Wie verre reizen doet ….

…. kan veel verhalen. Nou, hier is er weer een,

Altijd frappant, dat in onze reisverhalen de pechgevallen altijd een prominente plaats innemen. Zo begon deze reis al meteen met een behoorlijke tegenvaller. Had ik in mijn vorige verslag de autoslaaptrein als vervoermiddel nog min of meer aangeprezen, dat zal dan ook meteen de laatste keer geweest zijn.

De eersten zullen de laatste zijn

In het verleden heb ik vele malen gebruik gemaakt van deze vorm van vervoer. Een mooie privé coupé met wat basale

Eindelijk

voorzieningen en soms zelfs een restauratiewagon waar je kon dineren. Als die mogelijkheid er niet was, dan ging je na het laden van de auto eerst een hapje eten in de stad; toen was dat altijd Den Bosch. Altijd was er dan een barrijtuig waar je nog een paar uurtjes kon doorbrengen. Niets van dit alles dit keer. Het laden zou om 17:15 uur beginnen, maar het werd 18:30 uur alvorens ze begonnen. Omdat een hapje eten er niet meer inzat gauw wat broodjes gescoord in de stationshal. De trein, oud, versleten en bepaald niet schoon, vertrok een kwartier te laat (Deutsche Pünktlichkeit?) om meteen na het verlaten van het station weer tot stilstand te komen. Er diende zich een serieus probleem aan. Een as van de eerste autowagon bleek kapot, dus terug. Maar dat gaat uiteraard zomaar niet. Voordat we op ons uitgangspunt terug waren, was de avond bijna voorbij. Uiteindelijk vertrokken we om 01:30 uur ofwel 5 uur te laat; in plaats van 09:00 uur kwamen we om 14:15 uur aan.

Met 5 uur vertraging

Voordat je kunt rijden is het dan alweer een half uur later. Daarmee was de winst die wij dachten te halen met de trein volkomen verdwenen. Pech! Maar het kan altijd nog erger, want voor de eigenaren van de motoren en een vijftal auto’s die op die eerste wagon stonden, was er helemaal geen alternatief. Zij bleven achter in Düsseldorf en hoe zij op hun plaats van bestemming kwamen kunnen we wel raden: rijdend of niet, want een andere mogelijkheid is er simpelweg niet. Zo’n autoslaaptrein gaat zo wie zo maar eenmaal per week, maar de onze was de laatste van dit seizoen.

Die eerste dag hebben we ook maar weinig kilometers gemaakt. In de trein hadden we al  een hotel in Slovenië net over de grens geboekt. Het was mooi weer en zo konden we in ieder geval daar de rest van de dag nog van genieten. Om in het hotel te komen moesten we eerst over de Wurzenpas. Daar bewaar ik nog wat herinneringen aan uit lang vervlogen tijden. Ik denk dat het 1969 was, toen ik hier voor de eerste keer was. Sindsdien heb ik vele passen gereden, maar deze maakte indruk, omdat hij met name aan de Oostenrijkse kant behoorlijk steil was. Voor de auto´s van toen was het een hele opgave, zo bleek wel uit de vele gestrande auto´s met kokend koelwater. Gelukkig gaf mijn Kadett A, zo´n vierkant bakje, geen krimp. Wel begon zich toen al wel mijn wens te ontwikkelen om in auto’s te rijden, die ook bergop nog accelereren als je daarom vraagt.

In Turkije hebben we van west naar oost langs de Zwarte Zee gereden. Het valt ons op hoe goed de wegen zijn, bijna allemaal vierbaanswegen. Het lijkt wel of het beleid hier is om een weg, die verbreed of gerenoveerd moet worden maar meteen te upgraden naar een vierbaansweg. Voor  ons als toerist heeft dat ook wel wat nadelen. Zo is er geen mogelijkheid om even te stoppen om bijvoorbeeld een foto te maken, vooral niet omdat er altijd een hek in de middenberm staat. Verder heb je geen idee wat de toegestane snelheid is. Voor ieder zebrapad word je geacht van 110 naar 50 km per uur terug te gaan. In de bebouwde kom is het weer anders en zie je zelfs een uniek bord: 82 km per uur. We kunnen ons niet herinneren, dat ooit eerder gezien te hebben. Heel verwarrend, hetgeen, zoals later nog aan de orde komt, ook zijn financiële consequenties heeft. Ook blijkt de Zwarte Zeekust dicht bevolkt. Je reist van het ene stoplicht naar het andere. Geen aanbeveling, als je ooit van plan bent om deze kant op te gaan.

Ontmoeting met Nederlanders

Voor de heenweg in Turkije hadden we weinig toeristische stops ingelast. Eentje daarvan was Safranbolu, bijzonder vanwege de vele goed bewaard gebleven Ottomaanse gebouwen. We hadden al gelezen, dat het er behoorlijk druk kon worden met lokale toeristen. Nou, dat klopte: je kon over de koppen lopen en overal de bekende stalletjes. In optocht schuifel je dan met de meute mee, door de nauwe, met kinderkopjes geplaveide straatjes. Zo hier en daar kun je dan met enig geluk een foto maken zonder allemaal mensen op de voorgrond. Terwijl wij even ergens zaten uit te rusten, kwam een groep toeristen aanlopen, voorafgegaan door een gids. Gezien de kleding van de vrouwen, moesten het wel Turkse toeristen zijn. De gids sprak ons aan en vroeg in het Engels waar we vandaan kwamen. Toen wij Nederland zeiden kwam uit de groep een stem, die liet weten, dat hij ook uit Nederland kwam. Sterker nog, er waren er nog meer. De een kwam uit Harderwijk. Was als 7-jarige in Nederland terecht gekomen en daarna nog nooit in Turkije geweest. Zijn zonen wilden helemaal niks van Turkije weten en waren thuis gebleven. Een ander kwam uit Enschede, maar had nog nooit van Winterswijk gehoord. Zelfs “Obelink” zei hem niets. Tja.

De volgende toeristische stop was het Sumela Klooster. Dat hadden we in 2006 ook al eens bezocht en omdat het en uniek gelegen is en de

Het pad was nog steeds moeilijk

route er naar toe een hele mooie is, besloten we de omweg te nemen. Die hadden we ons echter kunnen besparen. Waren we toen vrijwel alleen, hoe anders was het nu. Al 2,5 km voor het klooster werden we een  grote parkeerplaats opgeleid. Daar stond al een indrukwekkend aantal auto’s. Vervolgens kon je de 2,5 km te voet afleggen of met de shuttlebus, uiteraard allemaal tegen betaling. Het laatste stuk is dan nog zo’n stevige 500 meter bergopwaarts te voet: dat is niet veranderd, dat was 19 jaar geleden ook al zo. Voor de kassa (was die er toen ook?) staat nog een lange rij, hoe druk moet het daarbinnen wel niet zijn? Dus maar gewoon de foto’s bekijken uit 2006. Verklaarden we toen het feit, dat er zo weinig toeristen waren uit de veronderstelling dat de overwegend islamitische Turken wel niet geïnteresseerd zullen zijn in Christelijke gebouwen, maar hoe verklaar je dan nu, anno 2025, wel deze belangstelling. Geen idee, moet ik toch eens navragen.

De grensovergang naar Georgië leverde ook weer eens stof tot napraten op. Al meteen in het begin van de procedure werd Wil verzocht uit te stappen en een andere ingang te nemen, daar waar ik met de auto kon doorrijden. Ik vroeg de ambtenaar hoe en waar we elkaar weer zouden ontmoeten. Zijn laconieke antwoord luidde: ”In Georgië!” “OK schat, tot straks!” Mij wachtte daarna nog een verrassing. Met alle controles aan Turkse zijde te hebben gehad, dacht ik door te kunnen rijden. Niks hoor, ik moest uit de rij en betalen. “Betalen? Wat dan?”  ”Weet ik niet, systeem” Ook bij het betaalkassa kreeg ik geen enkele toelichting of bewijs van wat dan ook. Gewoon betalen. Nou, da’s lekker. Er zal vast wel ergens onderweg een camera geregistreerd hebben, dat ik te hard gereden heb, bijna onvermijdelijk met al die verwarrende borden, maar dat je zomaar moet betalen is toch eigenlijk te gek voor woorden. En we moeten het hele end ook nog terug!

Georgië in ging heel soepel. Door het oponthoud aan de Turkse kant, dacht ik dat Wil al vol ongeduld in Georgië zou staan te trappelen, maar waar ik ook keek, geen Wil te bekennen. Zoals vaak was best chaotisch zo vlak na de grens o.a. met veel wisselkantoren maar ook met mensen die een WA-verzekering moeten kopen. Had ik al heel verstandig (ahum) via het www gedaan. Terwijl je zo staat te wachten bekruipen je allerlei gedachten. Jij staat in Georgië. Stel dat Wil om de een of andere reden niet wordt toegelaten, wat dan? Hoe komen we in contact? Haar telefoon ligt nog in de auto, dus dat wordt best wel moeilijk. Maar gelukkig, na ruim een kwartier wachten komt ze naar buiten, uiteraard ook niet in de allerbeste stemming vanwege de ondervonden bureaucratie en de lange wachtrijen waarmee ze te maken heeft gehad. Van de grens naar Batoemi, een hele  grote badplaats aan de Zwarte Zee, is niet ver. Al voor ons vertrek uit Nederland hadden we besloten om hier een extra dag te blijven.

Brood met bruine bonen

Sinds gisteren zijn we aan onze rondreis door Georgië en Armenië begonnen. De eerste etappe voerde ons naar

Bruine bonen

Mestia, een leuk plaatsje in de bergen. Onderweg hebben we onze eerste klassieke (a la ons cabrioclubje) picknickstop gehad. Wil had ’s morgens bij een bakker brood gekocht. Ze wees een brood aan, dat er in onze ogen een beetje normaal uitzag. De bakker probeerde haar nog duidelijk te maken, dat het geen gewoon brood was; hij liet haar zelfs bruine bonen zien! Toch gekocht. Terug in de auto begon ze te twijfelen: die broden waren best wel zwaar. Dus toch maar een “gewoon” brood gekocht, dat in de verste verte niet op een “gewoon” brood leek. Tijdens de stop kwamen we er achter, dat het eerste brood echt gevuld was met bruine bonen. Omdat ik die wel lekker vind heb ik er toch wat van gegeten. Smaakte best wel, maar wel eentonig om je hele lunch hiermee te doen, dus daarna ook maar overgeschakeld naar het “normale” brood, dat er niet “normaal” uitzag maar wel “normaal” smaakte.

Tijdens de stop kwam ik er ook achter, dat ik een nummerplaat was verloren. Leuk hoor, die plastic houders, maar een paar schroefjes zouden toch beter zijn. Hoe dan ook, in Mestia zou ik wel wat improviseren, maar toen we die plaats binnenreden kwam er een politieauto uit een zijstraat. En ja hoor, die kwam achter ons aan. Ik wist natuurlijk meteen wat de agent zou zeggen en ik vroeg hem of ik in Mestia een nieuwe

Een glaasje geneeskrachtig water

kon laten maken. Terwijl hij nog over het antwoord nadacht kwam zijn collega en toonde triomfantelijk een foto van onze kentekenplaat. Heel even dacht ik dat hij ons gefotografeerd had, maar nee hoor, hij had die doorgekregen van een politiebureau uit een plaats waar we doorheen gekomen waren. Hoe dat werkte weet ik niet, maar iedereen vond het hilarisch en ze zouden hem voor ons bewaren. Ondertussen werd de agent die het best Engels sprak steeds enthousiaster om ons te wijzen op alle bezienswaardigheden. Ook zou hij ons voorgaan naar een bron, waarvan het water de mens goed zou doen. En zo reden we, voorafgegaan door een politieauto naar de bron waar we getrakteerd werden op een bekertje water, getapt door de politieman himself. Ook leidden ze ons nog persoonlijk naar het beste hotel van Mestia, ook de duurste, dat we zelf waarschijnlijk niet gekozen hadden omdat het aanbod met middenklasse hotel voor enkele tientjes ruim is. Maar wat een ontvangst!

In de hal van dat hotel zit ik nu dit verslag te componeren. Morgen gaat de reis weer verder waarover volgende keer meer.

Tot zover had ik het verslag klaar, toen ik bij de receptie om een stuk karton vroeg. Dat zette allerlei radertjes in werking. Eerst kwam een monteur met een schroefboormachine. Kennelijk was het probleem niet helemaal goed overgekomen. Vervolgens kwam de manager erbij. Hij wilde niet meewerken omdat het illegaal zou zijn. Ja, dat begrijp ik ook wel, maar geen plaat is zeker illegaal. Hij belde met de politie en uiteindelijk moesten we maar gewoon gaan rijden en ons verhaal vertellen als we aangehouden zouden worden. Dan vermeld ik de plaats waar de kentekenplaat door de politie is gevonden. Samen op de kaart gekeken, nog eens gebeld met de aardige agent van gisteren en eureka: een vriend van de manager zou vandaag nog deze kant opkomen en kan hem ophalen. En zo geschiedde. ’s Avonds was hij hier. Zo werd ons een grote omweg bespaard en betaalde het duurdere hotel zich dubbel en dwars uit. Wie verre reizen doet kan veel verhalen.