Yucatan in de herfst: te warm voor ons

Door een technisch probleempje ontvang je eerst nu het bericht van 21 oktober jl.

Als je geen inspiratie hebt, dan moet het maar met transpiratie gebeuren. Ik heb het tenslotte al lang genoeg uitgesteld, om de spreekwoordelijke pen op te pakken. Inmiddels zijn immers alweer vier weken verstreken, sinds we in Cancun zijn aangekomen.

Ook in Tulum

Dat gebeurde op een moment, dat de tropische orkaan Helene van zich deed horen en vooral voelen. Wat hier in 24 uur aan water naar beneden kwam is nauwelijks voorstelbaar. En dat het ook voor Cancun bijzonder was, mag wel blijken uit het feit, dat ´s nachts de stroom uitviel en eerst in de loop van de dag weer terugkwam. Noodgedwongen zijn we een dag langer in de B&B gebleven, dat geëxploiteerd wordt door de eigenaar van de stalling van ons Mannetje.

Zo kwam het dat we met een dag vertraging op pad gingen. Ons eerste en enige doel was Tulum, omdat daar nog een

Lekker zo

archeologische site is, die we nog niet eerder bezocht hebben. Op zich zou dat nog geen reden zijn, maar daar waar de meeste Maya opgravingen ergens in de bush liggen, ligt die van Tulum direct aan zee. Bij aankomst worden we getrakteerd op tromgeroffel. Het blijkt dat vier mannen in Maya kledij, gezeten in een mandje op een hoge paal, voor dat welkom zorgen. En dat in de volle zon. Zij liever dan ik. Het is een mooi aangelegd complex, alleen ontgaat ons, waarom je vanaf de kassa eerst een kilometer zonder schaduw moet lopen om bij het eerste bouwwerk te komen. Veel van je energie ben je dan al kwijt. Alle bouwwerken zijn afgezet, zodat je ze alleen op een afstandje kunt bekijken. Dat je er niet op mag klimmen, zoals bij vele anderen, vind ik een goede zaak, maar dat is weer een andere uiterste. Ook niet erg klantvriendelijk is, dat je het zojuist aangeschafte flesje water niet mee mag nemen. Eerst denk je nog, dat het is om de nering van iemand in het park te beschermen, maar daar is niks, dus dat kan het niet zijn. Afijn, we zijn er vooral voor het plaatje van de ruïne aan de zee. Daarna zo snel mogelijk terug naar onze hotelletje, pal aan het strand, met airco!

We waren niet alleen

De laatste keer, dat we in Yucatan waren, was het bijna winter en ook toen was het al warm, maar dat het in het begin van de herfst nog veel warmer zou zijn, daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Je zou kunnen zeggen, dat we ons eigenlijk heel slecht hebben voorbereid, toen we besloten om vanuit de USA meteen door te rijden naar Yucatan. Achteraf gezien hadden we veel beter ergens in het noorden van Mexico kunnen blijven hangen waar het koeler is. Bovendien zijn daar bergen en je dus voor een locatie op hoogte kunt kiezen. Nu zijn we van Namibië ook wel wat warmte gewend, maar daar is de lucht kurkdroog. Hier in Mexico is het ook nog eens regentijd, waardoor er vrijwel iedere dag wel een regenbui valt. Dat maakt, dat de luchtvochtigheid bijna altijd 80% of meer is. En dat bij een gevoelstemperatuur van 38-40 graden. Nee, dat wordt ons af en toe toch best te gortig. Daarom kiezen we er ook voor om zo snel mogelijk door te rijden naar onze favoriete camping in Chetumal. Meestal waait hier wel windje en dan is het wel uit te houden. Maar dat viel ook tegen: op sommige dagen stond er geen zuchtje wind!

Playa Montes

Omdat we uiteindelijk toch in december ergens in de buurt van Mexico City willen eindigen, zijn we na een week van kleine klusjes, maar vooral van niks doen, doorgereden naar de andere kant van Yucatan. De laatste 100 kilometer merken we, dat de wind behoorlijk begint aan te trekken. Als we op de camping Playa Montes aankomen, begint het al stormachtig te worden. ’s Nachts neemt de wind zodanig toe, dat ons Mannetje staat te schudden, dat het een lieve lust is. Het deed ons even denken aan die dag en nacht in Lüderitz, Namibië, toen de auto ook hevig stond te schudden. Door de harde wind komt de regen bijna horizontaal naar binnen, waardoor we onze ramen aan die kant allemaal moeten sluiten. De volgende dag was ook een leuke. De wind is nog steeds heel hard, maar tussendoor is het droog en wordt je uitgenodigd om lekker buiten te gaan zitten. Maar owee, als je de eerste regendruppel voelt, dan heb je nog hooguit 10 seconden de tijd om het vege lijf te redden, want daarna hoeft het niet meer; een striemende regen zorgt ervoor, dat je in een mum van tijd kletsnat bent. Op dat moment hebben we er eigenlijk nog geen weet van, maar door wat belangstellende appjes uit Nederland, beginnen we te beseffen, dat we vlak bij de geboorteplaats van de orkaan Milton verblijven. Die blijkt hier dicht voor de kust tot ontwikkeling te zijn gekomen. Gelukkig voor ons koos die voor een route naar Florida en niet naar Mexico.

De ontwikkeling

Na een week van niks doen op Playa Montes zijn onze voorraden op en moeten we kiezen: gaan we boodschappen doen in een dorp zo’n 15 kilometer terug en blijven we hier nog langer of gaan we weer op weg. De plek is mooi, er zijn schaduwplekken op het strand en het zeebriesje is vrijwel altijd aanwezig, dus best uit te houden. Toch lokt de koelte van de bergen en zo rijden we in een tweetal etappes naar San Cristobal de las Casas. Die plaats ligt op 2.200 meter en dus aanmerkelijk koeler, maar om daar te komen moet ons Mannetje hard werken. Vooral de laatste 150 kilometer is bergop en bergaf, maar meestal uiteraard bergop. Dat leidt tot een gemiddelde van nauwelijks 30 km p/u. Zelfs de TomTom, die er geen weet van heeft, dat we in een oude vrachtwagen zitten, geeft aan, dat we over de laatste 82 kilometer drie uur gaan doen. Nou, dan weten we het wel. In dit deel van Mexico worden sommige wegen aangeduid als “absoluut vermijden”. Die reputatie heeft de lokale bevolking opgebouwd, omdat ze zelf te pas en te onpas een soort tolheffing invoeren. Ze vinden dat de centrale regering te weinig voor hen doet. Als je gewoon betaald, meestal niet meer dan wat pesos,

Het berglandschap

is er niks aan de hand, maar als je weigert te betalen en door wilt rijden, kan het onaangenaam worden. Daarom wordt toeristen geadviseerd zo’n weg te vermijden. Die van Palenque naar San Cristobal hebben we bewust vermeden, maar of we nu op de door ons gekozen weg beter was, weet ik niet eens, maar we werden wel een keer gestopt. Door een klein jochie wordt een touw over de weg gespannen. Het is zo zwaar, dat hij het nauwelijks kan tillen. Tegen betaling van 50 pesos, iets meer dan twee euro, mag je door. Als bewijs van betaling krijg je een post-it met een onduidelijke stempel.

Smalle straatjes

De laatste kilometers voeren ons dwars door het oude centrum van San Cristobal. Dat is op zich ook een hele uitdaging. Als je zo’n nauw straatje in rijdt en je ziet verderop een slordig geparkeerde auto staan, waardoor je twijfelt of je er überhaupt wel langs kunt, dan krijg je het warm. Of als je de instructie krijgt om ergens af te slaan, maar meteen om de hoek staat een auto geparkeerd. Dan moet je ook nog een keer steken en zelfs dan nog een stoeprand meepakken. Ondertussen moet je ook nog op balkonnetjes letten of ver overstekende dakpannen. Maar nooit getoeter achter me: ze begrijpen je probleem en hoewel we hoogstwaarschijnlijk af en toe in een straatje reden, waar we als vrachtauto helemaal niet hadden mogen zijn, geen onvertogen woord of opgestoken middelvinger.

In San Cristobal hebben we een paar dagen de toerist uitgehangen. De eerste dag het centrum ingewandeld en de couleur locale op ons laten

Wij genoten ervan

inwerken. Dat hebben we vooral gedaan gezeten vanaf een van de vele terrasjes. De temperatuur van 22 gr was voor ons een ware verademing. Het centrum wordt gevormd door een groot plein, gelegen voor de kathedraal. Vooral het interieur van dit bouwwerk, is de moeite waard. Er is ook nog min of meer overdekte markt met allemaal stalletjes, die veelal dezelfde spullen aanbieden. Als je daar doorheen wandelt, vraag je je wel af hoe al die mensen hier een inkomen kunnen genereren. Uiteindelijk hebben we veel tijd doorgebracht op een terrasje waar aan de overkant van de straat een gitarist zijn best deed. Hij kon er echt wat van, vonden wij, maar het personeel was minder blij, zo zei er een tegen Wil, want die moesten het iedere dag aanhoren. Tja.

Vanuit San Cristobal hebben we een excursie gemaakt naar San Juan Chamula, een plaatsje in de buurt. In Mexico heb je vele verschillende Maya groeperingen met allemaal hun eigen taal en tradities. Hoewel door de Spanjaarden het Rooms-Katholicisme als heersende godsdienst is verspreid, geven de Maya’s daar hun eigen interpretatie aan. Dat houdt in, dat ze heel dicht bij de oude Maya-gebruiken zijn gebleven, waar de natuur in al zijn gedaantes, belangrijker is, dan die ene God. Zo beschouwen zij de Paus ook niet als het hoogste gezag op aarde. Ze geloven zo wie zo niet in een hiernamaals. Medicijnmannen zijn in hun leven veel belangrijker. Zij beheersen de

Geleende afbeelding

rituelen die nodig zijn om gelukkig te worden. Of zwanger. Of …. Ga zo maar door. Dat komt met name in hun kerk tot uitdrukking. Het is verboden om binnen foto’s te maken, laat staan te filmen. Daar staat bijna de doodstraf op. Daar kun je je ook best wel iets bij voorstellen, want overal op de grond zitten mensen, die met hun rituelen bezig zijn. Eigenlijk zou ik er voor pleiten om helemaal geen grote groepen toe te laten, die overal lomp tussendoor lopen. Op het moment dat wij bij de kerk aankwamen, kwam er net een groepje rouwenden aanlopen, die naar de kerk gingen voor een ceremonie. Ze werden begeleidt door een viertal muzikanten, die een heel monotoon deuntje speelden, waarbij de man met de accordeon steeds voor een uithaal zorgde. Dat ging onafgebroken door, ook binnenin de kerk. Juist die monotone herhaling, maakte het voor mij indrukwekkend. Op het moment dat de ceremonie binnen afgelopen was en ze zich naar de uitgang begaven, komt er een groep toeristen van minstens 25 mensen binnen. Ze blokkeerden de uitgang volledig en moesten door omstanders zoals onze gids, erop gewezen worden, dat ze ruimte moesten maken voor deze mensen.

Voordat de rouwenden de kerk binnen gingen, werd er vuurwerk afgestoken; dat hoorde ook bij de ceremonie. Hetzelfde gebeurde ook weer bij het verlaten van de kerk. Vlak daarvoor hadden wij van onze gids een demonstratie gekregen, hoe ze dat vuurwerk afstaken. Het was dikke, gietijzeren buis van circa 15 cm lang, die in de hand gehouden wordt. Daar wordt kruit in gedaan, die dan via een lont aan de zijkant aangestoken wordt. Een geweldige knal volgt. Of dit altijd goed gaat? Geen idee, maar het zou mij niks verbazen, dat er af en toe een hand sneuvelt, omdat zo’n pijp het begeeft.

De begraafplaats

Aan het begin van het dorp hebben we eerst heel lang stilgestaan bij het lokale kerkhof. Op zich ook best bijzonder, maar de gids gebruikte die plek vooral, om ons van alles en nog wat aan informatie te geven. Helemaal prima, maar vandaag laat de zon zich niet zien en er waait een gure wind. Het begint zelfs een beetje te regenen. Daar sta je dan met alleen een vestje aan, waar de wind dwars doorheen waait. Ook toen we in de loop van de middag weer terug waren in San C. werd het niet beter. Sterker nog: we moesten naar binnen omdat er een forse regenbui losbrak. Nu is binnen hier ook een betrekkelijk begrip, want alle ramen en deuren staan open, waardoor het ook binnen niet erg comfortabel is. We hadden de camping voor drie nachten betaald en we besloten om de andere dag weer te gaan rijden, want 16 gr en regen is natuurlijk ook niet wat we willen

Even trekt de mist op

Zo zijn we 1.600 meter gezakt en ons kamp in Tuxtla Gutiérrez opgeslagen. D.w.z. we hebben een hotel genomen, want in de verre omtrek is hier geen camping te bekennen. Bovendien willen we vanuit deze plaats een excursie maken naar de Canyon del Sumidoro, een andere bezienswaardigheid in deze regio. Dat hebben we gisteren gedaan en vormde een aardig uitstapje. Eerst bezoek je een viertal uitzichtpunten, waar je van bovenaf in de canyon kijkt. Dat levert altijd mooie plaatjes op, maar hoe hoger we komen, hoe meer we in de wolken verzeild raken. Op het hoogste punt zien we in eerste instantie helemaal niks, maar gelukkig wordt ons geduld beloond en trekt de mist even op. Vervolgens maak je een boottochtje door de canyon. Dat was best een lange zit op een voor mij te krappe en bovendien harde bank. We kregen opvallend veel krokodillen te zien, maar het mooiste van de hele tocht was een waterval, waar het water verwaaide voordat het beneden was. De rotswand was op een hele bijzondere manier begroeid.

Vandaag, zondag de 20^ste oktober hebben we een rustdag onder andere om dit verhaal te maken en tussendoor naar de verrichtingen van Max te kijken. Morgen vertrekken we richting de kust naar een camping waar we in 2018 ook waren en waar in oktober-november veel schildpadden aan land komen om eieren te leggen. We zijn benieuwd.