You are here: Home > Panama > Voorproefje op de regentijd

Voorproefje op de regentijd

Het hoogtepunt van de regentijd in Panama moet nog komen, maar de afgelopen drie weken hebben we daar al een aardig voorproefje van gehad. Terwijl Nederland geplaagd wordt met extreme droogte, hebben wij al meer nattigheid over ons heen gekregen, dan ons lief is. De luchtvochtigheid is dan ook ongekend hoog, dat meteen tot een aantal, niet eerder voorgekomen ongemakken leidde. Mijn HP laptop weigerde op een gegeven moment dienst: te vochtig geworden. Later in het hotel is hij het weer gaan doen. Maar vandaag heeft hij met een nare “pats” de geest gegeven. Nog erger: onze dakventilator hield het om dezelfde reden voor gezien. Dat is bijna een ramp, want met een binnentemperatuur van boven de 30 graden is een beetje luchtcirculatie toch wel heel erg belangrijk. Gelukkig is die het later ook weer gaan doen. Maar als de regen met bakken omlaag komt, hebben we ook aan een werkende ventilator niets, want dan kan het dakraam niet open. De volgende keer zal ik dan ook nog een bureauventilator of iets dergelijks moeten monteren, zodat we de lucht in beweging kunnen brengen bij gesloten dakramen. Of dat nog niet genoeg ellende is, begint opeens het dakraam boven ons bed te lekken, niet veel maar toch. Om met een afwasbak tussen ons in de slapen is verre van ideaal. Kortom: we zien best wel een beetje op tegen het vervolg van onze reis in oktober als de regentijd op zijn hevigst is, want het kan volgens de lokalen nog veel erger. Belangrijkste vraag: hoe treffen we ons Mannetje dan aan? Een geluk bij dit alles: de temperatuur is zodanig, dat nat worden nauwelijks deert, want nat ben je al gauw. Is het niet van de regen, dan is het wel van je eigen zweet!

Sepp met Geyssel een paar honden

OK, genoeg geklaagd, laten we overstappen naar wat positiever nieuws. Tenslotte hebben we toch wel weer enkele leuke ervaringen te melden. Zo begon deze reis met een kort verblijf op de finca van Sepp en zijn vrouw Geyssel, die we in ons vorige verslag al bij jullie geïntroduceerd hebben. Sinds ik in april contact heb gekregen met Sepp is er een soort band ontstaan, in ieder geval van zijn kant. Aanvankelijk hadden wij wel wat scepsis, want de uren die hij in rekening bracht, waren niet misselijk. Dat is het rare met al die expats: ze leven in een goedkoop land, maar ze laten zich voor hun diensten betalen alsof ze nog in Europa zijn. Al gauw was de communicatie niet alleen meer zakelijk, maar werden ook veel privé dingetjes uitgewisseld. Zo werd al gauw duidelijk, dat hij een verwoed accordeonspeler is en dan een repertoire ten gehore brengt, dat niet helemaal in lijn met mijn smaak is, maar wel heel aanstekelijk werkt. Ook dat hij actief is in de politiek en zelfs bestuurslid is van een lokale Zwitserse partij met een behoorlijk rechts signatuur, wordt regelmatig gemeld. Dat hij de grondlegger is van een groot en succesvol bedrijf in Zwitserland wisten we al, maar komt als thema ook vaak terug. Regelmatig verschijnen er ook nu nog in lokale bladen uit zijn geboortestreek nog artikelen over “Don José”, die nu op bijna 75-jarige leeftijd samen met zijn jonge vrouw een boerderij runt in Costa Rica. Met hun gastvrijheid hebben we de eerste dagen kennis mogen maken. Hoewel we wisten, dat ze ons van de luchthaven op zouden halen en mee zouden nemen naar hun finca, was nog niets gezegd over ons verblijf ter plekke. Werden we geacht in ons Mannetje te slapen? Hoe zou het met het eten gaan? Het antwoord kwam al heel snel. Onder het genot van een biertje, kregen we een prachtige kamer aangewezen met douche en toilet en een heel groot bed. Dat kon niet beter. Na nog een biertje, het was inmiddels bijna 23.00 uur lokale tijd oftewel 7 uur ’s ochtends in Nederland, zijn we ons bed in gerold om de volgende morgen verrast te worden met een heerlijk, door Geyssel bereid ontbijt. Over het eten hoefden we ons ook geen zorgen meer te maken!

De Hafling

Hij kan het niet voldouden

Het eerste deel van ons verblijf hebben we vooral besteed aan een rondleiding over de boerderij en een proefrit met het Mannetje. Het is onvoorstelbaar, wat Sepp daar in de afgelopen 13 jaar hier heeft neergezet, eerst alleen, later met de steun van zijn jonge, sterke vrouw. Eigenlijk doet zij nog het meeste werk, zeker als het om de bomen en planten gaat, die ze hebben aangeplant. Toen hij het stuk grond van bijna acht hectaren kocht, was het grasland met alleen maar koeienpaden. Met zwaar materieel, meegenomen uit Zwitserland, heeft hij de hele lokale infrastructuur aangelegd inclusief elektriciteit, waar inmiddels de buren ook van meeprofiteren. Paden zijn nog steeds paden, maar nu begaanbaar met speciale 4WD voertuigen, zoals een Steyer Puch Haflinger voor de kenners, die ook nog eens van sneeuwkettingen zijn voorzien. Misschien moet ik ook nog maar eens overwegen om sneeuwkettingen aan te schaffen, want dat je zelfs met terreinbanden niets in modder begint, hebben wij ook al een paar keer aan den lijve ondervonden. Die paden op het landgoed van Sepp zijn zo steil, dat Wil zelfs afzag van een complete rondleiding; ze vond het domweg te eng! Maar ik heb er van genoten. Bewondering voor wat hier tot stand is gebracht, maar

Even pauze

ook genietend van het uitzicht. Wat het ritje nog extra vermakelijk maakte: het escorte van vijf enthousiaste herdershonden. Die geraken helemaal in extase als de Haflinger gestart wordt, want dan weten ze, dat ze mee mogen. Dol enthousiast rennen ze dan voor de auto uit, behalve dan die ene oude van 13 jaar. Die wil nog wel maar kan duidelijk het tempo niet meer aan. Het is alsof ik het over mezelf heb! Als Wil aan de beurt is, voor haar rondleiding, wordt die hond aan de ketting gelegd, om hem tegen zichzelf te beschermen. Onderweg zijn enkele kunstmatige waterpoeltjes. Daar wordt door de honden dankbaar gebruik van gemaakt, door even kopje onder te gaan. Heb ik nog niet vaak gezien: een hond die doelbewust zijn kop onder water steekt.

Dan is het tijd voor de overdracht van het Mannetje. De onderdelen zijn last minute toch nog bij Sepp afgeleverd. Die waren nodig voor de revisie van de brandstofpomp. Helaas blijken ze kleine, maar wel hele belangrijke afwijkingen te hebben, waardoor Sepp ze heeft moeten aanpassen. Als dat niet mogelijk bleek, is noodgedwongen het oude onderdeel blijven zitten. Sepp heeft nog een ouderwetse smeerput, zodat je op je gemak de onderkant kunt bekijken. De indruk is, dat alles grondig is nagekeken. We mogen zelfs hopen, dat de olielekkage aan de tussenbak grotendeels verholpen is. Door de natte omstandigheden, heb ik nog niet de moed op kunnen brengen om onder de auto te kruipen en het oliepeil te controleren. Komt een volgende keer wel. Tenslotte hebben we deze rit niet veel kilometers gemaakt. Ik heb in ieder geval een handig pompje aangeschaft mocht het toch nog nodig zijn om die olie na te vullen. In zijn enthousiasme zou je zelfs kunnen zeggen, dat Sepp een beetje doorgeschoten is. Dat er op onze auto geen motorrem zit, vond hij meteen al onverantwoordelijk. Volgens hem zou dat in Zwitserland wettelijk zelfs niet toegestaan zijn. Dus heeft hij nu zelf iets in elkaar geknutseld. Dat werd me met enige trots gedemonstreerd. Het werkte, maar de bediening is zo dramatisch, dat ik het na een paar keer gebruikt te hebben, heb opgegeven. Het leidt mij te veel af. In de wetenschap, dat de remvoeringen nog steeds prima zijn, ga ik maar gewoon op mijn manier verder en dat is een voldoende lage versnelling kiezen en dan af en toe toe fors te remmen. Als nu na 120.000 kilometer of daaromtrent, de remmen nog steeds goe98d zijn, dan is die methode kennelijk zo slecht nog niet. Na een uitgebreide lunch konden we de rest van de dag besteden aan het inpakken van de auto.

Met het 5 franc stuk

’s Avonds gingen bij Sepp alle registers open. Fotoboeken kwamen op tafel, kopieën van krantenartikelen en allerlei andere memorabilia, die hij gedurende zijn leven verzameld heeft, werden getoond. In dat gesprek werd ook duidelijk, dat hij in zijn actieve leven al veel zaken deed met Midden- en Zuid-Amerika, waardoor het een stuk logischer werd, dat een Zwitser, die ook nu nog in alles Zwitsers chauvinisme uitstraalt, zich in een land als Costa Rica vestigt. Hij woont daar inmiddels al twintig jaar! Onherroepelijk kwam op enig moment ook de accordeon tevoorschijn en werden we getrakteerd op zijn spel en zang, waarbij de lokale Zwitserse folklore centraal stond. Zo hebben ze daar een traditie, waarbij ze een 5 franc stuk in een kom laten ronddraaien. Een beetje als het balletje bij de roulette. Alleen nu is het een gladde kom en de munt loopt op z’n kant. Dat geeft een zingend geluid waarbij de grootte van de schaal het geluid bepaalt. Geyssel gaf een demonstratie, daarna mochten wij het proberen. Ondergetekende bleek talent te hebben, want al gauw mocht ik meedoen in de begeleiding. Dat leverde enkele hilarische plaatjes en filmpjes op. Volgens goed Zwitsers gebruik, werden er ook regelmatig kleine glaasjes gevuld met onduidelijke drankjes. Kortom: de stemming zat er prima in. De volgende ochtend namen we dan ook als “vrienden voor het leven” afscheid.

Het belangrijkste doel van deze reis was om de auto tijdig het land uit te krijgen. Precies op de allerlaatste dag van de vergunning, kregen we de nodige stempels. Dat je het in dit soort landen nooit op het allerlaatste moment moet laten aankomen, bleek de volgende dag. Sepp liet ons weten, dat er een algehele staking was uitgebroken. Dat had ons behoorlijk kunnen opbreken, was het een dag eerder gebeurd. De grenspassage leverde toch nog weer een nieuwe ervaring op. Wordt je normaliter altijd wel door deze of gene staande gehouden, nu reden we al rondkijkend, op zoek naar het grenskantoor van Costa Rica, zomaar Panama binnen. Daar vond niemand het gek, dat we zondermeer doorreden, dus voordat we het wisten, lag de grens achter ons. Dat was niet erg handig, want nu moesten we weer terug en leg dan maar eens aan een beambte uit, als je in de rij staat voor het land “uit”, dat je nog niet eens “in” bent. Maar voor het overige was iedereen erg behulpzaam en konden we probleemloos alle loketten weer afwerken; in de stromende regen, dat dan weer wel.

Een hoogtepunt van ons bezoek aan Panama wordt gevormd door een verblijf op het terrein van een Bed & Breakfast, gerund door Loes en Kees, een Nederlands stel. In de Lonely Planet, maar

Rondleiding door Kees

ook op de app iOverlander las ik zoveel positiefs over hun hotel, dat we middels email contact hebben gezocht en gecheckt of het goed was, dat wij ons Mannetje op hun terrein mochten parkeren. Ik gebruik bewust B&B en hotel door elkaar, omdat zij dat zelf ook doen. Gestart als B&B noemen zij zichzelf tegenwoordig toch vaker hotel. Hoewel het ongetwijfeld ook een stukje marketing is om de waarde van hun bezitting te verhogen, klopt het verder wel, want alles is bespreekbaar, dus ook een volledige maaltijd. Het verhaal achter Loes en Kees is op zich al interessant. Ze zijn beide bioloog. Na hun opleiding zijn ze in Afrika aan het werk gegaan voor diverse organisaties in verschillende landen. Voordat ze naar Panama verhuisd zijn, hebben ze acht jaar in Mozambique gewoond. Ze zitten nu in een nieuwe fase van hun leven, waarbij niet alleen idealen nagestreefd worden, maar ook iets van waarde moet worden opgebouwd als oudedagsvoorziening. Daartoe hebben ze 7 ha weidegrond gekocht en die zijn ze aan het omtoveren tot een soort botanische tuin. Maar woud is een betere naam, want als je erin rondloopt krijg je eerder het gevoel dat je door een bos loopt, dan door een tuin. Je kunt zo’n wandeling op eigen houtje doen, maar je kunt je ook (tegen betaling) laten leiden door Kees. Dat laatste is ons inziens de extra uitgave zondermeer waard, omdat hij bij iedere boom, plant of bloem wel een verhaal heeft. Logisch, want hij heeft ze allemaal zelf geplant. Ze doen dit nu al zo’n acht jaar en het is verbazingwekkend hoe hoog sommige bomen al gegroeid zijn. Dan zie je wat een klimaat van hoge temperaturen en veel regen weet te bewerkstelligen. Wil vroeg op enig moment of we in een regenwoud liepen. Formeel bleek dat niet juist te zijn omdat het dan iedere dag zou moeten regen. In Panama regent het “maar” een half jaar, maar de jaarlijkse hoeveelheid komt wel overeen met die van een regenwoud!

Met Loes door het mangrovebos

Onder leiding van Loes hebben we een wandeling door een naburig mangrovebos gemaakt. De mangrovebossen die we tot nu toe hadden gezien, hebben we vanuit een bootje gedaan. Dat zouden we dit keer ook weer gedaan hebben, ware het niet, dat het die ochtend eb was. Om nu eens lopend door zo’n bos te gaan, over plankieren en staptegels, was weer eens een andere ervaring. Altijd als ik een mangrovebos van nabij zie, moet ik denken aan de ontsnappings- of overlevingsverhalen, die ik gelezen heb, waarbij mensen zich een weg moeten zoeken, door zo’n woud van wortels, wadend door het slijk, belaagd door de muggen en met wie weet wat voor ongedierte nog meer op de loer. De rillingen lopen mij dan over de rug. Dat gebeurt nog net niet als ik hier nu een beetje toeristisch rondstruin, maar het versterkt wel het inlevingsgevoel.

Wat een hoogtepunt had moeten worden, althans voor mij (leg ik nog uit), viel letterlijk in het water. Een van de activiteiten die Loes en Kees in hun programma aanbieden is een excursie naar het Isla de Coiba in het gelijknamige Parque Nacional. Oorspronkelijk werd dit eiland gebruikt als penitiaire inrichting. Vergelijk het maar met het bekendere Robbeneiland in Zuid-Afrika. Dat heeft ertoe bijgedragen, dat het eiland nagenoeg ongerept is gebleven. Rondom dit eiland is ook een rijk onderwater leven te vinden, waar het goed snorkelen is. Tijdens ons verblijf waren Loes en Kees heel druk bezig om een noodvoorziening te bouwen op het eiland, omdat ze van de overheid voor de overnachtingen geen gebruik meer mochten maken van de voormalige gevangenis. Dat was zoals zo vaak in dit soort landen, eerst onlangs op het voor hen meest ongunstige moment bekend geworden. Daarom moest nu in allerijl een tentenkamp opgezet worden. Om de tenten tegen de elementen te beschermen, wilden ze een groot afdak bouwen, waaronder de tenten dan beschut konden worden opgezet. Op vrijdag zou het materiaal met de boot naar het eiland vervoerd worden en zouden ze de boel ter plekke monteren. Na enig beraad mochten wij ook mee. Trouwe lezers van onze website zullen inmiddels wel weten, dat Wil weinig op heeft met water en al helemaal niet van de open zee. Het vooruitzicht om tweemaal vier uur in een niet al te groot bootje te zitten, beangstigt haar bij voorbaat. Overnachten in een tentje en je behoefte doen op een porta potti behoort ook niet tot haar favoriete bezigheden. Kortom, toen het op donderdag de godganse dag regende en de voorspellingen voor de vrijdag en de zaterdag in dezelfde lijn lagen en ook ik moest toegeven, dat het geen feestje zou worden, werd dat door Wil als een enorme opluchting ervaren. Dus in plaats van vrijdag met ze mee te gaan, namen we op donderdagavond al afscheid van Kees en Loes en moesten wij bedenken, wat we dan wel zouden gaan doen. En zoals je altijd in zo’n geval zult zien, de volgende dag scheen de zon!

Ergens onderweg aan zee

Via een tussenstop ergens onderweg aan zee en een plekje direct aan het Panamakanaal, zijn we doorgereden naar Colón aan de Caribische kust in de vage hoop een

Panamakanaal

ontmoeting te kunnen hebben met ene meneer Gabriel Boris Jaramillo V., general manager van Ever Logistics Inc., een bedrijf dat het transport van ons Mannetje naar Colombia zou kunnen verzorgen. Via hem hebben we ook de naam en locatie van Transbal gekregen, het bedrijf waar we de auto kunnen stallen. Het contact via e-mail verloopt wat moeizaam zodat een gesprek vis-a-vis misschien verhelderend zou kunnen werken. Helaas is het niet tot een ontmoeting gekomen. Transbal ligt echter ook op onze route, zodat het geen al te groot gemis was, dat we meneer Jaramillo niet ontmoet hebben. Zijn advies om naar Transbal te verwijzen bleek wel een hele goede te zijn. Via de al eerder genoemde app iOverlander kenden we de procedure al: eerst naar de vestiging van Transbal, waar je de auto achterlaat, vervolgens naar hun hoofdkantoor in Panama City om vervolgens naar de douane te gaan, ook in de City. Kennelijk was het onze geluksdag, want daar waar de app sprak over het nemen van een taxi, werden wij van locatie naar locatie gebracht door personeel van Transbal. Zelfs het laatste stukje van de douane naar ons hotel werd verzorgd. Geweldig. Op het hoofdkantoor spraken we ook met de directeur/eigenaar van het bedrijf. Het bewaren van een auto zoals de onze behoorde beslist niet tot zijn core business, maar ziet hij meer als een aardigheidje. Ze vragen ook zeker niet de hoofdprijs. Daar waar we eerder 9 US dollar per dag als tarief op het internet gemeld zagen, vraagt hij slechts drie dollar. Het hoofdbestanddeel van de activiteit van Transbal wordt gevormd door de opslag van aangevoerde nieuwe auto’s uit Europa, USA en Japan. De auto’s staan vrijwel allemaal in de open lucht. Terloops liet ik hem weten, dat een plaatsje onder het enige afdak wel welkom zou zijn. Meteen werd die boodschap doorgegeven, dus we hebben hoop, dat ons Mannetje droog komt te staan. Omdat het op een gegeven moment zo snel ging, hebben we niet eens de tijd gekregen om afscheid te nemen. Een dezer dagen zal ik contact proberen te krijgen om hem alsnog te bedanken voor de geweldige service. Kan ik meteen vragen of het nog gelukt is om de auto onder het afdak te zetten. Het zou een enorme geruststelling voor ons zijn, als we die zekerheid zouden krijgen. Dat we dat zo belangrijk vinden, heeft alles te maken met de ervaringen van de afgelopen weken, waarbij heel onverwacht lekkages bij de dakramen ontstonden. Je moet er niet aan denken, wat we dan over drie maanden aan kunnen treffen!

Oude stad: nog veel restauratiewerk te doen

De laatste dagen in Panama City hebben we vooral in de oude stad doorgebracht. Het is er leuk wandelen met veel horecagelegenheden en terrasjes. In een kroeg

Onverwacht optreden

hebben we ’s middags naar Engeland tegen Columbia zitten kijken. In de pauze werden we onverwachts getrakteerd op drie, schaars geklede jongedames, die een dansnummer opvoerden. Er was een fotograaf bij, dus of het om een fotoshoot ging of iets dergelijks weten we niet, maar het was wel verrassend. Toen Columbia gelijk maakte, kregen we spontaan een drankje van de zaak. Dat de feeststemming geen vervolg kreeg, had alles te maken met de uitschakeling van de Columbianen. Jammer, ook voor ons, want het is toch altijd leuker om te midden van enthousiaste fans naar een wedstrijd te kijken. De andere kwart finales hebben we in ons hotel in San Jose bekeken. ’s Morgens om acht uur de eerste wedstrijd en om twaalf uur de tweede. Verder niets meer gedaan, dat het vermelden waard is. Sinds maandag 9 juli zijn we weer thuis.

Hoe het nu verder gaat? Op 30 september a.s. vliegen we weer terug naar Panama. We moeten dan de procedure in omgekeerde volgorde doorlopen om ons Mannetje weer op de weg te krijgen. Dat zullen we echter pas doen, als de verscheepdatum bekend is. We houden jullie op de hoogte. Nu gaan we eerst genieten van deze on-Nederlandse zomer.

5 Responses to “Voorproefje op de regentijd”

  1. Desiree schreef:

    Wat een geweldig verhaal heb je weer neergezet. Wat maken jullie veel mee en leren jullie veel mensen kennen. Een hond bewust onderwater kunnen wij over mee praten. Julius gaat ook regelmatig onderwater. Maar geweldig dat de honden escorteren.
    Ik hoop voor jullie dat het mannetje droog wordt aangetroffen.
    En de fijne temperatuur in Nederland maakt het dat het weer fijn is om in winterswijk te zijn.
    Tot gauw
    Wij komen vlgd week weer thuis.

  2. First Lady schreef:

    My dear President & Wil,

    Tja wereldburgers, met de nodige ups and downs hebben jullie dit avontuur weer overleefd. Fijn om dan weer in jullie stulpje te zijn. Nog genoten van de laatste tenniswedstrijden en voetbal ??????? En………..de warmte ?

    Inderdaad een indrukwekkende persoonlijkheid, die Zwitserse Sepp. Een pioniers type, die met zijn kennis en kunde, zijn kapitaal en………. de nodige lef heeft om van scratch af aan weer in een vreemd land te beginnen. Hij kan ook aardig zorgen voor entertainment. En last but not least een inheems jong blaadje aan de haak slaan om voor hem te zorgen op zijn ouwe dag. Hij heeft werkelijk overal aan gedacht.

    Ben trouwens erg benieuwd naar je nieuwe talent: 5 franc laten draaien in een kom. Moet toch ook kunnen lukken met een nederlands muntstuk ???

    Nu wordt midden en zuid Amerika ook overeind gehouden door mafia, corruptie, drugs en fraude. Naar buitenlanders kan dit erg lastig zijn. Merken jullie nu al een verschil met Afrika ? Ben benieuwd, maar nog steeds a long way to go naar Latino Amerika om iets zinnigs hierover te zeggen.

    De combinatie warmte, extreme hitte en vochtigheid is soms killing. Begrijp dan ook goed, dat er menig biertje achterover wordt geslagen. Dat het ook zo lang (6 mnd) kan regenen wist ik niet. Weer wat geleerd. Mijn enige ervaring is Mexico, waarbij het 5 weken lang regende op gezette tijden. Je kon de klok op gelijk zetten. Afijn, begrijp je gedachten, dat jullie nog heel wat nattigheid tegemoet gaan.

    Wens jullie nog een fijne zomertijd en we horen nog van elkaar.

    Groetjes uit zonnig en extreem droog Diemen.
    FSTLDY

  3. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard enh Wil,

    Onze kleindochter heeft een gevleugelde uitspraak: “mooi verhaal, lekker kort” Dat gaat hier niet op. Wat een lappen tekst. Gelukkig wel het lezen waard.
    Wat een noodzakelijk bezoek zou worden, werd zo nog een interessante reis.

    Vr. gr.

    Han

  4. Tim Hovenier schreef:

    Ola,

    bedankt weer voor het reisverslag
    ik dacht op een gegeven moment, is mijn emailadres wijziging wel goed gegaan omdat er geen nieuwe nieuwsbrieven meer kwamen
    gingen jullie niet altijd ook naar Zwarte Cross, dat is dit jaar dan zeker net niet gelukt?
    Geniet van deze mooie Nederlandse zomer
    we bellen wel weer
    groetjes Tim

  5. Dick en Jacq schreef:

    He he eindelijk tijd om jullie avontuur te lezen. Op een terrasje aan de weg naar onze rendez vous in Palzem. Geweldig

Laat een reactie achter