Op weg naar het Kerstreces

Op deze regenachtige dag in Playa del Carmen met nog maar een paar dagen te gaan voor ons Kerstreces in Nederland, ben ik weer achter mijn laptop gekropen. In de afgelopen week was het er nog niet van gekomen, mede omdat voor ons gevoel de dagen voorbij kabbelden. Inmiddels zijn echter wel bijna vier weken verstreken, sinds ons laatste verslag.

De camping in Orizaba

Vanuit Oaxaca zijn wij naar Orizaba gereden om een blik te werpen op de hoogste berg van Mexico: de Pico de Orizaba. Met zijn 5.636 meter is dat niet alleen de hoogste berg van Mexico, maar ook de twee na hoogste berg van Noord-Amerika. Het is een vulkaan, die in geen eeuwen meer actief is geweest. Om die berg te kunnen zien moesten we een omweg maken van 130 kilometer. Natuurlijk is een omweg natuurlijk een betrekkelijk begrip als je aan het reizen bent, maar voor de uitgezette route gold dit wel: 65 kilometer heen, 65 kilometer terug. Nu waren wij al weken gezegend met een strakblauwe lucht waardoor de gedachte, dat het hier ook nog wel eens kon regenen, ver naar de achtergrond was gedrongen, maar vanaf het moment, dat we de afslag richting Orizaba namen, begon de wereld er heel anders uit te zien. Wij klommen gestaag omhoog en de toenemende bewolking kwam steeds lager te hangen met als gevolg, dat we op de bergpas, die we moesten nemen, compleet in de mist reden. Hoe het idee bij mij had postgevat kan ik niet meer achterhalen, maar ik had vooraf de indruk gekregen, dat we een doodlopend dal in zouden rijden met aan het eind het plaatsje Orizaba met vlakbij het centrum een leuke camping. Hiervandaan zouden we dan een mooi uitzicht op de Pico krijgen. Van dat beeld klopte helemaal niets. Mijn weggetje door het dal bleek een drukke, doorgaande vierbaans weg te zijn met heel veel vrachtverkeer. Dat plaatsje bleek een hele grote stad te zijn en ver daarbuiten, ergens in een industriewijk, lag de camping, die die naam nauwelijks verdiende. Hoe die aan zijn positieve reviews was gekomen, is mij een raadsel. Daar kwamen we in de stromende regen en in het schemerdonker aan. Uiteraard geen kans, dat we iets van die vulkaan te zien zouden krijgen. De weersverwachting voor de dagen erna zag er ook slecht uit. Dat was dus wel een beetje balen. Was de camping zo mooi geweest als sommigen hem hadden beschreven, dan waren we misschien nog wel een

De camping in Orizaba

paar dagen gebleven in afwachting van beter weer, maar in deze omgeving was daar geen denken aan. De volgende dag op de terugweg stond ons nog een verrassing te wachten. Ons deel van de vierbaansweg was compleet afgesloten en we werden een smalle bergweg opgeleid. Het eerste stuk was zo steil, dat ik even bang was, dat ik terug moest naar de lage gearing, maar gelukkig haalde ik het net in de eerste versnelling onder het uitbraken van dikke zwarte rookpluimen. Op grote hoogte en laag in de toeren is de verbranding van onze bijna 40-jarige dieselmotor niet optimaal. De hele weg terug kwamen we niet meer op de snelweg, maar moesten we door tal van dorpjes, met onevenredig veel topes. En voor degenen die nog steeds niet weten wat dat zijn: dat is Mexicaans voor verkeersdrempel. Die zijn er in vele gedaantes maar hebben één ding gemeen: het zijn irritante kwelgeesten. Zo waren we aan het eind van de dag eerder dan gepland in Puebla, een miljoenenstad.

Puebla

Puebla wordt in de reisgidsen en op het internet beschreven als een niet-te-missen stad. Vooral het oude centrum zou alleen al een bezoek rechtvaardigen. Wij waren daar op een zaterdag en misschien is dat niet de beste dag van de week om het centrum van een miljoenenstad te bezoeken, maar wij waren er gauw mee klaar. De kathedraal was inderdaad indrukwekkend, maar toen wij ons wat verder door de stad wilden begeven en een winkelstraat inliepen, was zelfs Wil de eerste om te zeggen: “Dit gaan we niet doen!”. Je kon letterlijk over de koppen lopen. Volgens de boekjes, hebben de Spanjaarden hier zo’n 40 kerken achtergelaten, maar wij hebben het bij die ene gehouden. Praktisch in Puebla gelegen, ligt nog het plaatsje Cholula. Dat was wel een leuk plaatsje waar we dan ook een paar keer zijn geweest. Ook in dit stadje struikel je over de kerken, maar de kerk die de meeste aandacht trekt is de Santuario de la Virgen de los Remedios. Die ligt bovenop een heuvel en kijkt uit over de wijde omgeving. In die omgeving tref je ook de zeer actieve vulkaan de Popocatépetl aan. Een iconische foto van die twee samen kun je op het internet vinden en wordt in veel reclame uitingen gebruikt. Op de voorgrond zie je de kerk met op de achtergrond de besneeuwde top van de 5.426 meter hoge vulkaan. Die foto kun je niet zomaar

Geleende foto

maken. Toen wij naar onze volgende bestemming reden, kwamen we op de snelweg op een punt waarvandaan de foto gemaakt zou kunnen zijn. Maar ja, om daar te stoppen is niet zo handig. Bovendien: sneeuw lag er ook niet, dus heb ik de foto ook maar van het www gehaald. Om bij de kerk op de top te komen, moet je een behoorlijke klim maken. De hoogte van 2.300 meter speelt je daarbij dan wel parten. Maar wat is nou het bijzondere aan deze kerk? Hij staat niet op een heuvel maar op een eeuwenoude piramide! Hoewel het niet 100% zeker is, gaat men er in de geschiedschrijving vanuit, dat de Spanjaarden dit niet geweten hebben en echt in de veronderstelling verkeerden, dat het een gewone heuvel was. Eerst veel later heeft men ontdekt, dat het een van de grootste piramides op aarde betrof. De basis is 450 x 450 meter, waarmee hij ook in omtrek groter is dan zijn veel beroemdere broertje Cheops in Egypte. Er is veel onderzoek gedaan in het inwendige van de piramide. Zo is er een gangenstelsel van acht kilometer. Die kon je in het verleden bezoeken, maar sinds Corona voor het publiek gesloten en nog steeds niet weer heropend. Aan de buitenkant is slechts een klein deel van de piramide blootgelegd.

Een stukje van de piramide

Van Puebla zijn we weer wat gedaald op weg naar Tepoztlan, de woonplaats van Corrie en Peter Winkel. Peter is een broer van onze vriend André en al heel lang woonachtig in Mexico. Omdat zij een bezoek wel op prijs stelden en wij dat soort intermezzo’s ook zeer kunnen waarderen, hadden we besloten om hun woonplaats in onze route op te nemen. Tepoztlan wordt in Mexico omschreven als een van de 132 Pueblos Magicos, plaatsen met een bijzondere geschiedenis, dus dat was ook nog een aanbeveling. Het is in ieder geval een oud plaatsje met hele smalle straatjes, die nauwelijks berekend zijn op modern verkeer. Nou, dat hebben we weer geweten. Meteen van de snelweg af komen

Steil en smal

we op een kruising, waarvan geen van de straten echt uitnodigt om daar met ons Mannetje voor te kiezen. TomTom zei naar rechts, dus heb ik dat maar gedaan. Weet hij veel! Het bleek een smal straatje met kinderkopjes als bestrating en heel steil aflopend. Dat was dus in de eerste versnelling voorzichtig omlaag. Het voordeel van een vrachtauto is, dat eventuele tegenliggers al gauw aan de kant gaan. Maar dan nog moet je oppassen om niet ergens een dakgoot of balkonnetje mee te nemen. Toen we eindelijk beneden waren en we een soort van hoofdstraat inreden en bijna op de weg zaten, waar ook de camping aan moest liggen, werden we staande gehouden door een politieagent met de vraag waar we vandaan kwamen. Dat leek mij duidelijk, maar wat hij eigenlijk bedoelde was, dat we daar helemaal niet hadden mogen zijn. Ik kon mij daar wel iets bij voorstellen, maar was mij van de prins geen kwaad bewust. Ondertussen stonden we natuurlijk voor iedereen in de weg, dus werden we gesommeerd de auto aan de kant te zetten. Er kwam nog een tweede ome agent bij en zelfs een omstander ging zich ermee bemoeien. Maar gelukkig, als zo vaak, zagen ze wel in, dat de overtreding gemaakt was, maar dat we inmiddels wel in de juiste straat waren voor de camping en dus mochten we doorrijden, om bij de door Peter aanbevolen camping (met zwembad) tot de ontdekking kwamen, dat ze helemaal geen campinggasten meer wilden hebben. Nu wist ik wel, dat er nog een camping was, maar toch Peter maar even gebeld. Misschien dat hij als vaste klant van het zwembad kon bemiddelen met het onwillige personeel waar wij mee te maken hadden. Samen met Corrie kwamen ze aangereden in een bijna dertigjarige VW Kever. Van de bemiddeling kwam niks, dus zijn Corrie en ik even een kijkje gaan nemen op die andere camping en die was prima. Sterker nog, zelfs Peter moest toegeven, dat de EKKO camping qua plek veel mooier was. We hadden een prima uitzicht op de omringende bergen. Uiteraard zijn we bij Corrie en Peter en niet te vergeten hun dochter Elena op bezoek geweest en dat heeft ons allen een heerlijke dag bezorgd, dat met een gemeenschappelijk etentje passend is afgesloten. Het plaatsje zelf hebben we natuurlijk ook bezocht, maar daar waren we niet van onder de indruk. Het misschien wel mooie centrale plein werd helemaal aan het zicht onttrokken door de vele eettentjes. Nu moeten we erbij vermelden, dat we de archeologische site, een piramide, niet bezocht hebben. Zouden we dat al van plan zijn geweest, de wandeling van meerdere uren bergop zou ons hebben weerhouden.

De laatste etappe van deze reis van Tepoztlan naar Pepe’s RV Park in Tepotzotlan, zal ons ook nog lang heugen. De eerste plaats ligt ten zuiden van Mexico City, de laatste ten noorden. De afstand bedraagt ongeveer 140 kilometer, maar daartussen ligt dus wel die gigantische agglomeratie met 23 (!) miljoen inwoners en een bergrug van dik over de 3.000 meter. Met die laatste begonnen we. Nog maar nauwelijks hadden we Tepoztlan achter ons gelaten of we zagen die bergrug voor ons. Ook  zagen we meerder etages van de weg met hele grote lussen omhoog gaan. Nu komt ons Mannetje overal tegenop, maar het is niet zijn hobby. Een belangrijk deel van het traject kom ik niet uit de derde versnelling hetgeen overeenkomt met een snelheid van 35 km per uur. Maar goed, we hebben geen haast en we zijn op tijd vertrokken, dus moet het niet moeilijk zijn om voor 18:00 uur in Tepotzotlan te zijn. Ware het niet dat …..

Pepe’s RV Park

Uiteraard had ik bij het uitzetten van de route wel geprobeerd zo veel als mogelijk is, aan de rand van de stad te blijven, maar dat mislukte jammerlijk. De reden daarvoor kun je nooit raden! De doorgaande noord-zuid autoweg is verboden voor vrachtauto’s. Eerst geloof je je ogen niet. Staat dat bord daar echt? Moet ik echt die drukke ventweg op? We konden er niks anders van maken. Staande in de file hebben we het ook aan een collega chauffeur gevraagd en die bevestigde het. Je zag er ook geen vrachtwagen rijden. Die doorgaande weg bestaat eigenlijk uit drie delen. Hoog boven de stad bevindt zich het nieuwste deel van de snelweg. Daar zou je graag willen rijden. Op de begane grond is een vier- of zesbaans autoweg, te vergelijken met de Périphérique in Parijs met allemaal uit- en ingangen, die op de ventweg uitkomen. Daar ontstaan geheid opstoppingen en daar hobbelden wij, meer stilstaand dan rijdend. Toen we uiteindelijk bij de afslag aankwamen waar we moesten zijn, heb ik kennelijk ook nog kans gezien om in de ook daar aanwezige file een andere vrachtwagen van zijn spiegel te ontdoen. Noch ik, noch Wil heeft er iets van gemerkt, maar toen we ineens gesneden werden door zo’n grote jongen en een kwaaie chauffeur zagen, eerst toen werd ons duidelijk dat er wat fout was gegaan. Afijn, met achterlating van 50 US Dollars was dat probleem ook weer opgelost. Het kan de vermoeidheid zijn geweest, want op dat moment hadden we bijna zeven uur aan een stuk in de auto gezeten, zonder lunch zonder zelfs een plaspauze! Was kennelijk allemaal verdampt!

Pepe’s RV Park is bij Overlanders heel bekend omdat er altijd plek is om je camper achter te laten. Ook verzorgen ze  het transport naar de luchthaven. Tepotzotlan is een ook een Pueblo Magico. Naast het voorbereiden op ons vertrek naar Nederland hebben we ook nog een bezoek aan dit plaatsje gebracht. Het was helemaal in Kerstsferen gebracht en er was een keur aan restaurantjes. Het beviel ons beter, dan zijn bijna naamgenoot.

Bruid in spé

Zoals je in de aanhef hebt kunnen lezen, hebben we laatste dagen doorgebracht in Playa del Carmen, een totaal andere omgeving, dan de rest van Mexico. Het is er heel toeristisch en dus ook veel duurder, mede dankzij de belachelijke gewoonte om hier het Amerikaanse fooiensysteem te introduceren. Als je dit leest zijn we waarschijnlijk al op Schiphol geland en kan het Kerstreces voor ons echt beginnen. Dit keer zal het voortduren tot 19 januari wanneer we opnieuw in het vliegtuig stappen voor het laatste deel van ons “From here to ….?” avontuur. Voor nu wensen we iedereen Fijne Kerstdagen en een heel gezond 2025!