekent. Jeuk, jeuk en nog eens jeuk. Een muggenbeet stelt hiermee vergeleken niets voor. Wat het ook veel erger maakt is dat de jeuk meerdere dagen aanhoudt; niet constant maar wel met enige regelmaat. Vooral de nachten worden een bezoeking. Ik ga met een fles Nivea naar bed. Dat is niet vanwege zijn helende werking, maar om hem te gebruiken als massageolie. Dan zit ik rechtop in bed om dat deel van het lichaam zachtjes te masseren. Maar is de linkervoet enigszins tot bedaren gekomen, dan begint de rechter. Om horendol van te worden!

Eigenlijk hadden we het al helemaal gehad, toen Ralph de volgende dag kwam melden, dat hij iemand had weten te strikken om ons naar de zeekoeien te brengen. Tja, wat doe je dan, heeft die aardige man zo zijn best voor ons gedaan, dan zeg je toch ja, nietwaar? Dus toch maar een tweede nachtje blijven. Ergens las ik, dat iemand zich beklaagde, dat hij tijdens zo’n boottochtje helemaal geen zeekoe te zien had gekregen. Die liegt of hij bevond zich heel ergens anders, want we zagen er tientallen. Maar wat heet zien? Een zeekoe is een zoogdier van enorme afmetingen en die tot bijna 30 minuten onder water kan blijven, alvorens weer adem te halen. Dat doet hij door alleen zijn neusgaten even boven water te brengen. Dat hebben we vele malen gezien, maar hebben we ze dan echt gezien? Echt niet! Zullen we toch voor naar de dierentuin moeten.

De kosten van dit uitje bedroegen 75 usd. Dat was voor de schipper makkelijk verdiend. Om bij de zeekoeien te komen, was nauwelijks 10

Goed voor elkaar: wij betalen zijn visuitje!

minuten varen. Daarna ging hij voor anker en konden wij met de camera in de hand, plaatjes schieten van een zeekoe. De schipper heeft de hele tijd zijn dobber uitgegooid in een poging om een rog te verschalken. De vis bleek slimmer dan de visser, want het is hem niet gelukt.

Het is nu donderdagavond, 7 maart en ik kan melden, dat de waterpomp is aangekomen op de luchthaven van Belize City. Na ruggespraak met Roy, zijn buurman en een bekende bij de douane, hebben we besloten om zelf naar het vliegveld te rijden en de pomp daar op te halen. Dat gaan we morgen doen. Dan kan Mike hem zaterdag inbouwen en als alles goed gaat, kunnen we zondag rijden. Dat geeft ons nog een paar dagen om op tijd het land uit te komen. Vandaag heb ik alvast de verplichte autoverzekering verlengd. Hoe het verder afloopt horen jullie wel in het laatste verslag.