Kruimels

Sinds het rampje op de luchthaven van Laayoune, staan we nu twee weken op de camping Terre d’Océan in Taghazout te genieten van het mooie weer. Twee weken zonder echte hoogte- of dieptepunten, gelukkig maar, dus ook zonder dat er sappige verhalen te vertellen zijn. Daarom nu aandacht voor wat minder enerverende zaken: ervaringen, impressies, kleine gebeurtenissen, kortom: kruimels!

Ging het in het vorige verslag vooral over rampspoed, dit keer willen we het over de meer positieve zaken hebben, zoals onze Honda 125 cc motorfiets. Daar gaan we de komende jaren nog veel plezier aan beleven, zo is inmiddels onze stellige overtuiging. Vooraf was er nogal wat scepsis toen schrijver dezes besloot om ook nog een zware brommer achter op het Mannetje te hangen, niet in de laatste plaats bij zijn betere helft. Die zag het helemaal niet zitten om op een motorfiets te kruipen. Het eerste ritje in Spanje was ook nog geen onverdeeld succes. Ik wist niet hoe je zo’n ding moest starten, wat het nodige gevloek, getier en een ontveld scheenbeen opleverde, terwijl Wil nog helemaal verkrampt was toen we eindelijk reden. Het was goed dat ik onlangs nog 15 kilo was kwijtgeraakt, daardoor kon ze me goed om mijn middel pakken. Maar inmiddels zijn we meerdere ritjes verder  en je houdt het niet voor mogelijk, maar Wil begint het zelfs leuk te vinden. Voor een ritje heen en terug naar de Marjane supermarkt in Agadir, al gauw zo’n 50 km, draaien we onze hand niet meer om! Nu is zo’n Marjane ook wel een erg sterke trekpleister, want eigenlijk is dat de enige winkel waar je in Marokko alcoholische dranken kunt kopen. Hoewel het verwoestend is voor onze net weer herstelde body line, versmaden we ons biertje en wijntje op z’n tijd(lees dagelijks) niet. Zeiden we altijd dat we op reis zijn, nu is het toch echt vakantie vieren. Alcoholische dranken zijn hier aan de prijs, maar verder kan het leven heel erg goedkoop zijn. Voor groente, fruit, vlees, vis etc. betaal je maar een schijntje vergeleken met wat wij in Nederland gewend zijn te betalen. Bij het afrekenen bij de groenteboer vragen we vaak nog een keer hoeveel het kost, omdat wij twijfelen of we het wel goed hebben verstaan. Een paar keer per week komt op de camping een man op een brommertje langs met net gevangen vis. Hij heeft een mooie verweerde kop, spreekt een mix van Frans, Duits en Engels en heeft altijd een brede lach op zijn gezicht, waardoor die ene tand van hem goed in beeld komt. Als je wat van hem koopt, maakt hij de vis desgewenst voor je schoon. We kwamen hem ook nog een keer in Taghazout in zijn vrije tijd tegen, keurig gekleed. Hebben we hem uitgenodigd voor een drankje op een terras met een mooi uitzicht over de oceaan. Vroeger was hij zelf visser geweest, totdat hij er achter kwam, dat hij met een klein handeltje meer en gemakkelijker zijn geld kon verdienen; een universele conclusie.

Ook “buiten de deur eten” hoeft niet duur te zijn, mits je van de alcohol afblijft. Maar maakt dat laatste in Nederland ook vaak niet een belangrijk deel van de rekening uit? Daarmee vergeleken valt het eigenlijk nog wel mee, zeker als je voor een lokale wijn gaat. Die zijn heel goed te drinken. Op de camping krijgen we een menuutje bestaande uit een Marokkaanse salade, een steak of een brochette van vis en een nagerechtje, voor nog geen zeven euro.

Als je dat soort prijzen in ogenschouw neemt is het eigenlijk best verwonderlijk, dat we hier zo weinig Nederlanders zien.  Kennelijk is Marokko voor de meeste Nederlanders nog een brug te ver, terwijl het land zoveel te bieden heeft. Niet alleen qua klimaat, maar ook qua natuurschoon en cultuur. Bovendien zijn de mensen heel aardig. Nee, dan hebben de Fransen het beter gezien, die zijn hier in grote getale neergestreken en maken de overgrote meerderheid van het toeristenbestand uit.  Wij zijn (nog) geen ervaren camperaars en kunnen dus ook niet zeggen of het toeval is of het begin van een nieuwe trend, maar we zien opvallend veel Fransen, die achter hun camper een aanhangwagentje hebben met daarop een quad. Ik zou uiteraard een MX5 nemen, maar zo’n quad is toch ook wel heel erg handig.

Sommige mensen hebben toch wel een heel vreemd soort voertuig om te overwinteren. In deze bus zou je bij wijze van spreken zo een quad naar binnen kunnen rijden. Is het met een bus van gewone afmetingen al moeilijk manouvreren als de weg wat kronkelig wordt, met dit exemplaar lijkt het me bijna ondoenlijk!

Van de weinige Nederlanders, die hier al zijn, kom je dan ook nog een stel tegen, Jaap en Anneke uit Westerbork, die tijdens een reis door Ethiopie met andere, ons bekende Winterswijkers in een groep hebben gezeten. Hoe klein is de wereld weer. We zijn al een paar keer bij elkaar op de borrel geweest. Er blijken grote overeenkomsten te zijn in voorkeuren tussen enerzijds Wil en Anneke en anderzijds Jaap en ondergetekende als het om winkelen gaat. Dat heeft er in geresulteerd, dat ik niet alleen op het terras in Agadir hoef te zitten, als Wil (en uiteraard Anneke) aan het winkelen zijn; met Jaap er bij was het toch een stuk gezelliger. Met z’n vieren zijn we daarna nog een hapje gaan eten, doen we alle vier graag, alvorens ons met de taxi naar huis te laten brengen.

Strekt de ontmoeting met Jaap en Anneke zich uit over bijna twee weken, soms zijn de ontmoetingen die je hebt heel kort en vluchtig en niet het vermelden waard. Soms ook maken ze, hoe kort ook in de tijd gezien, wel indruk. Zo stond er op een dag ’s morgens ineens een Toyota Landcruiser met een daktent naast ons op de camping, zo’n auto waarmee wij oorspronkelijk ook van plan waren om onze reis door Afrika te maken. Hij, Yuvi, was een Indier, werkzaam bij de grootste bank van India, op weg van België naar zijn nieuwe standplaats Kaapstad. Met hem mee reisde zijn Nederlandse vriendin, Thirza, die arts was en zich in Pretoria verder ging specialiseren in tropische ziektes. Hele aardige, spontane mensen. In totaal hadden ze slechts  zes weken de tijd om van Belgie naar Kaapstad te reizen. Was zes weken al niet veel, voor de start waren ze ook al een week kwijtgeraakt door een grote tegenslag. Een week voor hun geplande vertrek werd haar handtas uit de auto gegrist, met daarin o.a. haar paspoort met alle visa. Toen kon ze het hele proces van visa aanvragen weer opnieuw ingaan. Veel tijd om hier te blijven hadden ze dan ook niet. Ze waren alleen op onze camping gekomen om zich te douchen, daar de vorige camping nogal smerig was. Na wat uitwisseling van gegevens (www.teamcruisecontrol.net) en de belofte om contact op te nemen, zodra we in Zuid Afrika aankomen, vertrokken ze om ca. 15.30 uur om die dag nog wat kilometers te maken.

Marokko is ook het land waar je overal fake merkartikelen kunt kopen. Tassen, kleding, horloges, etc. je vind ze overal en echt niet onder de toonbank. Heb ik jaren geleden al besloten geen horloges meer te kopen, omdat ik toch altijd weer terugval op mijn enige echte, ben ik er toch weer ingetrapt. Het begon met Wil, die had haar zinnen gezet op een bepaald model van Chanel. Nu had ze die in Marrakech al “gescoord”, maar het wit van het nep keramiek (plastic dus), liet al na een paar dagen los. Er moest een andere van “echt” keramiek (beter plastic dus) komen. In Agadir vond ze al snel wat ze zocht. Al wachtende op hoe de onderhandelingen tussen Wil en de winkelier afliepen, toon je dan zelf je interesse en jawel hoor bingo, kom je ook met een  “Rolex” thuis. Amper terug op de camping, bleek die Chanel van Wil het al niet meer te doen. Dat was dus ’s avonds vreselijk balen. De volgende ochtend stond ook die van mij stil. Dus wij weer terug naar Agadir. (Nu begrijp je nog beter waarom die Honda zo’n uitkomst is). Horloges worden omgeruild, geen probleem hoor. Die van ons gaan gewoon weer terug in de vitrine, wachtend op die gelukkige, die na z’n aankoop de volgende dag meteen in het vliegtuig stapt. “Die zien we nooit meer terug” denken ze dan. Nu na een week doet die van Wil het nog, maar die van mij blijkt al zo onbetrouwbaar, dat ik hem maar in een hoekje heb gegooid. Dan is het toch weer duurkoop geweest …

We zijn nu, zondag, met onze laatste dag bezig hier in Taghazout. Morgen vertrekken we richting Nederland. We denken zo’n drie a vier dagen nodig te hebben om in Spanje te komen. Daarna gaat de blik op oneindig en rijden we in 5 a 6 dagen terug naar huis, waar we rond de 15^e hopen aan te komen. Voor de week daarna staat al een afspraak met de garage gepland. Daarna gaat ons Mannetje naar Hugo om HET probleem, maar ook nog andere kleinere probleempjes, op te lossen. Begin januari vertrekken we dan weer uit NL om zo snel mogelijk in Laayoune de draad weer op te pakken, daar waar die afgebroken werd. Maar voor die tijd hebben we elkaar hopelijk al een keer gesproken.