Wat gaat het worden?

“Als je verre reizen maakt, kun je veel verhalen”, zo luidt het gezegde. Niet alleen over positieve dingen, maar ook over verassingen, soms zelfs onaangename. In dit tijdsgewricht wordt het reizen extra spannend gemaakt, omdat ieder moment een grens dicht kan gaan of dat er niet meer gevlogen kan worden. Daar zullen wij dit jaar ongetwijfeld ook mee te maken krijgen.

Het jaar 2021 zit erop, het nieuwe jaar ligt voor ons. Wat gaat het ons brengen? Je hoeft geen kristallen bol te hebben, om te kunnen voorspellen, dat we nog wel even met die Corona-ellende opgescheept blijven. Misschien wel weer een nieuwe variant en dan opnieuw van de die onhandige acties, zoals het sluiten van grenzen, alsof men niets geleerd heeft en nog niet weet, dat je daarmee een virus niet buiten de deur houdt.

Hoewel het reizen met een vliegtuig ook steeds meer in het verdomhoekje komt, gaan wij het toch weer doen. Zaterdag 15 januari vertrekken wij vanaf Düsseldorf (jazeker dat mag wel) en vliegen dan via Frankfurt terug naar Windhoek om niet eerder dan eind maart, als hier de krokussen vol in bloei staan, vanuit Johannesburg terug te keren. De auto stallen we dan weer bij Ronald in Kameelfontein.

Caprivi

Ons plan is (daar gaan we weer) om vanuit Windhoek naar het noordoosten van Namibië te rijden, naar een deel dat de Caprivi heet. Op de landkaart zie je een soort wormvormig aanhangsel dat ligt ingeklemd tussen Angola en Zambia aan de ene kant en Botswana aan de andere. De Caprivi is een overblijfsel uit het koloniale tijdperk toen Duitsland deze strook land opeiste om zo een verbinding te hebben met hun kolonie in het oosten: Duits-Oost-Afrika. In die tijd was Namibië bekend onder de naam Duits-Zuidwest-Afrika. Na de Eerste Wereldoorlog is Duitsland al zijn koloniën kwijtgeraakt. Dat deel van ons reisplan gaan we vrij zeker doen, maar daarna wordt het vervolg onduidelijk. Om bij het oorspronkelijke plan te blijven: we willen vanuit de Caprivi naar Zambia gaan om daar een grote rondreis te maken. Vervolgens willen we dan nog een keertje bij de Victoria Falls een kijkje nemen om daarna door Zimbabwe af te zakken naar het Kruger Park in Zuid-Afrika. Daar is dan hopelijk genoeg regen gevallen om de rivieren weer te laten stromen en de vegetatie weer mooi groen te kleuren. Er is echter een hele grote maar: deze landen hebben momenteel net zulke idiote inreisregelingen als Nederland (en de rest van Europa). Naast een negatieve PCR-test moet je ook 10 dagen in quarantaine op een door de overheid aangewezen locatie! De perfecte manier om een land voor een bezoeker, of je daar nu voor je werk of voor je plezier naar toe wilt, heel onaantrekkelijk te maken. Voor ons in ieder geval een te grote hobbel om vrijwillig te nemen. Dan ligt het voor de hand om via Botswana af te zakken naar het zuiden. Of op onze schreden terug te keren. Of …. Hoe dat afloopt horen jullie over een paar weken wel in het volgende verslag. Een echte “From here to …?” aflevering dus: we weten wel waar we beginnen maar niet hoe het verder zal gaan!

De eerste week verblijven we weer bij Wil Bouwers op de ons zo vertrouwde Trans Kalahari Inn. Daar kunnen we op ons gemak acclimatiseren en weer aan de hoge temperaturen wennen. Zo te zien is de zogenaamde kleine regentijd nu echt begonnen en krijgen we bijna dagelijks een onweersbui. De eerste dagen zullen in het teken staan van het reisvaardig maken van ons Mannetje. Vooropgesteld, dat de Lufthansa geen roet in het eten gooit, nemen we als bagage een nieuwe trap mee. Bij Ronald zagen we de trap van Trucktravel.nl en dat leek ook voor ons een prima oplossing te kunnen zijn. Mensen die onze huidige trap zagen spraken nog wel eens hun verwondering uit over deze schaartrap. Vooral omdat de bovenste treden nogal scheef staan, leek het een gevaarlijke trap, wat in de praktijk best meeviel. Ik blijf nog steeds van mening, dat de val van Wil in Canada, ook met een andere trap had kunnen gebeuren. Toch bleef de wens om tot een andere trap te komen altijd aanwezig. Nu gaat het dan gebeuren. Dat impliceert ook, dat ik meteen aan de bak moet om de noodzakelijke aanpassingen aan de auto te maken. Naast de trap zijn er nog wat andere klusjes te doen, maar de belangrijkste kan waarschijnlijk niet worden uitgevoerd. Tijdens de onderhoudsbeurt van december, hebben ze geconstateerd, dat een paar zaken vervangen dienen te worden. Men zei, dat de benodigde onderdelen lokaal besteld konden worden. Hoewel ik daar mijn twijfels bij had, gaf ik ze het voordeel van de twijfel. Helaas: deze week, toen het te laat was, kreeg ik een mailtje met de mededeling, dat ze lokaal toch niet voorradig waren en of ik ze toch maar even mee wil nemen. Die vraag stond van mijn kant al weken open, maar toen kreeg ik geen antwoord. Het is wat dat betreft toch ook altijd hetzelfde. Op dit moment is het nog niet echt kritisch, zo is mij verzekerd, maar het is niet leuk om te weten, dat iets ieder moment echt kapot kan gaan.

Jaren 70 look

Uiteraard moeten er op de eerste dag weer boodschappen gedaan worden, om de voorraden op peil te brengen. En last but not least: op zoek naar een kapper om mijn lokken van ruim vier maanden in te korten. In december, meteen na onze geplande terugkeer, had ik een afspraak gepland, maar omdat we in quarantaine moesten kon die geen doorgang vinden. Daarna kon het niet meer. Een optie is natuurlijk om nog drie maanden te wachten: terug naar de jaren 70!

Inmiddels staat er al een afspraak met Ellen en Vincent om weer eens samen in Windhoek de bloemetjes buiten te zetten. Eerst gaat Wil met Ellen de hort op (shoppen noemen ze dat) waarna Vincent en ik, na het werk (!) zich bij hen zullen voegen. Daar kunnen we ons nu al op verheugen te meer, daar wij bij hen thuis overnachten, zodat we niet nog laat terug moeten naar de Trans Kalahari Inn. Donderdag kunnen we dan de vermoeienissen van the night before wegwerken, zodat we vrijdag fris en monter op pad kunnen gaan.

Ons Kerstreces heeft ondanks de lockdown im Grossen und Ganzen datgene gebracht, dat ons voor ogen stond en waarom we toch wel graag naar huis wilden. Zo hebben we de (klein)kinderen weer in een gezellige setting gezien en ook onze vrienden, waar we de laatste avond van het jaar traditiegetrouw mee plegen door te brengen. Spijtig was natuurlijk wel, dat mijn expositie ook vroegtijdig de deuren moest sluiten, waardoor mensen, die juist op mijn aanwezigheid gerekend hadden, teleurgesteld werden. Naast wat onderhoud aan lijf en leden hebben we uiteraard ook de boosterprik gehaald, dus voor de komende maanden zijn we weer redelijk veilig. Waarom zeg ik eigenlijk “uiteraard”? Zo vanzelfsprekend blijkt het ook weer niet te zijn, het zal onze leeftijd wel zijn! Ook de inmiddels vijfde PCR-test heeft weer gesproken: op dit moment zijn we geen gevaar voor een ander. Dus kan ik weer eindigen met onze vertrouwde slogan: “Zij die gaan reizen groeten u!”.

P.S. Op Facebook had ik wat foto’s gezet van onze reis in 2021. Die heb ik nu ook op de website gezet en kunnen dus bekend voorkomen.