This is Africa, this is The Gambia!

Nog nooit is een eerste kennismaking met een land ons zo slecht bevallen als met The Gambia. Schaamteloze ambtenaren, die zonder enige gene geld voor zichzelf vragen. Een ferry waar je alleen maar op komt, nadat je links en rechts wat bedragen achtergelaten hebt. Het had maar weinig gescheeld of we hadden rechtsomkeert gemaakt. “This is Africa” is een dooddoener, waarmee op dit continent het onvermogen om iets goed te organiseren vaak wordt afgedaan. Voor ons is “This is Africa” vooral “This is The Gambia” geworden.

Op vrijdag 30 maart waren wij al vroeg aan de grens. De dag ervoor hadden we ons Mannetje weer ergens in het wild geparkeerd en van een heerlijke rustige laatste avond en nacht in Senegal genoten; nu lokte het strand van Gambia.

De afhandeling aan de Senegalese kant ging op de manier zoals we binnenkwamen: er moest weer 5.000 CFA geschokt worden voor het afhandelen van het Carnet des Passages, maar verder verliep alles op rolletjes. Toen dus naar de buurman, naar de Gambiaanse loketten. Het begon al met het vinden van een parkeerplaats. Het ene uniform wijst ons een plaats aan, maar als ik binnen op mijn beurt sta te wachten komt het andere uniform mij vertellen, dat ik toch echt op de plaats moet gaan staan, die hij voor mij in gedachten heeft. Wat het nog erger maakt is dat er ook nog figuren rondlopen zonder uniform, die tegen je aan beginnen te kletsen, maar niettemin een formele rol blijken te vervullen bij de grenspassage.

De eerste de beste ambtenaar, die je papieren in zijn hand heeft, begint meteen te vragen wat je voor hem hebt meegebracht. Helemaal ongewoon vind je dat al lang niet meer, dus reageer je daar nog op met een lach of een kwinkslag. Het gaat allemaal lachend, maar een collega zegt in het voorbijgaan, dat ik die man wat moet geven. Dan wordt je het eerste kamertje ingeleid,  waar al je gegevens handmatig genoteerd worden. Als hij daarmee bijna klaar is, zegt hij, dat het 2.000 CFA kost, ongeveer 3 euro. Het geld wordt demonstratief in een la gemikt terwijl hij zegt: “Dat is voor de koffie”. Er wordt hier niet eens de schijn opgehouden, dat het om leges gaat; het is gewoon voor “mij”. Zo gaat het bij de douane, de politie en bij immigration. Dan komt ook nog zo’n joker zonder uniform vertellen, dat hij de auto op drugs moet onderzoeken, terwijl meneer de douane ook al binnen is geweest. Onder het herhaaldelijk uitroepen van: “People from Holland are so nice”, moet er weer een kastje open. En weer een. En onze huisapotheek wordt bestudeerd. “You are so nice…..”, het ligt er duimendik bovenop: als je mij nu wat geeft, geld, een mobiele telefoon, dondert niet wat, dan houd ik op met controleren. Maar mijn irritatie heeft inmiddels een “zak-er-maar-in-niveau” bereikt, dus ik open gewoon het volgende kastje. Als alle hordes bijna genomen zijn, krijg ik als uitmijter van een geüniformeerde passant nog de raad mee om vooral in Gambia te investeren. Gelijk met mij doorlopen ook twee Hongaarse mannen de procedures. Zij zijn hier voor een van die vele projecten waar Gambia zich op mag verheugen en vragen zich ook hardop af, waarom het ze zo moeilijk gemaakt wordt: ze komen immers geld brengen. Dat gebeurde allemaal in het eerste uur van ons verblijf in Gambia, toen moest het absolute dieptepunt nog komen: de ferry over de rivier naar Banjul.

We wisten al, dat we een paar kilometer voor de ferry gewogen moesten worden, want voor deze ferry betaal je naar gewicht. Hadden we het niet vooraf gelezen, dan waren we er aan voorbij gereden, zoals die Hongaren, en dat wordt je bij de ferry weer teruggestuurd. Na gewogen en niet te licht bevonden te zijn, mochten we tegen betaling van 10.600 CFA weer verder. Om 11.00 uur ’s morgens sloten we aan bij het rijtje wachtende auto’s, niet eens zo’n lange rij, dus we zagen ons al bijna op het strand zitten. Maar hoe anders zou het verlopen. Na een korte wachttijd mochten wij oprijden, maar helaas, juist voor onze neus ging het hek weer dicht. Jammer dan, dat wordt de volgende, denk je nog argeloos. Terwijl we staan te wachten proberen tal van jongelui iets aan je te slijten. Ondertussen zien we met lede ogen aan, dat er regelmatig een mooie Toyota Landcruiser of soortgelijke auto aan komt rijden, waarvoor het hek onmiddellijk opengaat. Dat blijken allemaal overheidsdienaren te zijn, die de dag ervoor toegezien hebben op een correct verloop van de verkiezingen, want ook hier zijn verkiezingen geweest. Omdat we vooraan staan, zien we ook, dat er nog een alternatief rijtje gevormd wordt. Vreemd. Een van de jongelui, waar we inmiddels het emailadres mee hebben uitgewisseld, zegt, dat hij mij wel kan laten zien hoe het er achter het hek aan toe gaat. Dan zie ik tot mijn verbazing, dat die Hongaren, die vlak voor ons stonden, gewoon aan de andere kant van de poort staan te wachten. Ook staan daar onverwacht nog opvallend veel vrachtauto’s. Onverwacht, omdat we er niet een door de poort hebben zien gaan. Dan begint het spel met de steekpenningen. Als we die meneer aan de poort wat betalen, dan gaan we gegarandeerd met de volgende ferry mee; zo’n 300 van die lokale munten zou het moeten doen, ongeveer 7,50 euro. Verder wordt ons duidelijk gemaakt, dat er in principe drie boten de dienst onderhouden, dat er standaard wel één kapot is en dat dat er vandaag helaas twee zijn; ergo: slechts één boot vaart. Heen en terug neemt minstens drie uur in beslag, dus tel uit je winst. Wij besluiten te betalen. Als de ferry met de Hongaren erop (the lucky ones) vertrokken is, mogen wij inderdaad de pier op, waar we ons bij de andere vrachtauto’s kunnen aansluiten en begint het wachten op de volgende boot. Gelukkig hebben we alles aan boord, zodat we geen honger of dorst hoeven te lijden. Als na vier(!) uur de boot eindelijk weer terug is, duurt het nog zeker 15 minuten voordat hij echt heeft aangemeerd. Bovendien moeten de auto’s er achterwaarts af, omdat hij kennelijk met de achterkant heeft aangelegd. Later horen we van een Nederlander, die hier al 20 jaar woont, dat we eigenlijk bewondering moeten hebben voor de kapitein, want van de vier motoren werkt er maar een, wat het manoeuvreren erg lastig maakt. Al die veerboten zijn nog niet zo lang geleden uit Nederland gekomen en verkeerden toen nog in perfecte staat. Maar ja, als je er niet op tijd olie ingooit……

Het geld, dat we betaald hebben, blijkt niet verder te werken, dan het plaatsje op de pier. Ook met deze boot zullen wij niet meegaan! Omdat het inmiddels avond is, bereiden we er ons al op voor dat we vandaag niet meer aan de overkant komen. Terwijl we wat liggen te soezen komt er een politieagent buurten. Hij heeft gehoord van die arme Nederlanders, die al de hele dag staan te wachten en zo graag naar Banjul willen en hij zal wel eens met zijn baas praten. Als we wat voor z’n baas hebben (geld, mobiele telefoon, volgende keer toch maar al die oude Nokia’s meenemen), dan gaan we echt met de volgende, tevens laatste ferry van die dag, mee. We beloven hem gouden bergen, maar er wordt pas afgerekend als we aan boord zijn en het praktisch gesproken onmogelijk is, dat we er nog afgehaald kunnen worden. Omdat het inmiddels donker is, test ik toch maar even mijn verlichting, want bij vertrek in Nederland gaf die al problemen. In Malaga zijn we daarvoor nog naar de garage geweest, maar daarna hadden we hem niet meer gebruikt. En ja hoor, de hoofdverlichting doet het weer niet. Vervelend, dat wordt nog spannend als we aan de overkant zijn.

Als om circa 21.00 uur de laatste auto de ferry verlaten heeft, rijd ik meteen op, maar helaas, zo werkt het niet. Ik wordt weer teruggefloten en met veel misbaar weer op mijn plaats gezet, letterlijk en figuurlijk. Vier andere vrachtauto’s mogen oprijden en dan, ja dan gebeurt hetgeen waar we bijna geen rekening meer mee gehouden hadden: we mogen aansluiten. Op dat moment laat de politieagent zich ook weer zien met de bewering, dat het echt aan hem en zijn baas, waarmee hij ook nog een telefoonact heeft opgevoerd, te danken is, dat we nu ook aan boord mogen. Bullshit!

Staande op de boot komt de politieagent de beloning voor hem en zijn baas halen. Ik geef hem 50 Dalasi, ongeveer 1,25 wat zoals te verwachten was, tot veel misbaar leidt. Terwijl hij staat te soebatten om meer, laat Wil het ticket zien aan de controleur. En jawel hoor, die vraagt of we ook nog wat voor de kapitein hebben. Dan slaan bij Wil ook de stoppen door en geeft ze haar mening over de vertoning, die wij vandaag hebben meegemaakt. Met de staart tussen zijn benen druipt hij af!

Aan de overkant aangekomen, blijf ik zo dicht mogelijk achter mijn voorganger rijden, zodat het zo min mogelijk opvalt, dat we geen verlichting hebben. Op een soort haventerrein, waar veel opleggers geparkeerd staan, zie ik mijn kans schoon en zet de auto aan de kant. De dag is nagenoeg voorbij: welcome to The Gambia.

De volgende dag hebben we aan de hand van GPS-coördinaten van Jan & Mariska een mooi plekje op het strand gevonden, midden tussen de hotels. Daar zijn de afgelopen dagen de scherpe kantjes van deze negatieve ervaring voor ons een beetje verdwenen. Als we in het najaar hier weer terugkomen en het land echt gaan bekijken, zullen we hopelijk over positievere ervaringen kunnen berichten.

De laatste week in Senegal hebben we doorgebracht in de Siné-Saloum Delta, een nationaal park, waar we kennis hebben gemaakt met drie Fransen en een jonge Duitser. Deze laatste was in zijn eentje via de Ivoorkust en Mali naar Senegal gereisd.

Aan de noordkant van de delta bevindt zich een plaatsje Fadiout gelegen op een eilandje. Het bijzondere van dit plaatsje is, dat het eiland is ontstaan uit lege schelpen, die hier in de loop van eeuwen zijn neergegooid, net zo lang totdat ze ook met vloed boven water bleven. Op dit eiland scharrelen varkens rond, omdat hier veel christenen wonen, naast uiteraard mohammedanen. Als aan het eind van de middag het land gelegen tussen dit eiland en het vaste land droogvalt, rukt het hele dorp uit d.w.z., vrouwen en kinderen, om in de modder naar schelpdieren te zoeken; een komisch gezicht.

Aan deze etappe van onze “From here to ….?” reis is een einde gekomen. Afspraken met de Sukuta Camping zijn gemaakt om de auto hier te stallen. De laatste dagen laten we ons verwennen in de Ngala Lodge. Eind september zetten we onze reis dan weer voort; het wordt nog spannend hoe het vervolg zal zijn, nu in Mali een staatsgreep heeft plaatsgevonden. Ook krijgen wij veel berichten van reizigers, die geen visum voor Angola kunnen bemachtigen. Wij gaan de zomer benutten om te kijken of we vanuit Nederland aan de benodigde visa kunnen komen. Nadeel is dan wel, dat je je reisschema min of meer moet fixeren, omdat de uiterste inreisdatum vaak al vast ligt. Lukt het niet, dan rijden we ons Mannetje in het voorjaar van 2013 weer naar huis. We zullen zien, voorlopig gaan we eerst de zomer weer samen met jullie doorbrengen.