Het nieuwe jaar is goed begonnen

Het voornemen om het Mannetje te verkopen was er natuurlijk al, maar om de daad bij het woord te voegen vereist toch weer enige wilskracht; het wordt dan zo definitief! Bovendien, ik weet het, een gezocht excuus, wist ik helemaal niet op welke site ik de meeste kans op een succesvolle verkoop zou maken. Dus zelf eerst maar eens op het world wide web gezocht met als zoekterm “Expedition Vehicle” en zo vond ik Expeditionmeister.com. Dat klonk wel goed, in ieder geval heel internationaal, hoewel ik de combinatie “Expedition” en “Meister” niet helemaal kon plaatsen. Dat werd dus de plek waar ik hem voor het eerst te koop aanbood. Al snel volgen dan de eerste reacties, de meeste in de trant van: “Ik heb interesse, bel me terug”. Als je dan gewoon per email of whatsapp vraagt waarmee ik ze kan helpen, wordt het heel stil. Ook favoriet is de vraag om meer foto’s, terwijl ik toch de indruk had, dat ik een overvloed aan foto’s geplaatst had. Het is best moeilijk om het kaf van het koren te scheiden. Zo kreeg ik rond de jaarwisseling de vraag van ene Tom uit de UK, waarom ik nog niet gereageerd had op een mail van een paar weken geleden. Huh? Dat wil je ook weer niet. Uiteraard meteen gereageerd. Krijg ik als antwoord, dat hij zelfs heeft overwogen om naar Mexico te vliegen! Prijs is geen probleem, zodra de truck weer in Nederland is, vliegt hij vanuit de UK naar Düsseldorf en komt hij naar Winterswijk. Tja, hoe serieus moet je dat nemen, eigenlijk te mooi om waar te zijn. Maar goed, je weet maar nooit en dat zal later nog blijken. Begin januari, tijdens ons Kerstreces, plaats ik ook een advertentie op Marktplaats. Het duurt een paar weken voor een eerste reactie maar dan is het ook meteen raak, wanneer Rolf Habener zich meldt. Die doet meteen een bod waar ik geen nee tegen kan zeggen. We worden het heel snel eens over de voorwaarden en dus krijgt ons Mannetje het predicaat “Verkocht”. Rolf en zijn vrouw Brigitte laten weten, dat hun situatie vergelijkbaar is met die van ons in 2011, toen we aan ons “From here to …..?” avontuur begonnen. Dat impliceert dus, dat het voor ons Mannetje nog lang niet afgelopen is. En dan is daar ineens Tom weer, voor het eerst met wat inhoudelijke vragen. Voordat ik daarop in wil gaan, wil ik toch iets meer van hem weten. Op het moment, dat hij meer over zichzelf vertelt wordt mij duidelijk, dat hij echt serieus is en de auto graag wil kopen voor zijn voorgenomen reis naar Azië. Als ik hem daarna laat weten, dat de truck verkocht is, is hij teleurgesteld, maar laat ook weten, dat mocht de deal onverhoopt toch niet doorgaan, ik hem onverwijld op de hoogte moet stellen. Tja, zo heb je niemand, zo staat er zelfs iemand in de wacht, maar voor ons is er in ieder geval geen weg terug meer: in april is het definitief afgelopen.

Veel banken en fonteinen

Terug in Mexico besluiten we eerst een paar dagen in Mexico City te blijven. We hebben een hotel geboekt middenin

De kathedraal aan een heel groot plein

het historische centrum. We lopen zo vanuit het hotel het Alameda Central in, een heel groot park met tal van fonteinen en mooie banken waar het goed toeven is. Aan de kopse kant van het park staat het Palacio de Bellas Artes, een prachtig gebouw. Als we even verder lopen kom je bij de kathedraal van Mexico City uit. Nu hebben we zo langzamerhand heel wat kathedralen en kerken gezien, maar je blijft je verbazen over zoveel pracht en praal en iedere keer lijkt er weer een overtreffende trap te zijn. Ik vraag me af hoe ze dit allemaal in stand kunnen houden. Zou de overheid hier een rol in hebben? In Nederland moet de ene kerk na de andere sluiten omdat er nog te weinig actieve gelovigen zijn. Als jongeman heb ik ooit korte tijd in Duitsland gewerkt. Ik was toen best wel verbaasd, dat er van mijn loon Kirchensteuer ingehouden werd. Is dat nu nog zo? Het is wel een methode om deze vaak beeldbepalende bouwwerken in stand te houden. Wat ik er zelf aan doe? Ik ben al heel lang lid van de “Vrienden van de Jacobskerk” in Winterswijk, niet omdat ik gelovig ben, maar wel omdat ik vind, dat zo’n beeldbepalend gebouw voor Winterswijk behouden moet blijven.

Zo struinen we iedere dag door een een deel van het centrum van Mexico City. Als het te ver is om te lopen nemen we een Uber. Ik begrijp best wel, waarom de reguliere taxi’s zich verzetten tegen dit fenomeen, maar voor ons werkt het prima. De auto’s zijn gemiddeld beter van kwaliteit en je kunt ze overal oproepen. Je ziet ze op de app aankomen en met afrekenen geen gezeur, want de prijs is van te voren overeengekomen en wordt keurig op je credit card geboekt. Via een email krijg je meteen de bevestiging en wordt je de mogelijkheid geboden om de chauffeur te beoordelen en nog een fooi achter te laten. Ook kun je al een Uber reserveren voor een bepaald tijdstip in de toekomst, zoals voor ons bezoek aan het Frida Kahlo museum. Keurig op tijd meldde zich de chauffeur, die ons naar dat museum zou brengen. Vanuit ons hotel was dat toch al gauw een rit van een half uur. Voornoemd museum is volgens velen een “must” als je in Mexico City bent en wie zijn wij dan om dat niet te willen? Je moet al een paar dagen van te voren je bezoek reserveren, zo populair is het! Persoonlijk vond ik het eigenlijk een beetje tegenvallen en ik weet ook wel waarom. Het levensverhaal van Frida en haar veel oudere echtgenoot, de schilder Diego Rivero, is veel interessanter, dan dat dit in de voormalige woning van Frida tot uitdrukking komt. Het is niet alleen dat zij als schilderes beroemd werd, maar ook hoe ze politiek geëngageerd was en zelfs Leon Trotski, de door Stalin verbannen communist van het eerste uur, met zijn vrouw in

Kogelgaten

huis nam. Later raakten ze gebrouilleerd en nam Trotski zijn intrek in een naburige woning. Dat huis is nu ook een museum. Daar zie je hoe die woning is omgebouwd tot een fort, zo bang was Trotski voor een aanslag. En terecht, want op enig moment is het huis met veel geweld overvallen door een ploeg geheimagenten. Overal zie je nog de inslagen van de kogels in de muren. Trotski en zijn zijn vrouw overleefden de amateuristische aanslag, door zich onder hun bed te verstoppen. Het was uitstel van executie want in 1940 werd hij vermoord door een Spaanse communist, Ramon Mercader, die hem met een ijsbijl de hersens insloeg. Hij had zich als journalist voorgedaan en het vertrouwen van Trotski verworven. In het museum hangt een overzicht van de top van de communistische partij in Rusland, voordat Stalin begon te moorden. Ongelooflijk, er zijn maar weinig kopstukken, die het overleefd hebben. Stalin zal voor Poetin wel het lichtende voorbeeld zijn.

Na een week van kleine klusjes op Pepe’s RV park, zijn we gaan rijden. Ons eerste doel was La Reserva de la Biosfera Mariposa Monarca. Dit is een nationaal park waar de monarchvlinders uit Noord Amerika overwinteren. Het wordt vaak benadrukt, dat die beestjes dus een afstand van 4.500 kilometer hebben overbrugd en dat is op zich natuurlijk heel indrukwekkend, maar niet helemaal naar waarheid. Het echte verhaal is nog indrukwekkender, vind ik, want de vlinders die je hier ziet hebben hoogstwaarschijnlijk Canada helemaal niet gezien. De levensverwachting van een monarchvlinder is maximaal acht maanden, te kort voor een retourtje. Nee, in werkelijkheid volgen de generaties zich op gedurende de migratie en hoewel ze er nog nooit eerder geweest zijn, wordt het van generatie op generatie doorgegeven, waardoor ze toch weer op deze plek in Mexico uitkomen. Dat maakt het verhaal van deze monarchvlinder pas echt bijzonder.

Wij  kwamen op het eind van de zondagmiddag bij de ingang van het park aan en dan bevindt je je op een hoogte van 3.300 meter. Dat is best te merken aan je ademhaling. Wil voelt zich zelfs beroerd en weet bij aankomst al, dat ze de wandeling van de volgende dag niet gaat meemaken. Als we ’s morgens wakker worden is alles berijpt: het heeft duidelijk gevroren. Gelukkig staat de zon alweer te stralen aan het firmament en warmt het snel op zonder echt warm te worden. Om die reden moet je ook niet te vroeg op pad gaan, want ook de vlinders moeten eerst weer opgewarmd worden om actief te zijn. Om 11:00 uur begin ik aan de wandeling. Niet alleen, want iedere dag komen hier enige duizenden bezoekers. Het is dus een platgetreden pad, dat zichzelf wijst. Toch zie ik nog kans om ergens onderweg een verkeerde afslag te nemen. Dat kostte me toch al gauw een half uur en heel veel van mijn energie, die ik nog hard nodig zou hebben om mijn doel te bereiken. Is het wandelen op 3.300 meter hoogte al geen sinecure, als je ook nog een paar honderd hoogtemeters moet overbruggen, dan wordt het regelmatig luchthappen. Vooraf heb je de indruk gekregen, dat het hele bos vol hangt met die vlinders, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het zijn maar een paar bomen, waar ze als trossen in hangen. Misschien is dit het topje van de spreekwoordelijke ijsberg en zitten er verderop in het woud nog veel meer, maar dat krijgen we dan niet te zien. Eigenlijk kreeg ik hier een beetje hetzelfde gevoel als bij Frida: het verhaal er achter is veel interessanter, dan de aanblik. Toch heb ik er wel een goed gevoel aan overgehouden: ik had tenslotte ook een behoorlijke fysieke inspanning geleverd en dat is ook wat waard.

Terug van mijn wandeling van 2,5 uur wilde Wil maar één ding: zo snel mogelijk naar beneden. En dat is wat we hebben gedaan met als doel de stad Morelia. Via de veel door ons gebruikte app iOverlander vonden we een mooi en rustig plekje in een groot stadspark. De bedoeling was om hier een dag te blijven, maar het werden er twee. Ook Morelia heeft weer een prachtig oud centrum met een dito kathedraal en niet te vergeten, al die terrasjes onder de arcades. Dan ben je als Noord-Europeaan al gauw verkocht. Dan neem je samen een lekker drankje, kijkt elkaar eens aan, zegt “proost” en stel je vast, dat het leven hier zo slecht niet is!

Dan is het leven goed

Gisteren zijn we neergestreken in Patzcuaro waar we met een rustdag beginnen. De komende dagen gaan we zowel het plaatsje als het nabijgelegen meer nader verkennen, maar daarover de volgende keer meer.

N.B. Zoals gebruikelijk elders op de website weer veel foto’s.