Aan de kust van de Grote of Stille Oceaan

In mijn vorige verhaal noemde ik even het fenomeen, dat in Mexico voor sommige wegen gewaarschuwd wordt dat je die moet vermijden vanwege mogelijke blokkades door lokale bewoners. Maar wat is zo’n waarschuwing waard als het overal kan gebeuren?

Kustweg

Zoals gezegd waren we op weg naar de camping Flor del Pacífico, waar we in 2018 ook geweest zijn. De planning was om er twee dagen over te doen, omdat er ook weer veel bergwegen in de route zaten. We hadden Tuxtla Gutiérrez nog maar nauwelijks verlaten of de temperatuur schoot weer omhoog. Zolang als je rijdt valt het wel te doen, maar owee als je tot stilstand komt. Niet lang nadat we de weg langs de kust van de Grote of Stille Oceaan opreden werden we bij een politiepost gestopt. Dat gebeurt niet vaak, meestal laten ze ons wel doorrijden. Dit keer werd ons duidelijk gemaakt, dat we niet verder mochten maar moesten omkeren. Nu had ik bij het inbrengen van de coördinaten in Google Maps een waarschuwing gekregen, dat i.v.m. de weersverwachting de verwachte rijtijd behoorlijk kon afwijken. Dus moest ik meteen aan een overstroming of aardverschuiving denken en was ik ook niet echt verbaasd

Vader en zoon

met deze opdracht. Een blik op de kaart leerde mij, dat er eigenlijk geen alternatief voor de kustweg was; dat zou een omweg van dagen worden. Vlakbij de politiepost was een groot benzinestation en hoewel het nog maar 14:00 uur was, besloten we om hier te overnachten en dan morgen weer verder te kijken. Er stonden ook al meerdere vrachtauto’s aan de kant te wachten. Die zouden dat toch ook niet doen als er geen zicht was op een doorgang? Dat was in ieder geval op dat moment mijn inschatting. We zochten een plekje op in de schaduw waar we onze stoelen konden neerzetten. Het was weer verstikkend heet. Terwijl wij daar zo zaten, komt er een vader met zijn zoon op een motor naar ons toe. Hij sprak behoorlijk Engels en was zeer geïnteresseerd in onze reizen. Hij wist te vertellen, dat er geen sprake was van een natuurramp, maar dat boze bewoners de weg geblokkeerd hadden. Op die manier wilden ze de regering duidelijk maken, dat er iets diende te gebeuren. Niets nieuws onder de zon dus. Naar zijn inschatting zou de blokkade om 17:00 uur wel opgeheven worden. Voor ons maakte dat niets meer uit, want om dan nog te gaan rijden terwijl het om 18:15 uur donker is, is niet aantrekkelijk. Wel vroeg ik mij later af, waarom wij zo rigoureus werden tegengehouden en moesten omdraaien. Ze hadden ons toch ook gewoon door kunnen laten rijden en dan waren we bij de blokkade gewoon aangesloten?

In de loop van de middag werd de lucht om ons heen steeds dreigender. Je behoefde geen meteoloog te zijn, om te zien, dat er een beste onweersbui in de maak was. Nu stond er in een hoek van het terrein een huisje met een groot afdak. Vroeger had het waarschijnlijk als een soort kiosk gefungeerd. Mooi, dacht ik, daar kan ik de tafel en stoelen neerzetten en rustig de bui afwachten. Met een gewone onweersbui was dat misschien ook wel gelukt, maar met deze wolkbreuk was het een mission impossible. Aan alle kanten flitste het en iedere flits werd snel gevolgd door een daverende klap. Ik heb als kind al aangeleerd om te tellen hoe lang het duurt voordat de donder op de bliksem volgt. Dat hoefde nu niet want we zaten duidelijk in het epicentrum van de bui en de klap kwam vrijwel tegelijk met de bliksem. De wind nam orkaanachtige vormen aan, waardoor we het onder ons afdakje niet droog hielden. Sterker nog: we kwamen zelfs met onze voeten in het water te zitten. De hele omgeving was binnen de kortste keren een grote plas water van minstens 20 centimeter diep. Daar moest ik dus ook doorheen, om de deur van ons Mannetje dicht te doen, want die stond nog wagenwijd open. Op zich meestal ook geen probleem, maar ons Mannetje stond zodanig scheef, dat juist bij de deuropening het water naar binnen gutste. Dan ben je nog zo goed niet, of dan moet je er doorheen om erger te voorkomen. Uit solidariteit met Wil, die zich zat te verbijten onder dat afdak, ben ik ook weer door het water en de nog steeds stromende regen, terug gewaad. Natter dan nat kun je toch niet worden en na de hitte van de dag is het ook nog eens verkoelend. Nu pas drong tot mij door, dat de waarschuwing die Google Maps gaf, op deze wolkbreuk moet hebben geslagen. De grote parkeerplaats liep ook in no time helemaal vol met vrachtauto’s, die het ook voor gezien hielden.

De volgende morgen werden wij om 07:00 uur gewekt door geklop op de deur. Toen ik opendeed, stond daar het mannetje, dat gisteravond als een soort politieagent rondliep om iedereen zijn of haar plaats te wijzen. Nu is ons Spaans bijzonder slecht, maar wat die man ons met handen en voeten en een hoop Spaanse woorden heel snel duidelijk wilde maken, lukte voortreffelijk. “Welke kant gaan jullie op?” “O, die kant, dan mag je wel maken dat je wegkomt, want om 08:00 uur begint de nieuwe blokkade!”. Nog geen vijf minuten later reden we. Wassen komt later wel, eerst het kritische punt voorbij, was het motto. Dat lukte gelukkig. Op die plek aangekomen, een belangrijke splitsing, werden we vrolijk toegewuifd door mannen op tractoren, die er duidelijk zin in hadden, om weer een nieuwe blokkade dag te beginnen!

Bijna had ik de boom omgetrokken

Door die noodgedwongen vroege start, waren we ook al op tijd bij de afslag naar Flor del Pacífico. Dan moet je nog

Hele strand voor ons

enige kilometers onverhard alvorens je bij de laatste afslag aankomt, zo’n 500 meter van ons einddoel. Helaas, we konden niet verder: een laaghangende tak verspert ons de doorgang! Iemand heeft hem ooit afgezaagd, maar dat nogal knullig gedaan. Even overweeg ik om die tak er met ons Mannetje af te trekken, maar als ik de sjorbanden bevestig en wat trek, zie ik de hele boom bewegen  en ben ik bang, dat de boom zal afbreken. Dat wordt me toch ook weer te gortig. Misschien kan ik de campingbaas overhalen om iets te doen? Dus ga ik aan de wandel in de brandende zon om 500 meter later tot de ontdekking te komen, dat er niemand thuis is. Dat is raar, juist nu het hoogseizoen zou moeten zijn voor een bezoek aan de schildpadden! Dus onverrichterzake weer 500 meter terug. Omdat het pad waarop we staan nog verder loopt en er af en toe ook een auto voorbij komt, rijden we op goed geluk verder en zo belanden we op een mooi plekje aan het strand. Er liggen wat boten en netten langs de vloedlijn en aan de kant staan wat simpele palapa’s (afdakjes van palmbladeren) maar verder niemand te zien. Er waait een aangenaam briesje en het strand is helemaal van ons.

Zonsopkomst

De zon komt om 06:15 uur op en als ik rond die tijd wakker word, sta ik op, want hier kun je de zon boven de zee zien

De boten worden te water gelaten

opkomen. Gewapend met het fototoestel wacht ik op de dingen die komen gaan en dat blijkt veel meer te zijn, dan verwacht. Eerst natuurlijk de zonsopgang, die beslist niet teleurstelde, maar daarna ontstaat er ineens bedrijvigheid. Er komen auto’s aangereden met veel mensen. De boten worden te water gelaten. Dat gebeurt onder het motto: vele handen maken licht werk. Ik loop er fotograferend en filmend tussendoor en niemand, die daar aanstoot aan neemt. Na ongeveer een uur is de rust teruggekeerd, maar niet iedereen is mee in de boten. Dat zijn kennelijk de handjes, handjes die weer nodig zijn als om circa 10:00 uur de boten alweer terugkeren en aan land geduwd worden. Die terugkeer is best spectaculair. Vol gas komt een boot op het strand af en ze proberen daarbij een golf te pakken, die uitloopt op het strand. Soms lukt dat niet zo goed en dan remt de boot zo sterk af, dat de inzittenden alles moeten doen om er niet uit vliegen.

Karige vangst

In onze ogen is het maar een karige vangst. Als Wil interesse toont voor de gevangen vis, wordt er gebaard, dat ze die

Die zijn voor ons

wel kan kopen. Maar dat willen we niet omdat wij geen ervaring hebben met het schoonmaken van zo’n vis. Dan pakt de man een groot mes en slacht twee vissen voor ons. Als we willen betalen, wordt ons duidelijk gemaakt, dat dat helemaal niet de bedoeling is: we krijgen ze cadeau. Wat een geweldige geste is dat weer. Dat zijn de dingen, die je je hele leven nooit meer vergeet. Die komt in het rijtje van andere onvergetelijke momenten zoals die keer, dat ons in een oase in Mauritanië zomaar een bos wortelen in de handen gedrukt wordt door een boer, die net van zijn stukje land kwam. Of die keer, toen we gezeten bovenop een bergpas in het oosten van Turkije ineens dadels kregen van iemand, die daar net uit zo’n lokaal busje stapte. Verreweg de meeste mensen zijn zo slecht nog niet. Die overtuiging hebben we al heel lang, maar wordt op deze manier weer eens prachtig geïllustreerd. Diezelfde avond heeft Wil ze gebakken en mede dankzij haar kookkunst heb ik in geen tijden zo lekker vis gegeten.

De netten worden aan boord getrokken

De volgende morgen stond ik er helemaal klaar voor om nog meer foto’s te maken. Ik wilde vooral veel filmen. Maar er gebeurde niets. De hele dag niet tot aan het eind van de middag weer al die auto’s verschenen. Dat bleek de standaard te zijn voor de dagen erna. Als de zon al onder was werden de boten te water gelaten en ze kwamen niet eerder terug dan ergens na middernacht. Dat hebben we niet één keer bewust meegemaakt, want dan sliepen wij. Waarom het die eerste dag anders was, weten we niet.

Zo stonden we daar meerdere dagen totdat de voorraad etenswaren op begon te raken. We hadden gelezen, dat niet zoveel verder aan de kust ook een goede camping moest zijn, gerund door Nederlanders, die daar ooit als Overlanders waren blijven hangen. De beoordelingen op de app iOverlander waren in verre de meeste gevallen zeer positief, maar toch vielen er ook een paar uit de toon. Het maakte ons wel nieuwsgierig naar die voormalige Overlanders, luisterend naar de namen Anneke en Frans en we besloten ze met een bezoek te vereren alvorens de koelte van de bergen weer op te zoeken.

Nu nog wel plek

De ontvangst was meteen op het persoonlijke vlak al overtuigend positief. Hoewel het nog vroeg in de middag was, zaten we al snel met z’n vieren aan een biertje. Het eerste rondje was van de zaak en de eerste uurtjes hebben we alleen maar zitten kletsen. Het uitzicht op de baai is fantastisch, wat dat betreft kunnen we ons wel voorstellen, dat ze daar verliefd op zijn geworden. Over de plaats, die ons was toegewezen waren we minder enthousiast; heel krap. Toen later in de namiddag ook nog eens een auto met een daktent amper twee meter naast ons kwam te staan, werd het zelfs bedenkelijk. Zo krap hadden we in geen tijden meer gestaan. Gelukkig waren er verder geen andere gasten, waardoor we in ieder geval onze stoelen konden neerzetten waar we wilden, maar het beeld, dat geschetst werd, waarbij het overdekte deel bevolkt wordt met kampeerders, deed ons in ieder geval beseffen, dat het gelukkig geen hoogseizoen was.

De dagen erna hebben we nog menig uurtje met elkaar gesproken. Frans zijn gezondheid is verre van top en hij werd over een paar dagen in Oaxaca in het ziekenhuis verwacht. Hij denkt een pacemaker te krijgen. Hij en Anneke hebben een kleurrijk leven achter de rug, zo is ons na al die uren kletsen wel duidelijk geworden. Ik ga dat hier niet allemaal vertellen, maar als je weet, dat hij ook als scherpschutter betrokken is geweest bij de “Trein bij Wijster” en de Maagdenhuisbezetting, dan kun je je er al wel iets bij voorstellen. Anneke en Frans hebben elkaar leren kennen, toen ze beide werkzaam waren in de confectie. Zo zijn ze samen ook in India terecht gekomen, waar ze o.a. de kleding voor het exclusieve merk Oililly hebben geproduceerd. Dat zo’n carrière met vallen en opstaan gepaard is gegaan, is dan ook geen verrassing. Als overlanders zijn ze op deze plek blijven hangen. Aanvankelijk alleen met de bedoeling hier rustig hun oudedag te slijten, maar toch al gauw een camping zijn gestart voor de nodige reuring, zodat ze ook aanspraak hebben. Zoals deze keer met ons.

Camping Don Taco

Op woensdag 29 oktober hebben we afscheid genomen en zijn we naar Oaxaca gereden naar de volgens velen mooiste camping van Mexico. Mooiste of niet: hij ligt in ieder geval op 1.600 meter hoogte en is daardoor gezegend met een heerlijk klimaat: overdag 25-29 gr, ’s nachts 15-16 gr. We verwachten hier wel een tijdje te blijven onder andere om de festiviteiten rondom de Dia de los Muertos, het feest van de doden, mee te maken. Maar daarover volgt spoedig meer.

P.S. Onder foto’s vindt je nog meer foto’s.