Vakantie op de Kaap

De vlag dekt dit keer niet helemaal de lading, want de vakantie beperkt zich niet tot de Southern Cape alleen, maar het gevoel, dat we de afgelopen weken gewoon vakantie gevierd hebben overheerst en vandaar deze titel.

Een echte Bontebok

Bij Swellendam ligt nog een klein National Park met de naam Bontebok, dat we nog nooit bezocht hadden, dus leek dat een mooie tussenstop op weg naar Hermanus. Het park is ooit in het leven geroepen om de bontebok tegen uitsterven te behoeden. Het lag mooi langs een rivier en we hadden dan ook de indruk, dat de meeste bezoekers hier kwamen om er een weekendje uit te zijn, zittend aan de oever van een meertje met de braai aan. Er was zelfs een groep, die een cateraar had laten komen. Gelukkig stonden wij op een mooie rustige plek. De volgende dag hebben we nog wel een kort ritje gemaakt om ons er van te overtuigen, dat de bontebok nog niet is uitgestorven. Overigens hebben we in het Zebra NP heel veel blesbokken gezien. Uiterlijk was er voor ons geen verschil, maar toch schijnt die toch net weer iets anders te zijn. Daar waren er in ieder geval nog genoeg van!

Hermanus was in onze herinnering een gezellig plaatsje, waar we ook wel een keer op herhaling wilden. Nu hadden we de vorige keer daar een boottocht van meerdere uren gemaakt om de walvissen te bekijken, die hier in de baai overwinteren zodat we maar even echt in Hermanus vertoefd hadden. Het bleek lang genoeg geweest te zijn, want meer dan dat ene gezellige stukje boulevard met de leuke terrasjes was er niet. In deze tijd van het jaar vallen er geen walvissen te spotten en ben je er dus verder gauw uitgekeken.

Nee, dan is een bezoek aan het Table Mountain NP met daarin Kaap de Goede Hoop, toch echt van een andere orde. Of je er voor de eerste, de tweede of zelfs de derde keer bent zoals wij nu, dat blijft genieten. Er loopt een prachtige route door dit park naar Kaap de Goede Hoop, gelegen op het meest zuidwestelijke puntje van Afrika. Dus niet het meest zuidelijke, want dat is de minder bekende Cape d’Agulhas. Op de kaap is nog goed te merken, dat het toerisme nog lang niet op hetzelfde niveau is als voorheen. Kon je in voorgaande jaren nauwelijks een foto (laten) maken, waar je alleen op stond voor het bekende bord, nu was het helemaal geen probleem. Sterker nog, toen de man die ons op de foto zette zijn zoontje achter ons gewaarde, werd die weggestuurd, zodat er echt niemand anders op kwam te staan. Ongekend! Normaal staan daar busladingen met Japanners om zich te laten vereeuwigen. Eigenlijk best wel prettig zo. Op de Cape Point ligt een vuurtoren waarvandaan je een mooi uitzicht op de omgeving hebt. Ook hier weer erg rustig, zodat we ons Mannetje zelfs op de voor bussen gereserveerde plekken mochten parkeren. Toen vrij snel daarna ook de enige bus vertrok, stond onze auto pontificaal in het midden van het parkeerplein. Dat leverde veel bekijks op en meerdere mensen lieten zich fotograferen, staand voor de auto. Er ging er zelfs een, gekleed in een mooie witte broek op de stootbumper zitten, die alleen als die net gewassen is, geen vuil afgeeft.

Op de camping waar we stonden kwam iemand een praatje maken. Hij stond met een hele oude, knalgroene Mercedes 911, achtergelaten in de oorlog met Angola en heel basaal omgebouwd tot camper. Van beroep bleek hij “comedian” te zijn, maar door de Corona was dat uiteraard geen vetpot. Daarom werkte hij ook in een ziekenhuis. Zijn huis werd verhuurd en op die manier kon hij net het hoofd boven water houden Hij bewonderde ons Mannetje van alle kanten en schonk vooral veel aandacht aan onze nieuwe trap. Dat leek hem ook wel wat. Het bleek, dat zijn vrouw ongeneeslijk ziek was en vrijwel de hele dag op bed lag. Daar moet je toch niet aan denken, zelfs niet in onze camper, die heel luxe was vergeleken met die van hen. Toch waren ze volkomen happy met z’n tweeën, ze zei hij. Mark, zo heette hij, gaf ons ook een tip. Op weg naar de kaap zouden we langs Soetwater komen. Daar was een soort dierenasiel, gerund door  Jan  Labuschagne. Daar had hij meerdere maanden met zijn vrouw in hun camper gestaan. We moesten dat beslist gaan zien. Dat hebben we uiteraard gedaan en het was de moeite waard, vooral ook omdat we een privé rondleiding van Jan kregen. Er bleken naast veel slangen vooral veel verschillende vogels te verblijven, met allemaal een verhaal. Of in tegenwoordige taal: ze hadden een rugzakje. Omdat het asiel enige naam heeft opgebouwd, worden geblesseerde dieren daar gebracht. Bevriende dierenartsen doen belangeloos onderzoek of voeren kleine operaties uit. Maar feitelijk is het veel meer dan een asiel; de belangrijkste functie was educatief. De volledige naam luidt: “The Soetwater Environmental Education Centre” met als omschrijving dat het “a very special classroom – outdoors, by the sea is, at the foot of a beautiful mountain” etc. etc.  Er lopen afspraken met scholen waarbij Jan en zijn vrouw een programma van meerdere dagen in elkaar zetten. Spelenderwijs worden de kinderen vertrouwd gemaakt met de dieren en leren ze over de achtergronden. En hopelijk liefde te ontwikkelen voor alles wat leeft, want dat ontbreekt vooral bij de zwarte medemens nogal eens. Maar helaas, door Corona lag deze activiteit ook nagenoeg stil. Toch wilde Jan niets van ons hebben voor deze privé rondleiding.

Van de kaap loopt een prachtige tolweg langs de kust naar Kaapstad, de Chapman’s Peak Drive. Daar verheugden we ons ook alweer op als toetje van de natuur alvorens in de drukte van een miljoenenstad terecht te komen. Wat een teleurstelling was het dan ook, dat een bord aan het begin van de tolweg ons erop wees, dat we met onze 370 cm 40 centimeter te hoog waren om op de weg toegelaten te worden. We begrepen er helemaal niets meer van. Ooit hebben we hier ook gestaan en hebben we ons ook om dezelfde reden omgedraaid. Een paar jaar geleden echter, komende van de andere kant, bleek het geen probleem te zijn. En nu dus weer wel ? Raar! Maar ook jammer, want nu moesten we ons mengen in het drukke stadsverkeer, hoewel het gezegd moet worden, dat je probleemloos naar de Waterfront rijdt, het toeristische uitgaancentrum bij uitstek, zelfs in een kleine vrachtauto zoals die van ons. We hadden voor het parkeren weer een afspraak gemaakt met hetzelfde hotel als de vorige keer en dat werkte prima. Vanaf dit hotel loop je zo de Waterfront op met zijn Victoria & Albert Wharff en stort je je in het uitgaansleven. Daar begint onze test van de diverse horecagelegenheden. Straatmuzikanten maken het straatbeeld extra levendig, vooral als voorbijgangers besluiten spontaan te gaan dansen.

Twee dagen lang hebben we gebruik gemaakt van de Hop on, hop off bus. Je hebt twee verschillende lijnen, die je naar alle bezienswaardige plekken brengen. Omdat de Tafelberg er glashelder bij lag, zijn we de eerste dag maar meteen naar boven geweest. Sportievelingen doen het lopend, maar daar wagen wij ons niet aan. Het is al erg genoeg, dat ze in de lift naar boven waarschuwen, dat je er altijd rekening mee moet houden, dat je terug moet lopen. Het weer hier is zo veranderlijk, dat binnen de kortste keren er een harde wind kan opsteken, zodanig, dat de lift service gestaakt wordt. Of je dus maar genoeg energie wilt overhouden!

De tweede dag zijn we naar Constantia gegaan, het oudste wijngoed van Zuid-Afrika ooit gestart door de eerste gouverneur van Nederland, Jan van Riebeeck, geboren in Culemborg. Is dat laatste belangrijk om te weten? Ja hoor, ik heb voor de zekerheid even opgezocht of Jan wel een echte Nederlander was, want de gesproken tekst in mijn oortjes tijdens de bustoer weet te melden, dat hij de wijnstokken meegenomen had uit zijn vaderland Poland! De eerste keer dacht ik nog, dat ik het niet goed verstaan had, daarom de tweede keer extra geconcentreerd. En ja hoor, Poland! Kennelijk heeft iemand gezegd dat hij uit Holland kwam en de inspreker heeft er Poland van gemaakt. Dit verzin ik ter plekke, maar wat toch wel heel erg dwaas is, is dat het nog steeds niet gecorrigeerd is.

In ons oorspronkelijke plan kwam ook een bezoek aan Stellenbosch voor, het universiteitsstadje op de kaap, maar vooral ook bekend vanwege zijn wijncultuur. We bewaren goede herinneringen aan ons vorige bezoek en dan met name aan de wijnproeverij. Maar na vijf dagen Kaapstad vonden we toch, dat we wel even genoeg alcoholische versnaperingen tot ons genomen hadden en dat we het deze keer maar aan ons voorbij moesten laten gaan. Wat ongetwijfeld ook meespeelde, was de minder coöperatieve opstelling van het hotel met het vinden van een parkeerplaats. De vorige keer hadden ze keurig een parkeerplaats voor ons vrijgehouden vlak voor de deur. Dat kon niet meer of ze wilden het niet meer, dat was niet helemaal duidelijk, maar de reactie kwam ook veel te laat. We hadden toen al besloten het links te laten liggen.

Het was weer tijd voor de natuur en daarom togen wij naar de Cederberg Mountains, een prachtig natuurgebied niet ver ten noorden van Kaapstad. Op weg er naar toe hadden we wel weer een tegenvallertje, want een bergpas, die juist zo enthousiast beschreven was en voor ons nieuw, bleek gesloten te zijn. Niettemin hebben we van de rest van de tocht weer volop genoten, zelfs de laatste kilometers, toen zich een geweldig onweer aandiende en overal om ons heen de bliksemschichten te zien waren. Dit gebeurde op weg naar Langebaan, waar we weer zeelucht gingen opsnuiven. Een prachtige plek, direct aan het strand, op een hele grote camping met heel veel lege plaatsen en stralend weer. Spontaan besloten we om hier meerdere dagen te blijven ….. totdat we de weersverwachting zagen: na een mooie dag zou het storm en regen worden met veel lagere temperaturen. Die slechte verwachting bleek voor het hele noordwestelijke deel van Zuid-Afrika te gelden en dat bracht een mega verandering in onze plannen te weeg. In plaats van naar Windhoek terug te gaan hebben wij de steven gewend en ons vizier op Ronald in Kameelfontein gezet. Naast het minder goede weer lag aan de beslissing ook wat technisch malheur ten grondslag. Op enig moment bleek ’s morgens de elektrische spanning onder een kritisch niveau gekomen te zijn. Heel raar, maar al snel bleek, dat een van de huishoudaccu’s te snel zijn lading verliest. Even heb ik gedacht, dat de inverter, die de 24V omzet naar de 220V, kapot zou zijn. In dat geval had ik geen beter adres kunnen vinden dan Ronald in Kameelfontein, want dat is helemaal zijn terrein. Gelukkig is het de accu, hoewel dat ook betrekkelijk is, want ze zijn en duur en hier in Zuid-Afrika niet zomaar verkrijgbaar. Dit, plus nog een aantal andere praktische zaken zoals 3 x een PCR-test in korte tijd, bracht ons tot het besluit om niet naar Windhoek terug te keren. Dat gaat ons best wel aan het hart, want we voelen ons daar altijd bijzonder thuis. Het is ook fijn dat je terug kunt vallen op een restaurant en hotelbed, als je het Mannetje klaar moet maken om te overwinteren.

Eenmaal besloten om de steven te wenden, besloten we nog een keer het Kgalagadi NP en natuurlijk de familie Rossouw met een bezoek te vereren. Hoewel het dus beslist niet de eerste keer was, dat we hier waren, was het toch weer heel anders. Het heeft hier de laatste tijd ongewoon veel geregend, wat zich onder meer vertaald in een uitbundige plantengroei. Leuk voor de dieren, maar niet voor ons als jagers. Normaal zijn de waterplaatsen de plekken om wild te zien, maar als overal plassen te vinden zijn, is er geen beest, dat een eind gaat wandelen om bij een aangelegde drinkplaats te komen. Het is er dan ook opvallend rustig. Wel zien we heel veel gemsbokken, meer dan ooit. Nu begrijpen we ook goed, waarom vroeger dit park het Gemsbok NP heette.

Wij kunnen natuurlijk niet naar het Kgalagadi NP gaan zonder een bezoek aan de familie Rossouw te brengen, onze weldoeners van 2020. Opnieuw mochten wij weer genieten van hun gastvrijheid. Nadat we eerst bij Willie en Susan naar de eerste Grand Prix van 2022 hebben gekeken, zijn we daarna naar Johan en Minette verhuisd, waar de braai alweer heerlijke geuren verspreide. De overvloed aan vlees die opgediend wordt, is in onze ogen ongekend. Veel lamsvlees met als bijzondere delicatesse de staart. Er zit uiteraard niet veel vlees aan dat lichaamsdeel, maar het is wel lekker kluiven. Het plan van Willie en Susan om een grote reis te gaan maken en daarbij ook Nederland aan te doen, gaat steeds concretere vormen aannemen. Wij juichen het plan van harte toe, want als ze in Nederland zijn, kunnen we wat terugdoen en hoeven we ons wat minder bezwaard te voelen om weer bij hen aan te schuiven.

Momenteel staan we op de ons vertrouwde camping in Upington. Zo langzamerhand krijgen we overal “vertrouwde plekken” merken we wel. We zijn zelfs naar een “vertrouwde” garage geweest met de bedoeling, dat enerzijds al het standaard onderhoudswerk weer gedaan is en anderzijds eventuele gebreken vastgesteld worden, waarvoor we later onderdelen uit Nederland kunnen respectievelijk moeten meebrengen. Want dat blijft wel een probleem: als er echt iets kapot is, dan is het moeilijk om ter plekke een onderdeel te krijgen. Zo rijden we dus al maanden rond met een kapotte “visco fan clutch”. Zegt je niets? Troost je, mij ook niet totdat ik google geraadpleegd had. Twee garages in Windhoek hebben het geprobeerd maar kwamen allebei tot de conclusie, dat het uit Duitsland moet komen. Gelukkig heb ik nog een donorauto en die gaan we de komende zomer maar verder strippen.

De rest van de week gebruiken we om in Kameelfontein te komen. Daar kunnen we ons dan verder opmaken voor de terugvlucht., die voor a.s. maandag gepland staat. Tenzij er nog hele onverwachte dingen gebeuren, is dit het laatste verslag van deze reis.

O ja, nog even ter lering ende vermaeck: alle vliegtuigmaatschappijen maken reclame voor soepele regels bij wijziging van het ticket. Vergeet dat maar. Wij probeerden enige tijd geleden al, onze KLM-vlucht twee dagen te vervroegen. Dat doe je dan online en een computerprogramma heeft daar geen enkele moeite mee. Mensen komen daar niet aan te pas. Kosten die men ons in rekening wilde brengen bedroegen meer dan de initiële prijs van het retourticket! Dus laat je niet in de luren leggen, maar check vooraf heel goed de voorwaarden.