Weer thuis ….. brrrr!

Met de blik op oneindig hebben we in de afgelopen vier dagen de 2.500 kilometer overbrugd van Algeciras in het nog zomerse zuiden van Spanje naar een in een kille mist gehuld Winterswijk. De thermometer wees daar drie graden boven nul aan. Brrrr…..

Voor de terugweg hadden we in Marokko nog twee plaatsen geselecteerd , die op onze route lagen en de moeite van een bezoekje waard waren: El Jadida en Aslilah. Die bezoeken vielen enigszins in het water, omdat we aan den lijve ondervonden, wat het Offerfeest in Marokko inhoudt. Alles, maar dan ook alles is gesloten, iedereen zit thuis. Dat levert vreemde en onverwachte situaties op, zoals uitgestorven straten. Op een normale dag is het in het centrum van een stadje of dorp een drukte van belang. De straten, aan weerszijden omzoomd met allemaal kleine winkeltjes, zien zwart van de mensen. Of beter gezegd, zwart van de mannen, want vrouwen zie je er eigenlijk nauwelijks, die zitten kennelijk altijd thuis. Auto’s stoppen onverwachts voor je of rijden juist ineens weg, een paard-en-wagen kruist langzaam je weg, een ezel besluit midden op straat het even voor gezien te houden, daar tussendoor laveren brommers en scooters, kortom, chaotisch, dat is het normale beeld. Regelmatig maken we dan dankbaar gebruik van onze speciaal voor dit doel gemonteerde luchthoorn en omdat hier de wet van de sterkste nog opgeld doet, krijgen we dan ruim baan. Hoe anders is het deze dagen. Geen mannen, geen winkeltjes, geen ezels, geen brommers, helemaal niets, maar wel een gigantische puinzooi, die nu akelig zichtbaar wordt. Van een vuilnisophaaldienst heeft men kennelijk nog nooit gehoord en niemand schijnt het te interesseren om in en op een dergelijke vuilnisbelt te leven.

Waren de wegen vanwege het feest ongekend stil, wat voordelig uitpakte voor ons daggemiddelde, het Offerfeest werkte ook tegen ons. Op maandagavond kregen we middels een email bericht uit Nederland, dat het onverstandig zou zijn om met ons Mannetje verder te rijden. Oplettende lezers, met verstand van zaken, hadden op grond van onze “rookverhalen” geconcludeerd, dat er in Laayoune met de brandstofpomp gerommeld was. Het advies was om een garage op te zoeken om de pomp weer in zijn goede stand te zetten. Via de receptie van het hotel een poging gedaan om in een garage te komen. Maar je voelt hem al aankomen:”Vergeet het maar” of woorden van gelijke strekking. Ook die dinsdag zou alles nog gesloten zijn. Zelfs in een grote stad als Casablanca, bleek het officiële MAN-servicepunt gesloten.  Dan heb je toch een dilemma: doorrijden of niet? Hoe serieus moeten we de waarschuwing nemen? Omdat 400 kilometer ook het verschil niet uit zou maken, besloten we om door te rijden, maar nu wel via de snelweg, zodat er minder prestaties van de motor gevraagd werden en de roetvorming tot een minimum beperkt kon worden. Na de volgende dag nogmaals ruggespraak te hebben gehouden met de MAN-garage in NL leidde een nadere analyse van de situatie tot de conclusie, dat doorrijden naar huis geen al te grote risico’s met zich mee zouden brengen. En zo zijn we dus naar huis gehobbeld, soms hoestend en proestend, waar ons Mannetje zich mag verheugen op een bezoek aan de dokter, gespecialiseerd in dieselmotoren, die van slag zijn.

In de aanhef lieten we al weten, dat het bezoek aan El Jadida en Asilah niet datgene heeft opgeleverd, wat we er ons van voorgesteld hadden. Beide plaatsen staan bekend om hun interessante, oude wijken daterend uit de Portugese koloniale tijd. In Asilah is die wijk helemaal gerestaureerd en heeft de commercie er bezit van genomen, maar die van Al Jadida is nog vrijwel origineel en daardoor ook veel armoediger. Feitelijk is het gewoon een achterstandswijk. Smalle straatjes met ongelijk plaveisel van kasseien tussen bouwvallige huizen, waar je richtingsgevoel ernstig op de proef wordt gesteld om de uitgang weer terug te vinden. Toen we door deze wijk liepen op zoek naar een goed aangeschreven restaurant, werd ons heel duidelijk wat het Offerfeest inhield: we liepen letterlijk door het bloed van de schapen, die die dag op straat halal waren geslacht. Overal lagen of hingen nog de huiden, terwijl hier en daar nog een vuurtje smeulde, dat als barbecue had gediend. Een bijzondere ervaring.

Hoe gaat dit verhaal zijn vervolg krijgen? De komende weken gaan we benutten om ons overwinteringshuis weer op orde te krijgen, met de bedoeling om rond de 5e janauri weer  te vertrekken. Theoretisch gesproken hebben we voldoende tijd om een en ander te realiseren, maar tussen theorie en praktijk blijkt nog wel eens een groot gat te zitten, zo weten we maar al te goed. We houden jullie op de hoogte!