De laatste

De laatste in de serie “From here to ….?” waarmee we in 2011 begonnen zijn. Op deze aflevering hebben jullie wel lang moeten wachten, zo besef ik nu, want de vorige aflevering is alweer van een maand geleden. Hoe kon dat zo gebeuren? Misschien omdat ik de vorige al zo’n beetje als de laatste zag? We stonden immers al op het strand, niet ver van Veracruz om ons Mannetje (nog wel) bij de haven af te leveren. Het “echte” reizen was voorbij. De bijna twee weken op het strand waren emotioneel gezien al afscheidsweken, maar leverden geen leuke anekdotes op. Behoudens misschien een korte ontmoeting met een stel uit Australië, dat we eerder in San Cristobal de las Casas ontmoet hebben. Zij zijn met een wereldreis bezig en van hen verneem je dan weer wat voor problemen je onderweg tegen kunt komen. Zo kunnen zij bijvoorbeeld niet doorrijden naar Panama, omdat je onderweg landen tegenkomt, die geen rechts gestuurde auto’s op hun wegen willen. Dat was niet helemaal nieuw voor ons, maar dat hij zijn hele dure Lithium accu’s moet achterlaten als hij zijn auto wil verschepen, dat was nieuw. Wegens brandgevaar worden die niet meer geaccepteerd. Fijn om zo te moeten horen, hoe gevaarlijk die accu´s kennelijk zijn. Om je auto van

Aussies

Mexico naar Colombia te verschepen, toch al niet goedkoop, moet hij bij aankomst in Colombia ook nog eens nieuwe accu’s kopen! Dat heeft hen doen besluiten om naar Halifax, Canada te rijden en vandaar naar Europa te verschepen en Zuid-Amerika maar verder te vergeten. Met zo min mogelijk ferry’s in de route willen ze terug naar Australië. O ja, nog een stukje bureaucratie. Hij heeft onlangs de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar om de uitkering daadwerkelijk te kunnen ontvangen, moet hij zich eerst persoonlijk ergens aan een loket in Australië melden! Zoals hijzelf zei: “Ik moet een jaar van mijn pensioen besteden om het te kunnen krijgen!” De Aussies reden samen op met een stel uit Zwitserland. Daar verkocht ik en passant nog mijn 220V boormachine aan. Even toonde hij ook nog interesse in mijn Honda generator, maar met de steeds onzekere tijden wat betreft ons elektriciteitsnet, is een generator thuis ook geen overbodige luxe. Was dit het vermelden waard, verder was het gewoon een dagelijks ritme met af en toe een onderbreking om boodschappen te doen. Je begint al een beetje op te ruimen, wat mag straks wel in de auto blijven, wat niet. Je staat stil bij wat we gaan missen, we worden al een beetje emotioneel. Zo rijgen zich de dagen aaneen totdat we vrijdag 7 maart naar Veracruz rijden.

Voorbereiding

De volgende maandag moet ik mij met het Mannetje melden bij de lokale scheepsagent. Die houdt kantoor in een heel onooglijk pand, waar je zo aan voorbij zou rijden, ware het niet, dat er al iemand stond te zwaaien toen ik aan kwam rijden. Binnen was het niet veel beter dan buiten. Vier bureaus in een te kleine ruimte: je kon er je kont, excusez mes mots, amper keren. Naast mij was er nog een Engels en een Braziliaans stel met een buscamper. De eigenaar van een stokoude VW-hippie-bus was er niet. Die werd gereden door Luis, de baas van het agentschap. Na wat papieren te hebben getekend en nog meer kopieën van formele documenten te hebben gemaakt (had ik allemaal al opgestuurd), ging het in colonne naar de haven. Behoudens veel wachttijd verliep het proces heel soepeltjes. Je kon aan alles merken, dat “men” elkaar kende. Als extra service werd ik daarna keurig bij ons hotel afgezet. Daarna was het wachten op een oproep om weer op te komen draven voor de controle door de douane. Je moet dan alle bagage uitpakken en op

In colonne

de grond zetten. Met name wordt er streng op drugs gecontroleerd. Daartoe komt er speciaal iemand opdraven met een drugshond. De informatie die wij hadden ontvangen van Sea-Bridge, waar we de overtocht geboekt hebben, was strijdig met die van de lokale agent. Sea-Bridge zei, dat we in de buurt moesten blijven totdat de boot de haven zou verlaten. Op dat moment was de verwachte aankomsttijd van de Hamburg Highway 20 maart. De agent zei, dat we binnen 1 a 2 dagen een oproep konden verwachten en dat we daarna konden gaan en staan waarheen we wilden. Dat maakt het lastig om iets te plannen, maar gelukkig bleek de agent het juist te hebben: de volgende dag al vond de controle plaats en konden we vertrekken. En daar eindigt dus eigenlijk het “From here to …?” verhaal, want vanaf nu gaan we het anders doen, terug naar de wijze waarop we reisden in de jaren voor het Mannetje in ons leven verscheen. En die fase begon meteen in Veracruz.

Aan boord

Lang hebben we nagedacht over wat we zouden doen in de weken, die ons nog restten tot de vlucht terug naar huis. Ik had mijn zinnen gezet op een bezoek aan de Copper Canyon in het noorden van Mexico. Eigenlijk wilde ik daar twee dingen doen. Ten eerste een spectaculaire treinreis door de canyon maken, waarbij je onderweg een of meerdere nachten in de canyon kunt verblijven. In de tweede plaats zou ik er graag zelf doorheen willen rijden met een 4WD. Voor de treinreis besloot ik een reisagente in de arm te nemen. Helaas, de trein was uitverkocht op de door ons gekozen data. Het huren van een 4WD bleek ook niet eenvoudig zo niet onmogelijk. Ik heb er geen kunnen vinden! Dan bleef alleen een trip van 3-4 dagen met een lokale organisatie over, maar dat zou tot te veel logistieke problemen leiden, zodat we uiteindelijk besloten om voor de hele periode een auto te huren en daarmee nog een rondreis te maken, die in Mexico City zou eindigen. Op de planning stonden met name een paar plaatsen, die we met ons Mannetje hadden overgeslagen en nog wat nieuwe doelen.

Allemaal tunnels

Zo was ons eerste doel Guanajuato, een stad zo´n 700 kilometer van Veracruz verwijderd, met een redelijke huurauto goed te doen in een dag. Die stad hadden we overgeslagen om eigenlijk twee redenen. Hoewel al die historische binnensteden een lust zijn voor het oog, waren we het op dat moment toch ook een beetje zat. Een andere belangrijke reden was, dat deze stad moeilijk te berijden valt met een vrachtauto. Veel wegen en straten leiden namelijk door tunnels, die nooit uitgegraven zijn met de bedoeling om er autoverkeer doorheen te leiden, maar domweg een overblijfsel zijn uit de tijd, dat hier zilver gewonnen werd. Het zijn dus feitelijk oude mijnschachten. Mijn TomTom maar ook Google kennen de afmetingen van het Mannetje niet. Zie dan maar eens op de plaats van bestemming te komen. De Aussies vertelden mij, dat ze door de politie waren tegengehouden en die had ze naar een parkeerplaats gebracht, waar ze een drietal nachten mochten staan. Na die paar weken strand, waren we wel weer rijp voor een volgend stadsbezoek en met een gewone personenauto gaat dat heel soepel. Iedereen kent wel het liedje van Piet Hein. Zijn naam is klein,

Ons uitzicht

maar zijn daden waren groot, hij heeft gewonnen de Zilvervloot. Nou, al dat zilver haalden de Spanjaarden uit dit deel van Mexico. Ook de steden Durango en Zacatecas, die we later deze reis nog bezochten, dankten hun ontstaan en welvaart aan het zilver. In Guanajuato hadden we best een bijzonder hotel, met name vanwege zijn ligging. Het lag op de rand van een steile rotswand. Op die berg stond ook een groot beeld van een vrijheidsstrijder. Je kon daar met de auto komen maar ook met een kabeltram. Ons sobere hotel stond vlak naast het station van de lift en we kregen een pasje waarmee we gratis de tram konden nemen en meteen in het centrum stonden. Er was maar één maar: je kon niet met de auto bij het hotel komen, dat lag een niveau lager, alleen te bereiken via een paar trappen. Maar zoals op het www al te lezen viel: bij de parkeerplaats waar je de auto moet achterlaten zijn altijd wel mensen, die voor een kleine bijdrage de bagage voor je naar beneden dragen. En later weer omhoog. Ik vond het een leuke ervaring. Vanuit onze kamer hadden we een fantastisch uitzicht op de stad. ’s Avonds was het er doodstil en als we afdaalden met de tram, stapten we middenin het toeristische centrum uit. Toeristisch was het zeker, er heerste een gezellige drukte. Dat kon je niet van die andere twee steden zeggen. Die liggen een stuk noordelijker in een deel van Mexico waar weinig toeristen komen en al helemaal niet uit Europa, zo werd ons verzekerd door iemand die werkzaam was als gids.

Strandleven

Maar voordat we daar waren hadden we er alweer een hele rit opzitten omdat we van Guanajuato door zijn gereden naar Puerto Vallarte aan de kust van de Grote of Stille Oceaan. In een leuk badplaatsje hebben we weer een paar dagen aan het strand vertoefd. We hebben daar weinig anders gedaan dan lui zittend op onze krent naar het strandgebeuren te kijken. Hetzelfde kan ik ook zeggen van onze volgende etappeplaats: Mazatlan, het meest noordelijke punt van deze reis door Mexico. Hier zie je al beduidend minder toeristen. Wel veel muzikanten op het strand, die hun diensten aanbieden. Ik had de neiging om te zeggen, dat er meer muzikanten en verkopers (m/v) op het strand liepen, dan badgasten. De reden waarom we voor deze relatieve uithoek hadden gekozen was, omdat de weg van Mazatlan naar Durango zowel door de Aussies als door onze reisbijbel (de Lonely Planet dus) de hemel in werd geprezen. Vooral de

Hoogste hangbrug

eerste 100 kilometer, waarin we van zeeniveau naar de 1.900 meter gaan is prachtig met 61 tunnels en 115 viaducten. Dat meldt Wikipedia, we hebben ze niet geteld. In de weg ligt zelfs een hangbrug van meer dan een kilometer lang. De vallei ligt 403 meter onder het wegdek. Daarmee is deze hangbrug de hoogste van heel Amerika. Helaas hebben de bouwers weinig aandacht gehad voor toeristen zoals wij. Er zijn nergens parkeerplaatsen waar je van de uitzichten kunt genieten. Stoppen is illegaal, maar doen we af en toe toch, maar dat je over de hoogste brug rijdt, daar merk je weinig van. Ik zou ook niet durven te beweren, dat dit het mooiste stuk weg van Mexico is. Misschien wel vanuit het oogpunt van wegenbouw, maar niet vanwege de mooie uitzichten. Misschien dat we daarvoor de vaak in een tunnel reden.

Oud werden ze niet

In Durango bezochten we het museum ter ere van Pancho Villa, een Mexicaanse vrijheidsstrijder bij velen van jullie waarschijnlijk wel bekend. In veel films en boeken komen zijn heldendaden aan de orde. Vergeleken met het verleden kent Mexico nu een rustige periode. In vorige eeuwen werden er regelmatig oorlogen uitgevochten: tussen de Spanjaarden en de indianen, indianen onderling, tussen hier gevestigde Spanjaarden en het thuisland. Kortom, je struikelt bijna over de vele beelden van de vrijheidsstrijders. Het museum, dat voorheen de residentie van Pancho Villa was, is gevestigd in een prachtig oud koloniaal pand. Er worden veel foto’s getoond en ook filmpjes. Helaas voor ons is alles in het Spaans, hetgeen een groot gemis is. Af en toe kon ik met behulp van Google Translate wel wat lezen, maar dat is ondoenlijk voor het hele museum.

Naast alle kerken en musea, die we hebben bezocht, vormde het bezoek aan Mina El Eden,  een voormalige zilvermijn in Zacatecas, een

El Mina

hoogtepunt. Eerst ga je met een treintje 300 meter de berg in. Daarna begint een wandeling onder begeleiding van een gids, die voor de verandering ook Engels sprak en de tijd voor ons nam. In het begin van de mijnschacht is een expositie van allerlei mineralen, die over de hele wereld zijn gevonden. Daarna komt het deel waar realistisch wordt uitgebeeld hoe zwaar die mijnwerkers het hebben gehad. De hebzucht van het koningshuis in Spanje leidde er toe, dat de Indianen als slaven werden ingezet en alle menselijke waarden overboord werden gezet. Zelfs kinderen van 6-7 jaar moesten meewerken. Zij moesten water uit de ondergrondse rivier naar boven brengen voor irrigatie doeleinden. Een mijnwerker had 70 kilo zilvererts op zijn rug, als hij de ladders naar boven op moest, zo’n kind 40 liter water. De omstandigheden waren erbarmelijk. Het is bekend, dat er in een bepaalde periode vijf doden per dag (!) vielen te betreuren. Waarom is eigenlijk nog niemand op het idee gekomen om die koningshuizen aan te klagen? Zo is het natuurlijk ook berucht, wat er in de Congo is gebeurd met de winning van rubber. De winsten gingen rechtstreeks naar het Belgische koningshuis. Ze plukken er nu nog de vruchten van. Daarmee vergeleken heeft Nederland zich nog netjes gedragen.

Dit verslag schrijf ik op de laatste dag van ons verblijf in Mexico, gezeten aan de rand van het zwembad. Nog 300 kilometer liggen er tussen San Miguel de Allende, waar we nu zijn, en de luchthaven van Mexico City. Dit stadje is zeer geliefd bij mensen uit de USA. Die zijn hier in grote getale neergestreken, tijdelijk of permanent. Het straatbeeld in het centrum wordt bepaald door blanken, Mexicanen zie je hier nauwelijks. Ook merk je het aan de prijzen, die in het centrum 50 tot 100% hoger liggen, dan elders. Zelfs in ons hotel, nog geen kilometer buiten het historische centrum, liggen ze al op een veel normaler niveau.

San Miguel de Allende

Morgen wacht ons nog een lange dag. Zoals gezegd, nog een halve dag rijden naar de luchthaven van Mexico City. Onze vlucht staat gepland voor 20:20 uur, zondagmorgen 03:20 Nederlandse tijd. Met een tussenstop op Schiphol hopen we zaterdag om 18:00 uur in Düsseldorf aan te komen, alwaar Frank (en Maaike?) ons weer op staan te wachten om ons naar huis te brengen.

Is dit dan echt het laatste verslag? Jazeker, voor zover het ons  “From here to ….?” avontuur betreft in ieder geval. Misschien laat ik nog een soort samenvatting volgen met wat statistische informatie, maar voor daarna weet ik het nog niet. We zien wel.

P.S. Zoals altijd staan er veel meer foto’s onder het kopje FOTO’s, dit keer zelfs heel veel meer.

P.S. 2 En toen liet de techniek mij in de steek. Als alles klaarstaat druk je op de knop en staat als online. Maar dit keer gebeurde er niets. Ook later niet, toen we al op de luchthaven zaten. Vervolgens mijn nieuwe steun en toeverlaat Ferdi Lammers, eigenaar van “Webwaarmakers.nl” gevraagd om hulp. Kreeg ik vandaag (zondag) de vraag terug “Wat is er fout dan?” Blijken de foto’s al wel online te staan. Tja, dan weet ik het het ook nier meer, dan wordt je toch onaangenaam verrast door de techniek.