Nog maar nauwelijks hadden wij voet gezet op het Afrikaanse continent of we werden al geconfronteerd met een stukje wereldpolitiek, waar wij Nederlanders nauwelijks weet van hebben.
Toen wij in Ceuta, een Spaanse enclave in Marokko, de grens over wilden, werden we tegengehouden. Niet omdat onze papieren niet in orde waren of dat we verboden middelen aan boord hadden, nee, omdat wij een heel erg foute wereldkaart op de zijkanten van ons Mannetje hebben geplakt. Zo’n wereldkaart vonden wij wel leuk: het geeft wat fleur aan het wit van de bak, maar ook omdat we daar op kunnen aangeven hoe onze route tot nu toe verlopen is. Een haarscherpe kaart, zomaar van het internet geplukt. Haarscherp staan daar ook Marokko en Westelijk Sahara op aangegeven als afzonderlijke landen, helemaal in lijn met internationale verdragen, erkenningen e.d. maar fout volgens de gemiddelde Marokkaan en helemaal fout volgens het officiëele regeringsstandpunt. Ons werd duidelijk gemaakt, dat we met zo’n kaart Marokko niet inkwamen. Verwijderen, zo heet het. Onze grenshulp, kom ik nog op terug, wil al beginnen om de eerste sticker er af te trekken. Dat wordt me te gek, dus maak ik de grensbeambten duidelijk, dat ik alleen Marokko en Westelijk Sahara ga verwijderen. Net als ik een begin gemaakt heb met het uitsnijden van een rechthoek, komen de douaniers me te hulp: als we beide landen hetzelfde kleurtje geven, dan is het ook goed. Dus op zoek naar een viltstift, maar voordat ik die gevonden heb, is er al iemand bezig met een soort typex de kritische plekken wit te maken. Zelf heb ik er maar Morocco bijgeschreven om mijn goede wil te tonen.Behoudens dit verrassende intermezzo verloopt de grensovergang, mede dankzij de aanwezige grenshulpen, geheel probleemloos volgens de regels van de plaatselijke bureaucratie. De grenshulpen zijn mannen, die hun hulp aanbieden en die je vlot langs de verschillende loketten leiden, uiteraard in de verwachting dat je ze een passende beloning geeft. Maar ze zijn het waard.
In de buurt van Tetouan, op een grote parkeerplaats bij de Marjane supermarkt(bekende keten in Marokko, heel groot) werden we voor het eerst gespot door iemand, die wel brood in ons zag. Omdat dit niet eerste keer is, dat we in Marokko zijn, verbazen we ons daar niet meer over. Integendeel, vaak brengen ze je snel ergens, waar je zelf veel meer moeite mee zou hebben gehad, als je al uberhaupt op het idee was gekomen. Deze man stelde ons voor om de auto midden in de stad, op een groot, bewaakt parkeerterrein neer te zetten. Van daaruit konden we dan eenvoudig de stad inwandelen. Omdat we nog geen plannen voor de nacht hadden, besloten wij zijn advies op te volgen. Op zijn brommertje heeft hij ons door het spitsverkeer geleid, telkens achterom kijkend of zijn prospect er nog was. Op de parkeerplaats bleek helemaal achteraf een stuk vrijgehouden te worden en daar mochten wij ons Mannetje neerzetten. Vervolgens zijn wij aan zijn figuurlijke hand door de plaatselijke medina geleid en konden we weer die typische Noord Afrikaanse sfeer opsnuiven.
In het Rif-gebergte hebben we ook een paar leermomenten gehad. Normaliter rijden wij graag over bergpassen. Maar dan zijn we wel met een snelle auto onderweg, auto’s die erom vragen om door een haarspeldbocht gehaald te worden. Dan zien we meestal weinig van de bergpas. Maar met ons Mannetje hebben we werkelijk alle tijd van de wereld om de omgeving op ons in te laten werken. Het blijkt dan ook, dat een dag wel erg kort is. Of beter gezegd: de route die we voor die dag in gedachten hebben blijkt veel te lang te zijn. Ook hebben we geleerd, dat we ver weg moeten blijven van het centrum, van oude stadjes. In Chefchaouen, een pittoresk plaatsje hoop op een bergtop gelegen, leek het volgens plattegrond, dat we zo naar een parkeerplaats vlakbij de medina konden rijden. Niets was minder waar. Er was amper ruimte om te keren, wat gelukkig met de nodige zweetdruppeltjes uiteindelijk wel lukte. Minder prettig in het Rif-gebergte waren al die gasten, die je drugs probeerden te verkopen. Heel hinderlijk komen ze naast je rijden of nog erger, heel langzaam voor je. Het is werkelijk te gek voor woorden: iedere knul aan de kant van de weg begint te gebaren, dat hij wel kan leveren. Het is een gegeven, dat uit deze regio een belangrijk deel van de totale hashproductie vandaan komt, maar om nu te denken dat iedere toerist ook meteen aan de softdrugs wil ….
Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, kregen we ook nog een ervaring te verwerken, die we nooit meer hopen mee te maken. Hoog in de bergen belandden we op een gegeven moment in dichte mist. Met ons Mannetje gingen we op dat moment bergopwaarts, hetgeen betekent, dat we ongeveer 30 tot 40 kilometer per uur reden. Voor deze mistige omstandigheden een prima snelheid. Plotsklaps duikt voor ons een minibusje op, dat ondanks het zeer slechte zicht, een touringcar aan het inhalen was. Had ik al wat willen doen, dan was dat gewoon onmogelijk; snelheid hebben we niet, maar ook geen tijd van reageren. De chauffeur van het minibusje koos gelukkig eieren voor zijn geld en dook naar links, rakelings voor ons langs. We hebben nauwelijks tijd gehad om met de ogen te knipperen en toen was het moment al voorbij. Hoe het met de tegenligger is afgelopen, weten we niet. Gelukkig voor hem en voor ons, was er ruimte aan die kant. Een engeltje moet op onze schouder hebben gezeten. Of zou het toch de heilige Christoffel zijn, wiens beeltenis we op het dashboard hebben geplakt? Of het leeuwtje dat we hebben meegekregen? Of de “Rijd voorzichtig, denk aan ons kaart”? Ongetwijfeld hebben ze allemaal meegeholpen, maar ik denk ook, dat ons Mannetje afdoende indruk op de tegenligger heeft gemaakt om hem te doen besluiten het niet op een krachtmeting te laten aankomen. Heel verstandig, want dat had hij nooit gewonnen!
In Fez werden we naar een camping geleid, hoewel wij naar een geschikte parkeerplaats zochten voor een kort bezoek aan de medina. Een misverstand, dat weer heel snel opgelost werd. De auto mochten we op de camping parkeren, terwijl een gids al onderweg is om ons op te pikken en ons door de medina te leiden. Grappig hoe dat in z’n werk gaat. We waren op herhaling en hadden een vastomlijnd plan van wat we wel wilden en wat we persé niet wilden. De vorige keer zijn we met een tapijt uit Fez teruggekeerd en hoewel we dat zeker niet als een miskoop beschouwen, wilden we daar nu geen tijd aan besteden. De gids moest af en toe wel slikken als we afweken van zijn standaard route, maar tenslotte zijn wij de klant nietwaar?
Ook in Marrakech zijn we op herhaling. Het valt op hoe druk het hier nog is met toeristen. Als we het bekende Djeema-El-Fna plein oplopen, worden we geconfronteerd met de restanten van café Argana, waar sinds de aanslag van april dit jaar, waarbij 14 toeristen omkwamen, niets meer mee gebeurd is. Ook wij hebben daar in 2006 meer dan eens gezeten, omdat je vanaf dat terras een perfect uitzicht had op het plein, het plein waar van alles gebeurt. Ik moet zeggen, dat mij toch een vreemd gevoel bekroop toen ik naar dat vernielde pand keek. Onwillekeurig vraag je je af of er toevallig vandaag weer zo’n gek iets dergelijks van plan is. Vooral als je moe van alle indrukken plaats neemt op een terras, waar het merendeel van de bezoekers uit toeristen bestaat.
Marakkech, en dan vooral dit plein is uniek. Het is één groot openluchttheater, waar van alles opgevoerd wordt. Je ziet er zang- en dansgroepen, slangenbezweerders, verhalenvertellers, mensen met apen, mensen met duiven, kruidendokters …. te veel om op te noemen. Daarnaast tal van eetstalletjes, die aan het eind van de middag worden opgebouwd en niet over klandizie te klagen hebben, ook niet van de lokale bevolking. Geweldig.
Deed ons Mannetje het tot nu toe voortreffelijk, op weg naar Agadir had hij er even wat minder zin in. Kwam niet echt op toeren. Onderweg bij iets dat op een garage leek gestopt en werden we meteen geholpen. Brandstoffilters en -leidingen nagekeken en daarna ging het weer beter. Gelukkig maar.
In Agadir, waar dit verslag vandaan komt, blijven we nog een aantal dagen voordat we dan verder naar het zuiden afzakken. Dan begint voor ons gevoel deze reis pas echt.
O ja, nog even een huishoudelijke mededeling. Het schijnt dat bij het abonneren op deze berichten iets niet helemaal goed is gegaan. Heb je geen bericht gehad, dat dit verhaal aan onze website was toegevoegd, laat dan nog een keer je emailadres achter. Hopelijk gaat het dan de volgende wel goed.
Nog maar nauwelijks hadden wij voet gezet op het Afrikaanse continent of we werden al geconfronteerd met een stukje wereldpolitiek, waar wij Nederlanders nauwelijks weet van hebben.
Ook in Marrakech zijn we op herhaling. Het valt op hoe druk het hier nog is met toeristen. Als we het bekende Djeema-El-Fna plein oplopen, worden we geconfronteerd met de restanten van café Argana, waar sinds de aanslag van april dit jaar, waarbij 14 toeristen omkwamen, niets meer mee gebeurd is. Ook wij hebben daar in 2006 meer dan eens gezeten, omdat je vanaf dat terras een perfect uitzicht had op het plein, het plein waar van alles gebeurt. Ik moet zeggen, dat mij toch een vreemd gevoel bekroop toen ik naar dat vernielde pand keek. Onwillekeurig vraag je je af of er toevallig vandaag weer zo’n gek iets dergelijks van plan is. Vooral als je moe van alle indrukken plaats neemt op een terras, waar het merendeel van de bezoekers uit toeristen bestaat.
Hallo Wil en Gerard,
Kriebels over mijn hele lijf als ik jullie verslag lees. De ervaring met de landkaart had ik van andere overlanders ook al eens gelezen, stom dat ik er niets van gezegd heb toen Gerard bij Hugo was om de truck op te halen. Nog 7 en halve maand wachten voor we jullie sporen kunnen volgen. Jullie foto’s zijn geweldig en geven een goed beeld van Marokko. Ga zo door met jullie verslagen , we kijken er naar uit. Vandaag is mijn truck gekeurd bij RDW. Hugo was zo vriendelijk dit voor me te doen, omdat ik dit weekend bij Agnes en Pim in Spanje ben. Morgen vlieg ik weer terug en kan niet wachten om weer naar Hugo te gaan om eindelijk te beginnen met de opbouw.
Goede reis en groeten van ons uit een zonnig Pedreguer.
William Agnes en Pim
Hallo Wil en Gerard,
De wereldkaart met een (stanley?)mes en typex verkracht en een frontale botsing overleefd. En dit is nog maar het begin…., goed dat Cristoffel met jullie meerijdt! Fraaie beelden van Marokko en portretten van mensen, vastgelegd in professionele foto’s. Het gaat jullie goed en doe “heanig an”.
Gonny & Johan.
Hallo Wil en Gerard,
De reis is nog maar nauwelijks begonnen en dan al zulke belevenissen. Wij blijven duimen, dat alles goed mag blijven gaan.
Wij zijn ook benieuwd, hoe de relatie tussen Wil en jullie manneke verloopt.
Wellicht willen jullie in een volgend verslag hier iets over kwijt.
De groetjes en reis ze.
José en Hennie
Hallo Afrika-gangers,
Zo te lezen gaan jullie lekker snel ! Politiek, weersomstandigheden, gekke chauffeurs en een beetje protesterende auto, niets zal jullie stoppen.
De route die jullie willen volgen is ons niet bekend maar als ’t zo uitkomt zou het leuk zijn als we elkaar kunnen ontmoeten in Dakar, Senegal.
Op 26 november 2011 zijn wij daar van 08.00 tot +/- 13.00 uur, een lekker biertje op het dakterras van Hotel Independance op het gelijknamige plein lijkt ons de aangewezen plek. Laat ’t ons weten !
Maar hoe dan ook wij wensen jullie veel plezier, geluk en wijsheid voor de komende kilometers,
Tot ziens, groeten van
Trudy&Kees
p.s.: mooie foto’s
Hallo Gerard en Wil,
Leuk om je verslag te lezen. Graag mailbericht na een update.
Groet, Joost
Hallo Joost en Marlien,
Wil je zelf even je emailadres achterlaten op deze website? Ik heb drie keer geprobeerd om jullie te mailen, maar ik krijg ze weer terug.
Groetjes
Wil en Gerard
gerard en wil,wat veel indrukken om te verwerken. maar het is toch fantastisch om dit te kunnen doen!!!!! in de toekomst zal zoiets nog vaak door je gedachten gaan. (zoals raften haha) blijf gezond en geniet !!!!! gr mieke en frans
geweldig om te lezen, wat een avontuur, en dat in het eerste land in Afrika, belooft wat voor het vervolg.
Misschien was het toch goed geweest om voor de zenuwen van Wil om een paar gram uit het Rif gebergte achter de hand te hebben :-))
geniet lekker door en hou ons zwoegers hier maar op de hoogte.
Groet Rob
Beste Wil en Gerard,
Dank voor jullie uitgebreide verslag. Het gaat lekker dus :-).
Ik kreeg ook geen e-mail. Graag sturen naar han.hagen@kwl14.nl
vr. gr.
Han
Hoi Gerard en Wil,
Ik ben gister teruggekomen van mijn zeilreis uit Turkije , het was daar voor oktober koud nat en stormachtig , gelukkig is het bij jullie warmer
Spannend jullie reisverslag weer te vernemen (ga zo door)
Ehhh hoe bevalt het slapen in het mannetje , misschien kan je daar de volgende x wat over wegschrijven
Grt Tim
Hoi Gerard en Wil,
Wat een mooie site. Leuk om alle belevenissen te lezen. Wat een avonturen al weer.
Ik wens jullie een voorspoedige reis. En ik hoop dat jullie erg genieten.
Gr uit een herfstig W’wijk
Edith
You can always tell an expert! Thanks for cogntiburint.
Hallo Wil & Gerard,
Mooi, dat jullie zo bevriend zijn geraakt met het mannetje! geen wonder, want met de fiets of de bromfiets red jet het daar beslist niet. Hebben jullie hier ook al namen voor bedacht! Mooie foto,s en spannende verhalen aan de grens bij Marokko! Je ziet maar weer met wat plakband en een viltstift kun je de politiek in kleuren! Met wat eigen fantasie van ons begint het al op Ali Baba en !!!te lijken.We volgen vol belangstelling de nieuwe spannende verhalen en volgen jullier! Geniet veder van de trip en blijf op het dash bord kijken! Groetjes Joop & Els
Geweldig,
Dit leest al als een spannend boek en we zijn nog maar bij het eerste hoofdstuk.
ben benieuwd of we nu jullie mail krijgen
veel geluk en groet,
Max,Maria en Nina
We hebben een tijd geleden een abonnenement genomen op jullie reisverslag. Maar ofwel ik kijk niet goed of de afrikaanse laissez-faire heeft al bezit van jullie genomen. Komop, een beetje aktief en erbij blijven. Niet een beetje onderuitgezakt in dat Mannetje blijven hangen!! We verwachten wel een beetje waar voor onze sponsoraktiviteiten . Hopelijk gaat het jullie even goed als ons. Het is hier fris maar schitterend weer. Weet je dat ook weer. En met de winter en zijn aktiviteiten alweer voor de deur Hals und Beinbruch!!
Gr Wim en Han
PS Voor de niet-oosterlingen die dit verhaal lezen, niet schrikken, er openbaart zich hier geen lang sluimerende vete: dat zeggen onze oosterburen als ze het bijzonder goed met je voor hebben!!
antwoord op bericht TIME OUT !
Beste Gerard en Wil
Omdat ik niet een bericht onder jullie laatste TIME out verhaal kon plaatsen doe ik het bij de ena laatste , ik was al verbaasd dat ik nr 1 zou zijn op jullie laatste pech bericht
Wat een pech, een van mijn 1e reaktie toen ik het las was: hadden jullie op dat moment maar even mijn pech dat ik niet meer kan ruiken , maarja het is echt al wel veel tegenslagen zo achter elkaar
Ik zie naar jullie vernieuwde update uit Probeer te genieten nog even op deze mooie voorlopig laatste camping , want als ik jullie verhaal goed begrijp kom je nu weer terug naar Nl met jullie Mannetje
liefs sterkte
grt Tim