Als je voor de zevende keer in het najaar vervolg gaat geven aan het “From here to …?” avontuur en je op de website de voorbije zomer evalueert, dan ontkom je niet aan herhalingen. Maar dat alleen rechtvaardigt nog niet deze titel. Beter wordt die al, als je terug kunt kijken op een paar bijzondere evenementen, die je lang geleden ook al een keer hebt gedaan en dit jaar overgedaan hebt. De vlag dekt de lading helemaal, als datgene wat we de komende maanden gaan doen ook een sterk herhalingselement kent.
De zomer in Nederland begon dit jaar voor ons eerst in juni. Daarom ook geen uitstapje met mijn voormalige tennisgroepje. Dat was best wel jammer, want de organisatie had een uitstapje naar Vlieland in het programma opgenomen. Wat is daar zo bijzonder aan, zullen veel van onze lezers zich afvragen? Dat zal ik uitleggen. In Winterswijk gaan als afsluiting van de lagere school, nu basisschool, de kinderen van de openbare scholen een weekje op kamp in Vlieland. Dat gebeurt al 60 jaar en nog steeds wordt het door de kinderen als iets fantastisch ervaren. Was het voor ondergetekende de eerste keer in zijn leven, dat hij persoonlijk kon vaststellen, dat het zeewater werkelijk zout was, voor de kinderen van nu zal vooral het zonder ouders op stap gaan het hoogtepunt zijn. Zo’n bezoek aan Kamp Winterswijk staat voor onze leeftijdscategorie dus bol van de nostalgie. Tenminste, als je op een openbare school hebt gezeten, want helaas voor al die kinderen op de scholen met een geloofsovertuiging, ooit hebben daar ouders besloten niet mee te doen aan dit feestje. Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik mij hoe belachelijk het anno 2017 klinkt, dat kinderen zoiets leuks onthouden wordt, omdat 60 jaar geleden(!) zo’n besluit is genomen. Voor mij had het dus ook een herhalingsmoment kunnen zijn. Maar goed, je kunt niet alles hebben.
Aan racen met de Westfield ben ik dit jaar ook nauwelijks toegekomen en dat wreekt zich. Kon ik mij in het verleden nog wel als middenmoter handhaven, nu dreig ik steevast in de achterhoede te eindigen. Het is niet dat ik minder snel ben geworden, maar die anderen maken ongelooflijk veel progressie, daar waar ik in mijn ontwikkeling stilsta. Ook voor deze tak van sport geldt: trainen, trainen en nog eens trainen.
De Zwarte Cross mocht zich drie dagen lang verheugen op mijn aanwezigheid. Het was ook dit jaar weer een geweldig hoogtepunt, te meer daar ook Niek en Bregje met beide dochters van de partij waren.
Best wel bijzonder: terwijl je op de Reggae Weide rond om je heen de rook van stickies ruikt, zitten zij zandkasteeltjes te bouwen met lege bierbekertjes. Jong geleerd, oud gedaan, zullen we maar zeggen. Het bracht bij veel toeschouwers een lach op het gezicht bij het aanschouwen van dit tafereeltje. Toch eindigt een terugblik op de ZC met een minnetje. De enige manier om een driedagenkaart te bemachtigen was, om lid te worden van de fanclub “Harder!”. Daarom zijn Niek en ik meteen na afloop lid geworden. En wat lees ik vandaag in de krant? “Zwarte Cross schaft kortingen af”!
Ook een min of meer vast item wordt gevormd door het Steengroeve Theater. Of het komt door het “meer van hetzelfde” is of door het onderwerp “filmmuziek”, feit is, dat wij het een van de mindere voorstellingen vonden. Die geluiden hebben we trouwens ook van anderen gehoord. Niettemin was het ook dit jaar weer een gezellig avondje uit.
Een heel bijzonder herhalingsmoment met een hoog nostalgisch karakter was het concert van U2. Een van hun beste Lp’s/Cd’s zo niet het beste, is het album The Joshua Tree, dat 30 jaar geleden het licht zag. Kennelijk vinden ze het zelf ook een hoogtepunt, want dit jaar was hun tour helemaal gewijd aan
dit album. Het bijzondere is, dat wij, mijn zoon Niek en ik, in 1987 ook van de partij waren, toen in het Feijenoord Stadion. Dit jaar was het in de Arena in Amsterdam en we hebben opnieuw weer geweldig genoten van dit concert. Het decor werd gevormd door filmbeelden van het Joshua Tree National Park gemaakt door niemand minder dan de Nederlander Anton Corbijn. Het bracht mij al helemaal in stemming voor wat ons de komende maanden te wachten staat. In 1989, dus twee jaar na het eerder genoemde concert in De Kuip, waren wij voor het eerst in de VS. We brachten toen o.a. een bezoek aan het park waar de naam van het album aan was ontleend. Ik maakte toen bijgaande foto van Niek: met zijn U2 T-shirt onder de Joshua Trees. Het betreffende T-shirt is niet meer, anders had ik het zeker een rol laten spelen op een van de foto’s die ik daar ongetwijfeld ga maken.
Na het standaard hoogtepunt van ieder jaar, het Volksfeest, dit keer gezegend met goed weer, zijn we op zaterdag 9 september jl. vertrokken
om in een drietal etappes naar Zell am See te rijden. Daar vond de start plaats van de Alpenchallenge 2017. Vijftien jaar geleden organiseerde de Mazda MX5 Club Nederland in de persoon van Wim van den Berg de eerste Alpenchallenge. De bedoeling was toen om de 10 hoogste Alpenpassen te bezoeken. Extra bonuspunten konden verkregen worden, door zoveel mogelijk passen te rijden. De MX5 Club organiseert al heel lang geen sportief evenement meer, dus hebben we enige jaren geleden met een klein groepje leden ervoor gekozen om zelf jaarlijks een leuke rit uit te zetten, waarbij de Vogezen favoriet zijn. Vorig jaar ontstond het idee om de Alpenchallenge een keer over te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen hebben wij er dit jaar voor gekozen om de route vast te leggen met daarin opgenomen zoveel mogelijk cols. De pleisterplaatsen waren min of meer dezelfde als 15 jaar geleden. Nog maar net thuis van dat evenement kunnen we vaststellen, dat het weer een geweldige tocht was. Voor sommigen misschien een beetje teveel autorijden, voor de echte diehards, waar wij ons ook toe rekenen, was geen berg te hoog. Het begon aanvankelijk heel miserabel met uiterst slecht weer. Zo slecht, dat we de eerste cols moesten overslaan waaronder de Großglockner, omdat we zonder sneeuwkettingen niet werden toegelaten. Gelukkig klaarde het de de dagen erna aanmerkelijk op en hoewel het zeker geen mooi najaarsweer werd, was het voor ons goed genoeg. Het was immers droog en dat is voor een cabriorijder het allerbelangrijkste.
Nu staan we dus weer aan de vooravond van ons vertrek naar Amerika. Maandag 25 september is het zover. Eerst halen we ons Mannetje op, die in de buurt van Vancouver geparkeerd staat en rijden ermee naar Hans Mross, de Unimog specialist, maar die ook een MAN prima kan servicen, zo heeft hij ons verzekerd. Wij geloven hem. De nodige onderdelen nemen we mee om de boel zo hier en daar weer op te frissen. Ook zit een nieuwe dakventilator in de koffer, zodat we het tijdens het zeetransport van Antwerpen naar Halifax gesneuvelde vorige exemplaar kunnen vervangen. Kortom, we hebben eerst wel een paar dagen werk, voordat we weer en route zijn. Ik verwacht dat we begin oktober weer verder kunnen rijden. Vrij snel zullen we de grens van Canada en de Verenigde Staten oversteken om richting het Yellowstone NP te rijden. We zijn zeer benieuwd of we daar nog een groen landschap aan zullen treffen of dat alles alweer met een dikke laag sneeuw bedekt is. Omdat Wil, toen we in Nashua, New Hampshire woonden, het park alleen maar twee keer in die laatste hoedanigheid gezien heeft, duimen we voor de eerste, maar de webcam bij de Old Faithful liet een paar dagen geleden al een wit laagje zien. Voor mij wordt het de vijfde keer dat ik dit geweldige park ga bezoeken. Hoezo “op herhaling”? Bij mijn eerste bezoek in 1991 schreef ik in mijn dagboek, dat indien ik een voorstelling moest maken van de “Garden of Eden” het er ongeveer zo moest uitzien als de “Valley of Haydn” in dit park. Mijn jeugd fantasieën, die ooit gevoed werden door onder meer boeken van Karl May met Winnetou en Old Shatterhand in de hoofdrol komen in deze omgeving voor mij tot leven. We kijken er naar uit.
Het streven is om de komende maanden alle nationale parken in de westelijke staten van de US te bezoeken. Gelukkig liggen de meeste parken een stuk zuidelijker dan het Yellowstone, zodat we mogen blijven hopen, dat de temperatuur dan omhoog gaat en het weer echt overwinteren wordt. Dit keer zullen we alle tijd van de wereld hebben, zodat we bijvoorbeeld ook de North Rim van de Grand Canyon kunnen bezoeken, ook zo’n uniek fenomeen. Inmiddels hebben we heel wat canyons gezien, maar de overtreffende trap is simpelweg deze in Arizona die met recht “The Grand” wordt genoemd. In 2004 ben ik hier nog een keer met een paar vrienden per rubberboot over de Colorado River doorheen gevaren, een geweldige belevenis. Iedere keer opnieuw blijf je je verbazen over dit natuurwonder. Dat is meteen wat het westen van de Verenigde Staten zo bijzonder maakt: al die fantastische landschappen, die moedertje Natuur hier voor ons nietige mensen zielen heeft neergelegd. Het Yosemite NP, Zion, Bryce en Death Valley om er maar een paar te noemen met allemaal hun eigen bijzonderheid. En natuurlijk het Yoshua Tree National Park, waarvan ik tijdens het concert van U2 de beelden zag en de lust om te gaan weer aangewakkerd werd. Het moet al gek gaan of het worden een paar fantastische maanden. Die jaarkaart die we in Alaska gekocht hebben en die onbeperkt toegang geeft tot alle nationale parken van de Verenigde Staten, komt er echt wel uit.
De terugvlucht in december hebben we geboekt vanaf Los Angeles in de verwachting, dat we dan daar ergens in de buurt zijn. We zullen zien. Voor nu eindigen we met inmiddels onze standaard kreet: “Zij die gaan reizen groeten u”.
P.S. De foto’s zijn dit keer van de Alpen Challenge.
Wij wensen jullie een fantastische tijd in de States.
Geniet volop van al het moois.
Heel veel plezier op dit nieuwe avontuur. Doe Winnitou en Old Shatterhand de groeten. Hou alles mobiel en kom gezond weer terug.
Gonny & Johan
ik wens jullie een fantastische reis met vele avonturen ! als je trump tegenkomt doe hem dan niet de groeten!
veel liefs jeannette
Zijn je reisverslagen al schitterend geschreven, zelfs voor de reis überhaupt is begonnen alweer een pareltje “op papier”. Daarbij denk ik meteen ook terug aan de tijd in DE canyon, een waardevolle ervaring en dito herinnering.
Geniet van de reis en de jacht op ervaringen om te herinneren.
Kom heel weer terug en blijf schrijven!
Grtn Rik
Echt heel erg gaaf om jullie verhalen te lezen.
Veel plezier in the US.
P.s.; rijden met je Westfield uitstellen is totaal geen probleem als je zulke mooie herinneringen aan het creeëren bent.
Goede reis en geniet!
Btw, leerlingen van groep 8 gaan inmiddels volgend jaar al voor de 70e keer naar Vlieland! Mooie traditie.
Lfs. Edith
Nou saai kun je het niet noemen! hahaha
groetjes van ons !
zorg wel voor hier en daar een shopmomentje voor wil!
Dag Gerard en Wil,
Ik krijg steeds meer respect dat jullie dat al die jaren zo vol weten te houden. Wij zijn na 7.000 km/7 landen/14 hotels en tenminste 40 bergpassen (we deden er nog een paar in Spanje en Frankrijk) wel een beetje uitgeteld.
Nogmaals een mooie reis gewenst en je berichten worden door meerderen erg op prijs gesteld, dus blijf schrijven.
Vr. gr.
Han
Hoi Gerard en Wil,
Deze keer op een zaterdagochtend in bed ipv zondag jullie zomer verslag gelezen, mooie dingen gedaan geweldig je bent een rijk gezegend mens
Jammer dat mijn bezoekje deze keer niet door kon gaan door jou medisch onderzoekje toen, afijn jullie komen nog vaker terug?
Ik hoop dat de heenreis en sleuteltijd goed is gegaan,
Heel veel plezier van al het natuurschoon wat jullie weer live gaan “bewonderen”
Tot je volgende verslag, warme groet Tim