Gelukkig Nieuwjaar!

Dat zijn zo ongeveer de eerste woorden, die je in je mond neemt als de klok twaalven heeft geslagen en het nieuwe jaar nog maar enkele seconden oud is. Samen met de vrienden waarmee je het oude jaar hebt uitgeluid, hef je het glas en toast je op de toekomst, niet bevroedend dat slechts luttele uren later, de pech opnieuw toeslaat. Kennelijk was de beker toch nog niet helemaal leeg en vond het lot, dat er nog wel wat bij kon. Om circa drie uur ’s nachts besluit Wil, gezeten op haar elektrisch ondersteunde fiets, onderuit te gaan. Nu heeft ze in de loop der jaren een twijfelachtige reputatie opgebouwd als het om vallen gaat, want dat doet ze domweg te vaak; lopend of fietsend, wel of niet na een offerande aan Bacchus, dat maakt weinig tot geen verschil uit. Dus helemaal verrast waren we aanvankelijk niet, tot nu toe was het altijd verbazend goed afgelopen, nietwaar? Maar het moest natuurlijk een keer fout gaan. En dit keer was het heel goed fout. Dachten we eerst nog, dat het bij een pijnlijke kneuzing van de rechterarm (!) zou blijven, een bezoek aan de dokter en vervolgens het ziekenhuis hielp ons al gauw uit die droom: een breuk in het spaakbeen. Het kopje (hoe lief) was van het bot afgebroken en de eerste indicatie was al meteen, dat een operatie noodzakelijk was. Die ingreep heeft i.v.m. weekenddiensten en het bestellen van nieuwe onderdelen (een plaatje om de boel bij elkaar te houden) eerst vrijdag 9 januari plaatsgevonden. Een week later zaten we weer bij de chirurg om te horen hoe hij het er afgebracht had. De man was heel tevreden over zijn werkstuk. Het bleek dat de breuk nog wat complexer was, dan wij hadden begrepen. De kop van het bot was niet alleen afgebroken maar ook nog eens in tweeën gesplitst. Voornoemd plaatje en een drietal (of waren het er vier?) schroeven moeten het genezingsproces in goede banen leiden. En al die tijd vroegen wij ons natuurlijk af hoe het verder zou gaan met onze “From here to ….?” trip. Volgens de arts was er geen enkele reden om thuis te blijven. Bewust had hij al geen gips aan laten brengen en de hechtingen zijn van het soort dat vanzelf oplost. Zonder iets te forceren hoort de weg tot herstel toch te gaan via het zoveel mogelijk gebruiken van de arm. In de wetenschap, dat het af en toe best behelpen wordt en dat ondergetekende zo nu en dan als mantelzorger zal moeten optreden, zijn we conform planning op zondag 18 januari jl. weer vertrokken en bevinden ons nu weer in Nairobi bij Chris Handschuh van Jungle Junction.

Normaal gebruik

Een van de grootste problemen die we voorzagen, hadden we ter plekke binnen een paar minuten opgelost. Om in de cabine te komen is voor niemand eenvoudig. Zelfs met gezonde armen is het voor Wil met haar niet al te lange benen al een grote opgave. Als passagier heb je bovendien echt je rechterarm keihard nodig om jezelf in de cabine te hijsen. Hoewel de arts aan gaf, dat de geblesseerde arm beter trekken kan verdragen dan duwen, keek hij toch wel zorgelijk toen we het probleem bij hem aankaartten. Dus richtte onze aandacht zich in eerste instantie op het aanschaffen van een huishoudtrapje, later leek een korte ladder misschien toch nog beter, maar uiteindelijk kwam het idee voor de

Invaliden opgang

meest voor de hand liggende oplossing bij me op gedurende de vlucht naar Nairobi, als je zo tussen waken en slapen de veel te korte nacht doorbrengt. Zouden we de losse trap die we gebruiken om in het woondeel te komen niet kunnen gebruiken? Als we die nu eens met de bovenste trede op de band leggen, zou dat stabiel genoeg zijn? Dan hebben we zelfs een trap met gewone treden, het goede van een huishoudtrap en een ladder met elkaar verenigd. En verdomd, het werkt perfect. Alleen moet Wil nog leren om er weer achterwaarts uit te komen, maar dat is een kwestie van een paar keer doen. Wat we als grootste probleem voorzagen is daarmee gelukkig opgelost. Op dit moment kunnen we niets bedenken, waarom we niet zouden kunnen gaan rijden. Dus dan doen we een dezer dagen dan ook.

Ons Kerstreces in Nederland deed ons weer eens goed bewust worden van waarom we zo graag de Nederlandse winter willen ontvluchten. Was het maar winter, echte winter, met helder vriesweer en af en toe een pak sneeuw, dat zou het nog iets kunnen zijn om naar uit te kijken. Maar een Nederlandse winter kenmerkt zich vooral door donkere, natte dagen met veel wind, waardoor het zelfs met gemiddeld te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, toch koud aanvoelt. En dat is nu precies het weer waar we de afgelopen maand weer heel veel van gehad hebben. Ach, wat is het dan weer heerlijk om hier buiten te kunnen zitten en zelfs de schaduw op te moeten zoeken omdat onze alweer wat verbleekte velletjes roze beginnen te kleuren! Nee, als het alleen maar om het weer zou zijn, zouden we nooit meer terugkomen. Maar er zijn natuurlijk belangrijkere dingen in het leven dan het weer en dat zijn natuurlijk niet in de laatste plaats je (klein)kinderen en je vrienden. De Kerstdagen, Oud en Nieuw en natuurlijk niet te vergeten de verjaardag van Wil, zo aan het eind van het jaar, zijn uitgelezen gelegenheden om alle banden weer aan te halen. Ook de start van ieder jaar kenmerkt zich door nieuwjaarsbijeenkomsten, speciale vergaderingen, een etentje hier, een etentje daar. Jazeker, het was weer heel gezellig en we zijn helemaal niets te kort gekomen. Integendeel, we hebben weer wat kilootjes extra mee het vliegtuig in genomen richting Afrika. Kunnen we de komende maanden weer proberen ze kwijt te raken. Of dat gaat lukken? Dat horen jullie over een paar maanden wel. Of niet. Voor alsnog gaan we straks weer rijden. Het plan is om eerst het zuidwesten van Kenia te verkennen. Vervolgens maken we een rondje om Lake Victoria, het grootste meer van Afrika. Zo komen we onder andere in Oeganda, het land dat ooit zuchtte onder het wrede regime van dictator Idi Amin. Een land echter, dat nu vrijwel door iedereen die er geweest is, enorm wordt geprezen, zowel vanwege het landschappelijke schoon, als ook omdat de mensen er zo aardig zijn. De vorige eigenaren van ons Mannetje, Wim en Nita, hebben serieus overwogen, hier hun reis naar Nederland te onderbreken en de rest van hun beschikbare tijd in dit land door te brengen! Kun je na gaan! Na Oeganda gaan we naar Rwanda, ook al zo’n land dat bij de gemiddelde Europeaan de wenkbrauwen doet fronsen. Is dat niet dat land van de Hutsi’s en de Tutsi’s, het land van die volkerenmoord, waarbij de hele wereld de andere kant op keek? Inderdaad, maar ze leven alweer een hele tijd in vrede met elkaar en buitenlanders zijn er meer dan welkom. Als de financiën het dan nog toelaten (je weet maar nooit met die huidige valuta toestanden) gaan we ook nog op bezoek bij de “Gorilla’s in the mist”. Je betaalt er wel de hoofdprijs, maar ja, als je toch in de buurt bent ….. Afijn, we zullen het in de komende weken hopelijk allemaal zelf ervaren en zoals gebruikelijk zullen we jullie weer deelgenoot maken van onze wederwaardigheden. Ook herhalen we nog maar eens, dat we het fijn vinden om af en toe een reactie te ontvangen. Wil je het niet publiekelijk op de deze website doen, doe het dan via ons normale emailadres: gerard@knak.nl. We zien jullie berichten met veel belangstelling tegemoet.