Wij zijn aan het aftellen

Nog een paar nachtjes slapen en dan mogen we weer, dan is het zaterdag 2 oktober 2021 en vliegen we naar Zuid-Afrika, waar we, zoals jullie allemaal nog wel weten, ons Mannetje in grote haast bij Ronald in Kameelfontein moesten achterlaten, nu alweer 17 maanden geleden! Alleen een positieve PCR-test kan nog roet in het eten gooien.

De Wereld van Wenters

Eigenlijk is het niet eens meer mogen maar moeten, want de Zuid-Afrikaanse ficus dreigt met een boete van 16.000 euro als we niet voor 22 december a.s., te weten de expiratiedatum van het “Carnet de Passages en Douane”, met de auto het land uit zijn. Die was vorig jaar december eigenlijk al afgelopen, maar toen stelde men zich soepel op en kon op eenvoudige wijze een ontheffing worden verkregen. Door de nu gebezigde taal lijkt het erop, dat de tijd van de coulance voorbij is. Binnenkort moeten we ons op het kantoor van de SARS in Johannesburg melden, met de auto, de carnets en de brief met ontheffing. Deze SARS heeft niets te aken met het virus maar staat voor South African Revenue System. Dan hopen we dat ze bereid zijn om meteen ook het volgende Carnet (2021-2022) af te stempelen. Doen ze dat niet, dan zijn we verplicht om voor de einddatum de douane-eenheid Zuid-Afrika-Botswana-Namibië te verlaten. In de praktijk zal dit een kort bezoekje aan Mozambique betekenen. We zullen zien, maar dat zal de pret niet drukken, want wij staan beide te popelen om weer wat rond te trekken in ons tweede huis. Een paar dagen in Maputo beschouwen we ook als een leuk uitstapje.

Op dit moment hebben we slechts een vaag idee wat we gaan doen. Voor de hand ligt om de reis op te pakken, waar we ruim een jaar geleden door de pandemie gedwongen werden, een andere route te pakken. We stonden toen voor de poort van het Kruger NP en hadden zelfs al meerdere reserveringen uitstaan. Die kant moeten we zeker uit als de fiscus niet mee wil werken en we dus even naar Mozambique moeten. Bij het verlaten van ZA wordt het lopende carnet afgestempeld en bij binnenkomst van Mozambique doen de ambtenaren daar hetzelfde met het nieuwe carnet. Vervolgens kunnen we weer gewoon naar ZA terugkeren! Daarna kunnen we ons weer richten op het spotten van dat luipaard, want eens moet het toch een keer lukken. Na het Kruger Park is het linksom richting de grens met Zimbabwe of rechtsom langs de kust. Wat wel vaststaat is dat we in december in Windhoek willen eindigen, daar we een retourtje Düsseldorf hebben geboekt vanuit die plaats om van 15/12 tot 15/1 weer thuis te zijn.

Doorlopende korte filmpjes

De afgelopen maanden ben ik heel intensief bezig geweest met de verhalen en foto’s van onze eerdere reizen door Afrika. In 2020 werd ik al gevraagd om in het museum De Wereld van Wenters een expositie te verzorgen. Door de Corona-perikelen werd dat telkens uitgesteld, maar begin dit jaar begon het toch concreet te worden. Omdat ze bij dit museum weinig ervaring hebben met een foto-expositie, moest ik vooral zelf bedenken, hoe we dit zouden gaan aanpakken. Tenslotte zijn er betere fotografen dan ondergetekende, dus moest vooral ook de reis centraal staan. Per land, 28 in totaal, tref je een foto aan met tekst. Die tekst vermeldt een korte anekdote van onze wederwaardigheden in dat land. Naast de geëxposeerde foto’s kun je door middel van touch screens per land een diashow starten. Veel heb ik niet gefilmd tijdens deze reis, maar de kant-en-klare filmpjes die ik op de plank had liggen, worden continue getoond op een groot TV-scherm. Gezeten op een mooie bank kun je hier een uurtje naar kijken. Het heeft best wel wat voeten in de aarde gehad voor we dit allemaal gestalte konden geven, maar ik ben heel tevreden met het resultaat en zo te horen, ook de mensen van het museum zelf. Vrijdag jl. heeft onze vriend Rik Gommers, een van de trouwste volgers van www.knak.nl, de officiële opening verricht. Nu maar afwachten of het doel bereikt wordt en er voldoende animo voor een dergelijke expositie is. Dat zou ook voor de Vereniging het Museum leuk zijn, omdat voor het opzetten van een foto-expositie best wel behoorlijke kosten verbonden zijn.

Door al die verhalen en foto’s weer eens de revue te laten passeren, ontstaat er toch een gevoel van trots, trots op hetgeen Wil en ik gedaan hebben. Nooit hebben wij

Mooi druk!

zelf gedacht, dat we met iets gevaarlijks of onmogelijks bezig waren, maar als je zo alle gebeurtenissen op een rijtje zet komen er ook wel situaties voorbij waarvan je je nu afvraagt: “Zou ik dat nog een keer doen?” Soms is het gewoon goed, dat je simpelweg niet weet welke gevaren er mogelijk dreigen. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn, is zo’n dooddoener maar wel heel waar. Wie kon nu denken, dat een bezoekje aan Altenahr in de Eifel gevaarlijk zou zijn? Wij niet in ieder geval toen we daar op de dag van de natuurramp nietsvermoedend geluncht hebben om ’s avonds te horen welk onheil die plaats getroffen had! Hoe dan ook, door jullie is in verleden dikwijls geopperd, dat ik een boek moest uitgeven. Daar heb ik altijd lacherig op gereageerd mede ingegeven door wat mijn Nederlandse leraar over mijn opstellen placht te zeggen, maar omdat de drempel tegenwoordig heel laag is, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heeft een boek het licht gezien. Er is niet veel nieuw schrijfwerk aan te pas gekomen, want het is vooral een bundeling van alle verhalen, die op deze website het licht hebben gezien. Het is ruim voorzien van foto’s, waarbij alle foto’s van de expositie, in totaal zo’n 58, ook zijn opgenomen. Al met al moet dat een goed beeld geven van onze eerste Afrikaanse jaren, de periode 2011-2016. Ik moet zeggen, dat het resultaat er mag zijn, al zeg ik het zelf. Nu vragen jullie natuurlijk meteen: “Wat moet dat kosten?” maar daar kan ik (nog) niet veel over zeggen. Een boek uitgeven in eigen beheer betekent, dat de kostprijs sterk afhankelijk is van het aantal bestelde exemplaren. Maar om toch de bandbreedte aan te geven: bij afname van 10 exemplaren 50 euro per boek, bij afname van 100 stuks zakt de prijs naar 29 euro. Ik hoef er helemaal niet aan te verdienen, maar ik wil er ook niet op toeleggen. Mocht je interesse hebben, meldt dat dan even op gerard@knak.nl. Dan houd ik je op de hoogte. Overigens ligt in het museum een inkijkexemplaar, dus kun je het even in je handen houden en doorbladeren als je in de buurt bent. Dan kun je zelf vaststellen, dat het echt een fraai boek is geworden!

Waar we deze reis heel erg naar uitkijken is een bezoek aan de familie Rossouw in Aksham. Uiteraard waren we ook in maart al heel blij en erkentelijk voor de gastvrijheid, die ze ons hebben gegeven. Later werden we ons nog meer bewust hoe gelukkig we waren, toen we de verhalen hoorden van andere reizigers, die van het ene op het andere moment als paria’s werden behandeld en nergens meer welkom waren. Vooral ook in Zuid-Amerika, waar men wekenlang op een klein kamertje opgesloten zat, wachtend op een vlucht naar huis. D.w.z. hun land van herkomst, want hun enige huis is de camper! Uiteraard hebben we nog steeds regelmatig met contact met Willie en zijn familie, vooral via berichtjes op Facebook, dus weten we, dat zij zich ook verheugen op onze komst.

De afgelopen tijd hebben we ook gebruikt om een visum voor Zuid-Afrika aan te vragen. Van kennissen hoorden we, dat voor gepensioneerden de mogelijkheid bestaat om een visum voor vier jaar te krijgen. Oorspronkelijk was het plan om eind van het jaar alsnog met de (klein)kinderen naar het Kruger Park te gaan. Vorig jaar kon dat om de bekende reden niet doorgaan en optimistisch als we zijn, hadden we alles een jaartje doorgeschoven. Helaas, hoewel het op dit moment wel gekund had, leek het daar een paar maanden geleden niet op, zodat we opnieuw besloten de boel af te blazen. Wil en ik hadden tickets gekocht voor vertrek eind november om vier maanden later terug te komen, ons niet realiserend, dat je maximaal drie maanden in Zuid-Afrika mag blijven en dan eerst terug moet naar je eigen land.  Dus niet even naar de buren zoals Zimbabwe, maar echt naar huis. Daarop zijn we de procedure gestart, niet wetende wat er op ons af zou komen. Werkelijk alles wilden ze van ons weten. Omdat we inmiddels al de nodige kosten hadden gemaakt hebben we het proces doorgezet hoewel het achteraf dus niet nodig was geweest, nu we medio december weer thuiskomen. Prettige bijkomstigheid: we mogen ons nu vestigen in Zuid-Afrika. Sterker nog, dat is eigenlijk de bedoeling van dit visum. Dus wie weet, als het reizen met het Mannetje er om wat voor reden dan ook niet meer in zit, kunnen we er gewoon ’s winters gaan wonen. Maar zover is het (hopelijk) nog lang niet!

Dan toch maar weer eindigen met onze standaard kreet: zij die gaan reizen groeten u!